ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
Η μέρα παράνομη , εκτός εποχής, ενάντια σε όλες τις προσδοκίες των ανθρώπων που μπούχτισαν τις ζέστες.. και είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία τους που ήδη φορούν βαριές ζακέτες, μπότες και πολύχρωμα ζεστά πουλόβερ μήπως και πείσουν τον ήλιο να κρυφτεί. αλλά αυτός εκεί ανηλεής, μας πυρπολεί. Μερικοί παραδίνονται και κουβαλούν στα χέρια τα όπλα τους άλλοι όμως επιμένουν και ασθμαίνουν ιδρωμένοι .Δεν σου κάνω το χατίρι παρατεταμένο καλοκαίρι, να φορώ και το παλτό μου. Λεωφορείο της γραμμής Πέραμα –Πειραιά. Φορτωμένο και ο οδηγός εκτονώνει τα νεύρα του πατώντας απότομα φρένο. Και κάθε μέρα οι άνθρωποι δεν βαριούνται
-Σιγά ρε παιδί μου, πατάτες κουβαλάς;
-Πάει δεν μας σέβονται καθόλου πια.
Και ανάμεσα τους ένας νεαρός. Χοντρούλης περιποιημένος, καθαρότατος, πρόσωπο καλοξυρισμένο, φωνή μαλακιά .
- Ω με συγχωρείτε , λέει καθώς το απότομο φρένο τον κάνει να πέσει πάνω σ’ έναν μεσήλικα
- -Δεν πειράζει παιδί μου.
- Όχι, όχι με συγχωρείτε εγώ φταίω , έπρεπε να κρατιέμαι καλύτερα,
Αδειάζει μια θέση.
Ο νεαρός πηγαίνει να καθίσει
-Με συγχωρείτε μπορώ να καθίσω δίπλα σας.
Η μεσήλικη γυναίκα τον κοιτάζει περίεργη, δεν μιλάει ,κάνει μια γκριμάτσα σαν να λέει και τι με ρωτάς.
Κάθεται. Φαίνεται πως το χοντρό του σώμα ακουμπάει κάπως τη γυναίκα
-Αχ σας ζητώ συγγνώμη, έχω και αυτή την τσάντα βλέπετε.
Από το απέναντι κάθισμα.
-Ναι ρε σου λέω τον χτύπησαν , μαύρο τον έκαναν στο ξύλο, εκεί έξω από το καφενείο.
Φωνή γεμάτη λαχτάρα να πείσει τον συνομιλητή του. Κι αυτός φαίνεται να μην πείθεται και ο άλλος όλο και πιο παθιασμένα πιάνει την ιστορία από την αρχή. Στόμα γεμάτο μαύρα λειψά δόντια,, παντελόνι που του πέφτει κοντό, αταίριαστα πάνινα λερωμένα παπούτσια και η φωνή γεμάτη χαρά.
-Ναι σου λέω αυτόν τον Κώστα, τον έχεις δει…
Δηλαδή τι νομίζεις μόνο εγώ είμαι σ΄ αυτήν την άθλια κατάσταση να κάποιος που έφαγε ξύλο , ξεφτιλίστηκε, τουλάχιστον εγώ , εμένα δεν μ’ έχουν χτυπήσει ή εσύ δεν το γνωρίζεις.
Και ο νεαρός πίσω μου.
-Με συγχωρείτε μήπως μπορείτε να μου πείτε τι ώρα είναι γιατί ξέχασα να φορέσω το ρολόι μου.
-Δέκα και μισή
-Ευχαριστώ… και πάλι να με συγχωρείτε , μήπως σας κουράζω.
Μετράω από μέσα μου. .Άλλη μια φορά αν πεί με συγχωρείτε θα…
-Αχ πάλι θα σας ενοχλήσω και σας ζητώ ξανά συγγνώμη μήπως ξέρετε σε ποια στάση….
Αναπηδάω στο κάθισμα και γυρίζω προς τα πίσω. Τον πιάνω από τον γιακά του αρωματισμένου παλτού του.
-Ρε σύ γιατί είσαι τόσο φοβισμένος. Τι διάολο το θες αυτό το με συγχωρείτε συνεχώς. Τι φοβάσαι ε; Πές μου τι φοβάσαι.
-Με συγχωρ..
-Μην το ξαναπείς ρε άνθρωπε, μην το ξαναπείς, μη φοβάσαι , μη φοβάσαι …
Ε και είχα ξεκινήσει αυτό το πρωί με διάθεση ανέμελη, κουβαλούσα στις μπότες μου πράσινα ίχνη και σταγόνες δροσιάς από τη χλόη της Σαλαμίνας
Και σηκώθηκα, εδώ κατεβαίνω και θέλησα να νιώσω πως τώρα θα ξεφύγω , πως ακόμα κουβαλώ στα πόδια μου τη δύναμη, οπ να πηδήσω δυναμικά έξω από το λεωφορείο.
Που να πάρει τι διάολο χαμήλωσαν έτσι τα σκαλιά των λεωφορείων, πως το ξέρουν αυτοί πως δεν είμαστε για περήφανα άλματα.
Και κόντεψα να πέσω, και κόντεψα να προσφέρω μια μεγάλη ανακούφιση στο πλήθος του λεωφορείου. .Θα είχαν να λένε: Τουλάχιστον εμείς σήμερα δεν πέσαμε και να λένε την καημένη…κι από μέσα τους γιορτή .Αχ για σήμερα άλλος ήταν αυτός που πήρε πάνω του την πτώση.
Δεν έπεσα, αλλά δεν πέτυχα εκείνο το περήφανο άλμα που επιθυμούσα και κοίταζα τώρα επίμονα και προσεχτικά το πεζοδρόμιο ν’ αποφύγω τις παγίδες .
Όμως ναι ήλιε αντιστέκομαι τουλάχιστον σε σένα. Φορώ το παλτό μου, φορώ τις μπότες μου και μπορώ να παριστάνω πως δεν σκάω, εσύ δεν μπορείς να με αποκαλύψεις. Και θάρθει δε θάρθει ο χειμώνας….
4 σχόλια:
πολυ φινο,προσπαθω ν αφησω ενα σχολιο της προκοπης μα δεν τα καταφερνω,οσο κι αν το χτενιζω παραμενει ατιθασο και ακομψο σαν τα πανινα του επιβατη σου
ειναι απ αυτα τα κειμενα που με αφοπλιζουν απο τα οποια λογοτεχνικα αντανακλαστικα και με πολλη χαρα δεν εχω τιποτα ν αντιγυρισω χωρια απο μια ευφροσυνη σιωπη
σιωπαινω λοιπον κι αφηνομαι να απομυζησω ολη τη γενναιοδωρη δροσια που στελνουν οι εικονες σου
υγ πιστευω οτι ενας γενναιοδωρος συγγραφεας εχει πρωτα υπαρξει ευτυχισμενος ως "αναγνωστης" και χωρις εισαγωγικα
Μ' αρέσουν τα "ατίθασα" μου δίνουν πάντα μια αίσθηση ελευθερίας..
.. Και αν κινείσαι με λεωφορεία..και δεις μια γυναίκα να κατεβαίνει πηδώντας περίεργα. μίλησέ μου..Βλέπεις δεν παραιτούμαι εύκολα...
Οι κυνικές περιγραφές μικρών και ασήμαντων καθημερινών καταστασεων είναι καμια φορά ικανές να αποκαλύψουν το μεγαλειο της κενοτητας της συγχρονης ζωης Το δρομολογιο ΠΕΡΑΜΑ-ΠΕΙΡΑΙΑΣ που περιγραφεται στο κειμενο αντιπροσωπεύει τους μικρούς επαναλαμβανόμενους θανάτους της καθημερινότητας Το λεωφορείο και οι επιβάτες του ειναι η ίδια η κοινωνία Ανομολόγητες σκέψεις ,μικρές παρατεταμένες σιωπές, κούφια λόγια ,ανόητες επιδείξεις μικροεγωισμών , ταπεινές και φοβισμένες ευγένειες ,αυτοπεριφρουρημένες διαμαρτυρίες Ο επιβάτης που διαμαρτύρεται για την οδήγηση του λεωφορείου ,θυμίζει τους πολίτες που αντιδρουν στους κυβερνώντες αλλά εξακολουθούν βλακωδώς να τουςψηφίζουν, ο "φωνακλάς" που περιγράφει επιδεικτικά τον ξυλοδαρμό καποιου τρίτου για να αποκρύψει την προσωπική του καταντια , μοιάζει με τον καθε νεοελληνα μικροαστό που το σαββατοκύριακο τα "σπάει¨ στα μπουζούκια και τη δευτέρα επιστρέφει στη δουλεία του με κατεβασμένο το κεφάλι ,το ανθρωπάκι που ζητάει διαρκώς συγγνώμη κι αν μπορούσε θα έπαυε ακόμα και να αναπνέει αν θεωρούσε πως πιθανόν να ενοχλεί καποιον , αντιπροσωπεύει ολους εκείνους τους φιλήσυχους πολίτες που η αξιοπρεπεία τους βρίσκεται στο μέγεθος μυρμυγκιού και φοβούνται να ζήσουν ,αλλα είναι και πολύ δειλοί για να πεθάνουν Όσο για τη μοναδική χειρονομία ανταρσίας μεσα στην πένθιμη απνοια συναισθημάτων του λεωφορείου ,για το πιάσιμο απο το γιακά ,για την απόπειρα ενός άλματος κι ας είναι χαμηλωμένο το σκαλοπάτι΄αυτή δεν είναι επιτρεπτή στην σημερινή εποχή της μετριότητας Κι όταν συμβαίνει πρέπει να έχει καλυμμένο το προσωπό της πίσω από μια κουκούλα ή ένα κράνος με οπλισμένο το χέρι για να μην την καταδόσουν οι δειλοί της κοινωνίας στους φύλακες που μόνοι τους διάλεξαν να υπηρετούν Και το "λεωφορειο" συνεχίζει ακούραστα τη διαδρομή του ,βράδυ-πρωί, μέρα -νύκτα,με χιλιάδες ανούσιες ώρες επανάληψης, με χιλιάδες χιλιόμετρα για να μην αλλάξει τελικά τίποταΣυναισθηματική και νοητική ακινησία και ερημιά Είναι το δρομολόγιο ενός καθημερινού αργού θανάτου με εισπράκτορα τη φθορά ανθρώπων και πραγμάτων "Όσοι δεν υπερασπίζονται τον εαυτό τους πεθαίνουν, όσοι δεν πεθαίνουν ,θάβονται ζωντανοί μέσα στις φυλακές ,στα αναμορφωτήρια ,στα χαμόσπιτατων εργατικών συνοικιών ,στα πετρινα φέρετρα των πολυκατοικιών, στα ασφυκτικά νηπιαγωγεία και σχολεία, μέσα σε ολοκαίνουργιες κουζίνες και κρεβατοκάμαρες γεμάτες με φανταχτερά επιπλα ,αγορασμένα επί πιστώσει" (Ουρλίκε Μαινχοφ)
γιώργος
.. να πω ότι μια τέτοια ανάλυση, μια τέτοια βαθιά προσσέγγιση ξεπερνά κατά πολύ το κείμενο της ανάρτησης... Το μόνο που θα σου ομολογήσω Γιώργο είναι ο φόβος μου πως δε θα προλάβω να κάνω αυτό το περήφανο άλμα όχι για κάτι άλλο, αλλά γιατί ο χρόνος που μας δίνεται είναι πάντα λίγος κι αυτός ακόμα λιγότερος καθώς το μερίδιο του δυνατού σώματος ίσως και της ψυχής... προσδιορίζεται 'αντε μέχρι τα 35 κι όσοι επιμένουν πάρα πέρα είναι οι εξαιρέσεις. Και ξέρεις οι εξαιρέσεις έχουν μεγάλο μερίδιο στον πόνο τον προσωπικό και δίνουν και μεγάλο πόνο στους αγαπημένους ή να το πω καλύτερα σ' αυτούς που τους αγαπάνε.
Πάντως χάρηκα πολύ για όλο το κείμενό σου..Και κοίτα παρ' όλο που έχω περάσει τα 35 εξακολουθώ να ψάχνω το κατάλληλο λεωφορείο ...οπότε ξέρεις αν δεις κάποια να κατεβαίνει περίεργα από τα λεωφορεία, μίλα μου..
Δημοσίευση σχολίου