Σάββατο 30 Μαΐου 2009

debate #2

Η γλώσσα στην πολιτική [..] δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια, παρά μόνο για την ισχύ και για την διατήρηση της ισχύος. Για να διατηρηθεί αυτή η ισχύς είναι αναγκαίο να παραμείνουν οι άνθρωποι βυθισμένοι στην αμάθεια, να μην έχουν γνώση της αλήθειας, ακόμα και της αλήθειας της δικιάς τους ζωής. Για αυτό μας περικλείει ένας σε μεγάλο βαθμό διακλαδωμένος ιστός ψεμάτων, από τον οποίο και τρεφόμαστε.

Χάρολντ Πίντερ


debate


Αντιδράσεις και ερωτήματα προκάλεσε στη μπλογκόσφαιρα η δημοσκόπηση της Kapa Research για τις επιδόσεις των αρχηγών των κομμάτων στο χθεσινό debate, που αποφάνθηκε ότι η πολιτική παρουσία του Κ. Καραμανλή κρίθηκε από τους τηλεθεατές ως η καλύτερη. Πολλοί είναι εκείνοι που κάνουν λόγο για «στημένη» δημοσκόπηση, καθώς δημοσιεύθηκε... οχτώ λεπτά μετά την έναρξη του debate.

Πιο συγκεκριμένα, ενώ το debate ξεκίνησε στις 20:10, στην ηλεκτρονική ανάρτηση του Βήματος η ώρα που δημοσιεύτηκε η δημοσκόπηση ήταν στις 20:18, γεγονός που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και τα εύλογα ερωτήματα των πολιτών που είδαν έκπληκτοι τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων, όχι μόνο πριν ολοκληρωθεί το debate, αλλά οχτώ μόλις λεπτά μετά την έναρξή του. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε γίνει μόνο η πρώτη ερώτηση σε πολιτικό αρχηγό.


Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ



Η οικοδομική ανάπτυξη στη Σαλαμίνα, εκτός από αφόρητη, έχει αρχίσει να γίνεται και μακάβρια. Και τούτο διότι δεν μοιάζει και πολύ φυσιολογικό, στο θεατράκι των Σεληνίων, τα γύρω από τον ΝΟΣ περιτοιχίσματα να είναι χτισμένα με μάρμαρο από ταφόπλακες νεκροταφείων. Σωστά διαβάσατε.


Κάποια από αυτά, μάλιστα, έχουν και επικήδεια επιγραφή του ονόματος του θανόντα, κάτι που προφανώς ξέφυγε από την αντίληψη του εργολάβου και δε το γύρισε από την άλλη πλευρά. Επειδή και η κερδοσκοπία έχει τα όρια της, αναρωτιόμαστε τελικά ποιος και πόσο πλήρωσε το μάρμαρο για τούτη την ανάπλαση;


Όποιος και να το πλήρωσε, το γεγονός παραμένει. Πρόκειται περί πραγματικής σκύλευσης των νεκρών, που στη περίπτωση μας, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, ονομάζεται Παύλος, μάλλον ετών 82.


Και σε ρωτάνε, λοιπόν, καημένε Παύλε.

Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;



Βάκιλος

27/5/09


Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

boat on the road


Το Yasmin C προσαράζει στα Σελήνια στις 24/1/2009
ύστερα από τους ισχυρούς νοτιάδες.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ : Ο μεγαλύτερος έλληνας ;

Το άρθρο είναι αφιερωμένο στον κ. Ζουράρη και κ. Παπαθεμελή
με αφορμή την προεκλογική επίσκεψη τους στα Σελήνια




Στον διαγωνισμό που οργάνωσε ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ ο Μέγας Αλέξανδρος ψηφίσθηκε ως ο μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών. Πώς έφτασε όμως ο λεγόμενος «μεγάλος στρατηλάτης» ως την άλλη άκρη του κόσμου; Πέρα από τον μύθο, υπάρχουν και οι σφαγές στη διάρκεια των κατακτητικών εκστρατειών…

Μια εναλλακτική ματιά πάνω στους «Μεγάλους» της ιστορίας, ανάμεσά τους και στο «Μέγα» Αλέξανδρο, προσφέρει ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του, «Ο μύθος των ‘μεγάλων’ της ιστορίας». Για «νοθεία της ιστορίας» κάνει λόγο ο συγγραφέας, επισημαίνοντας ότι πρόσωπα του δημόσιου βίου που πρωταγωνιστούν σε αποτρόπαια εγκλήματα θεωρούνται ιερά και αδιαμφισβήτητα, σε μια προσπάθεια συγκάλυψης των εγκλημάτων, ή έστω ωραιοποιημένα υπό το μανδύα του ηρωισμού και της ανδρείας που επέδειξαν για την «εξαγωγή» του πολιτισμού στους «βάρβαρους» κι «απολίτιστους».

«Δήμιοι και τύραννοι λαών ηρωοποιούνται, εξευγενίζονται και εξεικονίζονται με φωτοστέφανο. Απόπειρα κριτικής έρευνας γύρω από παρόμοια πρόσωπα θεωρείται συχνά βέβηλη και αντεθνική πράξη! Εδραιώνεται έτσι η φήμη ηγεμόνων που πρέπει να προκαλούν φρίκη και απέχθεια και να θεωρούνται όνειδος για την ανθρωπότητα. Νομιμοποιείται η παραχάραξη της ιστορίας από την εκάστοτε εξουσία και τιμώνται οι εξωνημένοι υμνωδοί και αυλοκόλακες».

«Μέγας ο Αλέξανδρος που υποδούλωσε τις ελεύθερες και αυτόνομες ελληνικές πόλεις και κατέλυσε τους ελεύθερους θεσμούς και το πολίτευμα της γνήσιας δημοκρατίας – συμφορά για τους Έλληνες και την ανθρωπότητα – προκαλώντας την παρακμή του κλασικού πολιτισμού. Μέγας ο Αλέξανδρος που γέμισε την Ελλάδα και την Ασία με πτώματα και ερείπια», αναφέρει ο συγγραφέας στο εν λόγω βιβλίο.

συνεχίστε την ανάγνωση του άρθρου στο tvxs

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Λαμπρανό

Λαμπρανό

Τα τρεχάματα του χειμώνα δεν μου επιτρέπουν συνήθως να κάνω καμιά βόλτα στο Μικρό και το Μεγάλο Λαμπρανό. Έτσι, κάθε χρονιά, γύρω στα μέσα του Ιουλίου, θα κάνω την πρώτη μου απόδραση στο μέρος αυτό.

Μαζί με το Γκίνανι, είναι από τα ελάχιστα μέρη στο νησί που η οικιστική λαίλαπα της εμπορευματοποιημένης μεζονέτας, της άπληστης κεφαλαιοκρατικής βουλιμίας των ανθρώπων της πόλης για λίγη ηρεμία και καθαρό αέρα καθώς και της επέκτασης της ιδιοκτησίας τους με ένα εξοχικό (με δάνειο από τις τράπεζες “φυσικά”) με όλες τις ανέσεις (sic) μέσα στο δάσος και κοντά στη θάλασσα, δεν τα έχουν αγγίξει ακόμα.

Την προηγούμενη χρονιά, βέβαια, οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν για την αγορά της τεράστιας αυτής έκτασης των τεσσάρων τετραγωνικών χιλιομέτρων, (συμβόλαια της οποίας υπάρχουν μόνο για τα πενήντα στρέμματα, ιδιοκτησίας απόγονων Σόλωνα Μαργιολόπουλου) από γνωστή κατασκευαστική εταιρία˙ είχαμε διαψεύσεις στα blogs από την εταιρία πως αγνοεί ακόμη και πού βρίσκεται το Λαμπρανό.

