ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΌΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
(Απόσπασμα)
Διασχίζοντας το πάρκο, τα σκυλιά την αντιλήφτηκαν κι εκεί κοντά στο σιντριβάνι ανέβηκε ένα σκαλάκι και μοίρασε σε όλα, αχ χθες ήταν 4 σήμερα 6, μοίρασε σε όλα μεζεδάκια.
Τα αδέσποτα, ήταν πάντα γι αυτήν ένας λόγος λύπης στους περιπάτους της στην παραλία. Αυτά, και όχι μόνο, την έκαναν ν’ αμφισβητήσει τη σοφία της φύσης, να τη θεωρήσει ανάμεσα στα άλλα ανηλεή, τρομακτική ,Παράγει με ρυθμούς ιλιγγιώδης μορφές ζωής προς ανάλωση, προς γρήγορο θάνατο . Μπήκε κι αυτή στο παιχνίδι μαζί με άλλους, να διεκδικήσουν δικαιώματα υπέρ των ζώων, παρέμβαση στη φύση με στειρώσεις. Εκεί επίσης κατάλαβε πόσο διασκεδάζει η κάθε εξουσία με τους θυμούς, τις φωνές, και τις φωτιές κάποιων εξεγερμένων και πόσο αναγκαία της είναι όλα αυτά, με μέτρο βέβαια, μην το παρακάνετε και μας παρακουράσετε γιατί…
Αυτή μεγάλωσε, δεν μπορεί εύκολα να τρέχει ,αυτή απογοητεύτηκε κι αγαπά τώρα τα αδέσποτα όπως τον εαυτό της. Περπατά ανάμεσά τους σαν δικό τους πλάσμα, ένα σκυλί με τη διαφορά ότι κουβαλάει πάντα ένα σακουλάκι γεμάτο φαγητό κι έχει και χέρια και χαϊδεύει .Καθώς περπατάει και την ακολουθούν τα σκυλιά του δρόμου όλο σκέφτεται και κάπου-κάπου σιγοτραγουδάει.
«Περιμένω τη μέρα, περιμένω αυτούς που θα τολμήσουν να το παρακάνουν, με τρόπους καινούργιους , όχι πάνω στα παλιά ίχνη.»
Α, μην απορείτε. Κάποια στιγμή ο καθένας μας διαλέγει μια ομάδα, όπου εντάσσεται και φοράει κάποιες μέρες μπλούζες με λογότυπα, καπελάκια με ζωάκια, άλλοι μακριά φορέματα και αφήνουν με ευσέβεια να ασπρίσουν τα μαλλιά τους κι άλλοι ωραία βρακάκια και λουλούδια στο κεφάλι, άλλοι…Ατέλειωτες παραλλαγές, ατέλειωτες στολές. Η ανάγκη να ανήκουμε σε ομάδες κι ας φωνάζουμε και κοπτόμαστε περί της μοναδικότητάς μας.. Ας έχουμε την ομάδα μας ν’ ακουμπάμε παρήγορα το άδειο της ζωής μας. Όχι ότι είναι κακό, όχι ότι δεν προσφέρουν, αρκεί μονάχα να μη σε συνεπάρει εκείνος ο δαίμονας της περηφάνιας και σε ανεβάσει πάνω από τις πόλεις των ανθρώπων και δεις τις ομάδες και δεις τα παιχνίδια και δεις τους κύκλους των ανθρώπων μέσα στους αιώνες και σε κυριεύσει η επιθυμία να πέσεις από τα φτερά του δαίμονα κι εκεί λίγο πριν αγγίξει το σώμα σου τις κορυφές των κτιρίων , εκεί να γίνει μια έκρηξη και σαν μια ωραία φλόγα να φύγεις, να σκορπίσεις , να εξαφανιστείς..
-Σκυλάκια μέχρι εδώ, γυρίστε πάλι πίσω. Από δω και πέρα είναι η λεωφόρος, είναι ο θάνατος. Άντε, άντε και χτυπώντας παλαμάκια και χτυπώντας τα πόδια δυνατά στις πλάκες του πεζοδρομίου, τα διώχνει κι εκείνα υπακούνε και χάνονται μέσα στο πάρκο.
-Αύριο πάλι.
Ροβίνα Άλμπα
6 σχόλια:
Οι ομάδες τελικά πρέπει να σταματήσουν. Κάθε άλλο παρά καλό μας κάνουν... Κάποιοι πάντα εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις υπέρ τους, εκμεταλλεύονται την ανάγκη επικοινωνίας των ανθρώπων για να πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Ερημίτης
Το θέμα δεν είναι αν πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν οι ομάδες ή δεν πρέπει. Το θέμα είναι αν μπορούν οι άνθρωποι να είναι έξω από ομάδες, αν αντέχουν την προσωπική τους ελευθερία αν τολμούν να είναι μοναδικοί...
Την προσωπική τους μοναξιά θέλεις να πεις. Δεν πιστεύω ότι η προσωπική ελευθερία μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε καμένα πράγματα σε ερείπια... Πληγώνει, ή σε μερικές περιπτώσεις φτιάχνει ανθρώπους τέρατα, εγωιστές, ματαιόδοξους... Οι έξυπνοι άνθρωποι σέβονται μόνο τον εαυτό τους, τον υπερεκτιμούν μη σου πω. Παντού υπάρχει δόλος.
Η λιλιθ καλά;
Ερημίτης
Ερημίτη,μη με παρερμηνεύεις. Εννοώ την προσωπική τους ελευθερία και όχι μοναξιά . Η μοναξιά υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.Η Προσωπική ελευθερία για όσους μπορούν αληθινά να την κατακτήσουν αληθινά και βαθιά αυτή είναι δύσκολη αυτή είναι που λέω μπορεί να σε κάνει ν' ανεβείς στα φτερά του δαίμονα κι όλα να τα δεις χωρίς νόημα ή μάλλον με το αληθινό τους νόημα ..κύκλοι, ίδια παιχνίδια ανα τους αιώνες κ.τ.λ. και κ.τ.λ. Και ποια είναι τα καμένα πράγματα και τα ερείπια. Ίσως η ερημιά σ' έχει κάνει στριφνό και δεν σε πιάνω.
Με τη Λίλιθ μαθαίνουμε το τραγούδι "Ζούμε άχαρες μικρές ζωές..
Έχει παράξενη φωνή τόσο παράξενη που τα λόγια και η μουσική του τραγουδιού αφήνουν στο δέρμα μου βαθιές χαρακιές κόκκινες..αυτή έχει δέρμα σκληρό και δεν την ΄πονάει το τραγούδι.Νομίζω πως λίγο μ' εκδικείται έτσι γιατί τις νύχτες που πέρασε μόνη στο δάσος για τις νύχτες που ο θάνατος την ακούμπαγε με τα κρύα δάχτυλά του.Τώρα έχει κερδίσει τη ζωή αλλά ο φόβος του θανάτου κατοικεί ακόμα στη φωνή της. Την κοιμίζω στο φαγωμένο από τη Φρόσω μαξιλάρι και της λέω .Μη φοβάσαι μικρούλα Λίλιθ , μη φοβάσαι τίποτα . Όλα πέρασαν.Λοιπόν ποια είναι τα ερείπια;
Ροβινα διαβασα το κειμενο σου και για ακομη μια φορα μου μετεφερες μια δυσκολη ομορφια,βλεπεις ειναι ο τροπος που γραφεις σαν καλοακονισμενο μαχαιρι που εισχωρει βαθια στις συμβασεις και στα τετριμμενα.. Κραταω τη φραση σου" περιμενω τη μερα, περιμενω εκεινους που θα τολμησουν να το παρακανουν,αλλα με νεους τροπους ,οχι πανω στα παλια ιχνη.." Αυτο ειναι μια καλη αρχη απο μια σχεση μεχρι μια ανατροπη..Γιατι καμια φορα οι αριθμοι βγαινουν λαθος αλλα συντομα θα αντικατασταθουν με νεους υπολογισμους... στο χαρτη της αναζητησης μιας καινουργιας ζωης.Συντομα...
giwrgos
Μερικές φορές το μυαλό προτείνει δρόμους που το ίδιο το κορμί που το κουβαλάει διστάζει να τους περπατήσει. μερικές φορές το έχω αντίπαλό μου γιατί με κάνει να βάζω σε δεύτερη μοίρα τις επιθυμίες τις μικρές και τρυφερές κι αυτόν τον καιρό , μετά από τόσες βροχές , παρακαλουθώντας την βλάστηση των άγριων χόρτων που η λαχτάρα τους να βγουν από το χώμα μου φαίνεται σχεδόν ανίερη, τι έχουν τάχα να δουν πάνω από το χώμα που να δικαιώνει αυτή τους τη λαχτάρα, τέλος πάντων ξέφυγα, αυτήν την εποχή λοιπόν το μόνο που επιθυμώ είναι να άκούσω στους τσιμεντένιους διαδρόμους του κήπου γνώριμα βήματα.Ονειρεύομαι τις νύχτες ήχους αγαπημένους και φωνές και πετάγομαι ...αλλά είναι τα σκυλιά...όμως ξέρω πως οι πολλές βροχές πάντα εγκυμονούν ελπίδες και περιμένω...
Δημοσίευση σχολίου