Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΕΝΤΡΟΠΙΑ

…..Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις κοντά τους ελεύθερος, χαρούμενος. Μπορείς να ακουμπήσεις το κεφάλι σου στον ώμο τους και να αναπνέεις ελεύθερα. Ξέρεις πως δεν σε γνωρίζουν, πριν λίγο αντάλλαξαν μαζί σου μερικές κουβέντες κι όμως είσαι σίγουρος πως σε αποδέχονται, όλα θα τα καταλάβουν… Για τους πόνους σου έχουν μια παρήγορη κουβέντα, για τις μικρότητές σου, γυρίζουν αλλού το βλέμμα και τεντώνουν το χέρι τους δείχνοντάς σου στον ορίζοντα μια μικρή ομορφιά.

Κοντά σε τέτοιους ανθρώπους ησυχάζεις κι ανοίγουν οι φλέβες του κορμιού σου και η ύπαρξή σου μπαίνει στη σιωπή της αναμονής, όπως η ξηρή γη και η επιθυμία σου: «Πότισε μέχρι μέθης τα αυλάκια της γης με άφθονη βροχή ,πλήθυνον τα γεννήματα αυτής…δια των σιγαλών σταγόνων θα ευφρανθεί η γη εκφύουσα και αναβλαστάνουσα» αν και προτιμώ την λέξη του Δαβίδ «ευφρανθήσεται ανατέλλουσα» (Ψαλμός ξε΄στίχος 11)

…Και υπάρχουν άνθρωποι που τους κυκλώνει ένας παράξενος ζεστός αέρας γεμάτος αίμα και μυρωδιά σπέρματος..Είναι οι γιοι της έριδας, οι λεηλάτες του μεσημεριού. Άνθρωποι του κόσμου τούτου που κουβαλούν βαριά μοίρα στου ώμους τους. Που ήρθαν να ταράξουν την ησυχία του κόσμου όταν αυτή ύπουλα και αργά-αργά αρχίζει να κλείνει σαν σιδερένιος χαλκάς δούλων γύρω από το λαιμό των ανθρώπων, άνθρωποι που ήρθαν να ανανεώσουν τη θυσία του αίματος στα πανάρχαια αυλάκια της ανθρωπότητας στους βωμούς των πολέμων, των αναταραχών, των επαναστάσεων του καλού ,του ωραίου που εύκολα δεν ορίζεται και του κακού….Που συμπαρασέρνουν στην ορμή τους τα πάντα κι αφήνουν πίσω τους σε κάμαρες μικρές ,φτωχά πεθαμένα κορμιά και ανίσχυρους θρήνους και τίποτα δεν έχει αλλάξει, ο χαλκάς δεν έχει σπάσει αλλά ούτε έχει κλείσει, μικρό εμπόδιο το καινούργιο αίμα…


Αθηνά Τσάκαλου


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗΔΕΣ


Μια σπάνια ευκαιρία μας δίνεται μέσα από την ιστοσελίδα short from the past, σελίδα που είναι αφιερωμένη στις μικρού μήκους ταινίες του παρελθόντος, για να παρακολουθήσουμε το δυσεύρετο ντοκιμαντέρ 'Καρβουνιάρηδες' της Αλίντας Δημητρίου', γυρισμένο το 1977 βασισμένο σε μαρτυρίες καρβουνιάρηδων από τη Σαλαμίνα.

Το παραδοσιακό επάγγελμα του καρβουνιάρη μαρτυρείται ήδη από τον 17ο αιώνα στη Σαλαμίνα, όταν οργανωμένοι οι Κουλουριώτες σε συντεχνίες, με την άδεια του τότε σουλτάνου, ξεκινούσαν για ένα πολύμηνο ταξίδι που έφτανε μέχρι και την ανατολικη Ελλάδα αλλά και τα πυκνοδάση της Μικράς Ασίας. Φημισμένοι για τη ποιότητα της εργασίας τους στην Οθωμανική αυτοκρατορία οι Κουλουριώτες καρβουνιάρηδες ίδρυσαν συνοικία μέσα στη πόλη του Γέροντα της Μ. Ασίας, εξού και το ντόπιο επίθετο 'Γεροντιώτης'.