Έτσι, ησυχάσαμε κάπως. Και όλες αυτές οι φήμες κυκλοφόρησαν ενόψει της πρότασης Σουφλιά για το χωροταξικό και κυρίως, για τη δημιουργία οικισμών σε φυσικού κάλλους περιοχές, το άλλοθι του τουρισμού και του ανοίγματος νέων θέσεων εργασίας. Το νομοσχέδιο αυτό, όμως, ψηφίστηκε πριν από λίγες εβδομάδες˙ συνεπώς, εφησυχασμός δεν πρέπει να υπάρχει. Ίσως, το τσιμεντάρισμα του Λαμπρανού να είναι κοντά χρονικά.

Άπληστες οι βουλές των ανθρώπων, εξάλλου. Και πολύ περισσότερο των κατασκευαστικών εταιριών που εκμεταλλευόμενες, ως επί το πλείστον, οικονομικούς μετανάστες, χτίζουν για μας τεράστια εξοχικά, για να στεγάσουμε – τι άλλο; - την κενότητά μας και τον κατ’ επίφαση πλουτισμό μας.

Η κρίση αναπαραγωγής της ίδιας της καπιταλιστικής σχέσης σε βάρος του θαλάσσιου περιβάλλοντος του Λαμπρανού, αλλά και άλλων τεσσάρων κόλπων του νησιού, έχει ήδη πραγματοποιηθεί εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου με την εγκατάσταση ιχθυοκαλλιεργειών.

Οι περισσότεροι από εμάς είδαμε πριν λίγους μήνες από γνωστό τηλεοπτικό σταθμό τη, σαν σκηνοθετημένη από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, θεαματική απόβαση στη Φώκα.. καλή η εικόνα και η επέμβαση. Αλλά το πρόβλημα παραμένει. Μου θύμισε κάτι σαν “veni, vidi, εφωτογραφήθην”.

Ξαναγυρνώ στο θέμα τού Λαμπρανού. Ιχθυοκαλλιέργεια γνωστής εταιρίας αγροτικών προϊόντων έχει καταλάβει με άδεια συγκεκριμένη θαλάσσια έκταση με κλωβούς ψαριών και τσιμέντινους δόμους, ποντισμένους στο βυθό της θάλασσας, με αλυσίδες που συγκρατούν τα κλουβιά.

Δε θέλω να αναφερθώ διεξοδικά στη θαλάσσια ρύπανση που προκαλούν οι ιχθυοκαλλιέργειες (σίτιση των ψαριών με αντιβιοτικά, φώσφορο κ.ά., παραμορφώσεις που υφίστανται αυτά λόγω του εγκλωβισμού τους, κατακάθιση των τροφών στο βυθό, με συνέπεια τη δημιουργία στρώματος ιλύος (λάσπης) στο βυθό), ούτε και στις καταστροφικές συνέπειες που υφίστανται οι παραδοσιακοί επαγγελματίες αλιείς, αλλά επιθυμώ να σας προκαλέσω να αναρωτηθείτε τα εξής:


1) Υπάρχει καμιά υπουργική απόφαση που να επιτρέπει εγκατάσταση εν είδει παράγκας καθώς και σιδερένιας προβλήτας στην παραλία του Λαμπρανού;

2) Πώς διανοίχθηκε ο δρόμος από το Πυργιακόνι προς το Λαμπρανό; Αν έγινε νόμιμα, γιατί υπάρχει απαγορευτικός μοχλός (μπάρα) απαγόρευσης εισόδου στην περιοχή;

3) Ποιος ή ποιοι προέβησαν στην κοπή θάμνων, μικρών πεύκων και στην καύση μεγάλων, με ελεγχόμενη πυρκαγιά;

4) Γιατί η αρχαιολογική υπηρεσία της περιοχής μας δεν αναδεικνύει σε έναν τόσο ευαίσθητο χώρο τις αρχαιότητες, έστω και με μια ενημερωτική πινακίδα; Είναι ενήμερη, εξάλλου, από τη δημοσίευση του Δ. Ι. Πάλλα για τις ευρισκόμενες εκεί αρχαιότητες, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.


Όλα τα παραπάνω δείχνουν πώς ένα νομοσχέδιο ή μια υπουργική απόφαση δεν λαμβάνει υπόψη του τον παράγοντα φύση ή ακόμη και το γεγονός πως ο άνθρωπος είναι μέρος αυτής. Αντίθετα, εκλαμβάνεται σοβαρά υπόψη η ακόρεστη επιθυμία των πλουτοκρατών για ολοένα και αυξανόμενα κέρδη.

Περιοχές, όπως το Λαμπρανό, θα υποστούν την κρίση της εκμεταλλευσιμότητάς τους, την κρίση της αποδοτικής “αξιοποίησης” της γης τους για τις ανάγκες του κεφαλαίου˙ και τούτο γιατί ο καπιταλισμός είναι από μόνος του ένα λάθος, αλλά ποτέ δεν κάνει λάθη.

Π. Βελτανισιάν


Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Έφυγε ο Augusto Boal

* Το περιοδικό «Βάκιλος» στα δυο πρώτα τεύχη του ασχολήθηκε με το έργο του Augusto Boal, σκηνοθέτη, συγγραφέα, καθηγητή, θεωρητικό του θεάτρου και θεμελιωτή της μεθόδου «Θέατρο των Καταπιεσμένων» (Theatre of the Oppressed). Ο Augusto Boal έφυγε από κοντά μας στις 4/5/2009, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στις τάξεις των ανθρώπων που ασχολούνται με το θέατρο σαν διαδικασία για την προσωπική ανάπτυξη, την ελευθερία και την κοινωνική αλλαγή, αλλά και ένα πλούσιο έργο για τους συνεχιστές της τεχνικής του. Λίγες ημέρες πριν το θάνατο του, ήταν αυτός που επιλέχθηκε να γράψει το μήνυμα για την παγκόσμια ημέρα του Θεάτρου. Έτσι, σαν ένα απλό φόρο τιμής στη ζωή και στο έργο του, παρουσιάζουμε το μήνυμα αυτό, που (δυστυχώς) μάλλον θα παραμείνει επίκαιρο για αρκετά χρόνια.



Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου

27 Μαρτίου 2009

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΙΘ επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ κ.ά.

Φέτος το μήνυμα έγραψε o Βραζιλιάνος Αουγκούστο Μποάλ.

Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο

πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου

Augusto Boal

Όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι εντυπωσιακές στην καθημερινότητά τους και δημιουργούν παραστάσεις για κάποιες ειδικές περιστάσεις. Είναι εντυπωσιακές στον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και δημιουργούν παραστάσεις σαν κι αυτή που ήρθατε να δείτε.

Ακόμα κι αν το αγνοείτε, οι ανθρώπινες σχέσεις ακολουθούν μια θεατρική δομή: η χρήση του χώρου, η γλώσσα του σώματος, η επιλογή των λέξεων και ο χρωματισμός της φωνής, η σύγκρουση ιδεών και συναισθημάτων, ό,τι παρουσιάζουμε επί σκηνής και ό,τι ζούμε στη ζωή. Είμαστε φτιαγμένοι από θέατρο!

Γάμοι και κηδείες είναι παραστάσεις αλλά και καθημερινές τελετουργίες τόσο οικείες που δεν το καταλαβαίνουμε. Τελετές και τυχαία περιστατικά όπως επίσης ο πρωινός καφές, η καλημέρα που ανταλλάσουμε, η συνεσταλμένη αγάπη και τα θυελλώδη πάθη, μια συνεδρίαση συγκλήτου ή μια διπλωματική συνάντηση – όλα είναι θέατρο.

Μια από τις κύριες υπηρεσίες της τέχνης μας είναι να ευαισθητοποιήσουμε τους ανθρώπους στις παραστάσεις της καθημερινής ζωής όπου οι ηθοποιοί είναι και θεατές και η σκηνή και οι θέσεις στην πλατεία του θεάτρου συμπίμπτουν. Όλοι είμαστε καλλιτέχνες. Κάνοντας θέατρο μαθαίνουμε να βλέπουμε αυτό που είναι προφανές αλλά που συνήθως δεν μπορούμε να δούμε επειδή δεν έχουμε συνηθίσει να το παρατηρούμε. Αυτό που μας είναι οικείο γίνεται αόρατο: κάνοντας θέατρο φωτίζουμε τη σκηνή της καθημερινής ζωής.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο μια θεατρική αποκάλυψη μας εξέπληξε: εμείς, που νομίζαμε ότι ζούμε σ’ ένα ασφαλή κόσμο, παρά τους πολέμους, τις γενοκτονίες, τις σφαγές και τα βασανιστήρια βεβαίως, ακόμα κι αν αυτά συμβαίνουν σε κάποιες απομακρυσμένες και άγριες περιοχές, εμείς που ζούσαμε μέσα στην ασφάλεια έχοντας επενδύσει τα χρήματά μας σε κάποια ευυπόληπτη τράπεζα ή στα χέρια κάποιου έντιμου χρηματιστή, πληροφορηθήκαμε ότι αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν, ότι ήταν εικονικά, μια θλιβερή δημιουργία κάποιων οικονομολόγων που δεν ήταν καθόλου εικονικοί, κι επιπλέον ούτε υπεύθυνοι ή αξιόπιστοι. Τα πάντα ήταν απλώς άσχημο θέατρο, μια μυστηριώδης πλοκή σύμφωνα με την οποία λίγοι κέρδισαν πολλά και πολλοί έχασαν τα πάντα. Κάποιοι πολιτικοί πλούσιων χωρών πραγματοποίησαν μυστικές συναντήσεις στις οποίες βρήκαν κάποιες μαγικές λύσεις. Και εμείς, θύματα των αποφάσεων τους, θεατές στην τελευταία σειρά του εξώστη μείναμε να κοιτάζουμε.

Πριν από είκοσι χρόνια σκηνοθέτησα την Φαίδρα του Ρακίνα στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Το σκηνικό ήταν φτωχό: δέρματα αγελάδας στο πάτωμα, μπαμπού γύρω-γύρω. Πριν από κάθε παράσταση έλεγα στους ηθοποιούς μου: «Ο μύθος που δημιουργήσαμε μέρα με τη μέρα τέλειωσε. Όταν θα διασχίσετε εκείνα εκεί τα μπαμπού, κανένας από εσάς δεν θα έχει το δικαίωμα να πει ψέματα. Το θέατρο είναι η κρυμμένη αλήθεια».

Όταν κοιτάζουμε πέρα από τα προσχήματα, βλέπουμε καταπιεστές και καταπιεσμένους, σε όλες τις κοινωνίες, τις εθνότητες, τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες· βλέπουμε ένα άδικο και σκληρό κόσμο. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα άλλο κόσμο επειδή γνωρίζουμε ότι αυτό είναι εφικτό. Αλλά εξαρτάται από εμάς να κτίσουμε αυτόν τον άλλο κόσμο με τα χέρια μας παίζοντας στη σκηνή και στην προσωπική ζωή μας.

Δείτε την παράσταση που πρόκειται να ξεκινήσει και μόλις επιστρέψετε σπίτι σας, μαζί με τους φίλους σας παίξτε τα δικά σας έργα και κοιτάξτε αυτό που δεν μπορούσατε ποτέ να δείτε: αυτό που είναι προφανές. Το θέατρο δεν είναι απλώς ένα συμβάν, είναι τρόπος ζωής!

Είμαστε όλοι ηθοποιοί: το να είσαι πολίτης δεν σημαίνει ότι ζεις σε μια κοινωνία, σημαίνει ότι την αλλάζεις.


Πηγή: Δίκτυο για το θέατρο στην εκπαίδευση

www.theatroedu.gr


Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

ΣΠΟΥΔΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ


….Εμείς οι άνθρωποι είμαστε όμοιοι

με τις γενιές των φύλλων…

λέει ο Όμηρος στο ραψωδία Ζ της Ιλιάδας. Των φύλλων των δέντρων που μετά την άνοιξη τα παρασέρνουν οι φθινοπωρινές βροχές και γίνονται χώμα και γίνονται λάσπη.. Είναι μια εκδοχή… Υπάρχουν όμως άνθρωποι δημιουργοί που είναι αθάνατοι , έχουν μερίδιο στην «ενδοκοσμική αθανασία». Σ’ αυτούς ανήκει και ο Ευριπίδης.

Αλλά ένας πιο απλός τρόπος να βιώνεις αυτή την αθανασία κάποιων, είναι να περπατάς ξανά και ξανά σε τόπους που εκείνος περπάτησε, να κάθεσαι σ’ ένα κοίλωμα του βράχου που εκείνος κάθισε και να κοιτάζεις τον ορίζοντα.

-Αυτό που βλέπουμε εμείς τώρα , το έβλεπε και ο Ευριπίδης, είπε ο Σταμάτης.

Και έτσι είναι γιατί το τοπίο που αντικρίζει κανείς από τη σπηλιά του Ευριπίδη στη Σαλαμίνα είναι η θάλασσα και τα βουνά, τοπίο που δεν άλλαξε ή αν η αλλαγή συντελείται μέσα στα χρόνια, δεν είναι ακόμα ορατή στα μάτια των ανθρώπων.

Κι είναι το μέρος σαν ένα μπαλκόνι του κόσμου κι από κάτω γκρεμός γεμάτος πεύκα και δίπλα η σκοτεινή και χαμηλή είσοδος της σπηλιάς.

Από τη μια η δυνατότητα να γλιστρήσεις και να σκορπίσει το σώμα σου ανάμεσα στους λεπτούς κορμούς των δέντρων κι από την άλλη η δυνατότητα να διπλωθείς στα δύο και ν’ αρχίσεις να κατεβαίνεις…να κατεβαίνεις. Μια κάθοδος δύσκολη. Ακολουθείς το δρόμο που έφτιαξαν τα νερά κάποιου αρχαίου ποταμού, έτσι λέει ο μύθος…Και μου αρέσουν οι μύθοι…και ταιριάζουν στο τοπίο.

Ακραίο τοπίο.. και τα ακραία τοπία, οι βαριές πόλεις, γεννούν στους δημιουργούς δυνατές συγκινήσεις και ιδέες.

Η αντίθεση που υπάρχει εδώ είναι καθοριστική. Πριν μπεις στη σπηλιά το φως έντονο, ο ορίζοντας απέραντος, αίσθηση κυριαρχική, ανατρεπτική..

.. « Βλέπεις ψηλά τον άπειρο αιθέρα που κρατάει ολόγυρα

στην υγρή αγκαλιά του όλη τη γη; ..Πίστεψε πως αυτός είναι ο Θεός…» Είπε ο Ευριπίδης ίσως εμπνευσμένος από τούτο το τοπίο.

Κι αρχίζεις μετά την πορεία στη σπηλιά. Το σκοτάδι πυκνό, το πέρασμα στενό, σε κάποια σημεία πρέπει να περάσεις με το πλάι. Σαν να ακολουθείς ανάποδα την πορεία μιας γέννησης, σαν να κατευθύνεσαι σε μια μήτρα της γης.. Κι αν δεν σταματήσεις στην πρώτη αίθουσα και θελήσεις να κατεβείς στο κρησφύγετο των ανταρτών, θα υποστείς μια ακόμα δοκιμασία.

Κι όπως είχα ξαπλώσει και γλίστραγα στη μικρή τρύπα για να κατεβώ στην αίθουσα των σταλακτιτών δεν ήταν πια η περιέργεια που με κατείχε, δεν ήταν το δύσκολο που με γοητεύει, ήταν η αρχέγονη τρέλα των ανθρώπων , η αρχέγονη περιέργεια…μήπως δώ κάτι, μήπως συναντήσω κάτι που θα μου δώσει μια απάντηση.. Πότε…πώς….και μετά…

Μα θα μου πείτε αυτόν τον χώρο τον έχουν επισκεφτεί κι άλλοι…Ε, να, είναι που πιστεύω πως οι χώροι δε μιλάνε πάντα, δύσκολα μιλάνε.

Και βρέθηκα ανάμεσα στους σταλακτίτες και τα χέρια μου όπου ακουμπούσαν στην οροφή σκόρπιζαν το θάνατο στη σιωπηλή ζωή και τη δημιουργία των σταγόνων του νερού. Το πέτρωμα που έμενε στα χέρια μου ίσως ήταν γέννημα κάποιων χρόνων…και η παρουσία των ανθρώπων θο

ρυβώδικη, χαρούμενη «ασεβής».Και θέλησα ν’ ακούσω τα λόγια του χώρου και θέλησα να νιώσω την αίσθηση του απόλυτου σκοταδιού…Κι άκουσα μόνο το μικρό ήχο των σταγόνων και ξεχώρισα την ανησυχία και το φόβο των πληγωμένων σημείων της οροφής γι’ αυτήν την ξαφνική και επώδυνη εισβολή και το σκοτάδι που για δευτερόλεπτα επικράτησε, ξεσήκωσε μέσα μου ανταρσία και άρνηση…΄Όχι, δεν μου φτάνει αυτό που υπάρχει…δεν μου αρκεί, κι άπλωσα τα χέρια μου ψηλαφώντας μήπως και βρω το πέρασμα…Ναι, ναι κάποιοι λένε πως εδώ ήταν…είναι…ένα από τα περάσμ

ατα για την γη του Κάτω Κόσμου…Κι όταν ακόμα και οι μύθοι μου δίνουν προοπτικές πρωτόγνωρων πραγμάτων αφήνω την ελπίδα , έστω και τρελή ελπίδα να κυριεύει το κάθε μου κύτταρο.


Σπήλαιο Ευριπίδη

Όμως μια στιγμή ήταν . Οι φακοί ξανάναψαν. Τα χέρια μου γεμάτα λεπτή λάσπη δεν βρήκαν τίποτα.

Και άρχισε η επιστροφή.

Στο δυνατό φως της μέρας είδα τα ρούχα μου γεμάτα λάσπη, είδα στη θάλασσα ένα μοναχικό κύμα να έρχεται γρήγορα προς την ακτή.

-Είναι δελφίνια, είναι δελφίνια.

Κάθισα σ’ ένα κοίλωμα του βράχου, ‘Αναψα ένα τσιγάρο.

Ξαναγύρισα στη σκέψη για την επίδραση των τοπίων στους δημιουργούς. Είναι αλήθεια πως τα έργα του Ευριπίδη σε σχέση με τους άλλους τραγικούς είναι πολύ πιο ανθρώπινα. Έντονα πάθη, μίσος- αγάπη, πόνος-χαρά, καταγράφονται με όρους ψυχολογικού δράματος και ανθρώπινου σπαραγμού. Είναι αλήθεια πως στάθηκε καινοτόμος σε πολλά επίπεδα στη δραματουργία, αλλά ακόμα αμφισβήτησε και την κρατούσα θρησκεία και επηρεάστηκε από τους σοφιστές. Εγώ όμως δε θα αναλύσω το έργο του Ευριπίδη, αυτό ανήκει στους φιλολόγους…

Άρχισα την κατάβαση μέσα στο δυνατό φως κουβαλώντας στα ρούχα μου τμήματα της σκοτεινής ζωής της σπηλιάς.

Και μουρμούριζα λόγια του Ευριπίδη. «Οι δειλοί δεν έχουν καμιά αξία»

«πρέπει να τολμούν οι άνθρωποι»

Και αναρωτιέμαι είναι δειλία ή τόλμη να κοιτάς ολόγυρα και να λες:

«Βλέπεις ψηλά τον άπειρο αιθέρα

Που κρατάει ολόγυρα στην υγρή

Αγκαλιά του τη γη;

Πίστεψε πως αυτός είναι ο Θεός..»

Ή μήπως στενεύεις τους ορίζοντες της ψυχής και του μυαλού….

Σταμάτησα απότομα την κατάβαση.

Η ζέστη δεν ήταν ευχάριστη

Η σκόνη ενοχλούσε την αναπνοή μου, τα χρώματα των λουλουδιών μου φάνηκαν λιγοστά, το τοπίο όχι αρκετό για την ψυχή μου. και είπα:

Σου αρκεί να είναι αυτός ο Θεός;…


Αθηνά Τσάκαλου


Κυριακή 10 Μαΐου 2009

το τρίτο οδοιπορικό του βάκιλου

Ζώντας μέσα σε μια επικίνδυνη κοινωνία που προτάσσει την αποξένωση και τον κατακερματισμό, μέσα σε ένα πολιτικό σκοτεινό κουφάρι οριακών βουλευτικών σκανδάλων, και ειδικότερα σε μια Σαλαμίνα πάσχουσα, όπου σαν τον τρελό περιφέρεται με ένα ψηφοδέλτιο στο χέρι, να μας συγχωρείτε, διότι επιλέγουμε να είμαστε εντός του μέλλοντος μας. Το 3ο οδοιπορικό της ομάδας του βάκιλου ήταν μαζικότερο από ποτέ.


Ένα ατέλειωτο καραβάνι οδοιπόρων, πάνω από 75 άτομα, βρεθήκαμε με αυτόνομη και συλλογική βούληση στους πρόποδες του όρους Κόγχη, με αφετηρία την επίσκεψή μας στο χώρο του ιστορικού σπηλαίου που αποσυρόταν ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης.




Εντός μιας ανεπίσημης ιστορίας, απαλλαγμένης από πελατειακές σχέσεις, μα ταυτόχρονα τόσο πραγματικής, όσο κι η σπουδαιότητα αυτής της θέας, όμοιας με αυτήν που ατένιζε αιώνες πριν ο μισητός για την εποχή του τραγωδός.



Με τη διάθεση της αλληλοβοήθειας, καταφέραμε να διασχίσουμε ένα «τρομακτικό και δυσάρεστο» σπήλαιο, σύμφωνα με το χαρακτηρισμό του Ρωμαίου συγγραφέα Aullus Gellius, που επισκέφθηκε το χώρο τον 2ο αι. μ. Χ., καθώς και ένα κατ’ ανάγκη καταφύγιο ανταρτών στο τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου, το έτος 44’, όπως δήλωνε και η χαρακτηριστική επιγραφή μέσα σε έναν σχεδόν απροσπέλαστο θάλαμο.




Κι αν θέλετε να γίνουμε ακόμη πιο περιεκτικοί, το λόγο έχει ο ποιητής: «Άνθρωποι, που δεν είναι παρά σάρκες χωρίς μυαλό δε διαφέρουν από τα αγάλματα που είναι στημένα στην αγορά».

Ευριπίδου, "Ηλέκτρα" στίχος 387



Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

γκραβούρα vs φωτογραφία

Μούλκι Σαλαμίνας, σε πρώτο πλάνο ο Άγιος Γιάννης ο Νηστικός.
Λιθογραφία Otto Von Stackelberg. 1831.




Μούλκι Σαλαμίνας, στο ίδιο ακριβώς σημείο. 2009.

προβολή

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΚΙΝΑΝΙ

πατήστε το παραθυράκι
στη δεξιά γωνία
για μεγένθυνση
ΓΚΙΝΑΝΙ

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

η αλήθεια του τοίχου

Φωτογραφία έξω από το σπίτι του Άγγελου Σικελιανού στη Φανερωμένη.

Προς κ. Καλό

"το όνομα σου είναι λιγότερο σημαντικό
πληροφορίες για τον Σικελιανό δε βλάπτουν"

Το παραπάνω μήνυμα ανήκει προφανώς σε κάποιον επισκέπτη του σπιτιού του Σικελιανού και αποτελεί μία αυθεντική αντίδραση μπροστά στη θέα της πλακέτας που ξεχειλίζει από την ακρότητα της υστεροφημίας των εξουσιαστών.
Είμαστε σύμφωνοι.

Για την υπεραξία της τέχνης


Κωνσταντίνος Βολανάκης (1837 -1907)
"Ηλιοβασίλεμα στη Σαλαμίνα"
λάδια σε καμβά
57 χ 100 cm


Ο πίνακας πουλήθηκε 196.000 λίρες (286.000 ευρώ) στη δημοπρασία του οίκου Bonhams στο Λονδίνο.

περισσότερα ΕΔΩ

η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger