Λαμπρανό

Λαμπρανό

Τα τρεχάματα του χειμώνα δεν μου επιτρέπουν συνήθως να κάνω καμιά βόλτα στο Μικρό και το Μεγάλο Λαμπρανό. Έτσι, κάθε χρονιά, γύρω στα μέσα του Ιουλίου, θα κάνω την πρώτη μου απόδραση στο μέρος αυτό.

Μαζί με το Γκίνανι, είναι από τα ελάχιστα μέρη στο νησί που η οικιστική λαίλαπα της εμπορευματοποιημένης μεζονέτας, της άπληστης κεφαλαιοκρατικής βουλιμίας των ανθρώπων της πόλης για λίγη ηρεμία και καθαρό αέρα καθώς και της επέκτασης της ιδιοκτησίας τους με ένα εξοχικό (με δάνειο από τις τράπεζες “φυσικά”) με όλες τις ανέσεις (sic) μέσα στο δάσος και κοντά στη θάλασσα, δεν τα έχουν αγγίξει ακόμα.

Την προηγούμενη χρονιά, βέβαια, οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν για την αγορά της τεράστιας αυτής έκτασης των τεσσάρων τετραγωνικών χιλιομέτρων, (συμβόλαια της οποίας υπάρχουν μόνο για τα πενήντα στρέμματα, ιδιοκτησίας απόγονων Σόλωνα Μαργιολόπουλου) από γνωστή κατασκευαστική εταιρία˙ είχαμε διαψεύσεις στα blogs από την εταιρία πως αγνοεί ακόμη και πού βρίσκεται το Λαμπρανό.

Έτσι, ησυχάσαμε κάπως. Και όλες αυτές οι φήμες κυκλοφόρησαν ενόψει της πρότασης Σουφλιά για το χωροταξικό και κυρίως, για τη δημιουργία οικισμών σε φυσικού κάλλους περιοχές, το άλλοθι του τουρισμού και του ανοίγματος νέων θέσεων εργασίας. Το νομοσχέδιο αυτό, όμως, ψηφίστηκε πριν από λίγες εβδομάδες˙ συνεπώς, εφησυχασμός δεν πρέπει να υπάρχει. Ίσως, το τσιμεντάρισμα του Λαμπρανού να είναι κοντά χρονικά.

Άπληστες οι βουλές των ανθρώπων, εξάλλου. Και πολύ περισσότερο των κατασκευαστικών εταιριών που εκμεταλλευόμενες, ως επί το πλείστον, οικονομικούς μετανάστες, χτίζουν για μας τεράστια εξοχικά, για να στεγάσουμε – τι άλλο; - την κενότητά μας και τον κατ’ επίφαση πλουτισμό μας.

Η κρίση αναπαραγωγής της ίδιας της καπιταλιστικής σχέσης σε βάρος του θαλάσσιου περιβάλλοντος του Λαμπρανού, αλλά και άλλων τεσσάρων κόλπων του νησιού, έχει ήδη πραγματοποιηθεί εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου με την εγκατάσταση ιχθυοκαλλιεργειών.

Οι περισσότεροι από εμάς είδαμε πριν λίγους μήνες από γνωστό τηλεοπτικό σταθμό τη, σαν σκηνοθετημένη από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, θεαματική απόβαση στη Φώκα.. καλή η εικόνα και η επέμβαση. Αλλά το πρόβλημα παραμένει. Μου θύμισε κάτι σαν “veni, vidi, εφωτογραφήθην”.

Ξαναγυρνώ στο θέμα τού Λαμπρανού. Ιχθυοκαλλιέργεια γνωστής εταιρίας αγροτικών προϊόντων έχει καταλάβει με άδεια συγκεκριμένη θαλάσσια έκταση με κλωβούς ψαριών και τσιμέντινους δόμους, ποντισμένους στο βυθό της θάλασσας, με αλυσίδες που συγκρατούν τα κλουβιά.

Δε θέλω να αναφερθώ διεξοδικά στη θαλάσσια ρύπανση που προκαλούν οι ιχθυοκαλλιέργειες (σίτιση των ψαριών με αντιβιοτικά, φώσφορο κ.ά., παραμορφώσεις που υφίστανται αυτά λόγω του εγκλωβισμού τους, κατακάθιση των τροφών στο βυθό, με συνέπεια τη δημιουργία στρώματος ιλύος (λάσπης) στο βυθό), ούτε και στις καταστροφικές συνέπειες που υφίστανται οι παραδοσιακοί επαγγελματίες αλιείς, αλλά επιθυμώ να σας προκαλέσω να αναρωτηθείτε τα εξής:

1) Υπάρχει καμιά υπουργική απόφαση που να επιτρέπει εγκατάσταση εν είδει παράγκας καθώς και σιδερένιας προβλήτας στην παραλία του Λαμπρανού;

2) Πώς διανοίχθηκε ο δρόμος από το Πυργιακόνι προς το Λαμπρανό; Αν έγινε νόμιμα, γιατί υπάρχει απαγορευτικός μοχλός (μπάρα) απαγόρευσης εισόδου στην περιοχή;

3) Ποιος ή ποιοι προέβησαν στην κοπή θάμνων, μικρών πεύκων και στην καύση μεγάλων, με ελεγχόμενη πυρκαγιά;

4) Γιατί η αρχαιολογική υπηρεσία της περιοχής μας δεν αναδεικνύει σε έναν τόσο ευαίσθητο χώρο τις αρχαιότητες, έστω και με μια ενημερωτική πινακίδα; Είναι ενήμερη, εξάλλου, από τη δημοσίευση του Δ. Ι. Πάλλα για τις ευρισκόμενες εκεί αρχαιότητες, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν πώς ένα νομοσχέδιο ή μια υπουργική απόφαση δεν λαμβάνει υπόψη του τον παράγοντα φύση ή ακόμη και το γεγονός πως ο άνθρωπος είναι μέρος αυτής. Αντίθετα, εκλαμβάνεται σοβαρά υπόψη η ακόρεστη επιθυμία των πλουτοκρατών για ολοένα και αυξανόμενα κέρδη.

Περιοχές, όπως το Λαμπρανό, θα υποστούν την κρίση της εκμεταλλευσιμότητάς τους, την κρίση της αποδοτικής “αξιοποίησης” της γης τους για τις ανάγκες του κεφαλαίου˙ και τούτο γιατί ο καπιταλισμός είναι από μόνος του ένα λάθος, αλλά ποτέ δεν κάνει λάθη.

Π. Βελτανισιάν