tag:blogger.com,1999:blog-2380231523852731554.post7550698688662488204..comments2023-09-23T16:49:09.221+03:00Comments on Βάκιλος της Σαλαμίνας: Unknownnoreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-2380231523852731554.post-88610010990884209312010-01-14T19:38:06.222+02:002010-01-14T19:38:06.222+02:00.. να πω ότι μια τέτοια ανάλυση, μια τέτοια βαθιά ..... να πω ότι μια τέτοια ανάλυση, μια τέτοια βαθιά προσσέγγιση ξεπερνά κατά πολύ το κείμενο της ανάρτησης... Το μόνο που θα σου ομολογήσω Γιώργο είναι ο φόβος μου πως δε θα προλάβω να κάνω αυτό το περήφανο άλμα όχι για κάτι άλλο, αλλά γιατί ο χρόνος που μας δίνεται είναι πάντα λίγος κι αυτός ακόμα λιγότερος καθώς το μερίδιο του δυνατού σώματος ίσως και της ψυχής... προσδιορίζεται 'αντε μέχρι τα 35 κι όσοι επιμένουν πάρα πέρα είναι οι εξαιρέσεις. Και ξέρεις οι εξαιρέσεις έχουν μεγάλο μερίδιο στον πόνο τον προσωπικό και δίνουν και μεγάλο πόνο στους αγαπημένους ή να το πω καλύτερα σ' αυτούς που τους αγαπάνε. <br />Πάντως χάρηκα πολύ για όλο το κείμενό σου..Και κοίτα παρ' όλο που έχω περάσει τα 35 εξακολουθώ να ψάχνω το κατάλληλο λεωφορείο ...οπότε ξέρεις αν δεις κάποια να κατεβαίνει περίεργα από τα λεωφορεία, μίλα μου..Ροβίναnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2380231523852731554.post-72909667948495863262010-01-13T16:09:56.897+02:002010-01-13T16:09:56.897+02:00Οι κυνικές περιγραφές μικρών και ασήμαντων καθημερ...Οι κυνικές περιγραφές μικρών και ασήμαντων καθημερινών καταστασεων είναι καμια φορά ικανές να αποκαλύψουν το μεγαλειο της κενοτητας της συγχρονης ζωης Το δρομολογιο ΠΕΡΑΜΑ-ΠΕΙΡΑΙΑΣ που περιγραφεται στο κειμενο αντιπροσωπεύει τους μικρούς επαναλαμβανόμενους θανάτους της καθημερινότητας Το λεωφορείο και οι επιβάτες του ειναι η ίδια η κοινωνία Ανομολόγητες σκέψεις ,μικρές παρατεταμένες σιωπές, κούφια λόγια ,ανόητες επιδείξεις μικροεγωισμών , ταπεινές και φοβισμένες ευγένειες ,αυτοπεριφρουρημένες διαμαρτυρίες Ο επιβάτης που διαμαρτύρεται για την οδήγηση του λεωφορείου ,θυμίζει τους πολίτες που αντιδρουν στους κυβερνώντες αλλά εξακολουθούν βλακωδώς να τουςψηφίζουν, ο "φωνακλάς" που περιγράφει επιδεικτικά τον ξυλοδαρμό καποιου τρίτου για να αποκρύψει την προσωπική του καταντια , μοιάζει με τον καθε νεοελληνα μικροαστό που το σαββατοκύριακο τα "σπάει¨ στα μπουζούκια και τη δευτέρα επιστρέφει στη δουλεία του με κατεβασμένο το κεφάλι ,το ανθρωπάκι που ζητάει διαρκώς συγγνώμη κι αν μπορούσε θα έπαυε ακόμα και να αναπνέει αν θεωρούσε πως πιθανόν να ενοχλεί καποιον , αντιπροσωπεύει ολους εκείνους τους φιλήσυχους πολίτες που η αξιοπρεπεία τους βρίσκεται στο μέγεθος μυρμυγκιού και φοβούνται να ζήσουν ,αλλα είναι και πολύ δειλοί για να πεθάνουν Όσο για τη μοναδική χειρονομία ανταρσίας μεσα στην πένθιμη απνοια συναισθημάτων του λεωφορείου ,για το πιάσιμο απο το γιακά ,για την απόπειρα ενός άλματος κι ας είναι χαμηλωμένο το σκαλοπάτι΄αυτή δεν είναι επιτρεπτή στην σημερινή εποχή της μετριότητας Κι όταν συμβαίνει πρέπει να έχει καλυμμένο το προσωπό της πίσω από μια κουκούλα ή ένα κράνος με οπλισμένο το χέρι για να μην την καταδόσουν οι δειλοί της κοινωνίας στους φύλακες που μόνοι τους διάλεξαν να υπηρετούν Και το "λεωφορειο" συνεχίζει ακούραστα τη διαδρομή του ,βράδυ-πρωί, μέρα -νύκτα,με χιλιάδες ανούσιες ώρες επανάληψης, με χιλιάδες χιλιόμετρα για να μην αλλάξει τελικά τίποταΣυναισθηματική και νοητική ακινησία και ερημιά Είναι το δρομολόγιο ενός καθημερινού αργού θανάτου με εισπράκτορα τη φθορά ανθρώπων και πραγμάτων "Όσοι δεν υπερασπίζονται τον εαυτό τους πεθαίνουν, όσοι δεν πεθαίνουν ,θάβονται ζωντανοί μέσα στις φυλακές ,στα αναμορφωτήρια ,στα χαμόσπιτατων εργατικών συνοικιών ,στα πετρινα φέρετρα των πολυκατοικιών, στα ασφυκτικά νηπιαγωγεία και σχολεία, μέσα σε ολοκαίνουργιες κουζίνες και κρεβατοκάμαρες γεμάτες με φανταχτερά επιπλα ,αγορασμένα επί πιστώσει" (Ουρλίκε Μαινχοφ) <br /><br />γιώργοςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2380231523852731554.post-71017606308941522032010-01-06T23:43:12.742+02:002010-01-06T23:43:12.742+02:00Μ' αρέσουν τα "ατίθασα" μου δίνουν ...Μ' αρέσουν τα "ατίθασα" μου δίνουν πάντα μια αίσθηση ελευθερίας..<br />.. Και αν κινείσαι με λεωφορεία..και δεις μια γυναίκα να κατεβαίνει πηδώντας περίεργα. μίλησέ μου..Βλέπεις δεν παραιτούμαι εύκολα...Ροβίναnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2380231523852731554.post-51566991228349816632010-01-06T14:19:40.856+02:002010-01-06T14:19:40.856+02:00πολυ φινο,προσπαθω ν αφησω ενα σχολιο της προκοπης...πολυ φινο,προσπαθω ν αφησω ενα σχολιο της προκοπης μα δεν τα καταφερνω,οσο κι αν το χτενιζω παραμενει ατιθασο και ακομψο σαν τα πανινα του επιβατη σου<br />ειναι απ αυτα τα κειμενα που με αφοπλιζουν απο τα οποια λογοτεχνικα αντανακλαστικα και με πολλη χαρα δεν εχω τιποτα ν αντιγυρισω χωρια απο μια ευφροσυνη σιωπη<br />σιωπαινω λοιπον κι αφηνομαι να απομυζησω ολη τη γενναιοδωρη δροσια που στελνουν οι εικονες σου<br />υγ πιστευω οτι ενας γενναιοδωρος συγγραφεας εχει πρωτα υπαρξει ευτυχισμενος ως "αναγνωστης" και χωρις εισαγωγικαAnonymousnoreply@blogger.com