Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΓΙΝΕ

Το βαθύ κράτος του συντηρητισμού εισβάλλει αυτή τη φορά μέσα στα πανεπιστήμια.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

μέσα στο μάτι του κυκλώνα


Πόσο ταξική είναι η αρρώστια;

Έρευνα στη περιοχή του Θριασίου, σε συνεργασία με το Θριάσιο νοσοκομείο αποκαλύπτει τα αυξημένα ποσοστά των ασθενειών στη περιοχή εξαιτίας της βιομηχανικής επιβάρυνσης της. Ενδεικτικά, ο πληθυσμός παρουσιάζει αρτηριοσκλήρωση κατά ποσοστό 4% περισσότερο από τις συνήθεις τιμές των περιοχών της υπόλοιπης Ελλάδας. Κατά ποσοστό 22% περισσότερο από τις συνήθεις τιμές σε ανάλογες περιοχές της Ελλάδας, σκλήρυνση κατά πλάκας. Κατά ποσοστό 10% περισσότερο, ανία. Κατά ποσοστό 70% περισσότερο από τις συνήθεις τιμές σε ανάλογες περιοχές της Ελλάδας, Πάρκινσον. Κατά ποσοστό 20% περισσότερο, νευροψυχολογικές δυσλειτουργίες.

H αποκαλυπτική έρευνα στο σύνολο της: ΕΔΩ
.

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Gel gel kayıkcı yavas yavas

αφιερωμένο εξαιρετικά στον κ. Βελόπουλο και στις δηλώσεις του μίσους του ( δες ΕΔΩ ):



Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

ΟΙ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΕΛΑΥΝΟΥΝ



ακολουθεί ένα επίκαιρο κείμενο που μας στάλθηκε μέσω e-mail

Όταν ζεις με την ψευδαίσθηση ότι είσαι το κέντρο του κόσμου, μοναδικός κάτοικος του πλανήτη γη και ότι οι πράξεις και αποφάσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωή σου δεν επηρεάζουν τον κόσμο ολόκληρο, το πιο πιθανό- μάλλον βέβαιο- είναι να ξυπνήσεις από την φαντασιακή εγωπαθή μέθη και να αντικρίσεις την σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Στην οποία δεν είσαι μόνος, δεν είσαι το κέντρο της γης και, πρωτίστως, ο τρόπος ζωής σου δεν είναι ατομική υπόθεση και μόνο. Αυτό το σενάριο βλέπουν να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους οι κάτοικοι του Αγ. Παντελεήμονα- και όχι μόνο- με τους μετανάστες που μεθοδευμένα και συστηματικά απομονώθηκαν από την πολιτική εξουσία.
Κρίνεται αναγκαίο να κατανοήσουν πάντες, και ιδιαιτέρως οι κάτοικοι του Αγ. Παντελεήμονα, ότι η μετανάστευση δεν είναι επιλογή, ούτε σπορ αναψυχής αλλά ανάγκη που πληγώνει και πονάει. Οδύνη της ύπαρξης, κολασμός και εξαθλίωση του ανθρώπινου προσώπου.
Κανείς δεν επέλεξε να γίνει μετανάστης. Κανείς δεν επέλεξε να γίνει ένα λαθραίο αντικείμενο στο χέρια των σύγχρονων δουλεμπόρων, και κυρίως κανείς δεν επέλεξε να αντιμετωπίζεται ως απόβλητος και ανεπιθύμητος, ως κοινωνικό σκουπίδι των δυτικών κοινωνιών. Γιατί σήμερα έτσι αντιμετωπίζονται οι μετανάστες αδελφοί μας από τους κατ’ επίφαση πολιτισμένους λαούς των Ευρωπαϊκών χωρών.
Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι. Δεν επέλεξαν οι μετανάστες την ζωή τους. Εμείς τους την επιβάλαμε. Οι κοινωνίες του ατομισμού και ωφελιμισμού, της υπερατομικής ευμάρειας και καταναλωτικής ηδονής.
Δεν επέλεξαν αλλά αναγκάστηκαν να εκπατριστούν για την αναζήτηση μια ποιοτικότερης ζωής καταλήγοντας, στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, στα κοντέινερς και στα στρατόπεδα της κρατικής καταστολής, μα κυρίως στους φοβικούς και ανασφαλείς πολίτες που ταύτισαν τα σύνορα της πατρίδας, της πόλης και της γειτονιάς τους με τα σύνορα της καρδιάς και της ανθρωπιάς τους.
Εμείς, οι πολίτες των λεγομένων δυτικών κοινωνιών, με τις πολιτικές που ενεργά επί χρόνια στηρίζουμε, με τις επιλογές ζωής που πραγματοποιήσαμε, οδηγήσαμε τον πλανήτη ολόκληρο σε αδιέξοδο και τους μετανάστες έξω από τις πόρτες των σπιτιών μας.
Όταν κωφεύεις στον πόνο, ο άλλος θα φωνάξει πιο δυνατά και ξανά πιο δυνατά μέχρι να γκρεμίσει τον ένοχο τείχος του εφησυχασμού σου.
Όταν αδιαφορείς και αποστρέφεις το βλέμμα σου περιφρονητικά και υποτιμητικά θα εισπράξεις την θέα της οργής ως αποτέλεσμα έκκλησης και πρόσκλησης σε διάλογο που αρνήθηκες να κάνεις, όταν οι σκελετωμένες παλάμες και τα ορφανά βλέμματα ζητούσαν την ανθρώπινη αλληλεγγύη σου.
Τώρα όλης της γης οι κολασμένοι είναι έξω από την πόρτα μας. Σήμερα στα γκέτο του Αγ. Παντελεήμονα και στα κρατικά στρατόπεδα συγκέντρωσης της Πάτρας. Αύριο στην δικιά μας γειτονιά ή στα δεκάδες Νταχάου και Γκουαντάναμο που ετοιμάζει η κρατική κατασταλτική μηχανή, οι σύγχρονοι δήμιοι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ακεραιότητας.
Εμείς ως Αναρχικοί δηλώνουμε αλληλέγγυοι με τους αδελφούς μας μετανάστες και διατρανώνουμε ότι δεν θα υποκύψουμε στα κρατικά και παγκόσμια παιγνίδια της πολιτικής εξουσίας για την απομόνωση και περιθωριοποίηση των μεταναστών.
Δεν θα συνυπογράψουμε με τη στάση ζωής μας την αναβίωση και επανάληψη των Άουσβιτς και Νταχάου καθώς και του σύγχρονου Γκουαντάναμο.
Δεν θα παίξουμε με τα παιγνίδια των ψευδοδιλλημάτων, περί διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, οικονομικής σταθερότητας κ.ά.
Δεν θα μετατραπούμε σε πρόσφορο έδαφος για την σπορά φόβου και πανικού που καθημερινά καλλιεργεί η ρατσιστική προπαγάνδα της κρατικής εξουσίας με όλα τα μέσα παραπληροφόρησης.
Δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας και στην πολιτική ιδιοπροσωπεία μας να μετατραπούμε σε μπόγιες ανθρώπινων υπάρξεων. Εμείς δεν θα παίξουμε το παιγνίδι της κρατικής εξουσίας.
Είμαστε απέναντι από κάθε μορφή βίας και καταστολής. Από τάγματα εφόδου εθνικιστικών τραγέλαφων και ανθρωπόμορφων μαντρόσκυλων που βγαίνουν κάθε βράδυ για να σπείρουν τον φόβο και την τρομοκρατία σε ανθρώπινα πρόσωπα, που το μόνο που κατέχουν ως περιουσία της ζωής τους είναι τα τραύματά τους.
Είμαστε δίπλα σε κάθε άνθρωπο που αντιλαμβάνεται το αλφάβητο της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, όπως ο κληρικός του ναού Αγ. Παντελεήμονα, που ξεπέρασε τον φόβο της κοινωνικής απόρριψης και απομόνωσης από τους ενορίτες του, τις απειλές των ρατσιστικών και φασιστικών ταγμάτων εφόδου, και βρέθηκε δίπλα στους μετανάστες, αρωγός και συμπαραστάτης στις δύσκολες ανθρώπινες στιγμές τους, ορθός αναγνώστης του ευαγγελικού λόγου.
Δεν θα αφήσουμε μόνους τους μετανάστες αδελφούς μας. Γιατί σε αυτή την γη όλοι είμαστε μετανάστες. Σύνορα μας η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η συναλληλία, η αγάπη και ο σεβασμός απέναντι στην μοναδικότητα του κάθε ανθρώπινου προσώπου και, ιδιαιτέρως, όλων των κολασμένων της γης.


Ακελδάμα - Ομάδα Χριστιανών Αναρχικών, Ελευθεριακή Κίνηση Κορινθίας

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

δύο αποδεικτικές φωτογραφίες

Παραθέτουμε δύο τωρινές φωτογραφίες από την ακτή του Στενού Σαλαμίνας, στη περιοχή όπου λειτουργεί μονάδα οστρακοκαλλιέργειας. Ας μας απαντήσουν οι ιχθυολόγοι, περιβαλλοντολόγοι, και λοιποί υπερασπιστές της θαλάσσιας λεηλασίας, πώς έχουν προκύψει οι αφροί, κατά μήκος της παραλίας. Διαφορετικά, ας σωπάσουν.




Στενό Σαλαμίνας


Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΣΠ. ΣΟΦΡΑΣ ΜΗΝΥΕΙ ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΣΤΟ SALAMINA-PRESS

Ιστορικά, τα δημοτικά πεπραγμένα της νεότερης ιστορίας του νησιού της Σαλαμίνας, επιβεβαιώνουν μιαν αδιάκοπη εναλλαγή αδιάφορων πολιτικών προσώπων, ως αντανάκλαση μιας εξίσου ανύπαρκτης, πολιτισμικά, εκλογικής βάσης. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που επιβεβαιώνει πως η κριτική προς τα πολιτικά πρόσωπα του νησιού είναι αδιέξοδη, από τη στιγμή που η αφετηρία όλων είναι μία: κατάληψη πολιτικού θώκου ως μέσο προσωπικής ανέλιξης στην κοινωνική ιεραρχία ενός μικροσκοπικού επαρχιωτισμού. Κι όμως, να μας επιτρέψετε να κάνουμε μια εξαίρεση στην κριτική μας και να αναφερθούμε στο νυν δήμαρχο Σαλαμίνας, μιας και τη δικαιούται επάξια.


Διότι, αποτελεί, ίσως, το πρώτο πολιτικό πρόσωπο του νησιού που με αφορμή ένα ενυπόγραφο δημοσίευμα στην ηλεκτρονική σελίδα ( blog ) salamina-press μήνυσε τον αρθρογράφο του για ψευδή συκοφαντική δυσφήμιση. Η επιλογή της σύνταξης της μήνυσης μέσω ενός blog, τη στιγμή μάλιστα που το ίδιο το κείμενο είχε μοιραστεί από τον ίδιο το συντάκτη του σε ανοιχτούς και δημόσιους χώρους του νησιού από χέρι σε χέρι (πλατείες, λαϊκή, δημαρχείο κ.λπ.), εγείρει ερωτήματα για την υπόγεια διαδρομή της μήνυσης. Δηλαδή την επιθυμία φίμωσης του ηλεκτρονικού λόγου που παράγεται αδιαμεσολάβητα και από τα κάτω στα blogs και που τόσο έχει τρομάξει τους διοικούντες. Ξεκάθαρα, η κίνηση του κ. Σοφρά ανοίγει τον ασκό του αιόλου και πρέπει να ειδωθεί ως μια συμβολική πράξη εκφοβισμού της τοπικής ηλεκτρονικής κριτικής. Δεν είναι τυχαίο που οι μάρτυρες της μηνυτήριας αναφοράς εμπλέκονται με τον πολιτικό και εκδοτικό κόσμο, δηλαδή, πρόκειται για άτομα, άμεσα θιγόμενα από τη δυναμική που εμφανίζεται στο κόσμο των blogs. Άθελά του, θέλουμε να πιστεύουμε, ο κ. Σοφράς, φαίνεται να βρίσκετε σε απόλυτη συμφωνία με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς φίμωσης του ηλεκτρονικού λόγου καθώς και με τις εκφοβιστικές πρακτικές ενός γενικότερου πανοπτικού μηχανισμού που ξεδιπλώνεται τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα. Διότι δεν ξεχνάμε την θεοκρατικού τύπου αποχώρηση του Σανιδά πριν λίγες εβδομάδες ( «ας με κρίνει ο Θεός» ) και τη ταυτόχρονη γνωμοδότησή του περί ανοίγματος της επέμβασης του δικαστικού ελέγχου στην ηλεκτρονική ελευθερία του λόγου. Τα blogs στο στόχαστρο.


Το εν λόγω δημοσίευμα που τρόμαξε -και δικαίως- τους ανθρώπους της εξουσίας τόσο πολύ, βρίσκεται στη διεύθυνση αυτή με τίτλο "ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ" και πρόκειται για το θέμα του τρωκτικού νταμαριού στο Μπατσί.


Καλούμε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους καθώς και όλα τα τοπικά blogs να καταδικάσουν τέτοιου είδους πρακτικές, που δεν προάγουν τον πολιτικό διάλογο και μας οπισθοδρομούν.


Η μήνυση του δημάρχου Σπ. Σοφρά είναι μια μήνυση προς όλους μας.


ΒΑΚΙΛΟΣ


Aεροφωτογραφία του νταμαριού στο Μπατσί (google earth)


Μέσα στο φέρι - μποτ. Η εξαγωγή των υλικών σε εξέλιξη.


Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Αρχαίος Λιμένας Αμπελακίου – Ένα Ακμάζον Καταγώγιο.

Καθώς κατηφορίζει κανείς από το μνημείο του Τύμβου αριστερά, νιώθει πως μπαίνει σ’ έναν απόκοσμο χώρο, σ’ ένα καταγώγιο, του οποίου θαμώνες είναι παρακμιακοί τύποι, εξοστρακισμένοι άνθρωποι, που έχουν υποστεί το ρατσισμό της εξολόθρευσης και της καταπίεσης στο όνομα της επιβολής των ιεραρχιών και του εξαγνισμού του κοινωνικού σώματος από το μίασμα.

Κάθε πρωί ο εκμεταλλευτικός κα απάνθρωπος χαρακτήρας του συστήματος δείχνει την δύναμή του. Το φως χαράζει και ο ήλιος ανατέλλει μια νέα μέρα. Για άλλους όμως ανατέλλει την πιθανή αναγγελία του θανάτου τους. Λάντζες μεταφέρουν στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη της Πούντας και της Κυνόσουρας οικειοθελώς ανασφάλιστους, παράνομους ή ημιπαράνομους μετανάστες που εργάζονται κάτω από ελλιπή μέτρα ασφάλειας. Αυτό όμως είναι αδιάφορο για το αφεντικό. Η δουλειά πρέπει να βγει. Το καράβι πρέπει να πέσει γρήγορα στη θάλασσα. Κάθε μέρα που μετράει στο ναυπηγείο ισοδυναμεί με απώλεια κερδών για τον πλοιοκτήτη. Η λύση που προτείνουν τα αφεντικά είναι νυχθημερόν υπερωρίες, μαυρισμένα από την σκουριά χέρια και πρόσωπα, πρησμένα μάτια από την ηλεκτροσυγκόλληση.

Η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη της Κυνόσουρας και της Πούντας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα διαχρονικό σύμβολο του ιμπεριαλισμού, της πλουτοκρατίας, της εξουσίας του δυνατού πάνω στον αδύναμο. Όλα αυτά δεν είναι καινούργια. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν οι Αθηναίοι έφερναν δούλους να κατασκευάσουν ή να επισκευάσουν τις τριήρεις τους στο αρχαίο λιμάνι για εμπορικούς και πολεμικούς σκοπούς.

Σήμερα ο ΟΛΠ δείχνει τα δόντια του στους θαμμένους Σαλαμινομάχους και στη Λιμενοσκόπο Αρτέμιδα. Παντού σαπιοκάραβα, μισοβυθισμένα πλοία, παραπήγματα στη στεριά, μια βρύση να στάζει, ίσως από το 1985, μια τουαλέτα αλά Slumdog Millionaire, ένας σκύλος πάνω σε ένα παροπλισμένο πλοίο να γαβγίζει. Η σκουριά από το χρόνο δίνει σχήματα και χρώματα που θυμίζουν πίνακες του Ροθκο. Δημιουργείς εικόνες και φωτογραφίζεις. Δεν βιάζεσαι. Ενθουσιάζεσαι όμως. «Είναι οι φωτογραφίες της ζωής μου», θα πεις. Αν της ξανακοιτάξεις, μπορεί να μην σου αρέσουν. Ξέρεις όμως πως το μικρό ταξίδι με τη δανεισμένη βάρκα που έκανες για να φτάσεις κοντά στα σαπιοκάραβα, σε έκανε ένα μικρό παιδί, έναν μικρό πειρατή, έναν περιθωριακό που συχνάζει σε ένα Ακμάζον Καταγώγιο.





Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

thriller

Μικρή αφιέρωση με αφορμή τον θάνατο του Τζάκσον

Σε τοίχο των Εξαρχείων


Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

το μετέωρο βήμα του.. τζίτζικα

Ο Αναστάσης Κουλουριώτης γεννήθηκε στο νησί της Σαλαμίνας, ή Κούλουρη επί το λαϊκότερον, από γονείς Αρβανίτες. Ειδικότερα, το όνομα του πατέρα του, Ιωάννης Κουλουριώτης ή Γιάννο-Κουλουριώτης συναντάται σε μία λίστα πεσόντων στα 1821 -1827 «γύρωθεν του Φρουρίου της Ακροπόλεως» το οποίο σημαίνει πως ο υιός Αναστάσης δε γεννήθηκε μετά το 1827. Αφού πήρε τα πρώτα του μαθήματα στη Σαλαμίνα, σπούδασε στη συνέχεια στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στη Πλάκα, την πιο παλιά συνοικία, κατοικημένη από αρβανίτες της Ελλάδας, οι οποίοι μιλούσαν την γλώσσα τους στις οικογένειες τους.

Μέσα σε ένα ρευστό και υπό δημιουργίας κλίματος εθνικής συνείδησης, με σαφή όμως την τάση της ελληνικότητας να υπερισχύει, ο ίδιος, αυτοπροσδιοριζόμενος ως Αρβανίτης, ένιωσε να απειλείται. Η φαντασιακή, μα καθόλα εκβιαστική επιταγή των ισχυρών για δημιουργία ενός ομογενοποιημένου και ομόφυλου έθνους, τοποθετούσε και το αρβανίτικο ιδίωμα στο περιθώριο της ιστορίας. Προσπάθησε να αντισταθεί: «Έχοντας παραμάσχαλα δέμα με βιβλία του, πήγε στη Σαλαμίνα χαρούμενος με τη σκέψη ότι εκεί θα βρει τόπο-αλώνι, για να αγωνιστεί, να δράσει. Όπου όμως, τον περίμενε μια διαφορετική τύχη-έκπληξη. Ο δήμαρχος, του μίλησε εκνευριστικά και με ύφος σκληρό: «Εμείς, είπε, προσπαθούμε να τους κάνουμε τούτους τους ανθρώπους (τους κατοίκους Αρβανίτες) να ξεχάσουν τούτη τη γλώσσα και συ μας κουβάλησες και βιβλία;…!»

Ουσιαστικότερα, η αγωνία του για πολιτισμική ύπαρξη τον οδήγησε στην έκδοση αρκετών βιβλίων του, με πολιτικό κυρίως περιεχόμενο, από ένα μικρό τυπογραφείο που ο ίδιος διατηρούσε στην Αθήνα. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει το αλφαβητάριο της Αλβανικής γλώσσας, απ’ όπου και το ποίημα που παραθέτω, μεταφρασμένο στα ελληνικά από τον ίδιο, αλλά και η επιτυχής προσπάθειά του για έκδοση εφημερίδας με τίτλο η φωνή της Αλβανίας, η οποία βέβαια δε διατηρήθηκε περισσότερο από ένα χρόνο.

Τολμώ να πω, με τα λιγοστά στοιχεία που υπάρχουν για τον «γραμματικό» και πολύγλωσσο Αναστάση Κουλουριώτη, πως όλη του η ζωή αποτελεί ένα ψυχομάχημα για την διάσωση της οντότητάς του ως πολιτικό υποκείμενο, μια αγωνία όχι επιβολής αλύτρωτων προταγμάτων αλλά αγωνία αποδοχής μιας απωθούσας κουλτούρας που θα πέρναγε μέσα από διαδικασίες ειρηνικής συνύπαρξης των λαών. Και τελικά, βρισκόμενος ο ίδιος σε έναν τόπο εθνικής εξορίας, αποτόλμησε να ωθήσει τη μνήμη στην απενοχοποίησή της, προσπάθησε να γίνει κοινωνός μιας ιστορίας που δε θα ντρέπεται να υμνήσει, γιατί όχι, ακόμη κι έναν τζίτζικα.

Στράφι.

«Ο Τσίντσικας»

Πως σ’ αγαπάω τσίντσικα τραγουδιστά!
Σ’ ένα κλαρί ψηλά-ψηλά καβάλα
Πρωί ‘ναι ή μεσημέρι, δεν ρωτάς, γλεντάς
Κι ουδέ λεπτό δε δίνεις για τα άλλα.
Φαγί, πιωτό, να κλέψης άλλου ας να μη!…
Και φόρτωμα δεν είσαι• τα κλαράκια
αν βαρεθείς εκείνα, πάεις παρακεί
κι άμα σε διώξουν φεύγεις δίχως κακία.
Να κλάψεις να στενάξεις δεν τ’ ώχεις στο
νου, αν δε σε θέλ’ η μία βρίσκεις άλλη,
δεν χάθηκεν ο Κόσμος! συ ‘σαι γνωστικός
κι ας λένε που έχεις άδειο το κεφάλι.
Εσύ ΄γεννήθης μόνο για να τραγουδάς,
και το τραγούδι ‘ ξέρεις απ ‘τη φύση
και δε ζητείς με το στανιό ό,τι ο Θεός
δεν θέλησε σ’ εσένα να χαρίσει.
Σε λένε ζητιάνο, τσίντσικα φτωχιέ!
που γύρεψες του μύρμηγκα σιτάρι…
οι παλιοψεύτες! ενώ εσύ
ποτέ σου δεν άφηκες το κλωνάρι…
Δεν φταις! ετσ’ είν’ ο κόσμος, πάντοτε κακός,
εχθρεύετ’ ο πεζός τον καβαλάρη,…
μήπως χωνεύει ο έμπορος τον ποιητή
γρηά τη νιά, ή γέρος το παλληκάρι;
Τραγούδα φίλε, για τον κόσμο μη ρωτάς
Τραγούδησε της γης τα τόσα κάλλη,
κι αν σκάσεις απ’ την πείνα; Αί! υπομονή!…
μήπως δε θα ψοφήσουν κι όλοι οι άλλοι;
Κάλλιο απ’ την πείνα να ψοφάς, ή τρώγοντας
ό,τι με πόνο μάζεψαν οι άλλοι…
κι αν τώρα είσαι δυστυχής, έχει ο Θεός!
θαλθή καιρός, να ξαναζήσεις πάλι.

Αναστάσης Ι. Κουλουριώτης
(Anastasas Kullutioti)


Τα περισσότερα στοιχεία αντλήθηκαν από την, γραμμένη στα αρβανίτικα και φυσικά ακόμη αμετάφραστη για εμάς, πραγματεία του Zihni Reso με τίτλο “Anastas Kullutioti…” τα οποία και περισυνέλλεξε ο Νίκος Σαλτάρης στο τρίτο μέρος του βιβλίου του “Μήτρος – Τρούκης (αρβανίτης ποιητής του 19ου αιώνα)”, εκδόσεις Γέρου, Αθήνα 1987.

το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ


η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger