Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

ΤO NHΣΙ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ


Ανέκαθεν η Σαλαμίνα αποτελούσε το νησί της εύκολης λύσης, κυρίως για τα άτομα που ανήκαν στις ασθενείς οικονομικά τάξεις, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να έχουν ένα εξοχικό, να κάνουν τα μπάνια τους τα καλοκαίρια και να ξεφεύγουν τα σαββατοκύριακα γρήγορα από τα όποια περιβαλλοντικά προβλήματα του κλεινού άστεος και του Πειραιά.


Η οικονομική κρίση αύξησε την εισροή των επισκεπτών της μίας ημέρας στο νησί. Από το Πέραμα φορώντας τα μαγιό τους μπαίνουν στα φέρυ, βγαίνουν στα Παλούκια κι από κει στο Μούλκι για μια βουτιά. Η παραλία στο Κατσούλη θυμίζει προσκύνημα των Ινδών στο Γάγγη ποταμό από το πλήθος των λουομένων. Όσοι μπορούν θα πάνε σε μια ταβέρνα, άλλοι κρατούν τα τάπερ με τα κεφτεδάκια κι άλλοι, πιο τυχεροί, θα φιλοξενηθούν σε φιλικό σπίτι, σε ένα από τα χιλιάδες εξοχικά του νησιού.


Το βράδυ της Κυριακής η ουρά των αυτοκινήτων φτάνει μέχρι τα φανάρια της διασταύρωσης των λεωφόρων Βενιζέλου και Ιπποκράτους. Υπομονετικά θα φτάσουν στα φέρυ για να ζήσουν για 5 περίπου μέρες τη μονοτονία της δουλειάς τους. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται το άλλο σαββατοκύριακο.

Μια συγγενής μου λέει: «όλοι τη κοροϊδεύουν τη Σαλαμίνα κι όλοι εδώ καταλήγουν».


Τη Σαλαμίνα, λοιπόν, τη κοροϊδεύουν, γιατί δεχόταν πάντοτε στη θάλασσά της τη μόλυνση των αστικών λυμάτων της Αθήνας, γιατί κυριαρχεί παντού η άναρχη δόμηση, γιατί υπάρχουν παντού σκουπίδια, γιατί η Λειψοκουτάλα (Ψυττάλεια) βγάζει δυσοσμία, γιατί οι ιχθυοκαλλιέργειες έχουν καταλάβει τις καλύτερες παραλίες, γιατί ο τύμβος είναι γεμάτος σκουπίδια και ναυπηγεία.


Με δυο λόγια η Σαλαμίνα, κατά κύριο λόγο, ήταν το νησί που πάντοτε εισέπραττε και εισπράττει την αδιαφορία της πολιτείας και της αναλγησίας των κρατικών φορέων, οι οποίοι πάντοτε εξυπηρετούν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των ναυπηγείων, της cosco, των ιδιοκτητών των φέρυ και των ιχθυοκαλλιεργητών.


Η κρίση περνάει από τη Σαλαμίνα.

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου


Είδα αυτόν τον πίνακα σε κάποιο άλλο μπλοκ και μου άρεσε. Είναι του Pieter Brueghel του Γέροντα ή αλλιώς του παλαιότερου αλλά προτιμώ του Γέροντα, γιατί υπήρξε ζωγράφος και ο γιός του με το ίδιο όνομα

Πολύ γοητευτικός πίνακας ..αλλά με βάζει σ' έναν ιδιαίτερο προβληματισμό. Ο τίτλος είναι Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου. Το πέταγμα του Ίκαρου έχει να κάνει με την επιθυμία του ανθρώπου να ξεφύγει από την έλξη του χώματος να πετάξει να κυριαρχήσει όπως κατά κάποιον τρόπο στη γη έτσι και στον αερα να τον περπατήσει κι αυτόν.

Είναι αλαζονεία, ανυπακοή και διάθεση ν' αποδείξει πως ο άνθρωπος όλα τα μπορεί. Κι έρχεται τώρα ο ζωγράφος και βάζει σε πρώτο κυρίαρχο πλάνο τον γεωργό , αφοσιωμένο στο όργωμα , στο χώμα , δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο και σε δεύτερο πλάνο ο βοσκός κάπως πιο περίεργος αλλά κι αυτός κοιτάζει σε λάθος κατεύθυνση. Μετά το καράβι επιβλητικό κι εκεί στη γωνία ένα μικρό φτωχό ποδάρι του πνιγμένου Ίκαρου . Τέτοια αποκαθήλωση του Ικάριου εγχειρήματος δεν έχω ξαναδεί. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο, δεν ξέρω τη φιλοσοφία του ζωγράφου ίσως να σημαίνει πως οι άνθρωποι οι σύγχρονοι ενός τολμηρού πειράματος είναι τόσο προσηλωμένοι στις συνήθειές τους, φοβούνται τόσο την αλλαγή και δεν τολμούν να αναγνωρίσουν ή να θαυμάσουν κάτι καινούργιο ή μπορεί ο ζωγράφος να θέλει να δείξει τη δική του ιεράρχηση στα επιτεύγματα του ανθρώπου, πράγμα που μου φαίνεται πιο συμπαθές. Γιατί αλήθεια θαυμάζω μέχρι φόβου τα τεχνολογικά επιτεύγματα του ανθρώπου ,αλλά σκύβω με ευλάβεια πάνω από τη γη και τους καρπούς της και ταπεινά αναρωτιέμαι τι μας διαφεύγει , όταν την ίδια στιγμή κάπου σε μια χώρα θάβουν ακόμα μέχρι το λαιμό μια γυναίκα και την λιθοβολούν εως θανάτου γιατί ο άντρας της την κατηγόρησε για μοιχεία ...Μα θα πει κανείς έτσι είναι ο κόσμος γεμάτος αντιθέσεις..

Μέχρι να βρεθεί ίσως μια άλλη ισορροπία πραγμάτων εγώ κοιτώ τον πίνακα , θαυμάζω το γεωργό τη σταθερή ρίζα του είδους , καλοτυχίζω τον βοσκό ως τον πιο αμέριμνο κι έχω ένα μικρό θρήνο στην καρδιά μου για το ποδαράκι του Ίκαρου που πλέει πάνω στο νερό ... αλλά το μυαλό μου δονείται από κάτι που δεν αποτυπώνεται στον πίνακα. Από τη μεγάλη κραυγή του Ίκαρου που έμεινε πίσω , στον αέρα , κραυγή όχι πόνου, όχι ήττας αλλά εναντίωσης και κατά καιρούς συνεπαίρνει πάλι κάποιες δυνατές ψυχές

Ροβίνα ‘Αλμπα

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Η ΣΩΣΤΗ ΑΝΑΛΟΓΙΑ

ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ- ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ

ο ανθρωπισμός του συστήματος σε όλες του τις εκφάνσεις είναι τόσο απεχθής που με κάνει να σκέφτομαι πως ο θάνατος μιας θαλάσσιας χελώνας κοστίζει όσο 10 ανθρώπινοι θάνατοι πολιτικών.

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

Τη διαχείριση του εστιατορίου "Barθelonica", που δούλευαν, ανέλαβαν εργαζόμενοι στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να αποφύγουν την απόλυση και το "λουκέτο", μετά την ανακοίνωση των ιδιοκτητών του μαγαζιού ότι η επιχείρηση θα κλείσει για τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες και είναι αμφίβολο αν θα ξανανοίξει... καθώς «δεν πηγαίνει καλά».

Το εστιατόριο,εδρεύει στην οδό Βενιζέλου (Στοά Ρογκότη) και οι ιδιοκτήτες ανακοίνωσαν στο προσωπικό ότι θα απολυόταν άμεσα, ενώ οι αποζημιώσεις θα καταβάλλονταν τον Οκτώβριο, αν υπήρχαν διαθέσιμα χρήματα.

Το εστιατόριο Barhelonica θα το διαχειρίζονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τη γενική συνέλευσή τους. Οι αποφάσεις για την λειτουργία του θα λαμβάνονται με πλειοψηφία, ενώ ό,τι περισσεύει από τα έσοδα -αφού αφαιρεθούν τα έξοδα- θα μοιράζεται ισότιμα σε όλους. Επιπλέον θα παρέχεται έκπτωση 30% σε όλους τους πελάτες του εστιατορίου.

«Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, τη νεολαία και το λαό της Θεσσαλονίκης να μας στηρίξουν ενεργά σε αυτή μας την προσπάθεια να σώσουμε τις δουλειές μας», υπογραμμίζουν οι εργαζόμενοι, υπενθυμίζοντας ότι το εστιατόριο λειτουργεί από τις 11 το πρωί μέχρι τη 1 το βράδυ και παραμένει κλειστό τις Κυριακές.
Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger