'Κουλουριώτικη τράτα' - Ένα διήγημα του Γιάννη Σκαρίμπα. Διαβάστε το δωρεάν από την σελίδα του μικρού απόπλου.
1 σχόλιο:
Ανώνυμος
είπε...
Από την πρώτη στιγμή που τον είδα ,μου άρεσε.Τον είχα δει βέβαια και στο διαδίκτυο αλλά ομολογώ πως απλώς τον αποθήκευσα στην επιφάνεια εργασιας καικάποιες στιγμές πολύ γρήγορα διέτρεξα κάποια σημεία του. Όμως όταν τον πήρα στα χέρια μου τότε κατάλαβα τη διαφορά.Τουλάχιστον για μένα ποτέ ένα βιβλίο, ένα περιοδικό δεν μπορεί να είναι μόνο σε ηλεκτρονική μορφή. Μιλάω για τον Βάκιλο για το περιοδικό Βάκιλος.Δεν μπορώ να αρκεστώ σ' ένα μπράβο σε όλους τους συντελεστές το θεωρώ λίγο..Το διαβασα όλο σε ένα απόγευμα ,μόνο το άρθρο για τον Πυζέ δεν διάβασα.Να λοιπόν που υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν φωνές που μπορούν να σε κάνουν να δεις αλλιώς έναν τόπο. Φωνές που προτρέπουν να δεις κάτω από την επιφάνεια, να νιώσεις την αναγκη δυναμικής παρέμβασης σ' ένα νησί που έχει πολλές δυνατότητες αλλά για λόγους που σωστά επισημαίνονται στο άρθρο Σαλαμίνα -Δημοτικές εκλογές καλύπτονται από μια αδράνεια.Χάρηκα την ποικιλία των θεμάτων. Τα εφηβικά όνειρα του Αλαίσκα (φαντάζομαι πως ακόμα οινειρεύται ένα μέλλον), περιμένω να νυχτώσει για να πάω στη Φανερωμένη μήπως και σταθώ τυχερή και ακούσω τις φωνές στο σπίτι του Σικελιανού και δω τις λάμψεις από τα παράθυρά του, πεθύμησα μαζί με την Κατερίνα τα παραμύθια και τη μεγάλη αγάπη, το θέατρο των καταπιεσμένωνθα ήθελα στο επόμενο τεύχος να το καταλάβω καλύτερα, μου άρεσε η "άλλη οπτική και η ακροβασία του Σταμάτη Σύρακα για τη διαγραμμένη αφιέρωση του Σικελιανού: μια χειρονομία ..Η ιστορία δε θα με διαγράψει και πριν φτάσουμε στο στερνό ακρογιάλι και στον τελικό απολογιασμό του Στέφανου Κόκκινου έχουμε τη διάθεση και την ορμή να αντισταθούμε στην "κοινωνική αδράνεια¨" και να στρέψουμε ομάδες πολιτών στη δράση.Και τέλος το άρθρο του Βελτανισιάν για το Αμπελάκι..Πρώτη φορά κείμενο ιστορικό μου άφησε τέτοια αίσθηση.Έμαθα πράγματα που τριάντα χρόνια που πηγαινοέρχομαι στη Σαλαμίνα δεν τα γνώριζα. Μου μετέδωσε χρώματα, μυρωδιές της παλιά αγοράς, αγριορίγανη και θυμάρι στο μπακαλικάκι της Ρήνας, όλη αυτή η παράθεση των ονομάτων, όχι δεν με κούρασε αλλά ένιωσα σαν να είχε κάτι από την αγάπη και την ευλάβια κι εκείνη τη γλυκιά μυρωδιά του λιβανιού που είχε ένα μικρό μπλοκάκι λαδωμένο από τα χρόνια που φύλαγε ευλαβικά η μάνα μου στο ξύλινο εικονοστάσι του σπιτιού μας και κάθε τόσο το πήγαινε στην εκκλησία να διαβάσει ο παπάς τα ονόματα των αγαπημένων νεκρών μας. Περιμένω τη συνέχεια. Μην αγχώνεστε, συνεχίστε όπως είσαστε. Σας ευχαριστώ Αθηνά Τσάκαλου
1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_ 2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._ .
1 σχόλιο:
Από την πρώτη στιγμή που τον είδα ,μου άρεσε.Τον είχα δει βέβαια και στο διαδίκτυο αλλά ομολογώ πως απλώς τον αποθήκευσα στην επιφάνεια εργασιας καικάποιες στιγμές πολύ γρήγορα διέτρεξα κάποια σημεία του. Όμως όταν τον πήρα στα χέρια μου τότε κατάλαβα τη διαφορά.Τουλάχιστον για μένα ποτέ ένα βιβλίο, ένα περιοδικό δεν μπορεί να είναι μόνο σε ηλεκτρονική μορφή. Μιλάω για τον Βάκιλο για το περιοδικό Βάκιλος.Δεν μπορώ να αρκεστώ σ' ένα μπράβο σε όλους τους συντελεστές το θεωρώ λίγο..Το διαβασα όλο σε ένα απόγευμα ,μόνο το άρθρο για τον Πυζέ δεν διάβασα.Να λοιπόν που υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν φωνές που μπορούν να σε κάνουν να δεις αλλιώς έναν τόπο. Φωνές που προτρέπουν να δεις κάτω από την επιφάνεια, να νιώσεις την αναγκη δυναμικής παρέμβασης σ' ένα νησί που έχει πολλές δυνατότητες αλλά για λόγους που σωστά επισημαίνονται στο άρθρο Σαλαμίνα -Δημοτικές εκλογές καλύπτονται από μια αδράνεια.Χάρηκα την ποικιλία των θεμάτων. Τα εφηβικά όνειρα του Αλαίσκα (φαντάζομαι πως ακόμα οινειρεύται ένα μέλλον), περιμένω να νυχτώσει για να πάω στη Φανερωμένη μήπως και σταθώ τυχερή και ακούσω τις φωνές στο σπίτι του Σικελιανού και δω τις λάμψεις από τα παράθυρά του, πεθύμησα μαζί με την Κατερίνα τα παραμύθια και τη μεγάλη αγάπη, το θέατρο των καταπιεσμένωνθα ήθελα στο επόμενο τεύχος να το καταλάβω καλύτερα, μου άρεσε η "άλλη οπτική και η ακροβασία του Σταμάτη Σύρακα για τη διαγραμμένη αφιέρωση του Σικελιανού: μια χειρονομία ..Η ιστορία δε θα με διαγράψει και πριν φτάσουμε στο στερνό ακρογιάλι και στον τελικό απολογιασμό του Στέφανου Κόκκινου έχουμε τη διάθεση και την ορμή να αντισταθούμε στην "κοινωνική αδράνεια¨" και να στρέψουμε ομάδες πολιτών στη δράση.Και τέλος το άρθρο του Βελτανισιάν για το Αμπελάκι..Πρώτη φορά κείμενο ιστορικό μου άφησε τέτοια αίσθηση.Έμαθα πράγματα που τριάντα χρόνια που πηγαινοέρχομαι στη Σαλαμίνα δεν τα γνώριζα. Μου μετέδωσε χρώματα, μυρωδιές της παλιά αγοράς, αγριορίγανη και θυμάρι στο μπακαλικάκι της Ρήνας, όλη αυτή η παράθεση των ονομάτων, όχι δεν με κούρασε αλλά ένιωσα σαν να είχε κάτι από την αγάπη και την ευλάβια κι εκείνη τη γλυκιά μυρωδιά του λιβανιού που είχε ένα μικρό μπλοκάκι λαδωμένο από τα χρόνια που φύλαγε ευλαβικά η μάνα μου στο ξύλινο εικονοστάσι του σπιτιού μας και κάθε τόσο το πήγαινε στην εκκλησία να διαβάσει ο παπάς τα ονόματα των αγαπημένων νεκρών μας.
Περιμένω τη συνέχεια.
Μην αγχώνεστε, συνεχίστε όπως είσαστε.
Σας ευχαριστώ
Αθηνά Τσάκαλου
Δημοσίευση σχολίου