Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Το καΐκι που ξηλώναμε


Στη γεμάτη αγνότητα περίοδο της παιδικής σου ηλικίας, έκανες κάποιες κατσιγανιές (αταξίες), οι οποίες τότε σου φάνταζαν επικά κατορθώματα! Νόμιζες πως είχες βγει μέσα από τα κόμικς του Μπλεκ και του Ζορό! Ήσουν και συ ένας ήρωας μιας συμμορίας που ξέφυγες της προσοχής των μεγάλων, από τα πρέπει και τα μη. Μεγαλώνοντας γεμίζεις ενοχές. Τελικά, ό,τι έγινε, έγινε; Γιατί, άραγε, έγινε έτσι; Μήπως έφταιγες; Γιατί το έκανες; Είναι ο χρόνος γιατριά;

Τέλη δεκαετίας του ’70 κλείνεις την πρώτη δεκαετία της ζωής σου. Κάτω στη σκάλα του Καματερού το καΐκι “Κωνσταντίνος”, γερασμένο απ’ τον καιρό, την αρμύρα και τον άνεμο, παρατημένο και παροπλισμένο, με μεγάλες πληγές στα ίσαλά του, βουλιάζει με τα χρόνια. Οι κάτοικοι της παραλίας παραπονούνται: «Το σαπιοκάραβο είναι γεμάτο ποντίκια!».

Οι ιδιοκτήτες αναγκάζονται να το μεταφέρουν αλλού. Έρχεται γερανός, το βάζουν πάνω σ’ ένα μεγάλο φορτηγό και το παρατούν στο …. βουνό, πίσω στου γέρο-Παπαδόπουλου, στο πλάτωμα πάνω από το δημοτικό σχολείο, εκεί όπου παλιοί χάρτες συνταγμένοι από φιλοπερίεργους αρχοντοαναθρεμμένους περιηγητές προηγούμενων αιώνων σημειώνουν: “Στάδιο Αρχαίας Σαλαμίνας” Βγήκε από τα νερά του ο “Κωνσταντίνος”!

Η λεία εύκολη πια. Κάθε Πάσχα, πριν το Μ. Σάββατο, για το κάψιμο του Ιούδα, παίρναμε ένα αυτοσχέδιο τροχοφόρο και πηγαίναμε στο καΐκι και το ξηλώναμε. Δύο Ιούδες μάς έβγαλαν τα κατάρτια του! Δυο χρονιές από ένα. Κόβαμε με πριόνια το κατάρτι, το σέρναμε μέχρι το προαύλιο της εκκλησίας, το μπήγαμε στο σωρό από τα ξύλα και κρεμούσαμε το ομοίωμα.

Μισή ώρα πριν την Ανάσταση, με το μπετονάκι γεμάτο πετρέλαιο, ποτίζαμε τα ξύλα κι ανάβαμε φωτιά. Φωτιά! Εξάλλου, ξακουστή η φωτιά του Καματερού. Τύφλα να ’χει του Αμπελακίου. Πόσες φορές μας τα ’χαν κάψει οι Αμπελακιώτες δυο – τρεις μέρες πριν την Ανάσταση! Φτου κι απ’ την αρχή το μάζεμα των ξύλων.

Τι κι αν ο “Κωνσταντίνος” είχε χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού “παραδοσιακό σκαρί”, τι κι αν ο Δήμος Περάματος είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να το εκθέσει σε υπαίθριο ναυτικό μουσείο ως “εξαίρετο δείγμα παραδοσιακής ξυλοναυπηγικής”, εσύ εκεί. κάθε χρόνο μαζί με τη συμμορία το ξήλωνες.

Περαματιάρικο σκαρί ο “Κωνσταντίνος”. Αρχικά εμπορικό, μετά μπήκε στη γραμμή Πέραμα – Καματερό. Ναι, Πέραμα – Καματερό, όχι Πέραμα – Παλούκια, αφού όσο κι αν φαίνεται παράξενο, το Καματερό, μέχρι τουλάχιστον το 1920, ήταν το επίνειο της Σαλαμίνας. (Αρχικά το Καματερό ονομαζόταν “Πέραμα” και το σημερινό Πέραμα λεγόταν “Αντιπέραμα”).


Το πέρασμα του διαύλου με ιστιοφόρα πλοιάρια, τα λεγόμενα “λατινάδικα”, μαρτυρείται ήδη από τον 17ο αιώνα. Σταδιακά, και λόγω ναυστάθμου, τα Παλούκια άρχισαν να εξελίσσονται σε επίνειο του νησιού.

Από το 1935 προστέθηκαν στην ακτοπλοϊκή γραμμή τα “περάματα”, πλοία κατάλληλα για τη μεταφορά ιππήλατων οχημάτων. Το αντίτιμο του εισιτηρίου τότε ήταν 15 δρχ για τη σούστα (με ένα άλογο) και 23 για την άμαξα (δύο άλογα). Επιβάτες δεν επιτρέπονταν να μεταφέρονται στα περάματα λόγω απουσίας σωστικών μέσων. Αυτοί μεταφέρονταν με τα λατίνια για μισή δραχμή.


Τη δεκαετία του ’50 αρχίζουν να εγκαταλείπονται τα λατινάδικα και να αντικαθίστανται με πετρελαιοκίνητες βάρκες χωρητικότητας 8-10 ατόμων, με αντίτιμο μια δραχμή. Ήδη από το 1946 άρχισαν να έρχονται στη γραμμή τα πρώτα ξύλινα φέρι-μποτ, που μετέφεραν αυτοκίνητα με κόστος 19,50 δρχ. Τέλη δεκαετίας του 1960 αρχίζουν να έρχονται τα σιδερένια.

Τώρα πια έχουμε εκσυγχρονισμό. Αμφίδρομα! Αμφίδρομα εγκλωβισμένος. Κι από Παλούκια, κι από Πέραμα. Μηχανικά και χωρίς σκέψη, βγάζεις λεφτά, πληρώνεις το εισιτήριο, μπαίνεις, βγαίνεις. Ξανά το ίδιο. Έχεις γίνει ένα γρανάζι του καπιταλιστικού μηχανισμού.! Άθελά σου γεμίζεις τις τσέπες των κεφαλαιοκρατών που “αξιοποιούν” την ανάγκη σου για μεταφορά στο “κλεινόν άστυ”, δεν αντιδράς στις αυξήσεις του εισιτηρίου σου, υπομένεις την ταλαιπωρία στην ουρά, γιατί “σου νοικιάσαν την ψυχή τ’ αφεντικά”.

Ε, όχι. Τ’ ομολογώ. Είμαι εγώ που ξήλωνα το καΐκι. Εγώ πλήγωνα τον “Κωνσταντίνο” Ήμουν κι εγώ στη συμμορία. Ελάτε να με πιάσετε. Έχω πολύ καιρό να παίξω κυνηγητό.



Υπότιτλοι φωτογραφιών

- “Κωνσταντίνος”. Το καΐκι που ξηλώναμε

- Πούντα Καματερού, 1955. Το ξύλινο φέρι-μποτ “Παναγής”.

- Καματερό, 1928. Το λατίνι “Αγ. Νικόλαος”, ιστιοφόρο πλοιάριο για τη μεταφορά επιβατών.


7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

υπέροχο κείμενο.

Ροβίνα Άλμπα είπε...

...Να τολμάς ,έστω και με κρυφές πράξεις να πραγματώνεις το καταπιεσμένο θέλω των μεγάλων...Κανείς δεν σεβόταν αυτό το σκαρί, κανείς δεν το αγαπούσε για να το φροντίσει.Φάνταζε σαν πηγή πανούκλας, οπότε παρεμβαίνουν τα "αθώα" παιδιά..αλήθεια πιστεύεις στην αθωότητα των παιδιών; Ποιός θα μπορούσε να πει "αχ παλιόπαιδα τι κάνετε;" Μάλλον μέσα στην ανικανότητα τους και ατολμία τους να προστατέψουν το καϊκι θα το χάρηκαν.Τουλάχιστον η φωτιά είναι ένα αξιοπρεπές τέλος, ένα τέλος περήφανο.Αλήθεια τι απέγινε το υπόλοιπο καϊκι; Άσε που το ότι τα ξύλα του αξιώθηκαν να κάψουν τον Ιούδα εμένα με συγκινεί ιδιαίτερα, γιατί τον Ιούδα πολύ τον αγαπώ.Τον θεωρώ πολύ αδικημένο να κουβαλά αιώνες τώρα την κατάρα και το ανάθεμα των ανθρώπων.Φορτίο κουβαλούσε ,εντολή Θεού που δεν μπορούσε να αποφύγει ..ίνα τηρηθεί το ρηθέν υπό των προφητών.
Το κείμενο γεμάτο νεανική ορμή.Υπέροχη η μαρτυρία για το "πέραμα".Έτσι πρέπει να γράφεται η ιστορία των περασμένων χρόνων με εικόνες και συναισθήματα Μας κάνει πολύ εύκολα και δυνατά κοινωνούς των κατασταστάσεων. Και μην ονειρεύεσαι κυνηγητό.Τέτοιες καταστροφές δεν συγκινούν τώρα.Δεν είναι δα καταστροφή τράπεζας ή πολυεθνικής... Οι φωτογραφίες ζωντανεύουν τη νοσταλγική ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής. Μόνο η μουσική μου φαίνεται λίγο κουτσή...

Ανώνυμος είπε...

H παιδική ηλικία κρύβει πάντοτε πόθους ενεκπλήρωτους. Ευτυχώς που το ενοχικό δίκαιο δεν ισχύει σ'αυτήν την ηλικία και το διθκαστήριο σε αθωώνει πανηγυρικά.

Ανώνυμος είπε...

στο τέλος του κειμένου στην προτελευταία παράγραφο είναι το όλο νόημα.αυτό χρειάζεται σχολιασμό.

Ανώνυμος είπε...

ΟΝΤΩΣ. Η ΜΗΧΑΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΑΥΤΟΥ ΠΑΡΕ ΔΩΣΕ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ. ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΛΑΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ;

Ανώνυμος είπε...

ΠΟλύ καλή προταση.Για πες περισσοτερα.

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς. Προτάσεις για εταιρεία λαϊκής βάσης έχουν μείνει ανεκπλήρωτες από την εποχή δημαρχίας Αστράκου, όπου έγινε και η πρώτη προσπάθεια για τη σύστασή της.

η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger