Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΤΑ ΡΟΜΠΟΤΑΚΙΑ ΤΩΝ JUMBO ΣΑΣ ΜΙΛΟΥΝ

Χριστούγεννα…
Λέξεις όπως "γιορτινό κλίμα", "δώρα στα αγαπημένα πρόσωπα" στολίδια, "φιλανθρωπία", κυριαρχούν. Με τους κανόνες της αγοράς,τα Χριστούγεννα είναι μια θαυμάσια ευκαιρία κερδοφορίας των εμπόρων προωθώντας την απενοχοποιημένη κατανάλωση εμπορευμάτων .Τη τελευταία δεκαετία,τα Χριστούγεννα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τα παιχνιδάδικα των jumbo.Μια εταιρεία πώλησης παιχνιδιών,με 51 καταστήματα και άνοιγμα στην αγορά των Βαλκανίων(Βουλγαρία, Κύπρος,και σύντομα στη Ρουμανία),περίπου 3000 εργαζόμενες/ους(μόνιμο και έκτακτο προσωπικό),διαφημιστικές καμπάνιες στα μέσα ενημέρωσης εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ,και τζίρο εκατομμυρίων ευρώ. Το πλάνο του ομίλου είναι ξεκάθαρο: 3 νέα καταστήματα το χρόνο,και το τελευταίο εξάμηνο,ο πήχης ανέβηκε στα 6.
Και όλα αυτά,σε περίοδο “κρίσης” για τα αφεντικά…
Πού βασίζεται άραγε ο πλούτος του Βακάκη;

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ANAΤΡΙΧΙΛΑ


Εδώ είναι πατρίδα του Αγίου Γρηγορίου του Πέμπτου

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

ΚΥΝΟΣΟΥΡΑ - Δ' ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ


Την Κυριακή, 26 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε το Δ΄ οδοιπορικό του περιοδικού μας με συμμετοχή άνω των 30 ανθρώπων. Ο χώρος επίσκεψης ήταν οι αρχαιολογικές και λιμενικές εγκαταστάσεις του ακρωτηρίου της Κυνόσουρας. Στον τύμβο των Σαλαμινομάχων παρουσιάστηκε η αρχαιολογική σημασία του χώρου καθώς και η χρόνια λεηλασία του από τον ΟΛΠ και τα ναυπηγεία.

Στη συνέχεια αφού περάσαμε κατά μήκος του χαώδους νταμαριού, όπου παλαιοί χάρτες περιηγητών σημειώνουν ότι υπήρχε το ιερό του Κυχρέα, κατευθυνθήκαμε στις κατοχικές εγκαταστάσεις στις οποίες, όπως μαρτυρούν τα πολυκαιρισμένα συνθήματα στους τοίχους, πιθανολογείται οτι κρατούνταν προσωρινά αγωνιστές της Αντίστασης. Αργότερα, οι εγκαταστάσεις αυτές τσιμενταρίστηκαν περιμετρικά και χρησιμοποιήθηκαν ως αποθηκευτικοί χώροι του ΟΛΠ.

Αφού κατευθυνθήκαμε προς το τέλος του ακρωτηρίου, είδαμε τα κανόνια τού γερμανικού πυροβολείου, τα οποία χρησιμοποιούνται πλέον κατ’ ανάγκη ως δέστρες για τα πλοία και ξεκουραστήκαμε στο μικρό φάρο. Εκεί, παρόλο που συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι υπό ασφυκτικό κλοιό (Ψυττάλεια, σταθμός εμπορευματοκιβωτίων, ναυπηγεία Περάματος – Κυνόσουρας, διάσπαρτα σταθμευμένα γκαζάδικα, σωροί απορριμμάτων) το μυαλό καταφέρνει τελικά να δραπετεύσει και για λίγα λεπτά να αντιληφθεί το απέριττο του αττικού τοπίου.

Είναι στο χέρι μας να διασώσουμε αυτή τη γωνιά, πρωτίστως ως χώρο τοπικής πολιτιστικής κληρονομιάς και ανάσας.    


Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ

Μπορείτε πλέον να κατεβάσετε και το 3ο τεύχος του περιοδικού μας ηλεκτρονικά (μορφή pdf) από την αριστερή στήλη του blog μας.

Για τους λάτρεις του χαρτιού, εντός ολίγων ημερών θα υπάρξει και συμπληρωματικό μοίρασμα του περιοδικού μας στα σημεία διανομής.

Για όσους μας έχουν στείλει e-mail ζητώντας την ταχυδρόμησή του, ενημερώνουμε πως θα σας αποσταλλεί εντός των εορτών.

Βάκιλος



Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Ρατσιστική συμπεριφορά υπαλλήλου σε καραβάκι Πέραμα - Σαλαμίνα

Σήμερα πηγαίνοντας στην πόλη μου την Σαλαμίνα πήρα όπως κάθε φορά το κλασικό καραβάκι από το Πέραμα. Συγκεκριμένα πήρα το καραβάκι των 11.45 με την επωνυμία Άγιος Νικόλαος ΙΙ.

Ενώ όλα ήταν βαρετά και λίγο πριν ξεκινήσει το καραβάκι κατέβηκε στο χώρο των επιβατών η κυρία που κόβει τα εισιτήρια (κόβονται πάντα μέσα στο καραβάκι αφού ξεκινήσει) και κατευθύνθηκε προς έναν έγχρωμο άνδρα. Τον πλησίασε και τον ρώτησε αν έχει χρήματα για το εισιτήριο (1 ευρώ είναι το εισιτήριο). Ο άνδρας της απάντησε πως έχει. Τότε η αγενέστατη κυρία (που ίσως είναι και ιδιοκτήτρια) του ζήτησε να της δείξει τα χρήματά του. Εκείνος της απάντησε πως έχει κανονικά χρήματα για να πληρώσει και αυτή επέμενε πως θέλει να τα δει. Αυτό συνεχίστηκε για λίγη ώρα ...


Πρέπει να τονίσω ότι αυτό έγινε μόνο με τον έγχρωμο άνδρα (από την Νιγηρία όπως είπε) και σε κανέναν άλλο επιβάτη. Τότε κάποιοι επιβάτες αρχίσαμε να διαμαρτυρόμαστε για την ρατσιστική συμπεριφορά. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα αισθανόμουν αν με ξεχώριζαν μέσα στο πλήθος και μου έλεγαν μπροστά σε όλους κάτι τέτοιο. Όταν την ρωτήσαμε γιατί δεν ζήτησε και από εμάς να δει αν έχουμε χρήματα, η κυρία αυτή δικαιολογήθηκε ότι έρχονται κάποιοι μαύροι και δεν πληρώνουν γιατί λένε πως δεν έχουν χρήματα. "Τι να κάνω μετά να τους πετάξω στην θάλασσα?" ήταν η αποστομωτική της απάντηση. Ενώ η λύση είναι απλή, να κόβει τα εισιτήρια με την είσοδο του επιβάτη και όχι αφού ξεκινήσει το καραβάκι.

Τότε κατέβηκε και κάποιος άλλος κύριος (μάλλον ο καπετάνιος) και με άγριες διαθέσεις ρωτούσε τι συμβαίνει. Όταν είδε εξαγριωμένο τον κόσμο και κατάλαβε ότι δεν τον παίρνει άρχισε να επαναλαμβάνει τις δικαιολογίες της συνεργάτιδάς του και αποχώρησε.

Μια κυρία μάλιστα σηκώθηκε με το μωρό της και βγήκε από το καραβάκι λέγοντας στην κυρία(με τα εισιτήρια) πως σιχάθηκε με την ρατσιστική της συμπεριφορά. Ενώ ο άνδρας από την Νιγηρία προσπαθούσε να την πείσει να μην κατέβει για χάρη του από το καραβάκι. Η κυρία αποχώρησε και λυπάμαι που δεν πρόλαβα να κάνω και εγώ το ίδιο.

Θεώρησα αυτή τη συμπεριφορά  προσβολή της προσωπικότητας του ανθρώπου και ρατσιστική συμπεριφορά από τις χειρότερες γι' αυτό και θέλησα να σας στείλω το θέμα. Ελπίζω η κυρία - ρατσίστρια να πάρει το μάθημα της

Και για την ιστορία η καλύτερη απάντηση σε αυτήν την ρατσίστρια που για ένα ευρώ έκανε ρεζίλι έναν άνθρωπο ήταν το ότι ο Νιγηριανός την πλήρωσε δίνοντας της 20 ευρώ …

Στην διάθεση σας τα στοιχεία από το καραβάκι όπως αναφέρονται στο εισιτήριο και κάποιες φωτογραφίες που τράβηξα

  αναδημοσίευση απο salamina press
X.B

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ;

Αναδημοσίευση από ΕΔΩ

Πολύ κροκοδείλιο δάκρυ έπεσε από τους ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους της πρωινής “ενημέρωσης” για τις ψιλές που άρπαξε ο Κωστής Χατζηδάκης. Εν ολίγοις παρουσίασαν τον πρώην υπουργό μεταφορών ως έναν “άμεμπτο” απλό πολίτη,  σαν να μην είχε συμμετάσχει ποτέ σε καμία κυβέρνηση, σαν να μην έχει καμία σχέση με την εξουσία, την κακοδιαχείριση, τις ιδιωτικοποιήσεις και το μνημόνιο.

Προφανώς πίσω από την “συμπαράσταση” στο “θύμα”, που σε καμία περίπτωση δεν προσφέρουν στα καθημερινά θύματα της βίας των απολύσεων, της βίας του εργασιακού μεσαίωνα, της βίας της κατάργησης των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, της βίας της κατάχρησης εξουσίας, της βίας της εξαθλίωσης του πολίτη, υπερασπίζονται συνολικά την “τάξη” (τους) γιατί γνωρίζουν ότι σε λίγο κανείς από αυτούς τους ξεπουλημένους προπαγανδιστές δεν θα μπορεί να κυκλοφορεί ανάμεσά μας χωρίς τα ΜΑΤ. Βαφτίζουν λοιπόν το γεγονός ως “τυφλή οργή” και “αγανάκτηση” προσπαθώντας να αποπλανήσουν τους τηλεθεατές από την απλή πραγματικότητα, ότι δηλαδή όλος αυτός ο συρφετός πολιτικών – δημοσιογράφων – επιχειρηματιών – τραπεζιτών και εργατοπατεράδων έχει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για την εξαθλίωση των πολιτών και συνεπώς η βία εναντίων τους είναι άμυνα, είναι βία στη βία τους.

Μάλιστα φτάνουν στο σημείο να υπονοήσουν ότι το γεγονός του ξυλοφορτώματος “αμαύρωσε” την πορεία και  λειτουργώντας ως εξαγορασμένοι δημοσκόποι να μιλήσουν αυθαίρετα, εκ μέρους της “πλειοψηφίας”, υποστηρίζοντας πως ο “πολύς κόσμος” καταδίκασε το γεγονός. Φυσικά ουδείς από αυτά τα φτηνιάρικα φερέφωνα της χούντας των τραπεζιτών δε ήταν εκεί έξω, ούτε σε απόσταση χιλιομέτρων δεν θα πλησίαζαν σε μια διαδήλωση.  Πλασάρουν ύπουλα τον εαυτό τους ως έναν από εμάς, λες και πρόκειται για άνεργους, χαμηλοσυνταξιούχους ή ημιαπασχολούμενους μεροκαματιάρηδες, ωσάν να έχουμε όλοι μαζί τους τις πανάκριβες φοροκλεμένες βίλες, τις καταθέσεις στο εξωτερικό, τα πολυτελεί αυτοκίνητα και τις οφ σορ εταιρίες. Ο κάθε Μπάμπης Παπαχατζηαυτιαλυριοικοπρετεσαλτε καθημερινά διαβρώνει την ταξική συνείδηση του λαού εισβάλλοντας απο τα παράθυρα στις συνειδήσεις ως “ένας από μας”, ενώ παράλληλα αποκτά κάθε μέρα ολοένα και μεγαλύτερη “ταξική συνείδηση” άρχουσας τάξης που κινδυνεύει γιατί γνωρίζει την πραγματική αλήθεια για τον αναβρασμό στην κοινωνία και ξέρει ότι άν εκεί έξω στηθεί “λαοδικείο” θα πέσουν και τα δικά τους κεφάλια.

Και μετά εν χορώ και συντονισμένα (τυχαίο ; δε νομίζω) αρχίζουν το γνωστό τροπάρι : “καταδικάζουμε την βία απ όπου και εάν προέρχεται”, “και οι αστυνομικοί παιδιά του λαού είναι που κάνουν την δουλειά τους”, “επιτέλους πρέπει να προστατεύεται ο πολίτης από τη βία” κλπ.

Ως μέρος της ολιγαρχίας που έχει σφετεριστεί την εξουσία και έχει καταληστέψει τους πολίτες, εκθειάζουν το έργο της παρακρατικής αστυνομίας, δηλαδή του στρατού που προστατεύει τους ίδιους από τους πολίτες. Ο κατασταλτικός μηχανισμός ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζεται ως “ασφάλεια για τον πολίτη”, λες και τα ΜΑΤ, οι γερμανοτσολιάδες των ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, τα δακρυγόνα και οι ξυλοδαρμοί να έχουν σχέση με την εγκληματικότητα και την καθημερινότητα. Η προστασία αυτών που έκλεψαν, καταχράστηκαν, ξεπούλησαν και εξαγοράστηκαν, οι οικογένειες των ημετέρων και η φύλαξη των περιουσιών τους είναι το μόνο έργο που επιτελούν οι γεμάτες ναζιστικούς θύλακες ομάδες “επιβολής τάξης” και “καταστολής”.

Χωρίς τον στρατό τους θα είχαν λιντσαριστεί όλοι τους προ πολλού και για αυτό τον “χαϊδεύουν” και τον εκθειάζουν και σε κάθε αφορμή τον “παρασημοφορούν” τηλεοπτικά, παρουσιάζοντας ένα έργο που δεν υπάρχει. Εξ άλλου στο Κολωνάκι, στην Εκάλη και σε άλλες “χάι” περιοχές, όπου ζουν οι όμοιας τάξης με τους μεγαλοδημοσιογράφους άνθρωποι, η “ασφάλεια” είναι σε επίπεδα φύλαξης λευκού οίκου.

Ομοιοταξίτες λοιπόν υπερασπίζονται, λυσσαλέα και οργανωμένα, ενωμένες μεταξύ τους, όλες οι μη παραγωγικές ομάδες των κηφήνων της ελληνικής κοινωνίας το δικαίωμά τους στην εξουσία, τον παράνομο πλουτισμό, την υπεξαίρεση, την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση του πολίτη. Και πρόκειται για σκληρό ανακλαστικό, με δεδομένη την κοινωνική οργή που εάν τυχαία μετατραπεί σε “εξέγερση” είναι βέβαιο πως θα στοιχίσει ακόμη και ζωές των ολιγαρχών. Όμως ο μεγάλος φόβος τους δεν είναι αυτός, αυτό που φοβούνται πραγματικά είναι μην αποκτήσει ο μέσος πολίτης την ταξική συνείδησή του, αυτή που επί χρόνια φρόντιζαν να εξαφανίσουν μελετημένα και στοχευμένα οι “λάιφσταϊλάδες” των καναλιών. Γιατί τότε η εξέγερση θα έχει χαρακτήρα “απαλλαγής” από τα κοινωνικά παράσιτα και συνεπώς χαρακτηριστικά “πολέμου” από τον οποίο ξέρουν πως θα βγουν χαμένοι, καταδικασμένοι, αυτοεξόριστοι, έκπτωτοι και ξεπεσμένοι ως κάστα και ως τάξη, θα τα χάσουν όλα και όλοι τους. Και ενώ μπορούν να διαχειριστούν εξεγέρσεις χωρίς ταξική συνείδηση έστω και με μερικές απώλειες, ακόμη και “θυσιάζοντας” κάποια εξιλαστήρια θύματα που δήθεν δικάζονται από την ημέτερη εξαγορασμένη δικαιοσύνη, ξέρουν ότι στην περίπτωση ενός ταξικού πολέμου θα εκριζωθούν όλοι τους ως “τζάκια” χωρίς επιστροφή.

Έκαναν λοιπόν το προφανές, έκαναν την κάστα και την “ομερτα” της μαφίας τους “ταξική συνείδηση”, συσπειρώθηκαν όλοι μαζί εναντίων των πολιτών και ξεκίνησαν πρώτοι τον ταξικό πόλεμο για να προλάβουν το πρώτο χτύπημα πριν οι κολίγες αποκτήσουν την επικίνδυνη για αυτούς ταξική συνείδηση. Ο blitzkrieg ταξικός πόλεμος κατά των πολιτών έχει ήδη ξεκινήσει. Οι μεγαλοδημοσιογράφοι είναι στην πρώτη γραμμή κρούσης, ο στόχος είναι να μην αποκτηθεί ταξική συνείδηση από το λαό, δεν είναι πια απλά μισθοδοτούμενα εργαλεία της χούντας, είναι πλέον μέρος της τάξης που την έχει εγκαθιδρύσει στη χώρα την κατοχή και λειτουργούν “ταξικά” με ένα ιδιότυπο κοινωνικό υποσυνείδητο. Ομοίως και οι βουλευτές και υπουργοί των κομμάτων εξουσίας, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι “θεσμικοί επενδυτές”, οι εργατομπαμπάδες και όλοι οι παρατρεχάμενοι που απομυζούν τον λαό με οποιοδήποτε τρόπο, έχουν συσπειρωθεί ενάντια στον κοινό εχθρό τους, τον λαό που αρμέγουν.

Αυτοί λοιπόν έχουν αποκτήσει “ταξική συνείδηση” και ακριβώς για αυτό φοβούνται να μην αποκτήσει και ο λαός, αυτοί είναι η “άρχουσα τάξη” και το γνωρίζουν, προσδιορίζονται και αναγνωρίζονται αμέσως μεταξύ τους με ένα ιδιότυπο ταξικό “αυτοματισμό” και κατανοούν ανακλαστικά και υποσυνείδητα την δύναμη της ταξικής τους συνείδησης.

Αυτοί έχουν ήδη “ταξική συνείδηση”, εμείς πότε θα αποκτήσουμε ;

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ΥΠΟΘΕΣΗ ΛΑΜΠΡΑΝΟ

Περί της επερχόμενης τσιμεντοποίησης του Λαμπρανού δημοσιεύουμε δυο έγγραφα του 1843, τα οποία είναι κατατεθειμένα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.
 
Το πρώτο έγγραφο αφορά στην καταγραφή ενός προβλήματος που έχει προκύψει σχετικά με την αναγνώριση τίτλου ιδιοκτησίας τους «δάσους Λαμπρανού». Ο θεωρούμενος ως κάτοχος της έκτασης του Λαμπρανού φαίνεται πως είναι ο Αναγνώστης Χατζηαθανασίου, αδελφός του ηγουμένου της Μονής Φανερωμένης, Γρηγορίου Κανέλλου, απόγονοι και οι δύο του Λαυρεντίου.

Έχει συνταχθεί από την Γραμματεία των Οικονομικών της τότε Επικράτειας και απευθύνεται στον Όθωνα, βασιλιά της Ελλάδας για την επίλυση του θέματος αυτού. 

       
Μεταγραφή κειμένου 1 

                                                          Αθήναι, την 3ην Ιουλίου 1843
      Μεγαλειότατε, Εντός της νήσου Σαλαμίνος υπάρχει δάσος εν περιοχή θέσεως γνωστής υπό το όνομα Λαμπρανό, την οποίαν ιδιοποιείται μετά του αδελφού του ο Αναγνώστης Χατζηαθανασίου.
      Τας επί της θέσεως ταύτης αξιώσεις υποστηρίζουν οι διαληφθέντες αδελφοί εις αρχαίον Οθωμανικόν έγγραφον «ταπίον», του οποίου η ισχύς και γνησιότης είναι αναμφισβήτητος και παρά της επί των διαφιλονικουμένων δασών εξεταστικής Επιτροπής αναγνωρισμένη. Εναντίον όμως της αποδοχής του τίτλου, υπάρχει το εκπρόθεσμον της παρουσιάσεως, ώστε, ενώ κατ` ουσίαν δικαιούνται οι ρηθέντες, κατά τύπους θεωρούνται έκπτωτοι των επί του δάσους δικαίων των, δια την ρητήν διάταξιν του από 17 Νοεμβρίου 1836 Β(ασιλικού) Διατάγματος περί ιδιωτικών δασών, μένοντες κύριοι των λοιπών γαιών των αναφερομένων εν τω ταπίω. Την έλλειψιν ταύτην, ένεκα της οποίας στερούνται δικαιώματα αναμφισβήτητα, αποδίδουσα η Γραμματεία εις την άγνοιαν του Νόμου, την οποίαν και ούτοι προτείνουν, επικαλείται υπέρ αυτών την επιείκειαν της Υμετέρας Μεγαλειότητος και καθυποβάλλει εις την  επικύρωσιν αυτής το επισυναπτόμενον σχέδιον Διατάγματος, δι` ου συγχωρουμένου του εκπροθέσμου της παρουσιάσεως του τίτλου, επιτρέπεται η αναγνώρισις της κυριότητος αυτών και επί του εμπεριεχομένου εις την θέσιν Λαμπρανό δάσους.
                                                  
                                      Με το βαθύτατο σέβας

                               Της Υμετέρας Μεγαλειότητος
                                    ευπειθέστατος θεράπων και πιστός υπήκοος

                                   (ακολουθεί υπογραφή)

Σχόλια
    Η περιοχή του Λαμπρανού είχε παραχωρηθεί επί τουρκοκρατίας στην οικογένεια Χατζηαθανασίου. Η παραχώρηση αυτή ήταν έγγραφη και γινόταν από τον εκάστοτε βοεβόδα (κάτι σαν δήμαρχος θα λέγαμε), ο οποίος ως τιμαριούχος παραχωρούσε μέρος της έκτασης του τιμαρίου του αντί μικρής αμοιβής και ενός σημειώματος - «ταπίον» -  σφραγισμένου και υπογεγραμμένου από τον ίδιο στους υποτελείς Έλληνες. Οι τελευταίοι είχαν το δικαίωμα μεταβίβασης ή κληροδότησης του συγκεκριμένου τμήματος. Αυτά, λοιπόν, επί τουρκοκρατίας.
     Με την ίδρυση  του Νεοελληνικού κράτους ο Όθωνας θεσπίζει το 1836 Βασιλικό Διάταγμα για τα ιδιωτικά δάση. Σύμφωνα με αυτό όσοι κατείχαν και εκμεταλλεύονταν δασικές εκτάσεις, έπρεπε να το δηλώσουν στην τότε Γραμματεία των Οικονομικών, κάτι που παρέλειψαν να κάνουν οι αδελφοί Χατζηαθανασίου.
    Έτσι, το 1843 καταθέτουν  αίτημα επικύρωσης της ιδιοκτησίας τους στο Λαμπρανό ζητώντας την επιείκεια του βασιλιά Όθωνα, μιας και έχουν περάσει ήδη επτά χρόνια από το τότε διάταγμα.
     Ας δούμε τώρα, τι απάντησε ο τότε βασιλιάς.


Μεταγραφή κειμένου 2

Όθων
         Επί τη προτάσει της Ημετέρας επί των Οικονομικών Γραμματείας και δια τους αυτόθι αναφερομένους λόγους επιτρέπομεν και διατάττομεν, μολονότι ο παρουσιασθείς εκπροθέσμως ότι …(δυσανάγνωστο)……του εκ Σαλαμίνος Αναγνώστου Χατζηαθανασίου καθόσον αφορά τας επί του δάσους το οποίον αντιποιείται αξιώσεις αυτού να γενή η παραχώρησις αυτού εις πλήρη κατοχήν και κυριότητα του ρηθέντος, κατά τα εις το από 21 Νοεμβρίου 1840 υπ` αρ. 404 έγγραφον του Δασονόμου Αττικής σημειουμένου ορίου.  Αθήναι την 5 Ιουλίου 1843

                                             Ακολουθεί υπογραφή

Σχόλια
Ο επιεικής και φιλεύσπλαχνος βασιλιάς Όθων παραχωρεί το Λαμπρανό και το δάσος του σε ιδιώτες με τη σύμπραξη μάλιστα του τότε Δασονομείου Αττικής.

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α Τ Α
Στα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του Νεοελληνικού Κράτους, το Λαμπρανό ήταν όλο δάσος. Για την οικογένεια Χατζηαθανασίου αποτελούσε πηγή εσόδων, αφού τα μέλη της εκμεταλλεύονταν το δάσος με ήπιο τρόπο παίρνοντας το ρετσίνι των πεύκων ή φτιάχνοντας ασβέστη στα τέσσερα καμίνια της περιοχής αυτής.  Άρα, οι περιοχές, οι οποίες στις αεροφωτογραφίες του 1947 εμφανίζονται ως χέρσες, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά δασικοί χώροι, οι οποίοι «ξερουμανιάστηκαν», δηλαδή κόπηκαν πεύκα, για να μετατραπούν σε καλλιεργήσιμη έκταση πριν το παραπάνω έτος.

Ο Όθων συνεχίζοντας τις οθωμανικές πρακτικές με τη θέληση των εκκλησιαστικών θεσμών εγκρίνει την παραχώρηση του δάσους μέσω του παλαιού ταπίου, ιδιωτικοποιώντας το και αδιαφορώντας για το δικό του Διάταγμα, το οποίο θα κατακύρωνε το Λαμπρανό στο Δημόσιο. Συνεπώς, τα όποια συμβόλαια ιδιοκτησίας του Λαμπρανού συντάχθηκαν από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους κι έπειτα είναι παράτυπα και δεν έχουν κανένα νομικό έρεισμα, γιατί στηρίζονται μόνο και μόνο στην επιείκεια του τότε βασιλιά. Ακόμη κι έτσι όμως κανείς δε τόλμησε να παραχωρήσει άδεια για οικοδομική ή άλλου είδους επέμβαση πέρα από την αγροτική ή εξορυκτική εκμετάλλευση ήπιας μορφής. Δυστυχώς το κατάφερε μέσα σε μια νύχτα το νομοσχέδιο Σουφλιά ρίχνοντας την τελειωτική ταφόπλακα στο Λαμπρανό, ανοίγοντας τον δρόμο στον καταναλωτισμό και το νεοπλουτισμό.

Ένα εξοχικό στο κατάφυτο Λαμπρανό θα συμπληρώσει την εικόνα της κοινωνικής (απ)αξίωσης  εκείνων που θα σπεύσουν να αγοράσουν ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα και μέσα στα πεύκα. Μια τωρινή βόλτα στις πλαγιές του, με τα προσφάτως κομμένα δέντρα, με την καταστροφή του αρχαίου μονοπατιού και άλλων αρχαιοτήτων, η εκτρωματική παράκτια εγκατάσταση την ιχθυοκαλλιέργειας στη παραλία του μεγάλου Λαμπρανού, το άνοιγμα επίπεδων πλαγιών για την πιθανή δημιουργία αγροτεμαχίων και πολλά άλλα θα σας πείσουν πως ο βοεβόδας της τουρκοκρατίας ήταν πιο ακίνδυνος και αθώος από τον πανούργο επιχειρηματικό άνθρωπο του 2010.


Υ.Γ.: Τα παραπάνω έγγραφα των Γενικών Αρχείων του Κράτους βρίσκονται στο "Αρχείο Γραμματείας/Υπουργείου επί των οικονομικών.  Υποαρχείο γραμματείας επί των οικονομικών (1833-1844).Υποαρχείο Ανακτόρων - Φάκελος #82" και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για κάθε νόμιμη χρήση.
         

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Γυμνά τοπία


   Απόσπασμα από το μυθιστόρημα της  Margaret   Nebouno 

……………… Έβλεπε τις αλλαγές  να γίνονται τώρα τελευταία πιο γρήγορα , υπολόγιζε πως δε  θα χρειαζόταν να ξανάρθει πολλές φορές εδώ  σ’ αυτή την ερημιά. Να σήμερα η γριά δεν τον  δέχτηκε μέσα στο σπίτι της, ήταν έξω στην αυλή  παρ’ όλο που είχε αρχίσει το κρύο του χειμώνα. Δε φορούσε βαριά ζακέτα παρά ένα ελαφρύ πανωφόρι , του πρόσφερε μόνο ένα ποτήρι νερό ..Όλα λοιπόν έδειχναν πως όπου νάναι θα τελείωνε και μ’ αυτήν.
Το μόνο που τον πείραζε ήταν ο τόνος της φωνής της  και  βέβαια οι σκέψεις της. Απορούσε πως έβρισκε τόσα παραμύθια για ν’ αντιστέκεται.
Την άκουγε τώρα να του μιλά για το  τοπίο γύρω.
-Κοίτα … Τοπίο παράξενο…Άγριο,  γυμνό ,τοπίο εξορίας . Από παλιά πίστευαν οι  άνθρωποι πως τα γυμνά τοπία  ήταν ο σκληρότερος τόπος για τα ανήσυχα πνεύματα, πίστευαν πως η γυμνότητα των τοπίων θα άγγιζε και τις ψυχές  αυτών των αλλιώτικων ανθρώπων και θα τις λύγιζε.
Τους παραπλάνησε η δική τους ανάγκη για σκιερά δέντρα, για παρήγορα κελαρύσματα νερών γιατί στην πραγματικότητα τα γυμνά τοπία  είναι η έκφραση , η δύναμη των ανήσυχων πνευμάτων: Βλέπω τώρα τελευταία και κουβαλούν εδώ στις φυλακές της κοιλάδας νεαρούς άντρες  κι ακούω   ότι αλλού οδηγούν στις φυλακές νεαρές γυναίκες και αλήθεια σου λέω πως αναριγά το χώμα  όταν η κλούβα έχει μέσα της τέτοιες υπάρξεις. Και βέβαια δεν το πιστεύεις αλλά εγώ το ακούω, ακούω τις σκέψεις τους. Και ξέρεις τι λένε;
Την κοίταξε με απορία. Τι θα του έλεγε πάλι; Κάθε φορά που πήγαινε την έβρισκε πιο κοντή , πιο αδύνατη  έκανε τη σκέψη πως αφού δεν μπορούσε  να δαμάσει τη φλόγα του μυαλού της  δάμαζε το κορμί της οδηγώντας το  στο θάνατο  με τη στέρηση του φαγητού. Άρχισε να φαίνεται διάφανη. Κι ώρες- ώρες πίστευε πως θα την έβλεπε να την παίρνει ο αέρας.
-Τι λένε λοιπόν;
Μεσολάβησε μια μικρή σιωπή. Κάθισε σ’ έναν μικρό βράχο πήρε στα χέρια της ένα  κλαδί  κι άρχισε να σκάβει το χώμα με δύναμη  και πέταγε τις μικρές πέτρες μακριά. Έτσι σκυμμένη  άρχισε:
- Είμαστε και παραμένουμε για πάντα ίδιοι, ακλόνητοι κι όλο περισσότερο δυναμώνουμε παίρνοντας και κάτι από τις χρυσές ανταύγειες του σκληρού μεταλλεύματος που κρύβει αυτό το χώμα. Καθαροί ,λαμπεροί διεκδικώντας τα πάντα. Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε γιατί στην πραγματικότητα όλοι και σεις οι απ’ έξω ξέρετε πως  η ομορφιά είναι με το μέρος μας. Και διαλέγουμε και μεγάλες  σιωπές , πολύ μεγάλες σιωπές   και  μεγάλες αναχωρήσεις, όχι γιατί αδειάσαμε αλλά   γιατί πάντα πρέπει να υπάρχουν οι αναχωρητές,  οι φύλακες  των σπόρων  της περηφάνιας του ανθρώπινου είδους  που κάποτε θα δώσουν τη δυνατότητα σε όλους ν’ αποκτήσουν βλέμμα καθαρό  και επιθυμία  να  ορίσουν όλα τα πράγματα πάλι από την αρχή.
Α σήμερα το παράκανε. Για ποιους μιλούσε, τι ονειρευόταν πάλι;
-Άκου σε βαρέθηκα. Άρχισες πάλι τα παραμύθια σου. Εσύ βρίσκεσαι εδώ χρόνια. Που είναι ο κήπος  που είχες κάποτε, που είναι εκείνα τα όμορφα άσπρα σκυλιά ακόμα και το σπίτι σου που ήταν κάποτε γεμάτο λουλούδια, τώρα δεν έχει μείνει παρά ένα ετοιμόρροπο καλύβι Τι τα κανες όλα αυτά; Έρχομαι εδώ  και σ’ ακούω να μιλάς ηρωικά, ενώ τις νύχτες κρυφά γκρεμίζεις όλα τα καταφύγια της ζωής.
-Άσε λίγο ακόμα να ονειρεύομαι..
-Δεν  ονειρεύεσαι, απλά καλύπτεις την αδυναμία σου φωνάζοντας. Σε βαρέθηκα.. Γιατί δεν κάνεις το άλμα;
-Μη με πολεμάς τόσο σκληρά. Το ξέρεις πως τους περιμένω.
-Ναι καιρός είναι ν’ ακούσω τώρα  πάλι για κείνη την ιστορία που σου έλεγε η μάνα σου πως όταν ήσουν μικρή της είχε αφηγηθεί εκεί στα χωράφια  ένα καλοκαίρι  μια ιστορία . Ήταν λέει μια μάνα που είχε ένα γιο. Κάποτε ο γιός της έφυγε στα ξένα. Και τα χρόνια περνούσαν  κι αυτή όλο τον περίμενε κι εκείνος δε γύριζε .κι άρχισαν οι γειτόνισσες να της λένε: μην τον περιμένεις πια δεν πρόκειται νάρθει. Κι αυτή κάθε που άλλαζε ο χρόνος έσφαζε έναν κόκορα , τον μαγείρευε  και μετά έβγαινε στην άκρη του χωριού και περίμενε το γιό της. Και ναι, γύρισε και τους καθρέφτες του σπιτιού της ανάποδα να μη βλέπει το πέρασμα του χρόνου και περίμενε. Και μια μέρα γύρισε ο γιός της. Αφού το ξέρεις τα παραμύθια είναι η αδυναμίες των ανθρώπων. Ποτέ τα πράγματα δε γίνονται έτσι όπως τα λένε αυτά.
Και μου λες τώρα πως τους περιμένεις. Μα αν  πίστευες πως θα γυρίσουν, θα τα κρατούσες όλα ακέραια. Οι τόποι που έχουν ελπίδα επιστροφής είναι πράσινοι, έχουν δέντρα, έχουν καρπούς και λουλούδια. Γιατί λες τόσα ψέματα στον εαυτό σου;
-Γιατί αλλιώς δε θα ξυπνήσω
-Και ποιος έχει ανάγκη από καχεκτικές αδύναμες γριές που κάθονται σε γυμνά τοπία και κάνουν τάχα πως κρατούν στις χούφτες τους σπόρους ελπίδας. Σταμάτα να ζεις με παραμύθια.
 Ήταν ανελέητος.
-Εγώ τώρα θα φύγω. Αρκετό καιρό έχασα μαζί σου.
Περίμενε ν’ ακούσει ένα λυγμό, αυτή τη μικρή αδύναμη φωνή να τον παρακαλάει να μείνει. Σιωπή
Κι είχε βγει το φεγγάρι όταν κόντευε να φτάσει στο δρόμο που είχε αφήσει το αυτοκίνητό του. Και είχε αποφασίσει πως  δε θα ξαναρχόταν σ’ αυτό το μέρος. Πρέπει πια οι άνθρωποι να μάθουν να πεθαίνουν  χωρίς μάταιες αντιστάσεις, να παραδίνονται , να μην καταφεύγουν  στις φωλιές  των νεκρών ελπίδων.
Έτσι πίστευε γιατί ήταν μόνος στη γη χωρίς συγγενείς και κάπου-κάπου έπαιζε το ρόλο του παρηγορητή σ’ εκείνους που βρίσκονταν στο χείλος της αβύσσου. Περίεργος παρηγορητής, έτοιμος κάθε στιγμή να δώσει ένα ελαφρύ σπρώξιμο στην πλάτη κι όλα να τελειώσουν μ’ αυτόν τον όμορφο θόρυβο του πετάγματος.
Τώρα περίμενε ν’ ακούσει πίσω του αυτόν τον ήχο. Σιωπή. Γύρισε. Μάλλον το φως του φεγγαριού έφταιγε. Είδε καθαρά το σπίτι να ορθώνεται ψηλό, τα μπαλκόνια του γεμάτα λουλούδια, άκουσε γαυγίσματα και η φιγούρα της γριάς εκεί πάνω ψηλά θεόρατη.
-Ε ναι μερικές φορές  είναι τελικά πιο δυνατοί από μένα.
-Δε σταματάτε λέω εγώ όλοι σας τα παραμύθια. Εγώ  δε βλέπω εδώ παρά μόνο γυμνά βουνά κι άντε να προχωρήσουμε γιατί  η πόλη είναι ακόμα μακριά.
Μικρός  λογικός  άνθρωπος που δεν γνωρίζει τη δύναμη των παραμυθιών. Και σηκώθηκε ξαφνικά ένας άνεμος περίεργος σαν εκείνους τους ανέμους που νομίζεις πως μεταφέρουν αιώνες ολόκληρους δυνατά λόγια   κάποιων  ανθρώπων. Ανθρώπων  που πάντα υποτιμούσαν τον κίνδυνο και πίστευαν πως μπορούσαν να ορίζουν τα όρια των λόγων τους και των πράξεων τους με την απλότητα και την τολμηρή αυθαιρεσία των άγριων λουλουδιών που φυτρώνουν στις σχισμές των βράχων Κι άκουγαν τον άνεμο  να λέει …
-Μα είναι δυνατόν να λες και άκουγαν τον άνεμο να λέει.. Αν τον άκουγαν  όλα θα  ήταν διαφορετικά, θα υπήρχε ελπίδα. Πες λοιπόν εσύ τι θα ήθελες να λέει ο άνεμος. --Και τι νόημα έχει να πω εγώ τι θα ήθελα να λέει αν εσείς δε θα τα ακούσετε. 
-Πάλι κάνεις λάθος. Δεν είσαι μόνη σου  Κι άλλοι περπατούν μαζί σου  κι ας βλέπουμε εμείς πως βουλιάζετε στο ζεστό βάλτο των ιδεών εσείς προχωράτε κι ακούτε τον άνεμο να λέει:                                   
«Ο Ζαρατούστρας αδελφοί μου, έρχεται σαν το ευχάριστο και δροσερό φύσημα για όσους είναι κουρασμένοι  από τους δρόμους….Η ελεύθερη πνοή του φυσάει ανάμεσα κι από τους τοίχους και μέσα στα κάτεργα και στα πνεύματα, που είναι στα σίδερα! Η θέληση σπάει τα δεσμά, γιατί το θέλω είναι δημιουργώ..»……….

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

ΒΑΚΙΛΟΣ, Γ' ΤΕΥΧΟΣ, ΣΕΛ. 81

               ΜΟΥΛΚΙΟΥ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ, ΜΕΡΟΣ Β'

Μερικές εκατοντάδες μέτρων δυτικά και συγκεκριμένα στον εξωτερικό χώρο της μονής της Παναγίας της Φλεβαριώτισσας, υπάρχει δίπλα στη σημερινή σύγχρονη βρύση μια μαρμάρινη υδρορροή-κρήνη με τη μορφή κεφαλής λιονταριού, πιθανότατα κατασκευή των ρωμαϊκών-υστερορωμαϊκών χρόνων. Σήμερα είναι ασβεστωμένη, ταλαιπωρημένη από το πέρασμα των αιώνων και κρυμμένη πίσω από χώματα και φυλλώματα. Η ανάδειξη αυτού του μικρού μνημείου χρειάζεται να γίνει με τη συνεργασία της αρμόδιας Εφορείας Αρχαιοτήτων, στην οποία ανήκει η Σαλαμίνα.

Κεφαλή λιονταριού στη Φλεβαριώτισσα

Τέλος, στο Πέρανι, βορειοδυτικά της εκκλησίας της Παναγίας της Μισοσπορίτισσας και μέσα σε ελαιώνα, βρίσκεται ο καταρράχτης της «δριστίλιας». Έχει ύψος 2,5-3 μέτρα και παρόλο που λίγο παραπάνω απ’ αυτόν υπάρχει ιδιωτική υδρομάστευση, ρέει άφθονο νερό, ιδίως μετά από βροχή. Παλαιότερα, στο χαμηλό σημείο του καταρράχτη, στην ευρύχωρη λίθινη φυσική του λεκάνη πλένονταν ρούχα και χράμια, τα λεγόμενα «της δριστίλιας».

Καταρράχτης στο Πέρανι

Υπάρχουν και άλλα μικρά και σημαντικά της περιοχής του Μουλκίου, για τα οποία θα επανέλθουμε. Μήπως τελικά υπάρχουν ακόμη, για να θυμίζουν τη δική μας ασημαντότητα;

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΒΑΚΙΛΟΣ, Γ' ΤΕΥΧΟΣ, ΣΕΛ. 80

  ΜΟΥΛΚΙΟΥ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ, ΜΕΡΟΣ Α'

Στο Μούλκι, και συγκεκριμένα στην περιοχή «πολυέλαιος» ή του «Τούλιζα», έναντι του κτήματος της οικογένειας Γαβριήλ-Κολιανάκη, βρίσκεται η λεγόμενη ως σήμερα «ελιά της Όρσας». Προφορικές λαϊκές παραδόσεις συνδέουν τη συγκεκριμένη ελιά με τον λαοφιλή Πεισίστρατο, τύραννο των Αθηνών, ο οποίος διέγραψε χρέη αγροτών, μοίρασε ρίζες ελιάς για καλλιέργεια και γενικά έδωσε ώθηση στις αγροτικές δραστηριότητες. Δε χρειάζεται, όμως, να μας ενδιαφέρει, αν ο Πεισίστρατος ήρθε στη Σαλαμίνα και φύτεψε ο ίδιος την ελιά, όπως λένε οι παραδόσεις. (Μάλλον η ελιά αυτή είναι βυζαντινών χρόνων και εντάσσεται στην ελαιοπαραγωγική δραστηριότητα του Μουλκίου και της ευρύτερης περιοχής του). Αυτό που κρίνεται αναγκαίο είναι η ανάδειξη του μνημείου αυτού της φύσης, λίγη φροντίδα και μια λίθινη διαμόρφωση είναι σχεδόν ανέξοδη.

Η ελιά της Όρσας

Ένα άλλο, μνημείο της φύσης κι αυτό, βρίσκεται ανατολικά του μικρού ναού του αγ. Ιωάννη του Νηστικού στη Σπέλα. Πρόκειται για το υπεραιωνόβιο κυπαρίσσι, γνωστό στους ντόπιους με το όνομα «Τσολιάς». Φυτεύτηκε το 1871 και θεριεύτηκε αντλώντας με τις ρίζες του νερό από τη σπηλαιώδη βαραθροειδή πηγή που βρίσκεται δίπλα του και η οποία συνδέεται άμεσα με τη ζωή του χωριού κατά τους βυζαντινούς και νεότερους χρόνους. Σήμερα, όμως, ο πανύψηλος «Τσολιάς» βρίθει φυτικών καρκινωμάτων και κινδυνεύει άμεσα να ξεραθεί, αν δε γίνει ένα απλό κλάδεμα, φυσικά κατόπιν υπόδειξης γεωπόνου ή δασοπόνου.

Το υπεραιωνόβιο κυπαρίσσι

Το γ' τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου 2010 και τυπώθηκε 
σε 800 αντίτυπα. Αναζητήστε τα στα βιβλιοπωλεία του νησιού χωρίς αντίτιμο.

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Βιβλιοπαρουσίαση

Ευγενίας Σοφρά – Μάθεση «Το χειρόγραφο του Παρασκευά Πάλλα 
( Η συμβολή των Σαλαμινίων στην επανάσταση του 1821)».


            Με αυτήν την ιστορική μελέτη η Ευγενία Σοφρά – Μάθεση έρχεται να υποδείξει σε όλους εμάς τους «πιστοποιημένους» ιστορικούς και εν γένει  «έγκριτους» Σαλαμινιολόγους  τον άρτιο εκείνο τρόπο παρουσίασης μιας πρωτογενούς ιστορικής πηγής όπως αυτής του χειρογράφου   του Π. Πάλλα, στο οποίο έχει καταγραφεί η συμβολή των Σαλαμίνιων στην επανάσταση του 1821.
            Ο Παρασκευάς Πάλλας (1848 –1902), γραμματέας του τότε Δήμου Σαλαμίνος, αποφασίζει  κατά την προτελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα να συνθέσει μια ιστορική μονογραφία για τους πρωτοστατούντες συμπατριώτες του και την προσφορά τους στον  Αγώνα. Οι μνήμες εξάλλου ήταν νωπές ακόμη και ο ίδιος είχε μεγαλώσει σε μια οικογένεια που είχε ενεργότατη δράση στην εξέγερση.
            Έτσι παρουσιάζονται επεισόδια και έμμεσοι διάλογοι αγωνιστών, που εκφράζουν τις εσωτερικές τους καταστάσεις με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον του αναγνώστη να κρατείται ζωηρό με την χρήση της λαϊκής γλώσσας της εποχής.
            Οι οπτικές και ακουστικές εικόνες κυριαρχούν στην αφήγηση τονίζοντας τις συναισθηματικές δονήσεις της μεγάλης εθνεγερσίας  και το απλοϊκό του ύφος  χαρακτηρίζεται από εκφραστική πληρότητα που τείνει προς την ουσία. Γίνεται δηλαδή άξια, καθώς μορφοποιεί  ο Π. Πάλλας αφηγηματικά με ζωντάνια και δύναμη, αναμνήσεις, εντυπώσεις και βιώματα μεγάλων στιγμών.

Παρασκευάς Πάλλας (1848 - 1902)
            Η Ευγενία Μάθεση συνοδεύει το κείμενο με διευκρινιστικές υποσημειώσεις, οι οποίες συμπληρώνουν το ιστορικό πλαίσιο της εποχής και την εικόνα της Σαλαμίνας. Το πιο σημαντικό, όμως, που προσφέρει είναι η διαλεύκανση της ύπαρξης των δύο χειρογράφων που όλοι οι ενασχολούντες με τα των Σαλαμινιακών γνωρίζαμε αλλά αγνοούσαμε ή υποθέταμε την ύπαρξη του ενός. Στη συνέχεια προχωρά στην παρουσίαση παραρτημάτων, σχετικών με την επανάσταση των Σαλαμινίων γιατί χωρίς αυτά η συμβολή τους  θα φαινόταν ελλιπής.
            Έτσι, δίνονται πληροφορίες για τις πολιορκίες της Ακρόπολης των Αθηνών για την οχύρωση της πόλης, τις τελευταίες ώρες της ζωής του Γ. Καραϊσκάκη και για πολλά άλλα ιστορικά στοιχεία.
            Ευελπιστούμε το βιβλίο να βρει την ανταπόκριση που του αρμόζει.

Π.Β.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

ΚΑΛΟ ΑΨΗΦΙΣΜΑ

Το εκλογικό σώμα

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΥΡΚΑΡΙ


Μια βόλτα αύριο στους κεντρικούς δρόμους του νησιού 
θα σας πείσει πως το φάντασμα του Μεταξά
τριγυρίζει ακόμη πάνω από το Βουρκάρι

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΥΣ

Δημιουργούμε δημοτική αστυνομία, 
η οποία θα συμβάλει αποτελεσματικά 
στην αναβάθμιση των [..] δημοτικών υπηρεσιών.  
Προεκλογική εξαγγελία στο έντυπο της 
Πρωτοβουλίας Πολιτών Σαλαμίνας,
 σελ. 13 


Πες μου πώς γίνεται να παραιτείσαι διάολε
και ν' ανταλλάζεις τη ζωή σου μ' ένα ψήφο

Πες μου πώς δέχεσαι ανθρώπους που δε ξέρεις
να σου ορίζουν τη ζωή
ή μήπως τους γνωρίζεις;

Φιλόδοξους ανθρώπους
τιποτένιους
κολλούν τη φάτσα τους στις τζαμαρίες
Μπαίνουν παντού κι είναι αδίστακτοι
εισβάλλουνε στο φούρνο το πρωί
σου χαμογελούνε φιλικά
στη γλώσσα τους εξέχει μια διχάλα
φίδια είναι 
κι έρπονται στο καφενείο 
εισβάλλουνε στο φαρμακείο
στα κομμωτήρια
στα λωφορία
και καταλήγουνε το βράδυ 
στη πλατεία με τ' αγάλματα 

Εκεί που βγάζουν λόγους σα τζουτζέδες
και κάνουνε παύση τεχνητή
να τους χειροκροτήσεις
καθώς αυτοί φαντάζονται 
το νέο αδριάντα

πες μου πώς γίνεται να θέλεις το μαστίγιο;
ποιός σατανάς σου τρώει το μυαλό;

Πες μου πώς γίνεται 
και κάθε κυριακή των εκλογών
να έχει ηλιοφάνεια;

Πόσο μισώ τον Κυριακάτικο ήλιο.

                                                   Σ.

Μαύρο στους Μαυρογιαλούρους

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

                                               ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΌΣ   ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ



(Απόσπασμα)

Διασχίζοντας το πάρκο,  τα σκυλιά την αντιλήφτηκαν κι εκεί κοντά στο σιντριβάνι ανέβηκε ένα σκαλάκι και μοίρασε σε όλα, αχ  χθες ήταν 4 σήμερα 6, μοίρασε σε όλα μεζεδάκια.
Τα αδέσποτα, ήταν πάντα γι αυτήν ένας λόγος λύπης στους περιπάτους της στην παραλία. Αυτά, και όχι μόνο, την έκαναν ν’ αμφισβητήσει τη σοφία της φύσης, να τη θεωρήσει ανάμεσα στα άλλα ανηλεή, τρομακτική ,Παράγει με ρυθμούς ιλιγγιώδης μορφές ζωής  προς  ανάλωση, προς γρήγορο θάνατο . Μπήκε κι αυτή στο παιχνίδι μαζί με άλλους, να διεκδικήσουν δικαιώματα υπέρ των ζώων, παρέμβαση στη φύση με στειρώσεις. Εκεί  επίσης κατάλαβε πόσο διασκεδάζει η κάθε εξουσία με τους θυμούς, τις φωνές, και τις φωτιές κάποιων εξεγερμένων και πόσο αναγκαία της είναι όλα αυτά, με μέτρο βέβαια, μην το παρακάνετε και μας παρακουράσετε γιατί…
Αυτή μεγάλωσε, δεν μπορεί εύκολα να τρέχει ,αυτή απογοητεύτηκε κι αγαπά τώρα τα αδέσποτα όπως τον εαυτό της. Περπατά ανάμεσά τους σαν δικό τους πλάσμα, ένα σκυλί με τη διαφορά ότι κουβαλάει πάντα ένα σακουλάκι γεμάτο φαγητό κι έχει και χέρια και χαϊδεύει .Καθώς περπατάει και την ακολουθούν τα σκυλιά του δρόμου όλο σκέφτεται και κάπου-κάπου σιγοτραγουδάει.
«Περιμένω τη μέρα, περιμένω αυτούς που θα τολμήσουν να το παρακάνουν, με τρόπους καινούργιους , όχι πάνω στα παλιά ίχνη.»
Α, μην απορείτε. Κάποια στιγμή ο καθένας μας διαλέγει μια ομάδα, όπου εντάσσεται και φοράει κάποιες μέρες μπλούζες με λογότυπα, καπελάκια με ζωάκια, άλλοι μακριά φορέματα και αφήνουν με ευσέβεια να ασπρίσουν τα μαλλιά τους κι άλλοι ωραία βρακάκια και λουλούδια στο κεφάλι, άλλοι…Ατέλειωτες παραλλαγές, ατέλειωτες στολές. Η ανάγκη να ανήκουμε σε ομάδες κι ας φωνάζουμε και κοπτόμαστε περί της μοναδικότητάς μας.. Ας έχουμε την ομάδα μας ν’ ακουμπάμε παρήγορα το άδειο της ζωής μας. Όχι ότι είναι κακό, όχι ότι δεν προσφέρουν, αρκεί μονάχα να μη σε συνεπάρει εκείνος ο δαίμονας της περηφάνιας και σε ανεβάσει πάνω από τις πόλεις των ανθρώπων και δεις τις ομάδες και δεις τα παιχνίδια και δεις τους κύκλους των ανθρώπων μέσα στους αιώνες και σε κυριεύσει η επιθυμία να πέσεις από τα φτερά του δαίμονα κι εκεί λίγο πριν αγγίξει το σώμα σου τις κορυφές των κτιρίων , εκεί να γίνει μια έκρηξη και σαν μια ωραία φλόγα να φύγεις, να σκορπίσεις , να εξαφανιστείς..
-Σκυλάκια μέχρι εδώ, γυρίστε πάλι πίσω. Από δω και πέρα είναι η λεωφόρος, είναι ο θάνατος. Άντε, άντε και χτυπώντας παλαμάκια και χτυπώντας τα πόδια δυνατά στις πλάκες του πεζοδρομίου, τα διώχνει κι εκείνα υπακούνε και χάνονται μέσα στο πάρκο.
-Αύριο πάλι.



                                                                                         Ροβίνα  Άλμπα

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

ΒΑΚΙΛΟΣ, Γ' ΤΕΥΧΟΣ, ΣΕΛ. 63

  
ΜΑΡΤΥΡΙΑ: Χατζηνικολάου Κυριάκος του Μιχαήλ, το γένος Βούλγαρη, γεννηθείς στη Σαλαμίνα το 1921

"Εγώ δούλευα σφυρί και αμόνι στο σιδηρουργείο. Οι Γερμανοί πήγαν στο σπίτι μας μαζί με τον Βαγγέλη το Σοφρά, συνεργάτη των Γερμανών, και πήραν τον Λεωνίδα τον αδερφό μου ως όμηρο αντί για μένα. Όταν το ‘μαθα πήγα και παραδόθηκα για να γλιτώσω τον αδερφό μου. Με πήγανε στον Άγιο Γιώργη. Έφαγα πάρα πολύ ξύλο. Με έδερναν με μια ουρά σαλαχιού με αγκάθια στην άκρη και με το τράβηγμα έβγαινε το πετσί από το σώμα μου. Μου πατούσαν το κεφάλι και με χτυπούσαν με τις μπότες τους. Μετά με πήγαν στο Χαϊδάρι, αφού πρώτα μας πέρασαν από τη Μέρλιν (εννοεί την οδό Μέρλιν όπου ήταν τα γραφεία της Γκεστάπο) που σε δωματιάκια μικρά ήμασταν καμιά πενηνταριά. Εκεί βρήκαμε το Στέλιο το Νικολέττο, Αμπελακιώτη καραβομαραγκό, που του είχαν βγάλει τα νύχια. Του είπαν οι Γερμανοί ότι θα τον εκτελέσουν μαζί με μένα κι άλλους 70. Στο Χαϊδάρι έμεινα τρεις μέρες. Δεν ήθελα να φάω γιατί ήξερα πως θα με κρεμούσαν. 

Την άλλη μέρα μας είπαν θα προχωρήσετε σιωπηλά και θα γίνει μεταφορά σε άλλο στρατόπεδο. Θα γινότανε αποστολή στη Γερμανία. Έπιασαν και φώναξαν περίπου χίλια ονόματα. Τη μετάφραση την έκανε ο καθηγητής πανεπιστημίου της ζωολογίας Πανταζής, που ήταν κατάδικος διερμηνέας αλλά όχι χαφιές. Περιμέναμε με αγωνία να ακούσουμε τα ονόματα. Ενώ είχαν τελειώσει τα ονόματα τη τελευταία στιγμή βγήκε ένας στρατιώτης με μια τελευταία κόλλα. Το τελευταίο όνομα που ακούστηκε ήταν το δικό μου. Μας φόρτωσαν σε ένα φορτηγό κι ύστερα σε ένα τραίνο. Ταξιδέψαμε διαμέσου της Βουδαπέστης και το τραίνο αυτό ήταν για μεταφορά αλόγων. Στο δρόμο μας έδωσαν κουκιά χλωρά για να φάμε. Φτάσαμε στο Αμβούργο στις φυλακές. Εκεί έγινε διαλογή από γιατρούς και συνάντησα άλλους τρεις Σαλαμίνιους. Το Μιχάλη το Ζερβό, το Γιώργο το Περδικούρη και το Νίκο το Σακελλάρη. Κι ήτανε κι ένας άλλος από τα Μέγαρα που δε θυμάμαι το όνομά του. Ψείρα, πείνα, πολύ δουλειά, σχεδόν ξυπόλυτοι πάνω στα χιόνια μ’ ένα ζευγάρι τσόκαρα. Το ένα μου χε σπάσει και το χα δέσει μ’ ένα συρματάκι. Το σημάδι το έχω ακόμα στο δεξί πέλμα μου. Κάθε μέρα μας μετρούσαν. Από τη ταλαιπωρία πολλοί πέθαιναν. Δούλεψα στα κάτεργα, στα εργοστάσια του Κρουπ (σημερινή ThyssenKrupp AG, συνεργάτη του πολεμικού ναυτικού, μέχρι πρότινος (;) ιδιοκτήτρια εταιρία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά) στα βλήματα σε κάτι ειδικές στοές. Εκεί είχαν τις βαφές και βάφαμε τα βλήματα κίτρινα. Οι Γάλλοι, οι Ρώσοι και οι Πολωνοί αιχμάλωτοι είχαν κόκκινη κονκάρδα για να τους ξεχωρίζουν επειδή ήτανε κομμουνιστές. Μας επιτηρούσαν οι κάπο που ήταν γερμανοί εγκληματίες φυλακισμένοι και μας έδερναν με συρματόσκοινα." 

Αδημοσίευτη φωτογραφία από τα Αρχεία του Αμερικανικού Ναυτικού: βομβαρδισμένα πλοία στη προβλήτα του Ναυστάθμου Σαλαμίνας
 ΒΑΚΙΛΟΣ

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από τη μαρτυρία του κ.  Χατζηνικολάου.

Το γ' τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου 2010 και τυπώθηκε σε 800 αντίτυπα. Αναζητήστε τα στα βιβλιοπωλεία του νησιού χωρίς αντίτιμο.

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

..έργα ηθικής και καθαρμού της πόλης, μεγάλα, επικοινωνιακά... έργα έμπνευσης του ιδιόμορφου δημάρχου της περιόδου 1967-1974, του Αριστείδη Σκυλίτση.

Καθάρισε σε μια νύχτα τη γειτονιά των πορνείων, διώχνοντας πεντακόσιες εκδιδόμενες γυναίκες από το λιμάνι. Επίχωσε τις σπηλιές στα βράχια της Πειραϊκής, και μαζί τους το αρχαίο Κονώνειο τείχος, σβήνοντας από το χάρτη ένα παμπάλαιο στέκι χασικλήδων, τη “Σπηλιά του Δράκου”. Ολοκλήρωσε την επιχείρηση εξωραϊσμού της πόλης, γκρεμίζοντας τα περισσότερα δημόσια νεοκλασικά αρχιτεκτονήματά της, το δημαρχείο, δύο εκπαιδευτήρια, τη δημοτική αγορά και τη μνημειώδη μαρμάρινη κλίμακα των κήπων της Τερψιθέας. Ανάμικτα, η βρώμα της ψαραγοράς, η κρυφή ζωή των πορνείων, η παραβατικότητα των χασικλήδων και οι ασυντήρητοι σοβάδες των νεοκλασικών μεγάρων, τσουβαλιάστηκαν σε ένα δέμα και αφαιρέθηκαν με χειρουργική ταχύτητα και μέθοδο από το σώμα του Πειραιά. Ό,τι δεν τολμούσαν να κάνουν οι κυβερνήσεις της ανάπηρης μεταπολεμικής δημοκρατίας το έκανε η δικτατορία. Το κενό των επεμβάσεων της χούντας κατέλαβαν σιντριβάνια στη μέση της θάλασσας, οδοκαθαριστές παρελαύνοντες με ομοιόμορφες στολές, κηπάρια με χλόη, ρεπλίκες μαρμάρινων κορινθιακών κιόνων, ένα ετήσιο καρναβάλι και τρία τεράστια ημιτελή γιαπιά, που ακόμη στέκουν άσχημα και εγκαταλειμμένα. Μαζί με αυτά κι ένα διαλυμένο ταμείο του δήμου Πειραιά. 
 
Τα χρόνια πέρασαν. Η κατεδάφιση των νεοκλασικών εκ των υστέρων πληγώνει τους Πειραιώτες. Οι αρχαιολόγοι και οι επιτροπές κατοίκων παλεύουν να ανακτήσουν τη χαμένη Πειραϊκή, τη θαμμένη κάτω από τα χώματα και τα αυθαίρετα. Μόνο την Τρούμπα δεν τολμά ουδείς να αναπολήσει. 
 
Αναζητούσα παλιές φωτογραφίες, εικόνες των δρόμων με τα κόκκινα φανάρια. Δεν υπάρχουν. Παρότι τα ιστορικά αρχεία αλλά και τα κιόσκια των εκδοτικών οίκων στην καλοκαιρινή έκθεση βιβλίου του Πασαλιμανιού, είναι γεμάτα με παλιές καρτ-ποστάλ του Πειραιά. Των νεοκλασικών, των παραπηγμάτων των προσφύγων, των ατμόπλοιων και των ιστιοφόρων του λιμανιού, των αρχαιοτήτων, των μικτών λουτρών του Φαλήρου. Όμως οι οδοί Φίλωνος και Νοταρά απουσιάζουν από το πάνθεον της επίσημα καταγεγραμμένης μνήμης. Κι' ας είναι ακόμη το τοπωνύμιο, η Τρούμπα, πασίγνωστο σ' όλη την Ελλάδα, όχι ως στέγη ναυτιλιακών εταιρειών, όπως μετασχηματίστηκε μετά την καταστροφή της, αλλά ως τόπος ακολασίας.
 

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Μια φωτογραφία από τα παλιά


Το ερημητήριο του Άγγελου Σικελιανού στη Σαλαμίνα
πολύ πριν το μετατρέψουν σε ένα μουσείο μονίμως κλειστό 
που να θυμίζει έντονα μεζονέτα στις Κυκλάδες.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ. ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

Μετά το τέλος της ψηφοφορίας, αργά τη νύχτα, μια ηλικιωμένη γυναίκα στεκόταν έξω από ένα εκλογικό τμήμα περιμένοντας. Είπα με το λογισμό μου. Για κοίτα, η περιέργεια τι κάνει... Γριά γυναίκα και περιμένει ως τέτοιαν ώρα για να μάθη το αποτέλεσμα!... Δεν κρατήθηκα. "Καλέ θεία, της λέω, μην περιμένεις. Θ' αργήσουν πολύ ακόμη για να τελειώσουν. Θέλουν ώρες για να βγάλουν το αποτέλεσμα.

-"Όχι παιδί μου. Δεν κάθομαι γι' αυτό, μου απαντά. Περιμένω να πάρω μια συνταγή για το άρρωστο εγγόνι μου που βρίσκεται σε ανάγκη". Ένοιωσα καθήκον μου να την πληροφορήσω πως μέσα στην Εφορευτική Επιτροπή δεν υπήρχε κανένας γιατρός, και πως θα έπρεπε να κοιτάξη σ' άλλο τμήμα, κι αν ήθελε να την βοηθήσω σ' αυτό.

-"Όχι ευχαριστώ. Δε ζητάω γιατρό. Τη συνταγή περιμένω. Θα την βγάλουνε από την κάλπη!" Παρ' ολίγο να την πιστεψω για μπιτ ζουρλή τη δόλια γερόντισσα, αν δε συνέχιζε να μου δώσει εξηγήσεις. "Η κόρη μου, κυρ Νίκο, τα μπέρδεψε όταν εψήφισε. Ήτανε να μην τα χάση; Τούτες τις μέρες στο σπίτι μας ο δρόμος διασίδι! Ένας έφευγε, άλλος ερχότανε, από τους υποψήφιους αφίνοντάς μας τα ψηφοδέλτια του.. Ο ένας με το γέλιο του και τα παρακαλετά. Ο άλλος σειναμένος και κουνιστός σαν καραγκιοζάκος, με τις φοβέρες του και τα παινέματα, κι άλλος με το σιγανό και τα ταξίματα.. Έτσι, τη στιγμή που πήρε να βάλη το ψηφοδέλτιο στο φάκελλο, η κόρη μου βιαστικά - βιαστικά, με φόβο μην ιδή, μην καταλάβει κανείς ποιανού ήταν, έβαλε μέσα τη συνταγή του παιδιάτρου απ' την Αθήνα που την είχε κι αυτήν μέσα στην τσάντα! Τώρα κάθομαι να την βγάλουν, γιατί είναι ανάγκη να πάρη το εγγόνι μου το γιατρικό!

Νίκος Σαλτάρης, Εφημερίδα 'Η ΣΑΛΑΜΙΝΑ', φύλ, 63, 1964

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

ΒΑΚΙΛΟΣ, Γ' ΤΕΥΧΟΣ, ΣΕΛ. 89


ΤΟ ΔΕΛΤΑΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΕΛΗΝΙΩΝ. ΕΝΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

H πίσω πλευρά του λαχνού
 
Αναμφισβήτητα το δελτάριο που παρουσιάζουμε για πρώτη φορά αποτελεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο μοναδικής τοπικής αξίας. Ο Άγιος Νικόλαος των Σεληνίων σε μακέτα τυπωμένη πάνω σε λαχνό, με σκοπό την ενίσχυση της ανακατασκευή του. Για να είμαστε όμως ακριβείς δε πρόκειται για ανακατασκευή αλλά για την κατεδάφιση ενός μεταβυζαντινού ναΐσκου, μονόχωρου με δίρριχτη στέγη στο οποίο ήταν εφαπτόπενο επίσης το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Ο ναός του Αγίου Νικολάου αναφέρεται για πρώτη φορά από τον γνωστό Τούρκο περιηγητή Εβλιά Τσελεμπή, ο οποίος επισκέφτηκε την ακτή των Σεληνίων σε ένα από τα ταξίδια του. Το έτος που κυκλοφόρησε το «λαχείον» είναι το 1954 και η τιμή του λαχνού ήταν οι «ΔΡΧ. 10.» και ο ναός ανηγέρθη το 1955 από τον αρχιτέκτονα Σόλωνο Κυδωνιάτη.

Η μπροστινή πλευρά του λαχνού που αποτυπώνει τη μακέτα της εκκλησίας

Εδώ σταματάει ο ρόλος του ιστορικού και αρχίζει εκείνος του κριτικού. Διότι, πίσω από τις γραμμές, εκεί όπου το μεγάλο δώρο του λαχνού είναι ένα οικόπεδο στα Σελήνια, διακρίνεται ολοφάνερα μια συμπόρευση της θρησκευτικής πίστης με το υπό δημιουργία ιδιοκτησιακό και καταναλωτικό καθεστώς της εποχής και φαίνεται πως η ιερότητα περνάει μέσα από τίτλους κατοχής και κυριότητας. Η αγνή λατρεία στο Θεό βρίσκεται σε απόλυτη ταύτιση με το μοντέλο της «σαλαμινοποίησης», δηλαδή της ταχείας κατάτμηση γης σε μικρά κομμάτια ευπώλητης ιδιοκτησίας με σκοπό την οικιστική αποσυμπίεση της πρωτεύουσας, δημιουργώντας μια μικρή κοντινή όαση, ώστε να ξεγελιούνται οι διαμαρτυρόμενοι πληβείοι της τσιμεντούπολης και να στέκει αδιάρρηκτη η μητροπολιτική κερδοφορία, αν όχι να επεκτείνεται περαιτέρω. Δεν είναι τυχαίο πως οι εκκλησιαστικές διαμάχες με δημοτικούς φορείς για ιδιοκτησιακά θέματα καλά κρατούν. Όπως δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι παραθεριστικοί οικισμοί της νοτιοανατολικής και νοτιοδυτικής Σαλαμίνας ηλεκτροδοτήθηκαν με το πρόσχημα της ηλεκτροδότησης εκκλησίας που φτιαχνόταν πρόχειρα για το σκοπό αυτό, μιας και υπήρχε νομοθεσία άμεσης παροχής ρεύματος σε εκκλησίες. Κι έτσι άνοιγε και ο δρόμος της ηλεκτροδότησης των παραθεριστών. 

Τέτοια ήταν η ανάπτυξη, ώστε η Σαλαμίνα να μην αποτελεί ουσιαστικά νησί του Αργοσαρωνικού πια, αλλά την αμέσως επόμενη γειτονιά μετά το Πέραμα.

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ

από την ιστοσελίδα της λίμνης Κουμουνδούρου

Βλέποντας τη φωτογραφία ο συνειρμός αναδύεται αβίαστα:
Άγγελος Σικελιανός - Ιερά Οδός

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

ΤΟ ΚΑΠΕΛΑΚΙ ΜΟΥ ΣΤΡΑΒΑ

Πριν μια βδομάδα, καθώς περπατούσα στα Σελήνια, βιαζόμουν και λίγο, είδα για καλή μου τύχη μια κυρία να πουλάει καπέλα στο δρόμο. «Όλο και αυξάνει η γκάμα των μικροπωλητών», σκέφτηκα και έσπευσα να αγοράσω ένα, μιας και θα το χρειαζόμουν στη παραλία όπου και κατευθυνόμουν.

Την πλησιάζω και την ρωτάω «πόσο τα έχετε τα καπελάκια κυρία;»

- «Καλημέρα, η Ρούλα η Νάννου είμαι. Υποψήφια Δήμαρχος Σαλαμίνας», μου είπε χαμογελαστά.

Προς στιγμήν σάστισα, Ίσως και γι’ αυτό επέμεινα στην ερώτησή μου.

- «Καλή επιτυχία να έχετε, όμως πόσο τα δίνετε τα καπελάκια;».

- «Δωρεάν τα δίνω, για γνωριμία με τον πολίτη», μου απάντησε κάπως ενοχλημένη είναι η αλήθεια.

Ακόμη δεν είχα καταλάβει. Μου πέρασε κι απ’ το μυαλό πως ίσως ήταν και καμιά παλαβή που δε ξέρει τι λέει. Δεν ήθελα όμως να την κοροϊδέψω.

- «Δεν πειράζει της λέω, θα σας δώσω 5 ευρώ» και αρπάζω το καπέλο να φύγω.

- «Σας παρακαλώ πολύ», μου είπε εμφανώς νευριασμένη και έτεινε το χέρι της προς τη μεριά μου για να επιστρέψει τα χρήματα.

Καθώς απομακρυνόμουν άκουγα πίσω μου ταραγμένες φωνές: «δε τα πουλάω τα καπέλα, τα χαρίζω βλάκα, ΤΑ ΧΑΡΙΖΩ!»

ΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ
Είναι ξεκάθαρο πλέον πως η πολιτική έχει φτάσει στο πιο σαχλό της σημείο και οι υποψήφιοι δεν μπορούν να εμπνεύσουν τίποτα περισσότερο από τον οίκτο μας.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

ΒΑΚΙΛΟΣ, Γ' ΤΕΥΧΟΣ, ΣΕΛ. 64


Καταγραφή της εκτέλεσης τριών Σαλαμινίων την 7η Ιανουαρίου 1942 από τους Γερμανούς


Πληροφοριοδότρια: Αφροδίτη (Βίτα) Προκοπίου Σοφρά, σύζυγος Ιωάννη Βιλλιώτη
Γεννηθείσα: 1914
Σπουδές: Γυμνασιακές (οκτατάξιο Γυμνάσιο)
Η καταγραφή έγινε στις 16-5-09
Μέθοδος: Απλή καταγραφή

«Εξήντα επτά χρόνια θρηνώ· θρηνώ κάθε βράδυ για το πώς έφυγε ο Μητσάκης. Έζησα την εκτέλεση του κουνιάδου μου, του αδερφού του άντρα μου, του Γιάννη, το 1942.
            Θα στα πω όλα αναλυτικά, με το νι και με το σίγμα. Μέναμε τότε στο σπίτι της παραλίας. Το πρωί της παραμονής των Θεοφανίων πέρασε ο Μητσάκης από το σπίτι να πάρει τον άντρα μου να πάνε στο εμπορικό που είχαν ανοίξει, στην αρχή της Λεωφόρου Φανερωμένης. Του λέει ο άντρας μου «Πετάγομαι, Μήτσο, να πάρω κάτι κόλλες κι έρχομαι». Εκείνη την ώρα ανέβαινε η κλούβα των Γερμανών και πήγαινε πάνω στο Πυροβολείο. Σε λίγη ώρα κατέβηκε, βγήκαν οι Γερμανοί, τον άρπαξαν και τον έβαλαν μέσα. Κατά σύμπτωση η Κουλίτσα του Κουρτίδη είδε τι έγινε και ήρθε με κλάματα και με ειδοποίησε. Το βράδυ μάθαμε τι έγινε. Είχαν βγάλει μια διαταγή οι Γερμανοί να πιάσουν δέκα ομήρους για κάτι που είχε γίνει σ’ ένα άλλο νησί. Δεν ξέραμε για ποιο λόγο. Το ίδιο βράδυ τους πήγαν στο νησί (εννοεί τον Αγ. Γεώργιο) και μετά σ’ ένα ψηλό σπίτι (εννοεί τη βίλλα Παναγιωτόπουλου), που όποτε περνάω κλαίω. Οι Γερμανοί ήταν αυστηροί και βλοσυροί, δεν μας άφηναν να τους δώσουμε ρούχα κι είχε ένα κρύο, ένα χειμώνα βαρύ. Σηκώθηκα με τη συννυφάδα μου των Θεοφανίων να πάμε να τον δούμε. Δεν μας άφηναν. Τους επιτηρούσαν αυστηρά.
Μου λέει ο Βαγγέλης ο Σοφράς, ο πρώτος ξάδελφος του πατέρα μου: «-Βίτα μου, είναι δύσκολα τα πράγματα, θα πάρουν άλλους δέκα».
            Κείνες τις μέρες, μας είχαν απαγορέψει οι Γερμανοί την κυκλοφορία μετά τις 6 το απόγευμα. Έβλεπες όλο το πρωί και το μεσημέρι ανά εκατό μέτρα, πέντε-πέντε οι Γερμανοί να περιπολούν. Δεν μπορώ ν’ ακούω μπότα, ακόμα και τώρα· ακόμη και ήχους που μου τη θυμίζουν. Νωρίς το πρωί της εβδόμης του Γενάρη οι Γερμανοί έστησαν μπροστά στ’ αγάλματα τρεις στύλους ξύλινους. Όλοι καταλάβαμε πως κάτι ετοίμαζαν. Είχαν κλείσει και τη συγκοινωνία. Πέραμα δεν είχε, ούτε από τα Παλούκια, ούτε από τη Φανερωμένη. Βλέπω την Άννα την Παπασωτηρίου «-Θα σκοτώσουν τον πατέρα της Φραγκούλας, μου λέει. Θα πιάσουν κι άλλους ομήρους». Έβαλα τις φωνές, δεν άντεχα άλλο. Κλειστήκαμε στα σπίτια. Γύρω στις 10 το πρωί, οι Γερμανοί παρατάχτηκαν σε σχήμα Π μπροστά από τους ξύλινους στύλους με τα νώτα στραμμένα στα καφενεία. Όλες οι Αρχές της Κούλουρης ήταν εκεί. Ο Δήμαρχος, Γιώργος Παπασωτηρίου, η Αστυνομία, οι Λιμενικοί. Ήρθε η Κλούβα κι έβγαλαν τον κουνιάδο μου, τον Πούτο και έναν υπαξιωματικό του Ναυστάθμου από τις Σπέτσες, τον Ρούκα. Τους έβγαλαν δεμένους και τους έστησαν στους στύλους. Ήταν ένα πρωινό γλυκό, μια συννεφιά γκρι απαλή, μια ηρεμία, μια ησυχία!
Είχα κουφώσει το παράθυρο και τα ’βλεπα όλα. Βγήκα έξω και φώναζα σαν τρελή. Με έσπρωξαν οι Γερμανοί όμως και με ανάγκασαν να κλειστώ στο σπίτι. Πήγα πάλι στο παράθυρο. Ένας Γερμανός φώναξε το πυρ και τους σκότωσαν. Ο κουνιάδος μου σπαρτάραγε, δεν πέθανε αμέσως και πήγε ένας Γερμανός και του έδωσε τη χαριστική βολή κάτω από το σαγόνι.
            Δώσανε μετά διαταγή οι Γερμανοί να κρεμαστούν τα σώματα των νεκρών για τρεις μέρες, για παραδειγματισμό. Όταν σουρούπωσε κι άρχισε το αεράκι, έβλεπες τα σώματά τους να ταλαντεύονται και άκουγες το τρίξιμο του σκοινιού στο ξύλινο δοκάρι.
            Μετά τρεις μέρες άφησαν να πάρουμε τα πτώματά τους. Με συνοδεία Γερμανών τα πήγαμε στο σπίτι και μας απαγόρεψαν να τους κλάψουμε, να τους μοιρολογήσουμε, να μην μπει κανένας στο σπίτι τους, παρά μόνο οι γυναίκες τους. Όταν τους έθαψαν, πήγαν οι Γερμανοί κι έσπασαν τους σταυρούς. Αυτά έζησα και στα είπα. Κι ζω ακόμα για να τα λέω».
            
ο βομβαρδισμός του Ναυστάθμου από τα γερμανικά στούκας

Το γ' τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου 2010 και τυπώθηκε σε 800 αντίτυπα. Αναζητήστε τα στα βιβλιοπωλεία του νησιού χωρίς αντίτιμο.

η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger