Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

τα χρυσαφένια δάση


Έκανα τη σκέψη:Μάταιη αυτή η ανταρσία, μάταιος αυτός ο χαλασμός. Γρήγορα θα έρθουν μέρες σιωπής, μέρες ερήμου. Αλλά...Όχι, δεν είναι έτσι. Η ανταρσία των ανθρώπων είναι πηγή ευφυίας.Γ ια λίγο το αίμα μας αποκτά ιδιότητες ηρωικές, γινόμαστε περήφανοι πολεμιστές, διεκδικούμε τα πάντα "θέλουμε τα δάση να είναι χρυσά για μας". Υψώνεται η σκιά μας πάνω από τις Μητροπόλεις και φοβίζει πιο πολύ εκείνους που κρύβονται μέσα στα σπίτια τους. Και φουντώνει για λίγο μέσα μας , όσο διαρκούν οι πολεμικοί κρότοι, οι φωτιές και οι καπνοί, η ελπίδα πως ναι...μπορεί τώρα να βρισκόμαστε πάλι στα πρόθυρα μιας νέας προμηθεϊκής εποχής...
Κι ας έρθει μετά ήσυχα ο χειμώνας κι ας ανθίσει και πάλι η άνοιξη, κάτι δε θα είναι όπως παλιά.Μια σπίθα θα μείνει μέσα στις ψυχές των εξεγερμένων, αυτών που έτρεξαν στους δρόμους, ένα βίωμα που θα τους ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή.Κι από γενιά σε γενιά μπορεί η σπίθα να μεγαλώνει. Κι εκεί που πιστεύουν πως όλα βαδίζουν κατα το πρόγραμμά τους, να τους διαφεύγει η ροή του μυστικού, εσωτερικού ποταμού..
Ίσως... Να έρθει ο καιρός της γόνιμης πλημμύρας.

Aθηνά

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Μικρό κείμενο για την υπεράσπιση των αντιεξουσιαστών

Κάθε κοινωνικός σχηματισμός που έχει ή θέλει την εξουσία εκτρέφει και εκπαιδεύει μαντρόσκυλα. Το κράτος έχει την αστυνομία και το παρακράτος. Στα κόμματα έχουμε τα ονομαζόμενα «μαντρόσκυλα». Επιλέγονται επιθετικές ράτσες και βέβαια εκπαιδεύονται για να αναπτύξουν στο έπακρο αυτή τη ροπή. Αντίθετα οι διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες δεν έχουν ανάγκη για κάτι τέτοιο γιατί δεν έχουν σκοπό να καταλάβουν την εξουσία ούτε μάντρες να φυλάξουν. Έτσι γίνονται πιο ευάλωτοι σε προβοκάτσιες μα καλύτερα ελεύθεροι και ευάλωτοι παρά σκλάβοι και ασφαλείς. Πολλοί κρύβουν τα πρόσωπά τους είτε για τεχνικούς λόγους (προστασία από δακρυγόνα και άλλα παρανοϊκά σκευάσματα καταστολής) είτε και για να μη τους αναγνωρίσουν από τη στιγμή που κάνουν παράνομες ενέργειες. Όποιος φοράει κουκούλα δεν σημαίνει πως είναι δειλός. Είναι δειλός – ας πούμε – ο Κομαντάντε Μάρκος?

Κατανοώ τη βία των αδυνάτων που προσπαθούν να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει ηθικά ερείσματα. Φοβάμαι όμως πως όποιος μολυνθεί από την υιό της βίας, ακόμα και όταν ο στόχος του είναι ουμανιστικός, θα αποτύχει στο τέλος. Το μέσον κι ο σκοπός αγιάζουν το αποτέλεσμα. Αντί για τη βία προτιμώ την ανέλιξη της πνευματικότητας και την ανθρωπιά σαν μέσο για μια καλύτερη ζωή. Παρ’ όλα αυτά όμως θεωρώ τους αντιεξουσιαστές σαν το πιο ανιδιοτελές και θαρραλέο τμήμα των κοινωνικών αγωνιστών είτε στα δικά μας πρόσφατα γεγονότα, είτε στο απώτερο παρελθόν είτε στο μέλλον, τοπικά ή παγκόσμια…. Σαν επίλογο, συμπληρώνοντας ίσως τα παραπάνω με κάτι από το διακόνεμα μου, παραθέτω τις δύο τελευταίες στροφές από το ακυκλοφόρητο τραγούδι μου «Ο Σαν Μικέλε Είχε Έναν Κόκκορα» :


Πείτε μου. Μη βρέθηκε η σκάφη που, παλιά,

Λουζόμουνα με ήλιο και με χιόνι

Ή τα μαλλιά που φύλαξε απ’ την πρώτη μου κουρά

Η μάνα που ακόμα ρούχα απλώνει?

Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,

Σύντροφοι, μήπως βρέθηκε και κείνο,

Να φτύσω μέσα με θυμό που οι νέες εποχές

Με κάνουνε να μοιάζω με αρλεκίνο?


Θανάσης Παπακωνσταντίνου


Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Περί αντιστάσεων

Καλωσορίζουμε την δημιουργία ενός νέου πολιτικοποιημένου blog από τη Σαλαμίνα με το όνομα www.salaminasleft.blogspot.com. Πιστεύουμε στην ορμή της ριζοσπαστικότητας καθώς οι καιροί το απαιτούν κι οι καταστάσεις τρέχουν σε όλα τα μέτωπα ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια για διχοτομήσεις των αντιστάσεων.

Βακιλικούς χαιρετισμούς

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα


Δύο νεκροί μετανάστες τυλιγμένοι με κουβέρτες και πεταγμένοι σε χαντάκι δίπλα στο δρόμο εντοπίστηκαν αργά χθες το βράδυ στο Γαλατά Τροιζηνίας. Οι αξιωματικοί της Ασφάλειας Αττικής θεωρούν ότι πρόκειται για παράνομους μετανάστες, οι οποίοι πέθαναν από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, ενώ τους μετέφεραν δουλέμποροι, οι οποίοι πέταξαν τις σορούς για να τις ξεφορτωθούν.


O θάνατός τους οφείλεται σε εγκληματική ενέργεια. Όπως διαπιστώθηκε από τη νεκροτομή και οι δύο φέρουν βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που προκλήθηκαν από γροθιές και θλον όργανο, πιθανόν ξύλο.

Οι αξιωματικοί της Ασφάλειας Αττικής, που ασχολούνται με την υπόθεση, εκτιμούν ότι τα θύματα ήταν λαθρομετανάστες από χώρα της Ασίας και έφθασαν στην Ελλάδα -κατά πληροφορίες- με πλωτό σκάφος, μαζί με άλλα περίπου 30 άτομα, τα οποία αποβιβάστηκαν στην περιοχή του Πόρτο Υδρα.

www.in.gr

Να θυμίσουμε πως το 2007 ο αριθμός των νεκρών μεταναστών στο Αιγαίο είχε φτάσει τους 257. Κι όσο ακόμη μας διοικούν αυτοί που θέλουν μια Ευρώπη - Φρούριο ο αριθμός αυτός όλο και θα αυξάνει και το Αιγαίο θα είναι ένας τόπος που θα ξεβράζει μόνο πτώματα. Αλλά τι μας πειράζει, δεν είχαν ιθαγένεια ελληνική, δεν ήταν χριστιανοί, με το ζόρι ήταν άνθρωποι.

.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

απεργοί πείνας Χανίων

.
Τρίτη 25 Νοεμβρίου - Ημέρα Πανελλαδικής δράσης και αλληλεγγύης στους 15 μετανάστες στα Χανιά που βρίσκονται ήδη στην τρίτη εβδομάδα απεργίας πείνας με την υγεία τους να βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο. Ενημέρωση από το αθηναϊκό Indymedia ΕΔΩ και έκκληση από τους Οικολόγους Πράσινους Χανίων EΔΩ.

Για περισσότερη ενημέρωση του αγώνα των 15 μεταναστών εδώ: www.clandestina.org
.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

βάκιλος και κατάνυξη


.francis bacon - crusifixion
.
Εν μέσω αναβροχιάς ο βάκιλος κινείται.
.
Στη διαγώνιο του τεύχους θα συναντηθούν οι έγκλειστοι και οι αποκλεισμένοι των σύγχρονων κολαστηρίων. Η συγκυρία του καιρού είναι φανερή.
Σε ρόλο αγγελιοφόρου, η πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των κρατουμένων κατόρθωσε για πρώτη φορά να συγχρονίσει τις φωνές τους, ώστε από Δευτέρα να αναμένονται, υπο το κλίμα κρατικών απειλών, μαζικές απεργίες πείνας των εγκλείστων σε πανελλαδικό επίπεδο ως απάντηση στους βασανιστές τους, ως μια έσχατη κραυγή ύπαρξης.
.

Σε κλίμα αναβρασμού κι ο βάκιλος. Κείμενα γράφονται, διορθώνονται, δημιουργούνται. Σκόρπιες συναντήσεις, συζητήσεις. Αναγνώσεις και ακούσματα της τελικής ευθείας. Και ξαφνικά βρίσκεται η υπόκρουση. Βέβαια. Αυτό θα είναι το σάουντρακ του φθινοπώρου. Τη λένε Divna Ljubojevic .
H Αθηνά όμως ξέρει καλύτερα από κατάνυξη. Έχει το λόγο:

.

Και ξαφνικά, έτσι χωρίς να μπορείς να σκεφτείς, να αναλύσεις, να εκφράσεις απόψεις αν αρνείσαι ή αν δέχεσαι τον χριστιανισμό στη σημερινή του μορφή, αν μπορείς να ανεχτείς τη φτώχεια του μερικές φορές σε ανθρώπινο δυναμικό (παπάδες, κήρυκες ) που μερικές φορές έχεις την αίσθηση ότι απευθύνονται σε χαζά παιδιά , αν πιστεύεις πως μόνο στα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του ήταν η καθαρή φλόγα που συνέπαιρνε, αν είσαι απ’ αυτούς που τον βλέπουν σαν μια χαρούμενη και δυναμική άποψη ζωής απαλείφοντας όλα τα περί ταπεινότητας, υπακοής και δούλοι του θεού και κρατώντας μόνο το παιδιά του θεού, αν…Όχι, δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα, απλά αφήνεσαι, παραδίνεσαι σ’ αυτή τη φωνή, έτσι φαντάζομαι τις φωνές των χερουβίμ και νιώθεις την ύπαρξή σου να μεταβάλλεται σε μικρό ποτάμι που ακολουθεί πιστά το μαγικό μονοπάτι αυτής της δοξολογίας. Υμνείς, δοξάζεις, προσεύχεσαι στο θεό…στον άνθρωπο…στη φωνή.. σ’ εσένα…Και είναι αυτή η προσευχή μια χρυσή κορδέλα που σε ενώνει με ό,τι ονομάζουμε ωραίο με ό,τι ονομάζουμε καλό και δεν μπορεί να χωρέσει εκεί ένας θεός τιμωρός, ένας τόπος βασάνων όπως η κόλαση.
Αν θέλεις ο κακός να γίνει καλός εκπαίδευσέ τον στο ωραίο, βάλτον ν’ ακούσει τέτοια μουσική….Αν και…όλα τα πράγματα, όλες οι θεωρίες έχουν και τη σκιά τους, τη σκοτεινή μορφή τους που δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε και ίσως αν αναλύσεις περισσότερο τα συναισθήματα που σου προκαλούν αυτοί οι ύμνοι , ίσως βρείς κι ένα μικρό φόβο, ή μάλλον ένα μικρό δέος κι είναι αυτό μια ελάχιστη σπονδή και στην σκοτεινή μας υπόσταση…
Ακούστε Divna

.

Για να πάρετε μία μουσική γεύση πατήστε εδώ κι εδώ
.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Σκαρίμπας


'Κουλουριώτικη τράτα'
- Ένα διήγημα του Γιάννη Σκαρίμπα.
Διαβάστε το δωρεάν από την σελίδα του μικρού απόπλου.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

είμαστε όλοι μετανάστες


''.. Η διαφθορά στο παλαιό εμπορικό κέντρο της Αθήνας έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις. Ζήνωνος, Γερανίου, Κουμουνδούρου, Μεταξουργείο είναι συνώνυμα με τα ναρκωτικά, την πορνεία, την εγκληματικότητα. Οι περιοχές αυτές βρίσκονται υπό τον ασφυκτικό κλοιό αλλοδαπών, κυρίως μάυρων και ασιατών, που επιδίδονται συστηματικά στα σάπια σπορ της πιο φρικτής και ελεεινής πραγματικότητας. Η αθλιότητα οργιάζει, αθηναίος δεν πλησιάζει εκεί, έγινε γκέτο των μαύρων και των ασιατών, πολλοί επώνυμοι διαμαρτύρονται, ο κόσμος φοβάται να πλησιάσει, ο δήμαρχος δέχεται πλήθος παραπόνων και όπως γράφτηκε στις εφημερίδες η Αστυνομία απούσα.

Στη Φανερωμένη παρέστη ο Υφυπουργός Εσωτερικών, αρμόδιος επι της Αστυνομίας. Καλά έκανε προς χάρη της Παναγίας. Και μεγάλη μας τιμή. Αλλά, εσείς τι λέτε, δεν έπρεπε να πάει ή να στείλει την Αστυνομία στο γκέτο το αθηναϊκό; Θα συνεχιστεί έτσι αυτή η κατάσταση; .. Σε λίγο καιρό η Αθήνα μας θα είναι άγνωριστη. Και μαυροκρατούμενη .. Μετά από λίγα χρόνια θα λέμε κατελήφθη η πρωτεύουσα της Ελλάδας, όχι από εθρικά στρατεύματα, αλλά από μιλιούνια παρανόμων μαύρων οικονομικών μεταναστών. Και το οξύμωρο; Όλοι οι έλληνες γκρινιάζουμε πως δε μας φτάνουνε κι απ' έξω έρχονται οι μετανάστες στον ελληνικό παράδεισο ..''

Το δείγμα αυτού του δημοσιεύματος που παραθέτω εδώ εμφανίστηκε πριν λίγες μέρες σε τοπική εφημερίδα και μάλιστα σε μία από τις μακροβιότερες εφημερίδες του νησιού. Κι αναρωτιέμαι:

- Τι ρόλο επιτελεί ένα τέτοιο δηλητηριασμένο δημοσίευμα στο τοπικό Σαλαμινιακό τύπο;

- Με ποιά λογική κάποιοι θιασώτες της εθνικής επιχείρησης 'σκούπα' μιλούν εξ' ονόματος μας;

- Ποιοί είναι αυτοί που παρέχουν και αξιώματα σε αυτούς τους χειροκροτητές του μίσους;

- Τελικά, με ποιανού την ανοχή εργολάβοι του ρατσισμού και διάφοροι άλλοι νεοφασίστες αποκτούν λόγο δημόσιο ;

Φυσικά με τη δική μας. Αυτούς πρέπει να γκετοποιήσουμε λοιπόν μήπως και έτσι καταφέρουμε να βρούμε τον πάτο της ξεφτίλας μας.

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

'Σκέψεις από το οδοιπορικό στο Γκίνανι', γράφει η Αθηνά Τσάκαλου

.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι σημαίνει αυτή η συγκίνηση που νιώθω, αυτή η αγάπη, όταν περπατώ ανάμεσα σε γκρεμισμένα αρχαία κτίρια, όταν μπαίνω σε απίθανα μικρές μεσαιωνικές εκκλησούλες, όταν νιώθω κάτω από τα πέλματα των ποδιών μου τη ζεστή πέτρα του παλιού αλωνιού, τη ζεστή πέτρα των μικρών σοκακιών και σαν να ακούω τον ήχο των αρχαίων βημάτων σαν να βλέπω τη σκόνη του δρόμου που σήκωσαν μέσα στους αιώνες όλοι αυτοί που περπάτησαν εδώ…

Μήπως όταν πάνω από τα κτίρια , πάνω από τα τοπία έχει περάσει ο θάνατος όλα αποκτούν μια ιερότητα, μια εντιμότητα;… Ο θάνατος απαλείφει τις μικρές, ρυπαρές, ανόητες στιγμές των ανθρώπων… Ξαφνικά όλα σοβαρεύονται κι αυτές οι γυμνές πέτρες αυτό το μικρό βαθούλωμα, ήταν λέει βωμός, αποκτούν διαστάσεις αλλιώτικες δείχνουν μέσα από το πέπλο τόσων θανάτων που συνέβησαν εκεί γύρω, αξιοσέβαστα και σχεδόν μεγαλόπρεπα.

Τα ανώνυμα χνάρια των ανθρώπων πάνω στις αρχαίες πέτρες σε οδηγούν πιο εύκολα στην ταύτιση…κάποιοι σαν κι εμένα…και γεμίζει η καρδιά σου συγκίνηση όχι για κείνους αλλά για σένα που σε περιμένει η ίδια πορεία, η εξαφάνιση….

Μα πριν συμβεί αυτό, η πορεία και κείνων των παλιών ανθρώπων τόσο όμοια με τη δική μας. Αναλογίζομαι τη συγκίνηση εκείνου που με υπομονή και κόπο, σκυμμένος εκεί στο μισοσκόταδο ίσως ήταν άνοιξη ή φθινόπωρο χάραζε πάνω στο ζωγραφιστό άλογο του Αγίου Γεωργίου ή του αγίου Δημητρίου άφηνε το ίχνος του με τη σκέψη πως κάποτε κάποιος θα διαβάσει το όνομά μου κάποια δάχτυλα θα διατρέξουν απαλά αυτά τα χαράγματα κι ίσως νιώσουν κάτι από τα συναισθήματά μου…

Παράξενη η επιθυμία των ανθρώπων. Να με θυμούνται μετά το θάνατό μου. Και οι τρόποι αλλάζουν, εκείνοι χάραζαν εμείς φωτογραφίζουμε, βιντεοσκοπούμε με τέτοια συχνότητα που τείνει αυτή η αποτύπωση να χάσει κάθε νόημα. Περισσότερο μετράνε εκείνες οι παλιές φωτογραφίες του ’30 ή και πιο πριν.

Εδώ στο οροπέδιο του Γκίνανη ακόμα και περιστατικά φονικών, φονικά για ασήμαντες διαφορές, εδώ παίρνουν διαστάσεις γοητευτικού παραμυθιού, γιατί η μνήμη μας ο πιο παρηγορητικός συνοδοιπόρος του ανθρώπου, όταν περάσει το δύσκολο διάστημα της οδύνης, όλα τα γλυκαίνει και η αναφορά του αίματος δεν θυμίζει πια πόνο αλλά άγρια κόκκινα τριαντάφυλλα…..

Εδώ στο πηγάδι έγινε ένα φονικό. Ένας ντόπιος σκότωσε έναν τούρκο και το φαράγγι αντήχησε από την πονεμένη κραυγή του ανθρώπου που πεθαίνει. Κάτι απ’ αυτήν την κραυγή πέρασε μέσα βαθιά στη σύσταση των πέτρινων όγκων και κάποια σημεία τους σκλήρυναν και ορθώθηκαν εχθρικά.

Όμως τα χρόνια πέρασαν κι ήρθαν καλοκαίρια που εδώ σ’ αυτό το πηγάδι ξεδιψούσαν νεαρά κορίτσια που κουβαλούσαν νερό για τους θεριστές του κριθαριού πάνω στο οροπέδιο κι αντηχούσαν οι τρυφερές φωνές τους και τα ζωηρά τραγούδια τους κι όλα αυτά διαμόρφωναν και ξαναδιαμόρφωναν το φαράγγι και ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενες ξεπετάχτηκαν δέντρα μέσα από τους βράχους, σχεδόν μετέωρα και κάπου-κάπου τα βράχια πέταξαν μυτερές κορυφές γεμάτες από τη νεανική έπαρση των κοριτσιών κι έγινε ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς.

Άραγε το δικό μας πέρασμα από κει πως φάνηκε στις πέτρες, τι είπαν τα δέντρα…

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Α' φωτογραφικό οδοιπορικό: ' οροπέδιο Γκίνανι '

24 Αυγούστου 2008 : Το οδοιπορικό παίρνει σάρκα και οστά

Οι πρώτοι επισκέπτες καταφθάνουν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, όπου είχε οριστεί ως τόπος συνάντησης. Το κτίσμα αυτό αποτελεί ένα ναΰδριο, σε σχήμα ελεύθερου σταυρού με τρούλο, χτισμένο από τον ιερομόναχο Θεοφύλακτο, πιθανότατα μέλος της οικογένειας Σατερλή. Ανατολικά του ιερού βρίσκεται αθέατο το κοιμητήριο του ιερομόναχου, ενώ στη νότια πλευρά σώζονται ακόμα και σήμερα ερείπια του ασκητηρίου του.

Με το πέρασμα της ώρας οι οδοιπόροι πληθαίνουν


Κατά τη μεταφορά της ομάδας από το Σατερλί στο οροπέδιο του Γκίνανι ενσωματώθηκαν και οι τελευταίοι πεζοπόροι. Το οδοιπορικό ουσιαστικά ξεκινά από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, ένα κτίσμα που χρονολογείται στα τέλη του 14ου αιώνα μ.Χ. και φέρει αγιογράφηση ποικίλλων χρονικών περιόδων. Αξιοπρόσεκτες είναι οι ανθρώπινες παρεμβάσεις που έχουν υποστεί οι αγιογραφίες από αιχμηρά αντικείμενα επισκεπτών στο πέρασμα των αιώνων.


Και το οδοιπορικό έχει ξεκινήσει


Πέρασμα και εγκάρδιος χαιρετισμός σε οικογένεια βοσκών που ξεκαλοκαιριάζει μοναχικά στο οροπέδιο


Εικαστική απεικόνιση της καθημερινότητας των βοσκών στην ύπαιθρο


Επίσκεψη στην προϊστορική-πρωτοϊστορική ακρόπολη του Γκίνανι, στην περιοχή Κάστρο. Γενικά, όλο το οροπέδιο βρίθει από αρχαιότητες, που έχει κυρίως αναδείξει η αρχαιολογική ομάδα του καθηγητή Γιάννου Λώλου. Σημαντική προσφορά αποτελεί η ξενάγηση του συνεργάτη του και μέλος του 'βάκιλου', Παναγιώτη Βελτανισιάν.



Οι νέοι πεζοπόροι ποζάρουν στο φακό


Στάση στο Τουρκοπήγαδο, το οποίο είναι περιτριγυρισμένο από πολλούς μύθους σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις. Όπως για παράδειγμα τη δολοφονία του Τούρκου Σπαχή στη περιοχή του πηγαδιού την προεπαναστατική εποχή, ύστερα από διαμάχη με έναν ντόπιο. Υπενθυμίζουμε και ένα παρόμοιο περιστατικό αρκετά μεταγενέστερο. Πρόκειται για ένα φονικό, μεταξύ δύο μακρινών συγγενών, λόγω κτηματικών διαφορών. Συνέβη στον οικισμό του Γκίνανι και είχε συνταράξει τη κοινωνία της Σαλαμίνας το 1939.


Πριν την είσοδο μας στο άγριο φαράγγι του Γκίνανι


Διασχίζοντας το φαράγγι..


..η ανάβαση δυσκολεύει..


.. αλλά το χαμόγελο είναι σύντροφος πιστός


Πατώντας την κορυφή..


..η ξεκούραση είναι αναγκαία


Συναντώντας μια τεχνητή κατολίσθηση, έναν εγκληματικό δοκιμαστικό εκβραχισμό με δυναμίτη για την ανεύρεση μαρμάρου. Για άλλη μια φορά, ο άνθρωπος των τελευταίων αιώνων αποδεικνύεται το σκληρότερο και καταστροφικότερο ζώο του οικοσυστήματος.


Ποιός όμως είπε πως έχει χαθεί και η ελπίδα;



Eπιστροφή στο αρχικό μας σημείο και γυρισμός στο άλλο
οδοιπορικό, αυτό της σκληρής καθημερινότητας

Κυριακή 13 Ιουλίου 2008

τεύχος α', ιούλιος 2008



Π ε ρ ι ε χ ό μ ε ν α
.
Βασκανή Μάθεση
Κλικ the opposite.

Σταμάτη Σύρακα

Μια βασική προσέγγιση του

Σαλαμινιακού Τύπου.


Σπύρου Πάγκαλου
Περιβαλλοντικά προβλήματα
και κινήματα πόλης.

Παναγιώτη Αλαΐσκα
«Τα όνειρά μου δια το μέλλον».

Παναγιώτη Βελτανισιάν
«Ίδιος Ολύμπιος Θεός».

Κατερίνας Τ.
‘Να σου πω ένα παραμύθι;’

Μαρίας Καγιαβή
Αugusto Boal και το Θέατρο
των Καταπιεσμένων. Μέρος Α’.

Κατερίνας Τ.
χρονογράφημα.

Πετρούλας Αθανασιάδη
Σαλαμίνα-Δημοτικές εκλογές 2006.

Φωτεινής Αλεξανδρίδου-Ανδρεσάκη
Μίλων ο Κροτωνιάτης,
Pierre Puget, (1671-1682).

Σταμάτη Σύρακα
Άγγελος Σικελιανός.
Μια δισυπόγραφη σελίδα.

Παναγιώτη Βελτανισιάν
Ο οικισμός του Αμπελακίου στα
μεταβυζαντινά και νεότερα χρόνια.

Θωμά και Γιώργου
Έχει συμβεί σε όλους.

ποιητής του τεύχους: Στέφανος Κόκκινος

η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger