Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009







Ειναι κάποιες εικόνες , όχι σπουδαίες, όχι συνταραχτικές, είναι εικόνες απλές, καθημερινές που πιάνουν μια γωνιά στο μυαλό σου και μένουν εκεί μοναδικές, δεν τις καλύπτει τίποτα,έχουν το δικό τους μπαλκόνι.Και είναι φορές, που αν ρωτήσεις κάποιον:Πώς ήταν εκείνα τα χρόνια;Τότε που ήσουν παιδί; Σε κοιτά και δεν απαντά αμέσως.Βλέπεις σ' αυτή τη σιωπή τα μάτια του να χαμηλώνουν, η ανάσα του να γίνεται μαλακιά, λίγο μακρόσυρτη ,σαν να βυθίζεται σε μακρινό όραμα. Και αρχίζει:


Εκείνο το χειμωνιάτικο μεσημέρι..παραμονή πρωτοχρονιάς, σου το είπα ,δεν είχε ήλιο, ομίχλη είχε από το πρωί, το μεσημέρι βέβαια είχε αραιώσει η ομίχλη και μεγάλες νιφάδες χιονιού αιωρούνταν για αρκετή ώρα στον αέρα...κι ένιωθα μια περίεργη χαρά, μια αγαλίαση σ' αυτό το χωριό, αυτόν τον χειμώνα. Και να, μόλις πέρασα τη στροφή της εκκλησίας που έκρυβε το σπίτι, το αγαπημένο δυόροφο σπίτι με τα μικρά εξάρια παράθυρα.Καπνός γλυκός από την καμινάδα. Στην αυλή ο πατέρας κουβαλούσε ξύλα για την σόμπα.Η γάτα τον ακολουθούσε.Η μάνα στο ξύλινο μπαλκόνι άπλωνε σκούρα ρούχα.Στο παράθυρο είδα το κεφάλι του Σταύρου σκυμμένο ...Η αγαπημένη του θέση να διαβάζει.Κι ερχόταν από μακριά η μυρωδιά της ψημένης τραχανόπιτας.Κι ένιωθα να κυλάω απαλά,, χορευτικά προς αυτό το αγαπημένο σπίτι κι όπως χοροπήδαγα μικρά-μικρά κόκκινα συννεφάκια ξέφευγαν απ' την πάνινη σακούλα με το πιπέρι.Γύριζα από τον μύλο....




Και ευχή:


Ας υπάρξει κι αυτή την πρωτοχρονιά μια εικόνα που θα την ανακαλούμε στη μνήμη μας και θα γεμίζει την ψυχή μας με αισθήματα που θα νιώθουμε πως δεν μπορούμε να τα εκφράσουμε, τόσο φτωχά τα λόγια, κι όλο θα ανοίγουμε τα χέρια μας και θ' ανασαίνουμε τόσο βαθιά για να ξαναζήσει εντός μας εκείνο το ανείπωτο αίσθημα πληρότητας και αγαλίασης
Αθηνά


Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

...KAI ΠΑΛΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Και να , μέρες πού είναι, ναι , κυρίεψαν το μυαλό μου περίεργες συσχετίσεις, κάπως μπερδεμένες είναι αλήθεια , όσον αφορά τη χρονική στιγμή αλλά πάντα μου αρέσει να ανακατεύω τον χρόνο και να πιάνω τα γεγονότα ανάποδα .
Κι αρχίζω από τη σφαγή των νηπίων και ακούω τους γοερούς θρήνους των μανάδων και δεν ξέρω αν ποτέ παρηγορήθηκαν αυτές οι μανάδες και δεν ξέρω αν ποτέ , όταν δούλευε στο ξυλουργείο του πατέρα του , ο Εμμανουήλ υπέφερε από τύψεις γι’ αυτήν σφαγή…Και λέω ..να γιατί το χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν πάντα στημένο πάνω στο θρήνο των γουρουνιών που σφάζονταν τις παραμονές των Χριστουγέννων, τουλάχιστον στα ελληνικά χωριά, να γιατί ήταν και είναι τόσο αιματηρή η γήινη πλευρά αυτής της γιορτής. Ανίερες μου φαίνονται οι σκέψεις μου και λίγο με φοβίζουν.. αλλά συνεχίζω…Κι έρχομαι τώρα στις μέρες μας και παρακολουθώ την σύνοδο στην Κοπεγχάγη.. και λέω τώρα πια τα εγκλήματα γίνονται επιμελώς ήσυχα και καμουφλαρισμένα στα σφαγεία των παρασκηνίων τώρα οι Ηρώδες δεν φανερώνουν τις προθέσεις τους, τις καλύπτουν με λόγια ευγενικά, βάζουν ανάμεσά τους και κάποιους να λένε, ντροπή δεν σκέφτεστε το μέλλον του πλανήτη, το μέλλον των παιδιών μας, έτσι για να νιώσουν και οι θεατές πως τέλος πάντων τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους κι αυτοί ικανοποιημένοι σχεδιάζουν με κάθε λεπτομέρεια τη σφαγή των νηπίων του ανθρώπινου γένους. Κι ακόμα δίνεται το περιθώριο , έτσι για να έχει η νίκη τους μεγαλύτερο ενδιαφέρον , δίνεται το περιθώριο σε μερικές χιλιάδες ανθρώπων να στέκονται προσηλωμένοι μπροστά στους υπολογιστές τους και να υπογράφουν με πάθος κείμενα διαμαρτυρίας ..Όχι δε θα τους αφήσουμε να καταστρέψουν το σπίτι μας, τη γη μας που τόσο αγαπάμε και εξαντλείται όλη η οργή τους καθώς ο έντονος ήχος των πλήκτρων του κομπιούτερ, γιατί ναι είναι επαναστατημένοι, πληκτρολογεί το όνομά τους .
Και μετά έρχεται στο μυαλό μου ένας από τους πιο συγκινητικούς ύμνους. Μιλάει ο Χριστός στους μαθητές τους.
Μυσταγωγών σου κύριε τους μαθητάς εδίδασκες λέγων,
Ω φίλοι οράτε μηδείς υμάς χωρίσει φόβος ει γαρ πάσχω αλλ’ υπέρ του κόσμου. Μη ουν σκανδαλίζεστε εν εμοί (………..) ει ουν υμείς φίλοι μου εστέ (….)μείνατε έν εμοί ίνα βότρυν φέρητε..
Και φέρνω στο μυαλό μου τις λίγες χιλιάδες κόσμου που βγήκαν στους δρόμους , που φώναξαν , αλλά οι στρατιώτες εύκολα μπαίνουν τώρα στον σκοτεινό όρος των Ελαιών δεν χρειάζονται Ιούδα και οδηγούν αυτούς που ακόμα περπατούν στους δρόμους, που ακόμα φωνάζουν, που ακόμα διεκδικούν, εύκολα τους οδηγούν στις φυλακές αυτούς « τους φίλους».
Και μετά στους τρομαχτικά άδειους κεντρικούς δρόμους όλων των μεγαλουπόλεων του κόσμου αναβοσβήνουν τα λαμπιόνια τα χρωματιστά ακούγονται τα χαρούμενα χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια…αλλά εγώ είμαι πάντα στους μικρούς παράδρομους κι ακούω αυτό το υπέροχο,
Ω φίλοι κανένας φόβος μη μας χωρίσει…μην σκανδαλιστείτε που θα με δείτε αδύναμο…μείνετε μαζί μου …γιατί εσείς θα φέρετε στον κόσμο το κρασί από τα αμπέλια της ζωής…

Καλά Χριστούγεννα.

Αθηνά Τσάκαλου

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

ΗΜ. ΣΦΑΓΗΣ: 16/12/2009



Εδώ θα μείνεις να ξεσκίσεις τις σάρκες
σφάξε τα μοσχάρια, σφάξε τ’ αρνιά
βάλε τα στα τσιγκέλια με το αίμα να στάζει σε λεκάνες
έτσι,
ανάποδα να κρέμονται με τις γλώσσες έξω.
Δε σου φτάνει το αίμα, σφάξε κι άλλα μοσχάρια
φάε τα σπλάχνα, τα μπούτια, το στήθος
γλείψε τα κόκκαλα, ρούφα τα μάτια, μάσα τις γλώσσες.
Τύλιξε τα συκώτια με τ’ άντερα, με σκέπη
πιπίλησε τα παΐδια και δάγκωσε τα γλυκάδια
δάγκωσέ τα! δάγκωσε τα με δύναμη!
Βάλε κρασί στα ποτήρια
στην υγειά σου, χρόνια πολλά, χρόνια νεκρά, ζώα νεκρά, λείψανα / κουφάρια,
οι οδηγίες γραμμένες με το χέρι, τα χοντρά γυαλιά πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Εκεί,
εκεί στο σκονισμένο δωμάτιο το χώμα είναι προσεκτικά στοιβαγμένο
κόκκο κόκκο, σπιθαμή προς σπιθαμή σε τέλεια συμφωνία.
Μίλα σιγανά, δείξε το πρoσωπό σου, ζήτα συγνώμη, βγες έξω και ξαναμπές.


Τούρκοι και Ελληνες ψαράδες πιασμένοι σε δίχτυα φιλίας

«Αλλοι οι νόμοι της στεριάς και άλλοι της θάλασσας» λένε οι νησιώτες, και όπως φαίνεται ισχύει. Μαθήματα καλής γειτονίας παρέδωσαν Τούρκοι ψαράδες που με δική τους πρωτοβουλία επέστρεψαν σε Ελληνα συνάδελφό τους από τη Χίο τα 2.000 μέτρα δίχτυα, που είχε κατασχέσει τουρκικό λιμενικό επειδή τα είχε «ρίξει» σε τουρκικά χωρικά ύδατα.
«Ξαφνικά, στις 6 Ιουνίου μου τηλεφώνησε ο Σιακίρ, ένας γνωστός μου Τούρκος ψαράς από την Κάτω Παναγιά (Ciftlik Koy)» θυμάται σήμερα ο κ. Τάσος Φούτσος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός και «εθελοντής» διερμηνέας ελληνικών - τουρκικών, μιας και ως Ιμβριος κατέχει άψογα τις δύο γλώσσες. «Ο Τούρκος αλιεύς με ενημέρωσε ότι σκάφος της τουρκικής ακτοφυλακής μάζεψε τα δίχτυα ενός Χιώτη. «Τον είδαμε την επομένη που γύρισε και τα έψαχνε» μου εξήγησε «θέλαμε να τον ενημερώσουμε αλλά δεν είχαμε κώδικα επικοινωνίας. Γι' αυτό χρειάζομαι τη βοήθειά σου! Θέλω να του πεις να μην ανησυχεί, θα τα πάρουμε τα δίχτυα του και θα του τα επιστρέψουμε σύντομα»». Το κόστος των διχτυών κυμαίνεται στα 1.500 ευρώ και το περιστατικό συνέβη στις αρχές της κατ' εξοχήν αλιευτικής περιόδου.
Στην «άλλη πλευρά»
Παλαιότερα, στις ταραγμένες δεκαετίες του '50 και του '60 οι συλλήψεις αλιέων εκατέρωθεν ήταν μια συνήθης τακτική. Σήμερα, ωστόσο, τα πνεύματα εν πολλοίς έχουν ηρεμήσει. «Οταν το Λιμενικό εντοπίζει ψαράδες που έχουν περάσει από την «άλλη πλευρά», τους λέει απλώς να απομακρυνθούν» υπογραμμίζει τοπικός παράγοντας. Είναι κοινό μυστικό ότι εντός θαλάσσης οι ισορροπίες αλλάζουν. «Ψαρεύουμε πλάι πλάι» ομολογεί ψαράς της περιοχής «χωρίς να δίνουμε και τόση σημασία στους τύπους. Και συνεργαζόμαστε στενά. Για παράδειγμα ανταλλάσσουμε ψάρια ανάλογα με τη ζήτηση που έχουν: οι σκορπίνες «χτυπάνε» ψηλές τιμές στην ελληνική ψαραγορά, ενώ στην Τουρκία δεν τις αγοράζει κανείς». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, τα δίχτυα κατασχέθηκαν, κατόπιν καταγγελίας.
Το σχέδιο «δράσης» ήταν απλό και αποτελεσματικό. Στις 11/12 τα εν λόγω δίχτυα θα έβγαιναν σε πλειστηριασμό και θα τα αποκτούσε όποιος θα έδινε την καλύτερη προσφορά. «Οι σύλλογοι αλιέων στον Τσεσμέ και την Κάτω Παναγιά συνεννοήθηκαν μεταξύ τους για το συμβάν» διηγείται ο κ. Φούτσος. «Ετσι, έπεσε «σύρμα» σε όλους να μην διεκδικήσουν τα χιώτικα δίχτυα. Παράλληλα έκαναν «πέρα» τον καταγγέλλοντα». Προηγουμένως, η τουρκική πλευρά είχε ενημερώσει τον «διαμεσολαβητή» ότι η τιμή εκκίνησης για τα λάφυρα θα ήταν τα 460 ευρώ, 920 τουρκικές λίρες δηλαδή. Εν συνεχεία, ρώτησαν αν ο Ελληνας συνάδελφος διετίθετο να δώσει το αντίτιμο αυτό. Ο Χιώτης ψαράς, όταν έμαθε έπειτα από τόσο μεγάλο διάστημα ότι η «πραμάτεια» του είχε διασωθεί, χάρηκε πολύ και δήλωσε έτοιμος να τους μεταβιβάσει στην τράπεζα το ποσό. «Εκείνοι, όμως, αρνήθηκαν. «Θα μας τα δώσει μετά, όταν τα φέρουμε στη Χίο» απάντησαν με σιγουριά».
Εύκολο βέβαια να το λες, δύσκολο να το κάνεις. «Μου φάνηκε τρελό κάτι τέτοιο. Απαιτείται πολλή γραφειοκρατία, χρειάζονται βίζα για να έλθουν και τα δίχτυα έπρεπε να ελεγχθούν από το τελωνείο. Ετσι, τους πρότεινα να δοθεί ένα «μεσοπέλαγο» ραντεβού» σχολιάζει ο διερμηνέας «επέμειναν, όμως, «μη σε νοιάζει, θα τα καταφέρουμε»». Και όντως τα κατάφεραν - αφού πάταξαν ακόμα και το τέρας της γραφειοκρατίας. «Ο δήμαρχος, οι αρχές και η διεύθυνση τουρισμού της γείτονος βοήθησαν πολύ κάνοντας τα «στραβά μάτια»» σημειώνει ο κ. Φούτσος.
Δύο μέρες αργότερα η τουρκική «αντιπροσωπεία» -ο Σιακίρ, ηθικός αυτουργός της ευγενικής αυτής κίνησης, με δύο φίλους του- με κοστούμια περίμενε όλο ανυπομονησία τον Κώστα για να του δώσει ό, τι του ανήκε.
Γνωστοί από τη θάλασσα
«Πλησίασαν οι δύο πλευρές και ξάφνου αγκαλιάστηκαν. Εγώ έμεινα άναυδος. «Γνωρίζεστε;» ρώτησα στα τουρκικά. «Μα φυσικά! Από το πέλαγος»». Μετά τους εναγκαλισμούς ακολούθησε ανταλλαγή δώρων και φυσικά... ουζάκια. Οταν μιλάμε, άλλωστε, για ελληνοτουρκική φιλία, το φαγοπότι είναι προαπαιτούμενο. «Ο Χιώτης ψαράς για να ευχαριστήσει τους συναδέλφους είχε οργανώσει ένα κέρασμα, στο οποίο συμμετείχε η ευρύτερη οικογένειά του - ανίψια, ξαδέλφια, εγγόνια. Γίναμε, λοιπόν, μια μεγάλη πολύβουη παρέα» περιγράφει με συγκίνηση ο Ιμβριος μεταφραστής. «Ο Σιακίρ έλεγε συνέχεια «πώς να το μεταφέρω στους δικούς μου στην Τουρκία αυτό που συμβαίνει σήμερα εδώ!;». Είναι αλήθεια ότι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ζεστή και μιλήσαμε για τα πάντα».
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που οι δύο πλευρές συνεργάζονται, και δη με επιτυχία. «Είχαμε βοηθήσει παλαιότερα τον Σιακίρ στην αναζήτηση του ξαδέλφου του ψαρά, που είχε χαθεί με τη βάρκα του» αναφέρει ο κ. Φούτσος. «Ο ίδιος, δυστυχώς, δεν βρέθηκε ποτέ, αλλά εντοπίστηκε από ελληνικό ελικόπτερο η βάρκα του».
«Η γειτονία προϋποθέτει τη συνεργασία και την προσέγγιση. Αλλιώς πάμε χαμένοι» σχολιάζει ο κ. Γιάννης Μακριδάκης, συγγραφέας και δημοσιογράφος σε τοπικές εφημερίδες της Χίου. «Πριν από δέκα χρόνια όταν μιλούσαμε για ελληνοτουρκική φιλία, ο κόσμος μας κοιτούσε παράξενα. Σήμερα, ξεφυτρώνουν συνεχώς φροντιστήρια όπου παραδίδονται εκτός των άλλων και τουρκικά».

Ιωάννα Φωτιάδη

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

3ημερο δράσεων-εκδηλώσεων-συζητήσεων από το ΡΕΣΑΛΤΟ και την τοπική Συνέλευση Εξεγερμένων

Στην ανοιχτή συνέλευση της Παρασκευής 12/12 στο ΡΕΣΑΛΤΟ, στο πλαίσιο της Συνέλευσης Εξεγερμένων από Σαλαμίνα, Πέραμα, Κερατσίνι, Δραπετσώνα, Νίκαια, ανταλλάχθηκαν εκτιμήσεις γύρω από τις αστυνομικές εισβολές στο ΡΕΣΑΛΤΟ, στο Δημαρχείο Κερατσινίου αλλά και για το ευρύτερο κατασταλτικό κλίμα των ημερών και δρομολογήθηκε ένα 3ημερο δράσεων-εκδηλώσεων-συζητήσεων.
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το πρόπλασμα της αφίσας που θα καλεί σε αυτό το 3ήμερο, ενώ για το βράδυ του Σαββάτου 19/12 δρομολογείται συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης από τη μουσική κολλεκτίβα ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ (το μέρος δεν έχει καθοριστεί ακόμα και θα ανακοινωθεί από σχετική αφίσα των συντρόφων τις επόμενες μέρες).


Κερατσίνι, απόγευμα σαββάτου 5/12

βίαιη αστυνομική εισβολή χωρίς εισαγγελέα, επίδειξη εντάλματος ή κάποια αιτιολόγηση στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ, πολύωρες άκαρπες «έρευνες» ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια καθ’ υπαγόρευση Χρυσοχοϊδη μιλούν για «γιάφκα» και «ορμητήριο επιθέσεων», ένα μπιτόνι με πετρέλαιο θέρμανσης για τη σόμπα του στεκιού και μερικά άδεια μπουκάλια μπύρας που βαφτίζονται «υλικά παρασκευής εκρηκτικών υλών», κάποια εργαλεία και 7 μαυροκόκκινες σημαίες που βαφτίζονται «όπλα», 22 άνθρωποι σε έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο που βαφτίζονται «εγκληματική οργάνωση», τους αποδίδονται κακουργήματα και καλούνται να καταβάλλουν το ασύλληπτο ποσό των 51.000 ευρώ για να μην προφυλακιστούν, 42 αλληλέγγυοι/ες που συλλαμβάνονται μετά από αστυνομική εκκένωση του κατειλημμένου δημαρχείου το οποίο είχαν μετατρέψει σε κέντρο αντιπληροφόρησης, 3 ασφαλίτικα αναποδογυρισμένα έξω από το ΡΕΣΑΛΤΟ όταν άλλη ομάδα δεκάδων εξοργισμένων συντρόφων/ισσών φτάνει με πορεία στο μπατσοκρατούμενο στέκι.


ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

ότι, με «όπλα» μας την ανατρεπτική συνείδηση, την εξεγερτική ευαισθησία και το πάθος για την ελευθερία, αποτελούμε «ορμητήριο επίθεσης» κατά του πολιτισμού της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της ιεραρχίας, των διακρίσεων και της υποταγής, αποτελούμε «χώρο παρασκευής εκρηκτικών» κοινωνικών διεργασιών κατά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, των κομμάτων, των ΜΜΕ, των εργατοπατέρων, του κράτους και των απολογητών του.


ΡΕΣΑΛΤΟ

στην κρατική τρομοκρατία και τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ,
στη στοχοποίηση των αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών και καταλήψεων,
στα νέα ιδιώνυμα και την ποινικοποίηση του φρονήματος,
στην κατασκευή κατηγορητηρίων και την ομηρία αγωνιζόμενων ανθρώπων.


Σάββατο 19/12, 12:00, Πλ. Λαού, Κερατσίνι: ΠΟΡΕΙΑ ενάντια στην κρατική τρομοκρατία.


Κυριακή 20/12, 14:00, στο παρκάκι έξω από το ΡΕΣΑΛΤΟ: Συλλογική κουζίνα-γλέντι μέχρι το βράδυ (φέρνουμε φαγητά, κρασί και καλή διάθεση και συν-τροφιάζουμε)


Δευτέρα 21/12, 19:00, στο ΡΕΣΑΛΤΟ: ΣΥΖΗΤΗΣΗ για την αστυνομική εισβολή στο ΡΕΣΑΛΤΟ και στο Δημαρχείο Κερατσινίου, για τις διώξεις και τις δικαστικές ομηρίες που έχουν ακολουθήσει και το ευρύτερο κατασταλτικό κλίμα των ημερών.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Οικονομικη ενισχυση για τις εγγυήσεις των συλληφθεντων του αναρχικου ΡΕΣΑΛΤΟ

Ύστερα από την αστυνομική έφοδο το απόγευμα του Σαββάτου 5 Δεκέμβρη στον χώρο του Ρεσάλτο, οι 22 σύντροφοι και συντρόφισσες αφέθηκαν ελεύθεροι από τα δικαστήρια του Πειραιά τα ξημερώματα της Τρίτης 8 Δεκέμβρη.

Για την μη προφυλάκισή τους αλλά και για να αφεθούν ελεύθεροι έως την εκδίκαση της υπόθεσης, τους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι καθώς και υψηλές χρηματικές εγγυήσεις.

Το συνολικό χρηματικό ποσό των εγγυήσεων ανέρχεται στα 51.000 ευρό.

Πιο συγκεκριμένα: σε έναν από τους συλληφθέντες η εγγύηση είναι 15.000 ευρό, σε τρεις από 5.000 ευρό ο καθένας-καθεμία και σε άλλους-ες εφτά η εγγύηση είναι από 3.000 ευρό.

Το σύνολο των χρηματικών εγγυήσεων πρέπει να κατατεθεί έως την Πέμπτη 17 Δεκέμβρη αλλά για να αποφευχθούν τυχόν γραφειοκρατικές εμπλοκές τα χρήματα της οικονομικής ενίσχυσης είναι σκόπιμο να συγκεντρωθούν έως την Τρίτη 15 Δεκέμβρη.

Για την οικονομική ενίσχυση των 22 συλληφθέντων του Ρεσάλτο, λοιπόν, αλλά και για την έγκαιρη αποπληρωμή των χρηματικών τους εγγυήσεων, συγκροτήθηκε ταμείο αλληλεγγύης.

Η συνδρομή όλων μας σε αυτό κρίνεται απαραίτητη έτσι ώστε τις επόμενες ημέρες να μαζευτεί το συνολικό ποσό των υψηλών χρηματικών εγγυήσεων.

Για τον λόγο αυτό αλλά και για την αμεσότερη και βέβαιη συγκέντρωση των χρημάτων επικοινωνήστε με το κινητό τηλέφωνο 6973657960 ή με την ηλεκτρονική διεύθυνση tameio22@espiv.net


Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

ΤΡΙΤΗ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2009



Η όμορφη πόλη, οι φωνές, η κοκκινόλευκη κορδέλα, οι ένστολοι, τα κράνη στη σειρά, τα σάπια δόντια της εξουσίας, τα χάρτινα κορμιά πάλλονται ρυθμικά. Κοιτάς ψηλά, ο ουρανός χωρίς αστέρια, οι δρόμοι απειλητικά άδειοι, παρκάρεις άνετα στη Σοφοκλέους, νηνεμία, τούτη η σιωπή ετοιμάζει πανηγύρι, οι άνθρωποι ανοίγουν το βήμα, ακούς συνθήματα, η θέρμη του ξεσηκωμού διαπερνά τα σώματα, απόψε στη συναυλία θα μείνεις όρθιος ως το τέλος, το ταξίδι αρχίζει σε λίγο και η μάνα του Αλέξη στην πλατεία.

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ

Ψήφισμα αρ. 284


Μετά από τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στην πόλη μας, το Δημοτικό Συμβούλιο Κερατσινίου κατά πλειοψηφία (των κ. Δημητρίου Μουρίκη και κας Σοφίας Θωμάρεη εχόντων την άποψη ότι πρέπει να γίνει δεκτό το υποβληθέν δικό τους ψήφισμα) αποφάσισε:

1ον/ Δηλώνουμε ότι δεν ανεχόμαστε στην πόλη μας την κρατική καταστολή για πολιτικές πράξεις και ενέργειες.

2ον/ Καταγγέλλουμε την επίθεση της αστυνομίας στον πολιτικό χώρο ΡΕΣΑΛΤΟ του Κερατσινίου και το Δημαρχιακό Μέγαρο.

3ον/ Η πολιτική κίνηση ΡΕΣΑΛΤΟ λειτουργεί και δραστηριοποιείται στην πόλη μας με πολιτικές, καλλιτεχνικές, πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις.

4ον/ Ζητάμε να αφεθούν ελεύθεροι οι 64 συλληφθέντες πολίτες που συνελήφθησαν στην πόλη μας.

5ον/ Δηλώνουμε ότι κανένα αδίκημα ή καταστροφή δεν συντελέστηκε στο Δημαρχιακό Μέγαρο.

6ον/ Η πράξη εισόδου στο Δημαρχείο των 42 συλληφθέντων για μας είναι μια καθαρά πολιτική πράξη και την αποδεχόμαστε.

7ον/ Καταγγέλλουμε τα ΜΜΕ που διαστρέβλωσαν και παραποίησαν τα γεγονότα συνειδητά ή από λάθος πληροφόρηση.

8ον/ Η Διοίκηση του Δήμου να οργανώσει συνέντευξη τύπου για να αποκαταστήσει την αλήθεια, διότι στην πόλη μας θεωρούμε θεμιτή την πολιτική πράξη.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΛΕΟΝΤΙΑΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
1/ Υπουργό Προστασίας του Πολίτη
2/ Υπουργό Εσωτερικών και Αποκέντρωσης
3/ Εισαγγελία Πειραιά
4/ ΜΜΕ

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

ΜΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ

5:10 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΩΡΟ ‘ΡΕΣΑΛΤΟ’ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ. ΠΡΟΣΑΓΟΝΤΑΙ 21 ΑΤΟΜΑ.


7:00 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΛΑΟΥ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ 100 ΑΤΟΜΩΝ. 3 ΑΤΟΜΑ ΠΡΟΣΑΓΟΝΤΑΙ. ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ ΩΣ ΜΟΧΛΟ ΠΙΕΣΗΣ.


10:30 ΤΑ ΜΑΤ, ΥΠΟ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΠΕΡΙ ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ ΑΝΟΧΗΣ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ. 41 ΑΤΟΜΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΜΕ ΚΛΟΥΒΕΣ.


ENANΤΙΑ ΣΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΠΟΓΚΡΟΜ ΠΟΥ ΞΕΣΠΑΣΑΝ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ.


ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ



άτομα από Βάκιλο


Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

ενα χρονο μετα

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΠΟΛΗ ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΝΑ

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ


Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ - ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Ανακοίνωση / Καταγγελία


Στις 13/10/2009 στην εταιρεία <<ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ& ΥΙΟΙ ΑΒΕΕ>> υπήρξε ένα εργατικό ατύχημα που κατέληξε σε θάνατο. Γι αυτό έγινε γνωστό.

Λίγες μέρες νωρίτερα ένας άλλος εργάτης έπεσε με βαρύ μηχάνημα (ονομαζόμενο ΤΑΠΕΡ), και ευτυχώς δεν σκοτώθηκε. Κανείς δεν έμαθε τίποτα.

Πόσα άραγε εργατικά ατυχήματα που αντιμετωπίζονται δια της σιωπής, λόγω του φόβου της απόλυσης, γίνονται σ’ αυτήν την εταιρεία; Είναι αλήθεια ότι οι εργάτες εκβιάζονται με απολύσεις εάν δεν βγάζουν μεγαλύτερη παραγωγή; Είναι αλήθεια ότι υπερβαίνουν το ωράριό τους χωρίς να πληρώνονται; Είναι αλήθεια ότι οι εργαζόμενοι φοβούνται να μιλήσουν για τα εργασιακά τους προβλήματα;

Απ΄όσο γνωρίζουμε οι εργαζόμενοι δεν καλύπτονται από την δράση κάποιου σωματείου (λόγω τρομοκράτησής τους από την εταιρεία).

Τι ενέργειες έχουν κάνει για όλα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω,

Το Εργατικό Κέντρο Σαλαμίνας

Ο Δήμος Σαλαμίνας που εισπράττει από την εταιρεία ανταποδοτικά τέλη

Η Νομαρχία Πειραιά που γνωμοδότησε υπέρ της επέκτασης της ανεξέλεγκτης λειτουργίας της εταιρίας (λατομείο-έτοιμο μπετόν)

Η Περιφέρεια που ενέκρινε την επέκτασή της,

ώστε να διασφαλίζονται οι σωστές συνθήκες εργασίας στην αναφερόμενη εταιρεία;

Πως θα διασφαλισθεί και από ποιόν η εξάλειψη του εργασιακού μεσαίωνα σ’αυτήν;

Πως θα διασφαλισθεί η ζωή και η σωματική ακεραιότητα των εργαζομένων;

ΖΗΤΑΜΕ να ελεγχθούν και διερευνηθούν οι συνθήκες εργασίας, ασφάλειας και υγιεινής.

ΖΗΤΑΜΕ να πάρουν θέση άμεσα όλοι οι πιο πάνω εμπλεκόμενοι φορείς και οι βουλευτές της Β’ Πειραιά.


Σαλαμίνα 29/11/2009

Τ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ


Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΕΝΤΡΟΠΙΑ

…..Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις κοντά τους ελεύθερος, χαρούμενος. Μπορείς να ακουμπήσεις το κεφάλι σου στον ώμο τους και να αναπνέεις ελεύθερα. Ξέρεις πως δεν σε γνωρίζουν, πριν λίγο αντάλλαξαν μαζί σου μερικές κουβέντες κι όμως είσαι σίγουρος πως σε αποδέχονται, όλα θα τα καταλάβουν… Για τους πόνους σου έχουν μια παρήγορη κουβέντα, για τις μικρότητές σου, γυρίζουν αλλού το βλέμμα και τεντώνουν το χέρι τους δείχνοντάς σου στον ορίζοντα μια μικρή ομορφιά.

Κοντά σε τέτοιους ανθρώπους ησυχάζεις κι ανοίγουν οι φλέβες του κορμιού σου και η ύπαρξή σου μπαίνει στη σιωπή της αναμονής, όπως η ξηρή γη και η επιθυμία σου: «Πότισε μέχρι μέθης τα αυλάκια της γης με άφθονη βροχή ,πλήθυνον τα γεννήματα αυτής…δια των σιγαλών σταγόνων θα ευφρανθεί η γη εκφύουσα και αναβλαστάνουσα» αν και προτιμώ την λέξη του Δαβίδ «ευφρανθήσεται ανατέλλουσα» (Ψαλμός ξε΄στίχος 11)

…Και υπάρχουν άνθρωποι που τους κυκλώνει ένας παράξενος ζεστός αέρας γεμάτος αίμα και μυρωδιά σπέρματος..Είναι οι γιοι της έριδας, οι λεηλάτες του μεσημεριού. Άνθρωποι του κόσμου τούτου που κουβαλούν βαριά μοίρα στου ώμους τους. Που ήρθαν να ταράξουν την ησυχία του κόσμου όταν αυτή ύπουλα και αργά-αργά αρχίζει να κλείνει σαν σιδερένιος χαλκάς δούλων γύρω από το λαιμό των ανθρώπων, άνθρωποι που ήρθαν να ανανεώσουν τη θυσία του αίματος στα πανάρχαια αυλάκια της ανθρωπότητας στους βωμούς των πολέμων, των αναταραχών, των επαναστάσεων του καλού ,του ωραίου που εύκολα δεν ορίζεται και του κακού….Που συμπαρασέρνουν στην ορμή τους τα πάντα κι αφήνουν πίσω τους σε κάμαρες μικρές ,φτωχά πεθαμένα κορμιά και ανίσχυρους θρήνους και τίποτα δεν έχει αλλάξει, ο χαλκάς δεν έχει σπάσει αλλά ούτε έχει κλείσει, μικρό εμπόδιο το καινούργιο αίμα…


Αθηνά Τσάκαλου


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗΔΕΣ


Μια σπάνια ευκαιρία μας δίνεται μέσα από την ιστοσελίδα short from the past, σελίδα που είναι αφιερωμένη στις μικρού μήκους ταινίες του παρελθόντος, για να παρακολουθήσουμε το δυσεύρετο ντοκιμαντέρ 'Καρβουνιάρηδες' της Αλίντας Δημητρίου', γυρισμένο το 1977 βασισμένο σε μαρτυρίες καρβουνιάρηδων από τη Σαλαμίνα.

Το παραδοσιακό επάγγελμα του καρβουνιάρη μαρτυρείται ήδη από τον 17ο αιώνα στη Σαλαμίνα, όταν οργανωμένοι οι Κουλουριώτες σε συντεχνίες, με την άδεια του τότε σουλτάνου, ξεκινούσαν για ένα πολύμηνο ταξίδι που έφτανε μέχρι και την ανατολικη Ελλάδα αλλά και τα πυκνοδάση της Μικράς Ασίας. Φημισμένοι για τη ποιότητα της εργασίας τους στην Οθωμανική αυτοκρατορία οι Κουλουριώτες καρβουνιάρηδες ίδρυσαν συνοικία μέσα στη πόλη του Γέροντα της Μ. Ασίας, εξού και το ντόπιο επίθετο 'Γεροντιώτης'.

Η διαδικασία παραγωγης του κάρβουνου, όπως θα δείτε και στο ντοκιμαντέρ, ήταν κοπιαστική και χρονοβόρα. Τα ξύλα στοιβάζονταν σε σωρό αφήνοντας στο κέντρο σκόπιμα ένα κυκλικό διάκενο, στο οποίο γινότανε η ελεγχόμενη καύση του λεγόμενου 'καρβουνοκάμινου'. Μετά από μέρες κι ύστερα από βραδεία καύση κι υπό την απειλή μιας καταστροφικής βροχής, το ξύλο τελικά μετατρεπόταν σε κάρβουνο, υλικό απαραίτητο για την παραγωγή ενέργειας της τότε εποχής.

Η Αλίντα Δημητρίου με το έργο της, που ξεπερνά τα 50 ντοκιμαντέρ, μόλις τα τελευταία χρόνια έρχεται σε επαφή με ένα ευρύτερο κοινό. Καταξιώνεται συνεχώς για τη τόλμη της και τη κοινωνική της ευαισθησία σε θέματα ανεπίκαιρα και αδιάφορα για την επίσημη ιστορία και τελικά καταφέρνει να συμπληρώσει μέσα από τις εικόνες της ένα αθέατο κομμάτι της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ενημερωτικά, η τελευταία της δουλειά που αποτελεί και το πρώτο της μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ, ονομάζεται 'Πουλιά στο βάλτο' και προκάλεσε πρόσφατα το έντονο ενδιαφέρον των κινηματογραφόφιλων, μιας και το ανέγγικτο και το πρωτογενές θέμα που καταπιάστηκε ήταν η προσφορά της γυναίκας στα πολυτάραχα χρόνια του εμφύλιου πολέμου.

Πατήστε εδώ για να δείτε το ντοκιμαντέρ (αφού γίνετε πρώτα μέλος, θα χρειαστείτε ένα λεπτό)

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

ΚΑΓΙΕΝ

βγήκα χτες. πήρα το αμάξι, και μετά από καιρό έφερα βόλτα το νησί δύο φορές. στριφογυρνούσα σαν μια αράχνη που έχει παγιδευτεί μέσα στους ίδιους της τους ιστούς. βοήθαγε βέβαια και η ερημιά στους δρόμους, η παγωνιά που τρυπά τον ξενύχτη την ώρα που νιώθει τη πόλη να κοιμάται νεκρικά. ερημιά, κάτι πηγαίνει λάθος ε. τίποτα, όλα μοιάζουν στη θέση τους κι η νύχτα σε κάνει συνωμότη. κοίτα τα νεκρά σκυλιά στις άκρες των δρόμων χτυπημένα από τους αυτοκινητιστές του αιώνα και γω να τους κορνάρω προσπαθώντας να τα τρομάξω. καμιά ελπίδα, ο ύπνος τους είναι πάγιος, και τα προσπερνώ -ακίνητα ψοφίμια, τ’ αφήνω πίσω μου. το νησί αυτό με κατασπαράζει πισώπλατα, φτάνω στη ψαραγορά του λιμανιού με έναν ανεπαίσθητο φόβο μη πέσω σε τυχαίο μπλόκο. κάποιοι ψαράδες, χαμάληδες με κατεβασμένα μούτρα ετοιμάζουν πάνω στο καΐκι το δόλωμα τους, έτοιμοι για τη ψαριά στον πεθαμένο ωκεανό του σαρωνικού. τη δουλειά τους κάνουνε και συνεχίζω τη τραμουντάνα διαδρομή αποφεύγοντας να κοιτώ τις φωτεινές επιγραφές των διαφημίσεων από πείσμα να μη πετύχουν τον εγκέφαλο. πόλεμο ζω. κι είναι σα το ξαφνικό κλάμα στο μπάνιο, που κολλάς το πάνω μέρος του κεφαλιού σου στο καθρέφτη μη τυχών και ξεχαστείς, και κοιταχτείς κατά λάθος. δε θες να ντροπιαστείς μα πάντα χάνεις τη μάχη -διαρκώς το λάθος της ζωής σου σε ένα μοιραίο βλέμα. για του λόγου το αληθές, παρακάτω ένας μετανάστης μιλούσε στο γωνιακό καρτοτηλέφωνο λουφαγμένος. είναι για γέλια αν σκεφτείς πως η περσινή διαφήμιση του οτε για τα καρτοτηλέφωνα που είχαν κατακλύσει τα αστικά λεωφορεία ήταν γραμμένη στα ελληνικά. ‘φοβού τους αφγανούς σας’, νοικοκυραίοι καθίκια. τώρα περνώ το δάσος, φτάνω στο μοναστήρι και βγαίνω να περπατήσω. όλα μαρτυρούσαν πως το πανηγύρι είχε τελειώσει πριν λίγες μέρες ή και ώρες: πάγκοι αφημένοι, κάτουρα, σωροί από σκουπίδια. βρήκα χάμω ένα πενηντάλεπτο και το φτυσα. τι το έπαιζα. άγιος τόπος, ενώ μια τηλεόραση τουμπαρισμένη μού κίνησε το ενδιαφέρον. τί να γύρευε εκεί; φαινόταν σε καλή κατάσταση, της κούτας. όταν η τεχνολογία κορυφώνεται ο πολιτισμός αρχίζει να λυγίζει σα μουλιασμένο χαρτόκουτο. η ακρόπολη σηματοδότησε την πτώση τής αρχαιοελληνικής τραγωδίας, το καγιέν φίλοι μου άρπαξε ξαφνικά, και τη στιγμή αυτή μια νότα αισιοδοξίας με έξαψε εντός. έβαλα μπρος. μια τιμονιά ο θάνατος στ’ αριστερό σου χέρι.

ο απλός άνθρωπος θα με έλεγε τεμπέλη, ένα παράσιτο. εγώ δυνάμωσα τη μουσική. ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας θα με χαρακτήριζε ρέμπελο, σκουπίδι της κοινωνίας. εγώ δυνάμωσα τη μουσική:

πες μου Μιράντα,

πες τους να σκααάσουν.


τα ηχεία έμοιαζαν με τραμπολίνο, τώρα πια δε λογοδοτώ, άλλωστε σ’ ένα road movie δεν υπάρχουν γείτονες και κομπάρσοι, μόνο συνοδηγοί που γουστάρουν.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

ΠΕΡΙ ΗΘΙΚΗΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Μνημείο προς τιμήν επίδοξου δολοφόνου του Χίτλερ ετοιμάζει η Γερμανία

Οι αρχές του Βερολίνου ανακοίνωσαν σήμερα ότι επιθυμούν να κατασκευάσουν ένα μνημείο προς τιμή ενός άνδρα που αντιστάθηκε στον Αδόλφο Χίτλερ και προσπάθησε να τον δολοφονήσει με βομβιστική επίθεση πριν από 70 χρόνια.

Ο ηθοποιός, Μπρούνο Γκαντς, υποδύεται τον Αδόλφο Χίτλερ στην ταινία "Η Πτώση" Ο Αντρέ Σμιτς, επικεφαλής του Πολιτισμού στο Βερολίνο εξέφρασε το ενδιαφέρον του για τη δημιουργία ενός μνημείου του Γκέοργκ Έλσερ, ενός ξυλουργού, στην περιοχή όπου βρισκόταν η πρώην καγκελαρία του Χίτλερ, στο κέντρο της πόλης. Ο Γκέοργκ Έλσερ ήταν ο υπεύθυνος για την έκρηξη βόμβας στις 8 Νοεμβρίου 1939 σε μία μπυραρία του Μονάχου την οποία είχε επισκεφθεί ο Χίτλερ συνοδευόμενος από αξιωματούχους των Ναζί με σκοπό να δώσει ομιλία για το αποτυχημένο πραξικόπημα του 1923.

Η βομβιστική επίθεση στοίχισε τη ζωή οκτώ ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων εξήντα αλλά ο Χίτλερ δραπέτευσε, εγκαταλείποντας τη μπυραρία λίγα λεπτά πριν από την έκρηξη. Ο Γκέοργκ Έλσερ είχε πραγματοποιήσει την επίθεση με δική του πρωτοβουλία, τονίζοντας ότι στόχος του ήταν να δώσει τέλος στον πόλεμο. Αργότερα κρατήθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι τον Απρίλιο του 1945, όταν και εκτελέστηκε.

Σύμφωνα με ανακοίνωση των αρχών του Βερολίνου, θα διεξαχθεί διαγωνισμός για να καθοριστεί η μορφή του μνημείου.

από ελευθεροτυπία


Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ / ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ


Διανύουμε μία χρονική συγκυρία που όλα αμφισβητούνται. Η οικονομική κρίση ανέδειξε το ζήτημα της δομικής παθογένειας του καπιταλισμού με το ντόμινο των καταρρεύσεων χρηματοπιστωτικών ομίλων, το κλείσιμο μονάδων παραγωγής, με τα εκατομμύρια ανέργων και αστέγων που προστέθηκαν στους ήδη υπάρχοντες. Σχεδόν ταυτόχρονα ξεκίνησαν διαμαρτυρίες, που σε αρκετές περιπτώσεις εξελίχθηκαν σε βίαιες συγκρούσεις, εργαζόμενοι κατέλαβαν εργοστάσια και αιχμαλώτισαν αφεντικά, κυβερνήσεις παραιτήθηκαν. Οι μαρξιστικές θεωρίες φιλοξενήθηκαν σε αμερικάνικα οικονομικά περιοδικά, ενώ πρόσφατα το τελευταίο νόμπελ οικονομίας κατέληξε σε αμερικανίδα οικονομολόγο που διακηρύσσει τη δυναμική των κοινοτήτων στην παραγωγική διαδικασία.

Η υπεραφθονία και η υπερκατανάλωση, η ανεξέλεγκτη κατασκευή τεράστιων αντιαισθητικών και αντιοικολογικών εμπορικών και ψυχαγωγικών κέντρων στα οποία οι άνθρωποι συνήθισαν να συναθροίζονται, οφείλονται σε όσα οι κυρίαρχοι εδώ και δεκαετίες μας επιβάλλουν. Στηριζόμενοι σε ένα μοντέλο εγκλωβισμού της ανθρώπινης σκέψης από την διαφημιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ και την επιβολή του life-style, αλλά και από τη συμμαχία πολυεθνικών και τραπεζιτών που δανειοδοτούν χωρίς όρια νοικοκυριά και μικροεπιχειρήσεις, εξασφαλίζουν την κατανάλωση των παραγόμενων προϊόντων με μόνο σκοπό την αύξηση των κερδών τους, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία και την περαιτέρω επιβίωση μας.

Τα αποτελέσματα του σύγχρονου παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου, πέραν της οικονομίας, είναι ορατά γύρω μας, αισθητά σε όλους μας. Δισεκατομμύρια τόνοι σκουπιδιών στοιβάζονται σε διάφορες γωνιές του πλανήτη επιβαρύνοντας το ήδη χιλιοταλαιπωρημένο φυσικό περιβάλλον. Πολλά από τα σκουπίδια προέρχονται από προϊόντα που ονομάστηκαν άχρηστα, λόγω διαφοροποίησης της μόδας, εξέλιξης της τεχνολογίας κλπ, από τον ίδιο μηχανισμό που λίγο καιρό πριν μας τα παρουσίαζε ως αναγκαία. Για την μαζική κατανάλωση τους στήνονται υπερογκώδη κτίρια, καθιστώντας περισσότερο ασφυκτικό το αστικό τοπίο και οξύνοντας την αίσθηση της πόλης-φυλακής, πλημμυρισμένα από δήθεν εκπτώσεις και ευκαιρίες, από λαμπερές διαφημίσεις που υπόσχονται σχεδόν τα πάντα με την αγορά ενός και μόνο προϊόντος. Ευτυχία, ευημερία, αναγνώριση, αποδοχή όλα σε ένα μικρό ή μεγάλο αντικείμενο των 20, 200, 2.000, 20.000 ευρώ.

Στον αντίποδα του κόσμου αυτού, της απατηλής λάμψης και της προώθησης των ψευδαισθήσεων, προτείνουμε την πραγμάτωση εγχειρημάτων ανταλλαγής και διάθεσης προϊόντων και αγαθών. Δεν πρόκειται για κινήσεις φιλανθρωπίας ή ελεημοσύνης αλλά για προσπάθειες αμφισβήτησης του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης. Για να ακουστεί το μήνυμα ότι κανένα προϊόν δεν είναι άχρηστο, εφόσον υπάρχει κάποιος άλλος άνθρωπος που θα ενδιαφερόταν να το χρησιμοποιήσει στην κατάσταση που βρίσκεται ή μετά από μεταποίηση. Για να μην καταλήγουν στα σκουπίδια χρήσιμα αλλά αχρησιμοποίητα και ξεχασμένα αντικείμενα και αντικαθίστανται χωρίς λόγο από άλλα αντικείμενα, δημιουργώντας έτσι ένα μικρό αλλά σημαντικό ανάχωμα στη διαιώνιση της παραγωγικής-καταναλωτικής αλυσίδας. Για να διαμορφώσουμε πεδία συναλλαγής σε ελεύθερους χώρους καθιστώντας τους ζωντανούς και απαραίτητους, εξωτερικεύοντας ταυτόχρονα την αντίθεση μας στην επέκταση των ναών της κατανάλωσης. Για να ιεραρχήσουμε ρεαλιστικά τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, απομακρυσμένοι από τον κόσμο των κυρίαρχων. Για να σπάσουμε τη ρουτίνα που ορίζει το τρίπτυχο δουλειά-κατανάλωση-σπίτι, συνδυάζοντας την απόκτηση προϊόντων και αντικειμένων με την ουσιαστική επαφή με άλλους ανθρώπους ξεφεύγοντας από την καταναλωτική περιπλάνηση μας στους εμπορικούς θρόνους του τσιμέντου. Και τέλος για να έρθουμε κοντά, να γνωριστούμε, να χτίσουμε σχέσεις κοινότητας και αλληλεγγύης στην καθημερινότητα μας………

ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ-ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ
ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 12:00
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ
ΛΕΩΦ. ΕΙΡΗΝΗΣ 219 (ΣΤΑΣΗ ΣΧΟΛΕΙΟ)

DeStato
Συνέλευση Περάματος
για την αλληλεγγύη και τη δράση

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Σαμποτάζ σε φάρμα και απελευθέρωση ελαφιών στην Ισπανία

Το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων (ALF) ανέλαβε την ευθύνη για την απελευθέρωση 50 ελαφιών από φάρμα της εταιρείας Venison Deer (http://www.venisondeer.com) στο Μαρουγκάν, στη Σεγκόβια.

Μεταξύ άλλων αναφέρουν στην ανάληψη ευθύνης:

“Τη νύχτα της 30ης Οκτωβρίου πήγαμε στην πόλη Μαρουγκάν για να ξαναδώσουμε την ελευθερία στα ελάφια από τα οποία ο επιχειρηματίας Javier Martinhad την είχε στερήσει. Για πάνω από 3 ώρες κόψαμε το συρματόπλεγμα, και σαμποτάραμε ένα όχημα παντός εδάφους και την ηλεκτρική γεννήτρια. Αφού ξηλώσαμε παραπάνω από το μισό φράχτη, οδηγήσαμε τα ελάφια στην απόδραση. Ξέρουμε ότι τουλάχιστον 50 κατάφεραν να ξαναπάρουν την ελευθερία τους και μέχρι το πρωί πολλά περισσότερα θα καταλάβαιναν ότι δεν υπήρχε φράχτης. Πάντως, αν έμειναν κι άλλα μέσα, θα ξαναεπιστρέψουμε.

Η απελευθέρωση αυτή έγινε στα πλαίσια των δράσεων στη μνήμη του συντρόφου Μπάρι Χορν, που έδωσε τη ζωή του στις 5 Νοεμβρίου 2001 κατά τη διάρκεις απεργίας πείνας για την απελευθέρωση των ζώων.”

από εδώ


Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Η COSCO ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΕΡΜΟΥΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Οι κινεζικές εταιρείες είναι εξίσου πολυπληθείς με την Κίνα, γεγονός που δυσκολεύει τον ερευνητή να βρει μια άκρη σε ζητήματα ιδιοκτησίας. Ολα όμως ξεκαθαρίζουν μετά από μια βόλτα στο ...Τρίγωνο των Βερμούδων.


Οταν το 2006 ο Ρομπέρτο Σαβιάνο εξέδωσε το βιβλίο του για την ιταλική μαφία (με αποτέλεσμα να κρύβεται ακόμα και σήμερα από τα πλοκάμια της) οι ελληνικές εφημερίδες αρκέστηκαν στη βιβλιοπαρουσίαση, δημοσιεύοντας μάλιστα το κομμάτι που αναφερόταν στην κινεζική εταιρεία Cosco. Θυμίζουμε αυτό το κομμάτι: «Στο λιμάνι της Νάπολης δραστηριοποιείται η σημαντικότερη ναυτιλιακή εταιρεία της Κίνας, η Cosco, η οποία κατέχει τον τρίτο μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο κι έχει αναλάβει τη διαχείριση του μεγαλύτερου τερματικού σταθμού κοντέινερ, σε κοινοπραξία με την MSC, που κατέχει το δεύτερο μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο και εδρεύει στη Γενεύη. Ελβετοί και Κινέζοι ενώθηκαν σε μια κοινοπραξία κι αποφάσισαν να επενδύσουν στη Νάπολη το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεών τους. Εδώ διαθέτουν περισσότερα από 950 μέτρα προκυμαίας, 130.000 τ.μ. για τον τερματικό σταθμό [...]. Θα έπρεπε να διευρύνουμε υπερβολικά τη φαντασία μας για να προσπαθήσουμε και μόνο να αντιληφθούμε πώς είναι δυνατόν το εύρος της κινεζικής παραγωγής να αποτίθεται στο κατώφλι του ναπολιτάνικου λιμανιού».

Πού να ήξερε ο συγγραφέας ότι, δύο με τρία μόλις χρόνια αργότερα, αυτό θα ίσχυε για το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, τον Πειραιά. Όχι με μαφιόζικα κόλπα ή μυθιστορηματικές αναζητήσεις, αλλά με νομότυπες εμπορικές συμφωνίες το κέντρο τελικά συνάντησης της κινεζικής με την ευρωπαϊκή και βαλκανική αγορά έμελλε να είναι ο Πειραιάς. Μια offshore εταιρεία κινεζικών συμφερόντων, η «Cosco Pacific Ltd», εξασφάλισε την κύρια δραστηριότητα του ΟΛΠ Α.Ε., δηλαδή τη διοίκηση και εκμετάλλευση του Νέου Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων (Ν. ΣΕΜΠΟ). Η ίδια εταιρεία διαθέτει τεράστιο ναυτιλιακό στόλο κοντέινερ αλλά και μερίδια άλλων παρεμφερών εταιρειών. Ένα πλήρες μονοπωλιακό καθεστώς επιβάλλεται στον Πειραιά στο όνομα του …«υγιούς ανταγωνισμού». Τη συμφωνία υπέγραψαν οι υπεύθυνοι των δύο εταιρειών, τη σφράγισαν οι παρόντες αξιωματούχοι των δύο χωρών, την ενέκρινε η ελληνική βουλή -με ισχνή είναι αλήθεια πλειοψηφία- και τώρα όλοι τρέχουν και δε φτάνουν. Οσο για την MSC, ήταν και μάλλον θα συνεχίσει να είναι ο κύριος πελάτης του σταθμού, μια και οι οικονομικές σελίδες του Τύπου θεωρούν ότι η πρόσφατη καταγγελία της σύμβασης έγινε με στόχο την επαναδιαπραγμάτευσή της με καλύτερους οικονομικούς όρους.

Για τη συμφωνία με την Cosco ακούστηκαν πολλά. Οτι πρόκειται για μια κρατική κινεζική εταιρεία, ότι η συμφωνία είναι διακρατική και η όποια ακύρωση θα σημαίνει καταστροφή για την αξιοπιστία της Ελλάδας, ότι το δημόσιο θα ωφεληθεί περισσότερο με την ιδιωτική εταιρεία. Ως προς το τελευταίο, οι εργαζόμενοι απέδειξαν το πόσο κερδοφόρος είναι ο δημόσιος αυτός οργανισμός που τα τελευταία χρόνια ανακατασκεύασε και εκσυγχρόνισε τις προβλήτες του με χρήματα των φορολογουμένων αλλά και με ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Αλλά για τα υπόλοιπα;

Συνεχίστε το άρθρο στον Ιό της Κυριακής

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Τον αδελφό μου τον σκότωσαν στην αστυνομία


Τον βρήκα στο σπίτι τους στη Νίκαια. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, σε ένα μικρό δωματιάκι, ούτε τρία επί τρία, μαζεμένοι πολλοί συμπατριώτες του. Συγχωριανοί και άγνωστοι. Όλοι θρηνούσαν. Εκείνο το δωμάτιο - τάφος, όπου είδε τον αδελφό του νεκρό. Ο ίδιος είναι μόλις 18 χρόνων. Έκανε για να έρθει από το Πακιστάν 35 ημέρες. Πότε με τα πόδια και πότε με αυτοκίνητα. Μόνο με τα πόδια ταξίδεψε δεκαπέντε μέρες. Ήθελε να φύγει μακριά από τα βάσανα και τις κακουχίες. Δέκα αδέλφια είναι εκεί, στο μακρινό του χωριό, και δύσκολα μπορούσε να ζήσει. Ο αδελφός είχε φύγει πριν πεντέμισι χρόνια.

«Ούτε καν τον γνώρισα όταν τον πρωτοείδα. Τον είχα πεθυμήσει πολύ! Ήταν το είδωλό μου. Και τον είδα να τον σακατεύουν μπροστά στα μάτια μου. Εκείνο το βράδυ ο Μοχάμεντ είχε κουραστεί πολύ. Μαζί είχαμε πάει στην οικοδομή. Εμείς θέλαμε να μείνουμε κι άλλο το βράδυ. Μιλούσαμε και γελούσαμε. Εκείνος ήθελε να κοιμηθεί. Ξάπλωσε κατά τις δώδεκα η ώρα και αμέσως έκλεισαν τα μάτια του.

Εκεί, κοντά στη μία και μισή, ενώ είχαμε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη για να φύγει ο καπνός, σταμάτησαν με θόρυβο αυτοκίνητα. Με κουκούλες και κράνη μπήκαν μέσα αρκετοί άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω ελληνικά για να ξέρω τι είπαν. Μετά έμαθα πως ζητούσαν εκείνον. Χωρίς να μιλήσουν, έσβησαν το φως μας και άρχισαν να μας χτυπούν αδιάκριτα. Με κλωτσιές και μπουνιές. Ο αδελφός μου ξύπνησε μέσα σε εφιάλτη. Κανένας μας δεν ήξερε τι είχε γίνει.

Αφού άναψαν το φως, ρώτησαν ποιος από μας έχει ένα κομμένο δάχτυλο. Δάχτυλο κομμένο είχε ο αδελφός μου, που είχε ένα ατύχημα στη δουλειά του. Αφού τους είπε πως είναι εκείνος, τον έριξαν κάτω με κλωτσιές και μπουνιές, τον γύρισαν μπρούμυτα και του έβαλαν χειροπέδες. Από το πόδι τον τράβηξαν μέχρι έξω στο αυτοκίνητο. Το κεφάλι του χτύπησε αρκετές φορές στο τσιμέντο και στις σκάλες. Ένας από αυτούς γύρισε, μας διέταξε να κατεβάσουμε τα κεφάλια μας και μας είπε να μην βλέπουμε, αλλά και να μην πούμε τίποτα.

...Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Ούτε την επομένη, ούτε όμως και την μεθεπομένη μπορούσαμε. Δεν ξέραμε καν πού τον έχουν τον αδελφό μου.

Τον κράτησαν τέσσερις μέρες στο κρατητήριο κι εκεί τον βασάνισαν φρικτά. Ο ίδιος μάς είπε ότι τον κρατούσαν δεμένο πισθάγκωνα όλες τις ημέρες. Τον κρατούσαν κρεμασμένο με τα χέρια πίσω. Του έκαναν ηλεκτροσόκ και αυτό εύκολα μπορούσε να το δει ο καθένας. Τα χέρια του και τα πόδια του είχαν όλα τα σημάδια της φρίκης των βασανιστηρίων. Τον είδε κι ένας συμπατριώτης μας με τα μάτια του».

Εκεί παρεμβαίνει ο Πακιστανός που έχει δει τον Μοχάμεντ στο τμήμα: "Τον είδα με τα μάτια μου. Μια μέρα που τον σέρνανε σχεδόν από τους ώμους και εκείνος απλά ακουμπούσε τα πόδια στο έδαφος. Ήταν ένα κουρέλι, δεν έμοιαζε με άνθρωπο. Με είχαν στο απέναντι κρατητήριο. Τον ρωτούσαν για κάποιον άλλον κι εκείνος δεν απαντούσε. Μάλλον, έτσι όπως τον είδα, δεν μπορούσε κιόλας. Τον είχαν καθισμένο σε μια καρέκλα και το κεφάλι του έγερνε από την άλλη. Απλά ανέπνεε. Δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μαζί του και τον πήραν, σχεδόν σερνόμενο, και τον έβαλαν στο κελί του".

Συνεχίζει ο αδελφός του: "Στο δικαστήριο που τον πήγαν μετά από τέσσερις ημέρες, ο συμπατριώτης μας, που υποτίθεται ότι τον είχε κατηγορήσει, αναίρεσε. Δεν γνώρισε στο πρόσωπό του αυτόν που κατηγορούσε. Και τότε τον άφησαν ελεύθερο. Του έδωσαν ένα χαρτί που έγραφε ότι σε ένα μήνα πρέπει να φύγει από την Ελλάδα. Γύρισε στο σπίτι, αλλά δεν ήταν πια ο ίδιος. Ένα παιδί εικοσιπέντε ετών που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Δεν πήγε στη δουλειά του πια... Φοβηθήκαμε πολύ, αλλά μας έδινε κουράγιο. Θα φύγει, έλεγε, ο πόνος από το ηλεκτροσόκ και θα γίνω καλά. Με αυτή την ελπίδα μέναμε κι εμείς. Μα βλέπαμε ότι δεν γινόταν καλά. Στο νοσοκομείο δεν μπορούσαμε να τον πάμε, από φόβο. Δεν είχαμε κανένας μας χαρτιά. Μετά δεν ξέραμε αν θα τον έπιαναν και εκεί. Και έτσι, μέρα με τη μέρα, χειροτέρευε η κατάστασή του. Μέχρι που, μια μέρα, κοιμήθηκε το βράδυ αργά και όταν πήγαμε να τον ξυπνήσουμε είχε παγώσει... Ήταν νεκρός. Και μαζί του πέθανα κι εγώ. Έσβησε το φως μου. Έφυγε, όχι απλά ο αδελφός μου, αλλά ο προστάτης μου...

Και πώς να το πούμε στη μάνα μας αυτό το μαντάτο; Η ίδια ήταν στο νοσοκομείο εκείνες τις ημέρες. Στην αρχή της είπαμε ότι είναι άρρωστος. Και μετά από τρεις - τέσσερις μέρες, από συμπατριώτες μας που ζουν εδώ κοντά μας, έμαθε και την αλήθεια. Ήρθε από την Γερμανία ένας θείος μας και πλήρωσε τα έξοδα για τη μεταφορά της σορού του στην πατρίδα. Εμείς δεν είχαμε λεφτά.

Δεν θέλω τίποτα από 'δώ και στο εξής. Ούτε και έχω μίσος μέσα μου. Έτσι το είχε γράψει ο Θεός (!), να φύγει νωρίς. Μα δεν θέλω να λένε ότι πέθανε από μόνος του. Τον σκότωσαν τον αδελφό μου. Τον είδα με τα μάτια μου που τον έσυραν σαν σφαγμένο ζώο. Μου είπε ο ίδιος ότι τον βασάνισαν σαν τρομοκράτη. Χωρίς να έχει κάνει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Η συμπαράσταση από τους Έλληνες είναι κάτι που δεν περίμενα. Ένα 'ευχαριστώ' από τα βάθη της καρδιάς μου. Την δέχομαι ως φάρμακο για την πληγή που μου άφησε ο αδελφός μου. Βλέπω ότι δεν είμαι μόνος".

από ΕΔΩ

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

1854... Επιστολή Ινδιάνου αρχηγού προς τα γεράκια της Ουάσινγκτον

"Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον διατάζει να μας πουν, ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. O Μεγάλος Αρχηγός μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής διάθεσης. Εκτιμούμε αυτή την ευγένεια γιατί ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ λίγο τη φιλία μας.

Θα σκεφτούμε την προσφορά σας γιατί ξέρουμε ότι, αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με το πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας. Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ' αυτά που του λέει ο Άρχοντας Σήτλ με την ίδια βεβαιότητα που οι λευκοί αδελφοί μας μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στην αλλαγή των εποχών.

Τα λόγια μου είναι αμετάβλητα όπως τ' αστέρια. Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.

Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμα του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Οι πεθαμένοι του λευκού ανθρώπου λησμονούν τη γενέτειρά τους όταν πάνε να περπατήσουν στ' άστρα. Οι δικοί μας πεθαμένοι ποτέ δεν ξεχνούν αυτήν την όμορφη γη, γιατί η μητέρα του ανθρώπου έχει ερυθρό δέρμα.

Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αδέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος - όλα αυτά - ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας.

Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε και να διδάσκετε στα παιδιά σας ότι τα ποτάμια είναι δικά μας αδέλφια και αδέλφια δικά σας. Θα πρέπει από κει και πέρα να φροντίζετε τα ποτάμια τόσο καλά όσο κι' έναν αδελφό σας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το δικό μας τρόπο ζωής. Το ίδιο του κάνει ένα κομμάτι γης ή ένα άλλο, γιατί αυτός είναι ένας ξένος που έρχεται τη νύχτα για να βγάλει από τη γη ό,τι χρειάζεται.

Η γη δεν είναι αδελφός του αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει το δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Mεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν' αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες. Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ' αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν' ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου.

Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα. Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ' αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;

Εμείς οι Ινδιάνοι προτιμάμε τον απαλό ήχο του ανέμου που χαϊδεύει την επιφάνεια της λίμνης και τη μυρουδιά του ανέμου που καθάρισε η βροχή του μεσημεριού ή αρωμάτισε το άρωμα των πεύκων. Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος.

Ο λευκός άνθρωπος μπορεί να μην αισθάνεται τον αέρα που αναπνέει. Όπως ο άνθρωπος που αγωνιά πολλές μέρες, γίνεται αναίσθητος στη δυσωδία. Αλλά αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Ότι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι' αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να την διατηρείτε αμόλυντη και ιερή σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει για ν' απολαύσει τον γλυκαμένο από τα άνθη της πεδιάδας άνεμο.

Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας. Όλα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Όλα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του. Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια.

Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του - σαν φίλος με φίλο - δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ίσως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια. Ξέρουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του.

Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το Έλεος του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για τον λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι' Αυτόν και το να την βλάψει κανείς σημαίνει ότι υποτιμά πολύ τον Δημιουργό της. Οι λευκοί άνθρωποι θα περάσουν, ίσως και πριν από τις άλλες φυλές. Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα. Αλλά ακόμα και την τελευταία ώρα θα φωτιστείτε με την ιδέα ότι ο Θεός σας έφερε σ' αυτή τη γη και σας έδωσε την κυριαρχία πάνω της και πάνω στον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα για κάποιο ειδικό σκοπό.

Τέτοιο πεπρωμένο είναι για μας μυστήριο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρευτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Πού είναι το πυκνό δάσος; Εξαφανίστηκε. Πού είναι ο αετός; Εξαφανίστηκε!

Έτσι τελειώνει η ζωή και αρχίζει η επιβίωση......"

από το blog του π. Λίβυου

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ


"...Οι ρυθμίσεις αυτές καθαυτές είναι αστείες. Πέραν του ότι δεν στέκουν νομικά, θα πέσουν και αυτομάτως σε αδράνεια διότι πολύ απλά προσκρούουν πρακτικά στην ίδια την κοινή λογική. Αυτό που με ανησυχεί και πρέπει να ανησυχεί όλους τους προοδευτικούς πολίτες είναι η βαθιά συντηρητική και αναχρονιστική στροφή που επιχειρεί με τέτοια μέτρα η κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι το ακροατήριο στην προκειμένη περίπτωση είναι οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ..."

Μιχάλης Χρυσοχοΐδη (νυν υπουργός Δημόσιας τάξης), 22 Μαρτίου 2009

Ο ίδιος άνθρωπος πριν λίγες μέρες έθεσε τον περίφημο κουκουλονόμο για πρώτη φορά σε ισχύ.




21/10/09 ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΚΑΜΡΑΝ ΑΤΙΦ

Γιατί μαζεύτηκαν αυτοί εκεί; Αναρχικοί είναι, θα κάνουν πορεία. Θα γελάσουμε πάλι. Οι αναρχικοί πέρασαν από δω. Ευτυχώς δεν έσπασαν τίποτα, φτηνά τη γλιτώσαμε. Γιατί κάνουν πορεία; Για κάποιον που πέθανε. Ποιος πέθανε; Ένας αναρχικός. Α.. Γιατί τον σκότωσαν; Είχε βιάσει ένα μικρό παιδί. Ε τότε.. Όχι Πακιστανός ήταν. Δεν πέθανε τον έδειραν λίγο μωρέ, πότε πέθανε; Ποιος πέθανε ρε παιδιά πότε; Εδώ; Παράνομος ήτανε. Ο ιδιοκτήτης του χρυσοχοείου σκέπαζε τα εκθέματα με λευκό σατέν για να μη προκαλούν τα βλέμματα. Το παιδί γιατί το χτύπησε ο ηλίθιος αστυνομικός με το γκλοπ; Απλά προχωρούσε. Ελάτε να σηκώσουμε τους κάδους ν’ ανοίξει ο δρόμος. Αστυνομικοί με οδηγίες χρήσεως: Παράλληλα, (δηλαδή σε παράλληλους δρόμους να κινούνται) και λίγο πίσω από την πορεία ήταν η εντολή, και να κρατάνε αποστάσεις μεταξύ τους όπως στην παρέλαση. Ρε μαλάκα αποστάσεις είπαμε! Αυτός ήταν ένας παράνομος Πακιστανός που πέθανε στο σπίτι του. Μαζέψτε τους!!! Ρε μαλάκα παράλληλα δεν είπαμε;


Έγιναν προσαγωγές, τώρα η κατάληψη στο δημαρχείο απαιτεί να τους αφήσουν ήσυχους.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Πορεία για τη δολοφονία του μετανάστη στο Α.Τ. Νίκαιας

ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΚΑΜΡΑΝ ΑΤΙΦ

25 ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ

ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΞΥΛΟ, ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ

ΣΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΝΙΚΑΙΑΣ


26 Σεπτέμβρη, 1:30 π.μ., 15 μπάτσοι εισβάλουν σε χαμόσπιτο πακιστανών εργατών, στην Ηλιουπόλεως 82, στη Νίκαια. Ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ξυλοκοπείται μαζί με συγγενείς και συγκατοίκους του και οδηγείται στο Α.Τ. Νίκαιας ως ύποπτος για ξυλοδαρμό ανηλίκου. Ο άγριος ξυλοδαρμός συνεχίζεται. Τον δένουν χειροπόδαρα και τον χτυπούν με γκλομπς. Του κάνουν ηλεκτροσόκ με καλώδια στα χέρια και στα γόνατα. Ο μηνυτής δεν τον αναγνωρίζει, αποσύρει τη μήνυση και οι μπάτσοι τον αφήνουν ελεύθερο, αφού βάζουν τον αδερφό του να υπογράψει ότι τον παρέλαβε χωρίς ούτε έναν μώλωπα. Στις 9 Οκτώβρη, ο Μοχάμεντ Καμράν πεθαίνει εξαιτίας της αστυνομικής «περιποίησης» που είχε δεχτεί λίγες μέρες πριν.


Η δημοκρατική φαιδρότητα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» δεν μπορεί να αποκρύψει ότι η ζωή στον καπιταλισμό δεν αξίζει το ίδιο. Η σύγχρονοι φυγάδες θεωρούνται αναλώσιμοι για την πιο εντατική εκμετάλλευση και αιματηρή καταστολή. Ο κάθε Μοχάμεντ στοχοποιείται κάθε μέρα. Στα σύνορα, στα ναρκοπέδια, στις θάλασσες, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις ουρές για αίτηση ασύλου, στις σκούπες, στα ρατσιστικά πογκρόμ, στις φασιστικές επιθέσεις, στις ακροδεξιές ρητορείες, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η ρητορεία περί «μεμονωμένων περιστατικών» και «ατυχών συμβάντων» δεν μπορεί να πείσει κανέναν πια, ούτε τους πιο αφελείς. Ιδιαίτερα μετά την περσινή δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.


Η δημοκρατία δολοφονεί. Η αστυνομική βαρβαρότητα δεν είναι παρά η κατασταλτική έκφραση της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας: καταπίεση, εκμετάλλευση, υποταγή, θάνατος. Κι αυτό δεν αλλάζει με καμία αλλαγή κυβέρνησης παρά μόνο με την κοινωνική επανάσταση και την έλευση ενός κόσμου ελεύθερου, χωρίς εξουσία.


ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ


ΠΟΡΕΙΑ: Σάββατο 17 Οκτώβρη, 12:00, Πλ. Δαβάκη (Περιβολάκι) Νίκαια


συντρόφισσες/σύντροφοι από την συνέλευση εξεγερμένων Σαλαμίνας, Περάματος, Κερατσινίου, Δραπετσώνας, Νίκαιας & ΡΕΣΑΛΤΟ, αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης / Λεωφ. Δημοκρατίας 54, Κερατσίνι / (είσοδος από Ερμού 9) / anarxiko-resalto.blogspot.com


Λεωφορείο Β18 από Μενάνδρου-Ομόνοια,

Τρόλευ 21 από Ομόνοια,

Λεωφορεία 820, 851, 852 από Μετρό Αιγάλεω

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

Περιστατικό ωμής αστυνομικής βίας σημειώθηκε το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου, στη Νίκαια, με θύμα έναν 25χρονο μετανάστη, ο οποίος χτες υπέκυψε στα τραύματά του. Ο Πέτρος Κωνσταντίνου, μέλος της κίνησης «Ενωμένοι ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή», μίλησε στο tvxsγια τα γεγονότα που οδήγησαν τον πακιστανό Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ στον θάνατο...

Στις 26 Σεπτέμβρη, 01.30 το βράδυ, 15 αστυνομικοί εισέβαλαν στο σπίτι του νεαρού μετανάστη Ηλιουπόλεως 82, στη Νίκαια, φωνάζοντας και ξυλοκοπώντας τόσο τον ίδιο όσο και την οικογένεια του. Οι μαρτυρίες κατοίκων αναφέρουν ότι τον έβγαλαν σερνόμενο, σχεδόν λιπόθυμο, έξω από το σπίτι του με αποτέλεσμα το κεφάλι να χτυπάει στα σκαλοπάτια. Εναντίον του υπήρχε κατηγορία για ξυλοδαρμό ανηλίκου.

Μεταφέρθηκε στο ΑΤ Νικαίας, το οποίο μετατράπηκε σε χώρο βασανιστηρίων. Ο Καμράν κρατήθηκε δύο μέρες στο τμήμα, και καθώς οι κατηγορίες δεν ευσταθούσαν με τον μηνυτή να τις αποσύρει, αφέθηκε ελεύθερος για να περιγράψει ο ίδιος στην οικογένεια του, τις φρικιαστικές στιγμές που βίωσε. «Τον έδεσαν χειροπόδαρα και τον χτυπούσαν με ρόπαλα, ενώ στη συνέχεια του έκαναν ηλεκτροσόκ, με καλώδια στα χέρια και στα γόνατα», μαρτυράει η οικογένεια του Καμράν.

Τόσο η οικογένεια όσο και οι γείτονες γνώριζαν την κακοποίηση που υπέστη ο Καμράν. Ο φόβος τον κράτησε μακριά από το νοσοκομείο καθώς ο Καμράν δεν είχε χαρτιά.

Η αστυνομία προσπάθησε να συγκαλύψει το περιστατικό. Ο αδερφός του Καμράν, πιέστηκε και παραπλανήθηκε ώστε να καταθέσει ότι ο αδερφός του δεν έφερε μώλωπες όταν αποχώρησε από το αστυνομικό τμήμα.

Αύριο (Κυριακή 11/10), στις 16:00 στο σπίτι του Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, Ηλιουπόλεως 82 στη Νίκαια, θα πραγματοποιηθεί συνέντευξη-διαμαρτυρία από την Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδος, την κίνηση «Ενωμένοι ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή» και την «ΑΝΤΑΡΣΥΑ»
.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ΑΝΑΚΑΤΕΜΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ


Το κλίμα βαρύ, η απουσία του νερού έκδηλη ταλανίζει τα πλήθη ενώ η γραμμή του ορίζοντα που είναι μωβ αναζητά ικανοποίηση. Αντίθετες εικόνες απέναντι από καθρέφτες κακούς καθώς αυτοπροβαλλόμενοι σωτήρες προσδιορίζουν τη συνέχεια. Η απόφαση εύκολη και η ζέστη που πνίγει την ανάσα τολμά να ξεστομίσει τις δώδεκα βροχές του Σεπτέμβρη. Είναι ώρα· ξεκινάμε καθυστερημένοι όσο δεν παίρνει. Το βήμα γοργό, ρυθμικό, η δημοκρατία, η κοινωνία, το καραβάκι, η ουτοπία των εκλογών, η αλλαγή της απόφασης, η κουρτίνα της κάλπης, προσοχή! αυτή δεν είναι μια ανατολή, είναι η πανσέληνος που φανερώθηκε από την ανατολή στις 7 το απόγευμα της 4ης Οκτώβρη και καθρεφτίστηκε στα νερά του λιμανιού φωτεινή όσο ποτέ. Η νύχτα ήρθε γρήγορα, ήταν μικρή, εύκολη κι αυτή. Το νέο ξημέρωμα , οι ίδιες σημαίες, τα ίδια καράβια, το ξύπνημα δύσκολο το ταξίδι μικρό και η διαδρομή ήσυχη, άπνοια. Άστοχες μέρες, ξεκάθαρα λόγια, ξεθωριασμένα πανιά πάνω σε βάρκες δεμένες στα λιμάνια.


ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ - OΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ

Δεκέμβρης 2008…ΕΞΕΓΕΡΣΗ χιλιάδες εξεγερμένοι / νεολαίοι/ μαθητές/ φοιτητές/ εργάτες/ άνεργοι/ εκμεταλλευόμενοι/ αποκλεισμένοι/ μετανάστες/ άνθρωποι κάθε ηλικίας/ όλοι στους δρόμους/ γιατί; /όχι μόνο για τη δολοφονία του Αλέξη/ για όλους τους λόγους του κόσμου/ ενάντια σε κάθε καταπίεση/…/ δυναμικές πορείες/ καταλήψεις/ συγκρούσεις/ απαλλοτριώσεις/ σαμποτάζ/ επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα/ επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους/ επιθέσεις από τα κάτω/ δεκάδες αυτοοργανωμένα εγχειρήματα/ κριτική/ οργή/ αποφασιστικότητα/ αυτενέργεια/ δημιουργία…

Δεκέμβρης 2008…ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ κρατικές συμμορίες ένστολες και μη/ αντεπίθεση της κανονικότητας/ προσπάθεια επαναφοράς της τάξης / “αγανακτισμένοι πολίτες”/ ΜΜΕ/ παραπληροφόρηση/ δημιουργία κοινωνικής συναίνεσης/ ιδεολογική επίθεση στους εξεγερμένους/ εκκλήσεις για ειρήνευση/ τρομονόμος/ δικαστές/ μπάτσοι/ επιθέσεις σε πορείες/ χημικά/ ξυλοδαρμοί/ βασανιστήρια/ πυροβολισμοί/ χιλιάδες προσαγωγές/ εκατοντάδες συλλήψεις κυρίως μεταναστών, ανηλίκων, μαθητών/ κατασκευασμένα κατηγορητήρια/ καταθέσεις μπάτσων/ τρομοκρατία…

Δεκέμβρης 2008…ΠΕΙΡΑΙΑΣ Σε αυτό το γενικευμένο κλίμα καταστολής της εξέγερσης, κατά τη διάρκεια συνεχόμενων ημερών συγκρούσεων, γίνονται εκατοντάδες συλλήψεις. Στον Πειραιά ο αριθμός τους φτάνει τα 8 άτομα. Δυο από αυτά δικάζονται με βαριές ποινές με την αυτόφωρη διαδικασία. Η δίκη τεσσάρων ανηλίκων μαθητών διαχωρίζεται ενώ παραπέμπονται δικαστικά και οι γονείς τους για παραμέληση εποπτείας ανηλίκων. Η δίκη των άλλων δυο 18χρονων αναβάλλεται για τις 8 Οκτώβρη του 2009. Κατηγορίες? Κλασικά. Απρόκλητη επικίνδυνη σωματική βλάβη (κατά αστυνομικών και πολιτών), διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς (στα αστυνομικά τμήματα), παρακώλυση συγκοινωνιών, διατάραξη κοινής ειρήνης και αντίσταση κατά της αρχής, ενώ σε πρώτο χρόνο είχε επιχειρηθεί από τους μπάτσους να εμπλέξουν τους συλληφθέντες ακόμη και για κακουργηματικές κατηγορίες κάτι που τελικά ναυάγησε. Το ζήτημα των διωκόμενων και οι κινήσεις αλληλεγγύης αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συνέχισης του αγώνα έτσι όπως αυτός εξελίσσεται μετά το Δεκέμβρη. Απόσυρση όλων των κατηγοριών. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους διωκόμενους της εξέγερσης.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 8 ΟΚΤΩΒΡΗ

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

OI ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ ΣΤΑ ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ


Εκεί που σήμερα είναι το γήπεδο των Αμπελακίων, υπήρχε μέχρι το 1984 μια λίμνη, η λίμνη Αλμυρή. Την έλεγαν έτσι γιατί συνόρευε μ’ ένα μικρό κανάλι με τη θάλασσα και το νερό της ήταν υφάλμυρο. Κάθε χειμώνα τα νερά της βροχής γέμιζαν τη λίμνη, τα βούρλα θέριευαν και τα βατράχια διαιώνιζαν το είδος τους.


Μιαν άνοιξη μου λέει ο φίλος μου ο Ηλίας: «Ρε κάτι μεγάλα πουλιά έχουν έρθει στη λίμνη».Πλησιάσαμε σιγά-σιγά ,σκυφτοί πίσω από τα βούρλα και μέσα στις λάσπες. Έξι κύκνοι είχαν κατέβει για να ξεκουραστούν, μάλλον από κάποιο μακρινό ταξίδι. Οι φιγούρες τους αντανακλώνταν στα ακίνητα νερά της λίμνης. Με αργές κινήσεις κολύμπαγαν πότε ό ένας πίσω από τον άλλον, πότε κυκλικά ανά δύο με τα ταίρια τους, κι όλο έκαναν μια σπασμωδική κίνηση με το λαιμό τους ως δείγμα αισθησιασμού και αφοσίωσης. Μετά από αρκετή ώρα άνοιξαν τα φτερά τους και συνέχισαν το ταξίδι τους. Κατευθύνθηκαν βόρεια προς Ελευσίνα. Σηκωθήκαμε όρθιοι και τους κοιτούσαμε μέχρι που χάθηκαν από τα μάτια μας.

Καθώς ερχόταν το καλοκαίρι και οι βροχές ελαττώνονταν , η λίμνη όλο και μίκραινε σαν ένα αστέρι στο σύμπαν που σβήνει και μαζί λιγόστευε και η αντανάκλαση του ουρανού με τα λίγα σύννεφα. Στο ξερό πια έδαφος της λίμνης έρχονταν αναπάντεχα οι τσιγγάνοι και έστηναν τα τσαντήρια τους. Σε λίγες μέρες όλη η έκταση είχε γεμίσει σκηνές. Παντού φωνές, μαλώματα, τραγούδια του Αγγελόπουλου και του Καζαντίδη ακούγονταν από τα Ντάτσουν. Γυμνά παιδάκια έτρεχαν, οι τσιγγάνες ‘έπλεναν κι άπλωναν ρούχα και μαγείρευαν στη φωτιά.



Έφευγα από το σπίτι φορώντας ένα σορτσάκι και κατέβαινα στη λίμνη. Είχα γνωρίσει τα προηγούμενα καλοκαίρια δύο τσιγγανόπουλα τον Χρήστο και τον Ευγένιο. Βρίσκαμε μια πλακούρα κάτω από μια σκιά και παίζαμε πεντόβολα. Μετά όταν μαλώναμε με τις ίδιες πέτρες αρχίζαμε τον πετροπόλεμο. Γρήγορα τα βρίσκαμε. Προχωρούσαμε στου Τσικουράκου για μπάνιο και κολυμπούσαμε γυμνοί μαζί με τα άλλα τσιγγανάκια. Δεν ξεχώριζα ανάμεσά τους, μ’ έπιανε για τα καλά ο ήλιος.


Αρκετές φορές οι τσιγγάνες έβγαιναν στη ζητιανιά, στα γύρω σπίτια. Τα τρόφιμα και το λάδι ευπρόσδεκτα , αλλά και τα λεφτά ακόμα καλύτερα. Μ’ αυτά πήγαιναν στο μπακάλικο της Φανιώς και ψώνιζαν. Η Φανιώ απορούσε . «Μα πού θα τα μαγειρέψετε όλα αυτά που πήρατε; Έχετε κουζίνα; Έχετε πετρογκάζ;» . «’Οπως εσύ έχεις το νοικοκυριό σου έτσι έχουμε κι εμείς» της ανταπάντησε μια.


Θα ήταν καλοκαίρι του ’78 Αύγουστος. Ο Χρήστος θα γινόταν νονός. Αγοράκι θα βάφτιζε Με κάλεσε στα βαφτίσια. Στην εκκλησία του Καματερού θα γινόταν. Ο Παπακώστας , στραβόξυλο μεν , ανοιχτόμυαλος δε Αμέσως δέχτηκε να γίνουν τα βαφτίσια. Όλοι οι καλεσμένοι φορούσαν πολύχρωμα ρούχα, μα πιο πολύ είχαν αστραφτερά πρόσωπα. Είχαν έρθει κι άλλοι τσιγγάνοι, συγγενείς και φίλοι, από άλλα μέρη. Αφορμή για προξενιά, αφορμή για έρωτες ήταν η ομήγυρη αυτή. Ο Χρήστος παντελόνι γαλάζιο, πουκάμισο κίτρινο. Το όνομα που έδωσε στο αγοράκι ήταν Χρυσοβαλάντης. Πρώτη μου φορά άκουσα αυτό το όνομα Ο πατέρας του μωρού που βαφτίστηκε, καθόταν έξω από την εκκλησία. Μόλις ο Χρήστος είπε το όνομα πολλά τσιγγανάκια έτρεξαν έξω να του το αναγγείλουν. Αυτός τότε σκόρπισε κέρματα στην αυλή και τα παιδιά άρχισαν να τα μαζεύουν.


«Πήγαινε ρε», μου έκανε νόημα ο Χρήστος, «πήγαινε, τρέχα». Πήγα και μάζεψα 9 δραχμές. Τα μοιραστήκαμε αργά το απόγευμα.

«Εγώ αν ήμουνα θα είχα μαζέψει πιο πολλά», μου είπε.


Δυο βράδια θυμάμαι είχε έρθει το περιπολικό της αστυνομίας. Οι κάτοικοι γύρω από τη λίμνη παραπονιόντουσαν για τις φασαρίες και για τα σκουπίδια. Μάλλον όμως τους ενοχλούσε η παρουσία των τσιγγάνων και μόνο. Οι γυναίκες φώναζαν , έκλαιγαν, ασυναίσθητα έκλαιγαν και τα παιδιά μαζί τους, οι άντρες διαπληκτίζονταν με τους αστυνομικούς Την άλλη μέρα κάποια τσαντήρια είχαν φύγει. Μερικά όμως παρέμεναν.

Τα χρόνια πέρασαν, η λίμνη μπαζώθηκε κι έγινε γήπεδο. Που και που κάνενα βράδυ στα κλεφτά, ξαποσταίνει κάνα καραβάνι με Ντάτσουν στην μπαζωμένη πια ακτή του Τσικουράκου. Την άλλη μέρα έχει φύγει. Κανείς δεν ξέρει για πού. Τελευταία φορά που είδα το Χρήστο και τον Ευγένιο ήταν το ’79.Είχα τελειώσει την Τετάρτη δημοτικού. Δεν τους ξαναείδα. Νιώθω βαθιά μέσα μου όμως πως είναι καλά, πως κάνουν τη ζωή που τους αρέσει, μια ζωή ανέμελη, ελεύθερη, σαν εκείνους τους κύκνους που ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι ήρθαν αναπάντεχα στη λίμνη κι έφυγαν ξαφνικά για να γνωρίσουν άλλους τόπους.


η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger