Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΩΡΓΗ

26 Αυγούστου 2010



Το υπεραιωνόβιο δέντρο είχε γείρει. Υποκλινόταν από την ιερότητά του στα βουνά, στο εκκλησάκι, στους ανθρώπους, στους περαστικούς. Ήσυχα και προσεχτικά σωριάστηκε κάτω, έχοντας στο νου του να μη τραυματίσει κανέναν.

Δημιουργήθηκαν πολλοί μύθοι γύρω του. Πως το φύτεψε ο άγιος, πως πολλοί προσπάθησαν να το κόψουν λόγω της επικινδυνότητας της θέσης του και τραυματίζονταν, πέθαιναν, τα πριόνια τους έσπαγαν, παραφρονούσαν. Κανείς δε τα κατάφερνε στο τέλος.

Μύθοι και θρύλοι για ένα δέντρο γεμάτο αντανακλάσεις μιας κοινωνίας θρήσκιας, δεισιδαίμονης, με αλλοτινά χνάρια μιας παγανιστικής δεντρολατρίας, μιας κοινωνίας τελικά ζωντανής. Κι όμως είναι πραγματικότητα πως ακόμα και μια μπουλντόζα είχε προσπαθήσει να ξεριζώσει αυτό το ζωντανό γλυπτό στη μέση της ασφάλτου, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Άλλωστε, τα σημάδια από τις απόπειρες του ξεριζώματος ήτανε εμφανή στον κορμό του. Με τα σημάδια αυτά αποτυπώθηκε στη πολυβραβευμένη ταινία ‘Απόντες’ του Σαλαμίνιου Γραμματικού. Τελευταία βγήκε και η φήμη πως έχει αρχίσει η διαδικασία απολιθώματός του. Έδειχνε όμως πως ήταν ακόμη υγιές.

Ποιος ξέρει; Το κλωνάρι του που έγερνε προς τη μεριά του βενζινάδικου κόπηκε για να επιφέρει την ισορροπία στο ίδιο το πεύκο αλλά και για λόγους ασφαλείας. Ποιος ξέρει; Ήταν λέει επικίνδυνη η θέση του για τους οδηγούς. Κανένα όμως δυστύχημα δεν είχε συμβεί, αντίθετα η παρουσία του σε συγκρατούσε και σε προετοίμαζε για το απότομο της στροφής που ακολουθούσε. Για την ακρίβεια ήταν ο σηματοδότης για το σκοτεινό δάσος. Ποιος ξέρει την αλήθεια. 

Θα τολμήσω να πω πως το δέντρο του Άη Γιώργη, στο συλλογικό ασυνείδητο του Κουλουριώτη, του ταξιδιώτη στη Μονή, του πανηγυριτζή, του μπαϊλντισμένου μαθητή που το σκάει από τις στενάχωρες σχολικές αίθουσες ή και του οδηγού που θέλει να πάει στο φέρι ή στο σπίτι του Σικελιανού, είχε πιο κυρίαρχη θέση ακόμη κι από το επίσημο μα επίπλαστο άγαλμα του μικροσκοπικού Αίαντα στη πλατεία. Αυτή είναι η αλήθεια. Tο άγαλμα είναι από υλικό ανθεκτικό κι αφύσικο ενώ το δέρμα του δέντρου ζάρωνε με τα χρόνια, ο κορμός του ανέπνεε και γέρναγε μαζί με τους ανθρώπους ώσπου στο τέλος ενέδωσε στη θνητότητα του.  Γι’ αυτό κι οι κάτοικοι έσπευσαν να το μετατρέψουν σε κούτσουρα για το τζάκι τους.

Πράγματα ανθρώπινα.

4 σχόλια:

Ροβίνα Άλμπα είπε...

Ωραίο τρυφερό κείμενο..αν και η φράση ..υποκλινόταν από την ιερότητα του.. μου φαίνεται λάθος δεν ξέρω κιόλας αποφεύγω να ερευνώ σε βάθος κείμενα που έχουν μέσα τους το παράδοξο στοιχείο, μη και τα φέρω στα μέτρα του λογικού κι αυτό δεν το θέλω. Αυτές οι δοξασίες απ' όπου κι αν ξεκινάνε ό,τι κι αν εξυπηρετούν δείχνουν κατά βάθος την ποιητική διάθεση όλων των ανθρώπων που με την αυτοματοποίηση και "γνώση" των πάντων τείνει να χαθεί.Δεν υπάρχει πιο επαναστατικό πράγμα από το να περνάς νύχτα από φτωχές γειτονιές και ν' ακούς πίσω από μισογκρεμισμένες μάντρες ..ναι σου λέω τι μπουλντόζες, τι πριόνια ..τίποτα δεν μπορούσε να το ρίξει κάτω αυτό το δέντρο...ναι , ναι ξέρω τι θα μουν κάποιοι... έτσι με τα παραμύθια του ο λαός εκτονώνεται και δεν...όχι, όχι εκεί πάνω στους μισοκρεμισμένους τοίχους, συνθήματα με χρώματα κόκκινα και μαύρα, μαζί με την επιθυμία του αδύνατου φλογίζουν κάποιες ψυχές ..ναι, ναι μη μου το πείτε , το ξέρω δεν είναι απαραίτητο ένα τέτοιο σκηνικό, μπορούν όλα να γίνουν και σε ήσυχες μαρμάρινες βεράντες και σε κήπους με πλούσια βλάστηση αρκεί να πλανάται στον αέρα η επιθυμία του αδύνατου . Στο τέλος όμως αυτό το δέντρο το φορτωμένο με τόση ιερότητα κατέληξε ξύλα για το τζάκι..Σαν πολύ αδύνατο μοιάζει πια πιστεύουν οι άνθρωποι στις αλλόκοτες ιστορίες γιατί αλλιώς θα το κυκλοφορούσαν ξύλο για φυλακτό ή πολύ θάθελα ν' ακούσω μια ανακοίνωση: Την ερχόμενη Κυριακή στη μονή της φανερωμένης θα εκτεθεί σε προσκύνηση τμήμα του δέντρου του Αη-Γιώργη, όπως κατά καιρούς ακούμε ..θα εκτεθεί ένα τμήμα του λειψάνου του τάδε αγίου και πρόκειται για το μικρό του δαχτυλάκι.
Δεν είμαι ιερόσυλη.. απλά αγαπώ το ίδιο τους ανθρώπους και τα δέντρα και θεωρώ πιο τυχερό "πλάσμα" στη φύση ,την πέτρα, όχι του λατομείου την πέτρα την κρυμμένη στα δάση ή την φτωχή πέτρα στις άκρες των δρόμων δεν έχει να παλέψει τόσο φανερά με την επερχόμενη φθορά...

Ανώνυμος είπε...

βέβαια, η πέτρα. τι να φοβάται από τη φθορά, αφου αυτή δημιουργεί τη φθορά. αυτή σηκώνεται από τη κρυψώνα της και στο πέταγμά της διαβρώνει τις βεβαιότητες του παλαιού κόσμου.

κατακέφαλη είναι η αλήθεια ροβίνα. πως γίνεται αλλιώς. 40 δέντρα όπως αυτό που περιγράφει το κείμενο, μας πέφτουν καθημερινά στα κεφάλια. τι να κάνεις που μάθαμε να αγαπάμε.

σ

Marina είπε...

Τι κριμα για τους ανθρωπους που η καθημερινοτητα τους εχει συνθλιψει καθε συναισθημα και ευαισθησια! Τι πιο σοφο απο την τοποθετηση ενος νεου δεντρου στο ιδιο σημειο, σαν το παλιο γερικο να αφησε κληρονομια σε καποιο αλλο να πρασινιζει την περιοχη! Γιατι να εχουν ισοπεδωθει τα παντα; Δηλαδη το μονο που ενδιεφερε τους ανθρωπους τριγυρω ηταν ποτε θα πεσει για να εχουν μερικα τσαμπα ξυλα;
Εδω που ζω το πρασινο κυριαρχει παντου! Δικαιολογημενα θα πει καποιος αφου βρεχει τις περισσοτερες μερες του χρονου! Δεν ειναι ομως μονο αυτο...Οταν ενα δεντρο θα χαλασει ή θα πεσει λογω καιρου, ενα αλλο θα παρει αμεσως τη θεση του!!! Οι κηποι ειναι γεματοι δεντρα και λουλουδια και δεν κουραζονται να τα περιποιουνται! Το αγαπουν το πρασινο ενω εμεις το μονο που αγαπαμε ειναι η καλοπεραση μας και ο εαυτος μας! Ουτε καν τα παιδια μας και το μελλον τους σε αυτον τον πλανητη...
Αντε λοιπον ολοι μαζι να αποτελειωσουμε τη Σαλαμινα και το πρασινο της!!! Αλλωστε δεν εχουμε και πολυ δουλεια να κανουμε!!!

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο το κειμενο σας παιδιά, μου άρεσε πολύ αυτή η δουλειά που έχει πολύμορφη όψη. Λυπάμαι για το δέντρο όχι όμως και για τους θρύλους που το ήθελαν ζωντανό και φάντασμα που κυνηγούσε όποιον ήθελε να το κόψει. Η αλήθεια είναι πως δεν είχε καμία δύναμη για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Είναι λυπηρό το γεγονός της κοπής ενός δέντρου, όπου κι αν βρίσκεται. Το κόψιμο είναι η βλαστήμια στο πρόσωπο που του έδωσε ζωή φυτεύοντας το αδύναμο κλαράκι, στη γη που το ανάθρεψε ως τώρα και στο ίδιο το κλαράκι που μέσα από τα χρόνια μεγάλωνε, μέσα απ’ τη γη έπαιρνε ζωή κι έδινε ζωή. Ροβίνα οι πέτρες είναι νεκρές, μην τις ζηλεύεις, θα ήταν πολύ ωραίο να μπορούσαν να έχουν μια ζωή έστω και με την αναπηρική υπόστασή της. Θα ήθελες πολύ να είσαι πέτρα αλλά αυτό για σένα είναι αδύνατο, όχι γιατί δεν υπάρχουν μαγικά στις μέρες μας αλλά γιατί δε σου ταιριάζει ο ρόλος. Η μόνη περίπτωση να "πετάξει" μια πέτρα είναι αυτή που από το χέρι ενός παιδιού ή ακόμα καλύτερα ενός μεγαλύτερου θα εκτοξευόταν μακριά και μακάρι να έβρισκε στόχο.

v

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger