Άρχισαν τα μελτέμια να φυσούν στη Σαλαμίνα, το νησί αδειάζει σιγά-σιγά, τα τραπεζοκαθίσματα λιγοστεύουν από κόσμο παραδίνοντας τα πεζοδρόμια γενναιόδωρα στους πεζούς, κι οι εξατμίσεις της αδιέξοδης νεολαίας ηχούν όλο και λιγότερο.
Το καλοκαίρι στη Σαλαμίνα λήγει σαν όλα τα προηγούμενα, απότομα σα τα προηγούμενα, βουβά σα τα προηγούμενα, διότι μέσα στο θέρος τα ζήσαμε όλα με τη σειρά.
Τους υπέργηρους πνιγμούς στα θολά νερά του Αιαντείου, τις βλακώδεις παραστάσεις, που αν και πετυχημένες αρπαχτές, κατάφεραν να πατώσουν στο Ευριπίδειο ξανά, τα γνωστά δημοτικά συνέδρια των γραφικών που τους σέρνει από τη μύτη ο εθνικισμός και βέβαια, για καλή μας τύχη, είδαμε το δάσος των Κανακίων να επιβιώνει για μια ακόμη χρονιά.
Στην αναμονή για τα πρωτοβρόχια λοιπόν, σε ρυθμούς σχεδόν σχολικούς, το βουητό των τζιτζικιών δίνει τη θέση του στους ψίθυρους των ανυπόμονων ψηφοφόρων: Σοφράς, Νάννου, Τσαβαρής, το τρίγωνο της μέλλουσας εξουσίας στο στόμα όλων σαν το βόμβο ενός μηχανικού κινητήρα. Σοφράς, Νάννου, Τσαβαρής, τυπάκια λάγνα για εξουσία παίρνουν θέση στις ομιλίες της καθημερινότητας των πειθαρχημένων μαζών του νησιού που είναι έτοιμες να προσκυνήσουν τον νέο Ηγέτη.
Στην αναμονή για τα πρωτοβρόχια λοιπόν, για τις πρώτες πλημμύρες στις κεντρικές λεωφόρους, θα το υποστούμε κι αυτό.
Και να με συγχωρείτε, αλλά αγαπάω αρκετά τούτο το νησί για να μπορώ να κλείσω τα αυτιά μου στον εκκωφαντικό του θρήνο.
Σ.Σ.
 |
| Σαλαμίνα |
1 σχόλιο:
Ωραίο!
Δημοσίευση σχολίου