Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου

Είδα αυτόν τον πίνακα σε κάποιο άλλο μπλοκ και μου άρεσε. Είναι του Pieter Brueghel του Γέροντα ή αλλιώς του παλαιότερου αλλά προτιμώ του Γέροντα, γιατί υπήρξε ζωγράφος και ο γιός του με το ίδιο όνομα

Πολύ γοητευτικός πίνακας ..αλλά με βάζει σ' έναν ιδιαίτερο προβληματισμό. Ο τίτλος είναι Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου. Το πέταγμα του Ίκαρου έχει να κάνει με την επιθυμία του ανθρώπου να ξεφύγει από την έλξη του χώματος να πετάξει να κυριαρχήσει όπως κατά κάποιον τρόπο στη γη έτσι και στον αερα να τον περπατήσει κι αυτόν.

Είναι αλαζονεία, ανυπακοή και διάθεση ν' αποδείξει πως ο άνθρωπος όλα τα μπορεί. Κι έρχεται τώρα ο ζωγράφος και βάζει σε πρώτο κυρίαρχο πλάνο τον γεωργό , αφοσιωμένο στο όργωμα , στο χώμα , δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο και σε δεύτερο πλάνο ο βοσκός κάπως πιο περίεργος αλλά κι αυτός κοιτάζει σε λάθος κατεύθυνση. Μετά το καράβι επιβλητικό κι εκεί στη γωνία ένα μικρό φτωχό ποδάρι του πνιγμένου Ίκαρου . Τέτοια αποκαθήλωση του Ικάριου εγχειρήματος δεν έχω ξαναδεί. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο, δεν ξέρω τη φιλοσοφία του ζωγράφου ίσως να σημαίνει πως οι άνθρωποι οι σύγχρονοι ενός τολμηρού πειράματος είναι τόσο προσηλωμένοι στις συνήθειές τους, φοβούνται τόσο την αλλαγή και δεν τολμούν να αναγνωρίσουν ή να θαυμάσουν κάτι καινούργιο ή μπορεί ο ζωγράφος να θέλει να δείξει τη δική του ιεράρχηση στα επιτεύγματα του ανθρώπου, πράγμα που μου φαίνεται πιο συμπαθές. Γιατί αλήθεια θαυμάζω μέχρι φόβου τα τεχνολογικά επιτεύγματα του ανθρώπου ,αλλά σκύβω με ευλάβεια πάνω από τη γη και τους καρπούς της και ταπεινά αναρωτιέμαι τι μας διαφεύγει , όταν την ίδια στιγμή κάπου σε μια χώρα θάβουν ακόμα μέχρι το λαιμό μια γυναίκα και την λιθοβολούν εως θανάτου γιατί ο άντρας της την κατηγόρησε για μοιχεία ...Μα θα πει κανείς έτσι είναι ο κόσμος γεμάτος αντιθέσεις..

Μέχρι να βρεθεί ίσως μια άλλη ισορροπία πραγμάτων εγώ κοιτώ τον πίνακα , θαυμάζω το γεωργό τη σταθερή ρίζα του είδους , καλοτυχίζω τον βοσκό ως τον πιο αμέριμνο κι έχω ένα μικρό θρήνο στην καρδιά μου για το ποδαράκι του Ίκαρου που πλέει πάνω στο νερό ... αλλά το μυαλό μου δονείται από κάτι που δεν αποτυπώνεται στον πίνακα. Από τη μεγάλη κραυγή του Ίκαρου που έμεινε πίσω , στον αέρα , κραυγή όχι πόνου, όχι ήττας αλλά εναντίωσης και κατά καιρούς συνεπαίρνει πάλι κάποιες δυνατές ψυχές

Ροβίνα ‘Αλμπα