Η διαδικασία παραγωγης του κάρβουνου, όπως θα δείτε και στο ντοκιμαντέρ, ήταν κοπιαστική και χρονοβόρα. Τα ξύλα στοιβάζονταν σε σωρό αφήνοντας στο κέντρο σκόπιμα ένα κυκλικό διάκενο, στο οποίο γινότανε η ελεγχόμενη καύση του λεγόμενου 'καρβουνοκάμινου'. Μετά από μέρες κι ύστερα από βραδεία καύση κι υπό την απειλή μιας καταστροφικής βροχής, το ξύλο τελικά μετατρεπόταν σε κάρβουνο, υλικό απαραίτητο για την παραγωγή ενέργειας της τότε εποχής.

Η Αλίντα Δημητρίου με το έργο της, που ξεπερνά τα 50 ντοκιμαντέρ, μόλις τα τελευταία χρόνια έρχεται σε επαφή με ένα ευρύτερο κοινό. Καταξιώνεται συνεχώς για τη τόλμη της και τη κοινωνική της ευαισθησία σε θέματα ανεπίκαιρα και αδιάφορα για την επίσημη ιστορία και τελικά καταφέρνει να συμπληρώσει μέσα από τις εικόνες της ένα αθέατο κομμάτι της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ενημερωτικά, η τελευταία της δουλειά που αποτελεί και το πρώτο της μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ, ονομάζεται 'Πουλιά στο βάλτο' και προκάλεσε πρόσφατα το έντονο ενδιαφέρον των κινηματογραφόφιλων, μιας και το ανέγγικτο και το πρωτογενές θέμα που καταπιάστηκε ήταν η προσφορά της γυναίκας στα πολυτάραχα χρόνια του εμφύλιου πολέμου.

Πατήστε εδώ για να δείτε το ντοκιμαντέρ (αφού γίνετε πρώτα μέλος, θα χρειαστείτε ένα λεπτό)

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

ΚΑΓΙΕΝ

βγήκα χτες. πήρα το αμάξι, και μετά από καιρό έφερα βόλτα το νησί δύο φορές. στριφογυρνούσα σαν μια αράχνη που έχει παγιδευτεί μέσα στους ίδιους της τους ιστούς. βοήθαγε βέβαια και η ερημιά στους δρόμους, η παγωνιά που τρυπά τον ξενύχτη την ώρα που νιώθει τη πόλη να κοιμάται νεκρικά. ερημιά, κάτι πηγαίνει λάθος ε. τίποτα, όλα μοιάζουν στη θέση τους κι η νύχτα σε κάνει συνωμότη. κοίτα τα νεκρά σκυλιά στις άκρες των δρόμων χτυπημένα από τους αυτοκινητιστές του αιώνα και γω να τους κορνάρω προσπαθώντας να τα τρομάξω. καμιά ελπίδα, ο ύπνος τους είναι πάγιος, και τα προσπερνώ -ακίνητα ψοφίμια, τ’ αφήνω πίσω μου. το νησί αυτό με κατασπαράζει πισώπλατα, φτάνω στη ψαραγορά του λιμανιού με έναν ανεπαίσθητο φόβο μη πέσω σε τυχαίο μπλόκο. κάποιοι ψαράδες, χαμάληδες με κατεβασμένα μούτρα ετοιμάζουν πάνω στο καΐκι το δόλωμα τους, έτοιμοι για τη ψαριά στον πεθαμένο ωκεανό του σαρωνικού. τη δουλειά τους κάνουνε και συνεχίζω τη τραμουντάνα διαδρομή αποφεύγοντας να κοιτώ τις φωτεινές επιγραφές των διαφημίσεων από πείσμα να μη πετύχουν τον εγκέφαλο. πόλεμο ζω. κι είναι σα το ξαφνικό κλάμα στο μπάνιο, που κολλάς το πάνω μέρος του κεφαλιού σου στο καθρέφτη μη τυχών και ξεχαστείς, και κοιταχτείς κατά λάθος. δε θες να ντροπιαστείς μα πάντα χάνεις τη μάχη -διαρκώς το λάθος της ζωής σου σε ένα μοιραίο βλέμα. για του λόγου το αληθές, παρακάτω ένας μετανάστης μιλούσε στο γωνιακό καρτοτηλέφωνο λουφαγμένος. είναι για γέλια αν σκεφτείς πως η περσινή διαφήμιση του οτε για τα καρτοτηλέφωνα που είχαν κατακλύσει τα αστικά λεωφορεία ήταν γραμμένη στα ελληνικά. ‘φοβού τους αφγανούς σας’, νοικοκυραίοι καθίκια. τώρα περνώ το δάσος, φτάνω στο μοναστήρι και βγαίνω να περπατήσω. όλα μαρτυρούσαν πως το πανηγύρι είχε τελειώσει πριν λίγες μέρες ή και ώρες: πάγκοι αφημένοι, κάτουρα, σωροί από σκουπίδια. βρήκα χάμω ένα πενηντάλεπτο και το φτυσα. τι το έπαιζα. άγιος τόπος, ενώ μια τηλεόραση τουμπαρισμένη μού κίνησε το ενδιαφέρον. τί να γύρευε εκεί; φαινόταν σε καλή κατάσταση, της κούτας. όταν η τεχνολογία κορυφώνεται ο πολιτισμός αρχίζει να λυγίζει σα μουλιασμένο χαρτόκουτο. η ακρόπολη σηματοδότησε την πτώση τής αρχαιοελληνικής τραγωδίας, το καγιέν φίλοι μου άρπαξε ξαφνικά, και τη στιγμή αυτή μια νότα αισιοδοξίας με έξαψε εντός. έβαλα μπρος. μια τιμονιά ο θάνατος στ’ αριστερό σου χέρι.

ο απλός άνθρωπος θα με έλεγε τεμπέλη, ένα παράσιτο. εγώ δυνάμωσα τη μουσική. ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας θα με χαρακτήριζε ρέμπελο, σκουπίδι της κοινωνίας. εγώ δυνάμωσα τη μουσική:

πες μου Μιράντα,

πες τους να σκααάσουν.


τα ηχεία έμοιαζαν με τραμπολίνο, τώρα πια δε λογοδοτώ, άλλωστε σ’ ένα road movie δεν υπάρχουν γείτονες και κομπάρσοι, μόνο συνοδηγοί που γουστάρουν.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

ΠΕΡΙ ΗΘΙΚΗΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Μνημείο προς τιμήν επίδοξου δολοφόνου του Χίτλερ ετοιμάζει η Γερμανία

Οι αρχές του Βερολίνου ανακοίνωσαν σήμερα ότι επιθυμούν να κατασκευάσουν ένα μνημείο προς τιμή ενός άνδρα που αντιστάθηκε στον Αδόλφο Χίτλερ και προσπάθησε να τον δολοφονήσει με βομβιστική επίθεση πριν από 70 χρόνια.

Ο ηθοποιός, Μπρούνο Γκαντς, υποδύεται τον Αδόλφο Χίτλερ στην ταινία "Η Πτώση" Ο Αντρέ Σμιτς, επικεφαλής του Πολιτισμού στο Βερολίνο εξέφρασε το ενδιαφέρον του για τη δημιουργία ενός μνημείου του Γκέοργκ Έλσερ, ενός ξυλουργού, στην περιοχή όπου βρισκόταν η πρώην καγκελαρία του Χίτλερ, στο κέντρο της πόλης. Ο Γκέοργκ Έλσερ ήταν ο υπεύθυνος για την έκρηξη βόμβας στις 8 Νοεμβρίου 1939 σε μία μπυραρία του Μονάχου την οποία είχε επισκεφθεί ο Χίτλερ συνοδευόμενος από αξιωματούχους των Ναζί με σκοπό να δώσει ομιλία για το αποτυχημένο πραξικόπημα του 1923.

Η βομβιστική επίθεση στοίχισε τη ζωή οκτώ ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων εξήντα αλλά ο Χίτλερ δραπέτευσε, εγκαταλείποντας τη μπυραρία λίγα λεπτά πριν από την έκρηξη. Ο Γκέοργκ Έλσερ είχε πραγματοποιήσει την επίθεση με δική του πρωτοβουλία, τονίζοντας ότι στόχος του ήταν να δώσει τέλος στον πόλεμο. Αργότερα κρατήθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι τον Απρίλιο του 1945, όταν και εκτελέστηκε.

Σύμφωνα με ανακοίνωση των αρχών του Βερολίνου, θα διεξαχθεί διαγωνισμός για να καθοριστεί η μορφή του μνημείου.

από ελευθεροτυπία


Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ / ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ


Διανύουμε μία χρονική συγκυρία που όλα αμφισβητούνται. Η οικονομική κρίση ανέδειξε το ζήτημα της δομικής παθογένειας του καπιταλισμού με το ντόμινο των καταρρεύσεων χρηματοπιστωτικών ομίλων, το κλείσιμο μονάδων παραγωγής, με τα εκατομμύρια ανέργων και αστέγων που προστέθηκαν στους ήδη υπάρχοντες. Σχεδόν ταυτόχρονα ξεκίνησαν διαμαρτυρίες, που σε αρκετές περιπτώσεις εξελίχθηκαν σε βίαιες συγκρούσεις, εργαζόμενοι κατέλαβαν εργοστάσια και αιχμαλώτισαν αφεντικά, κυβερνήσεις παραιτήθηκαν. Οι μαρξιστικές θεωρίες φιλοξενήθηκαν σε αμερικάνικα οικονομικά περιοδικά, ενώ πρόσφατα το τελευταίο νόμπελ οικονομίας κατέληξε σε αμερικανίδα οικονομολόγο που διακηρύσσει τη δυναμική των κοινοτήτων στην παραγωγική διαδικασία.

Η υπεραφθονία και η υπερκατανάλωση, η ανεξέλεγκτη κατασκευή τεράστιων αντιαισθητικών και αντιοικολογικών εμπορικών και ψυχαγωγικών κέντρων στα οποία οι άνθρωποι συνήθισαν να συναθροίζονται, οφείλονται σε όσα οι κυρίαρχοι εδώ και δεκαετίες μας επιβάλλουν. Στηριζόμενοι σε ένα μοντέλο εγκλωβισμού της ανθρώπινης σκέψης από την διαφημιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ και την επιβολή του life-style, αλλά και από τη συμμαχία πολυεθνικών και τραπεζιτών που δανειοδοτούν χωρίς όρια νοικοκυριά και μικροεπιχειρήσεις, εξασφαλίζουν την κατανάλωση των παραγόμενων προϊόντων με μόνο σκοπό την αύξηση των κερδών τους, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία και την περαιτέρω επιβίωση μας.

Τα αποτελέσματα του σύγχρονου παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου, πέραν της οικονομίας, είναι ορατά γύρω μας, αισθητά σε όλους μας. Δισεκατομμύρια τόνοι σκουπιδιών στοιβάζονται σε διάφορες γωνιές του πλανήτη επιβαρύνοντας το ήδη χιλιοταλαιπωρημένο φυσικό περιβάλλον. Πολλά από τα σκουπίδια προέρχονται από προϊόντα που ονομάστηκαν άχρηστα, λόγω διαφοροποίησης της μόδας, εξέλιξης της τεχνολογίας κλπ, από τον ίδιο μηχανισμό που λίγο καιρό πριν μας τα παρουσίαζε ως αναγκαία. Για την μαζική κατανάλωση τους στήνονται υπερογκώδη κτίρια, καθιστώντας περισσότερο ασφυκτικό το αστικό τοπίο και οξύνοντας την αίσθηση της πόλης-φυλακής, πλημμυρισμένα από δήθεν εκπτώσεις και ευκαιρίες, από λαμπερές διαφημίσεις που υπόσχονται σχεδόν τα πάντα με την αγορά ενός και μόνο προϊόντος. Ευτυχία, ευημερία, αναγνώριση, αποδοχή όλα σε ένα μικρό ή μεγάλο αντικείμενο των 20, 200, 2.000, 20.000 ευρώ.

Στον αντίποδα του κόσμου αυτού, της απατηλής λάμψης και της προώθησης των ψευδαισθήσεων, προτείνουμε την πραγμάτωση εγχειρημάτων ανταλλαγής και διάθεσης προϊόντων και αγαθών. Δεν πρόκειται για κινήσεις φιλανθρωπίας ή ελεημοσύνης αλλά για προσπάθειες αμφισβήτησης του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης. Για να ακουστεί το μήνυμα ότι κανένα προϊόν δεν είναι άχρηστο, εφόσον υπάρχει κάποιος άλλος άνθρωπος που θα ενδιαφερόταν να το χρησιμοποιήσει στην κατάσταση που βρίσκεται ή μετά από μεταποίηση. Για να μην καταλήγουν στα σκουπίδια χρήσιμα αλλά αχρησιμοποίητα και ξεχασμένα αντικείμενα και αντικαθίστανται χωρίς λόγο από άλλα αντικείμενα, δημιουργώντας έτσι ένα μικρό αλλά σημαντικό ανάχωμα στη διαιώνιση της παραγωγικής-καταναλωτικής αλυσίδας. Για να διαμορφώσουμε πεδία συναλλαγής σε ελεύθερους χώρους καθιστώντας τους ζωντανούς και απαραίτητους, εξωτερικεύοντας ταυτόχρονα την αντίθεση μας στην επέκταση των ναών της κατανάλωσης. Για να ιεραρχήσουμε ρεαλιστικά τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, απομακρυσμένοι από τον κόσμο των κυρίαρχων. Για να σπάσουμε τη ρουτίνα που ορίζει το τρίπτυχο δουλειά-κατανάλωση-σπίτι, συνδυάζοντας την απόκτηση προϊόντων και αντικειμένων με την ουσιαστική επαφή με άλλους ανθρώπους ξεφεύγοντας από την καταναλωτική περιπλάνηση μας στους εμπορικούς θρόνους του τσιμέντου. Και τέλος για να έρθουμε κοντά, να γνωριστούμε, να χτίσουμε σχέσεις κοινότητας και αλληλεγγύης στην καθημερινότητα μας………

ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ-ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ
ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 12:00
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ
ΛΕΩΦ. ΕΙΡΗΝΗΣ 219 (ΣΤΑΣΗ ΣΧΟΛΕΙΟ)

DeStato
Συνέλευση Περάματος
για την αλληλεγγύη και τη δράση

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Σαμποτάζ σε φάρμα και απελευθέρωση ελαφιών στην Ισπανία

Το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων (ALF) ανέλαβε την ευθύνη για την απελευθέρωση 50 ελαφιών από φάρμα της εταιρείας Venison Deer (http://www.venisondeer.com) στο Μαρουγκάν, στη Σεγκόβια.

Μεταξύ άλλων αναφέρουν στην ανάληψη ευθύνης:

“Τη νύχτα της 30ης Οκτωβρίου πήγαμε στην πόλη Μαρουγκάν για να ξαναδώσουμε την ελευθερία στα ελάφια από τα οποία ο επιχειρηματίας Javier Martinhad την είχε στερήσει. Για πάνω από 3 ώρες κόψαμε το συρματόπλεγμα, και σαμποτάραμε ένα όχημα παντός εδάφους και την ηλεκτρική γεννήτρια. Αφού ξηλώσαμε παραπάνω από το μισό φράχτη, οδηγήσαμε τα ελάφια στην απόδραση. Ξέρουμε ότι τουλάχιστον 50 κατάφεραν να ξαναπάρουν την ελευθερία τους και μέχρι το πρωί πολλά περισσότερα θα καταλάβαιναν ότι δεν υπήρχε φράχτης. Πάντως, αν έμειναν κι άλλα μέσα, θα ξαναεπιστρέψουμε.

Η απελευθέρωση αυτή έγινε στα πλαίσια των δράσεων στη μνήμη του συντρόφου Μπάρι Χορν, που έδωσε τη ζωή του στις 5 Νοεμβρίου 2001 κατά τη διάρκεις απεργίας πείνας για την απελευθέρωση των ζώων.”

από εδώ


Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Η COSCO ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΕΡΜΟΥΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Οι κινεζικές εταιρείες είναι εξίσου πολυπληθείς με την Κίνα, γεγονός που δυσκολεύει τον ερευνητή να βρει μια άκρη σε ζητήματα ιδιοκτησίας. Ολα όμως ξεκαθαρίζουν μετά από μια βόλτα στο ...Τρίγωνο των Βερμούδων.


Οταν το 2006 ο Ρομπέρτο Σαβιάνο εξέδωσε το βιβλίο του για την ιταλική μαφία (με αποτέλεσμα να κρύβεται ακόμα και σήμερα από τα πλοκάμια της) οι ελληνικές εφημερίδες αρκέστηκαν στη βιβλιοπαρουσίαση, δημοσιεύοντας μάλιστα το κομμάτι που αναφερόταν στην κινεζική εταιρεία Cosco. Θυμίζουμε αυτό το κομμάτι: «Στο λιμάνι της Νάπολης δραστηριοποιείται η σημαντικότερη ναυτιλιακή εταιρεία της Κίνας, η Cosco, η οποία κατέχει τον τρίτο μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο κι έχει αναλάβει τη διαχείριση του μεγαλύτερου τερματικού σταθμού κοντέινερ, σε κοινοπραξία με την MSC, που κατέχει το δεύτερο μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο και εδρεύει στη Γενεύη. Ελβετοί και Κινέζοι ενώθηκαν σε μια κοινοπραξία κι αποφάσισαν να επενδύσουν στη Νάπολη το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεών τους. Εδώ διαθέτουν περισσότερα από 950 μέτρα προκυμαίας, 130.000 τ.μ. για τον τερματικό σταθμό [...]. Θα έπρεπε να διευρύνουμε υπερβολικά τη φαντασία μας για να προσπαθήσουμε και μόνο να αντιληφθούμε πώς είναι δυνατόν το εύρος της κινεζικής παραγωγής να αποτίθεται στο κατώφλι του ναπολιτάνικου λιμανιού».

Πού να ήξερε ο συγγραφέας ότι, δύο με τρία μόλις χρόνια αργότερα, αυτό θα ίσχυε για το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, τον Πειραιά. Όχι με μαφιόζικα κόλπα ή μυθιστορηματικές αναζητήσεις, αλλά με νομότυπες εμπορικές συμφωνίες το κέντρο τελικά συνάντησης της κινεζικής με την ευρωπαϊκή και βαλκανική αγορά έμελλε να είναι ο Πειραιάς. Μια offshore εταιρεία κινεζικών συμφερόντων, η «Cosco Pacific Ltd», εξασφάλισε την κύρια δραστηριότητα του ΟΛΠ Α.Ε., δηλαδή τη διοίκηση και εκμετάλλευση του Νέου Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων (Ν. ΣΕΜΠΟ). Η ίδια εταιρεία διαθέτει τεράστιο ναυτιλιακό στόλο κοντέινερ αλλά και μερίδια άλλων παρεμφερών εταιρειών. Ένα πλήρες μονοπωλιακό καθεστώς επιβάλλεται στον Πειραιά στο όνομα του …«υγιούς ανταγωνισμού». Τη συμφωνία υπέγραψαν οι υπεύθυνοι των δύο εταιρειών, τη σφράγισαν οι παρόντες αξιωματούχοι των δύο χωρών, την ενέκρινε η ελληνική βουλή -με ισχνή είναι αλήθεια πλειοψηφία- και τώρα όλοι τρέχουν και δε φτάνουν. Οσο για την MSC, ήταν και μάλλον θα συνεχίσει να είναι ο κύριος πελάτης του σταθμού, μια και οι οικονομικές σελίδες του Τύπου θεωρούν ότι η πρόσφατη καταγγελία της σύμβασης έγινε με στόχο την επαναδιαπραγμάτευσή της με καλύτερους οικονομικούς όρους.

Για τη συμφωνία με την Cosco ακούστηκαν πολλά. Οτι πρόκειται για μια κρατική κινεζική εταιρεία, ότι η συμφωνία είναι διακρατική και η όποια ακύρωση θα σημαίνει καταστροφή για την αξιοπιστία της Ελλάδας, ότι το δημόσιο θα ωφεληθεί περισσότερο με την ιδιωτική εταιρεία. Ως προς το τελευταίο, οι εργαζόμενοι απέδειξαν το πόσο κερδοφόρος είναι ο δημόσιος αυτός οργανισμός που τα τελευταία χρόνια ανακατασκεύασε και εκσυγχρόνισε τις προβλήτες του με χρήματα των φορολογουμένων αλλά και με ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Αλλά για τα υπόλοιπα;

Συνεχίστε το άρθρο στον Ιό της Κυριακής

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger