ΓΑΜΟΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Και στάθηκε αυτή η άνοιξη, η πιο παράξενη της ζωής της.. Όχι μη νομίσετε πως της έτυχαν γεγονότα προσωπικά ,παράξενα, που τέτοια τύχη, γιατί πάντα περίμενε κι ίσως ακόμα περιμένει, να της τύχουν τέτοια γεγονότα και κάποια μέρα ή μάλλον κάποια νύχτα, να σαν αυτή τη σημερινή , να έχει την ευλογημένη δυνατότητα να λέει σε κάποιους , όχι σε κάποιους τυχαίους ,σε κάποιους αγαπημένους που θα ακούν αυτόν τον άνεμο που ακούει τώρα αυτή τη νύχτα με τον ίδιο παραμυθένιο ήχο, ήχο που σε κάνει να θέλεις να εντάξεις τη ζωή σου σε χρόνους παραμυθιού.

- Ήταν λοιπόν κάποτε αγαπημένοι μου, πάνε χρόνια τώρα… ήταν άνοιξη και φυσούσε να όπως τώρα κι εκεί θα κάνει μια μικρή σιωπή και μαζί της θα σωπάσουν και οι αγαπημένοι και θ’ αφήσουν μόνο τον άνεμο να ακούγεται. .ήταν λοιπόν μια πολύ-πολύ μακρινή άνοιξη κι όλα άλλαξαν στη ζωή μου.. ήταν τότε που μετά από χρόνια στείρα που η ζωή μου κυλούσε χλιαρά.. και γνώρισα τον τάδε…ερχόταν από χώρα μακρινή πολύ μακρινή, ήταν ένας άνθρωπος που δεν ταξίδευε ούτε με αεροπλάνα , ούτε με τραίνα, ούτε με αυτοκίνητα ,ταξίδευε περπατώντας. Περπατούσε λοιπόν μέρες και νύχτες και περπατούσε και περπατούσε ώσπου έφτασε … έτσι ήθελε να της δοθεί η δυνατότητα να πει κάποτε, αλλά τώρα ακόμα δεν μπορούσε τίποτα να πει που να έχει το χρώμα του παραμυθιού. Κι ερχόμαστε ξανά στην άνοιξη την παράξενη όπως είπαμε. Πιο σωστό θα ήταν να πούμε στην άνοιξη που συνέβαιναν παράξενα φυσικά φαινόμενα.

Χθες ξημέρωσε μια μέρα κίτρινη, φως απόκοσμο. Να κάπως έτσι θ’ αρχίσουν οι έσχατες μέρες του κόσμου ,σκέφτηκε. Σκόνη λένε από την Αφρική. Πένθος λέω εγώ του αέρα, πένθος για την μίζερη, ελεεινή, γεμάτη φόνους και πόνο πορεία των ανθρώπων. Μας βαρέθηκε η φύση.

Και κοίταξε από το παράθυρο αυτό το παράξενο φως κι ένα ρίγος κρυφής περηφάνιας ξύπνησε μέσα της.

Τουλάχιστον όλα θα τελειώσουν φοβερά κι ήρθε στο μυαλό της ο πίνακας του Ελ Γκρέκο καταιγίδα στο Τολέδο ( έτσι σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή αλλά όταν αργότερα ανέτρεξε στον πίνακα διαπίστωσε πως αλλιώς τον είχε στο μυαλό της, είχε φανταστεί πολύ πιο έντονο το γκρίζο χρώμα της καταστροφής) ήρθε λοιπόν στο μυαλό της ο πίνακας καταιγίδα στο Τολέδο και εικόνες από την Αποκάλυψη. Τα στοιχεία του σύμπαντος θα ξεσπάσουν πάνω μας με μανία σαν να μην ήμασταν σε όλους τους αιώνες ασήμαντα θλιβερά μυρμήγκια, αλλά σαν να ήμασταν και είμαστε άξιοι αντίπαλοι θεών και δαιμόνων. Κάτι είναι κι αυτό γιατί αρχίζοντας να γράφει ,σκέφτηκε πως θα γεμίσει πάλι το άσπρο χαρτί με ασήμαντες ιστορίες για άγνωστους μικρούς ανθρώπους και τι νόημα είχε να κάνει κάτι τέτοιο. Ξαφνικά όμως της βγήκε αυτό το άξιος εχθρός, άξιος αντίπαλος και συνέχισε.

Σε λίγες μέρες θα γινόταν ο γάμος του γιού της. Ο γιός της…Τον αγαπούσε και τον φοβόταν μαζί. Φοβόταν την ορμητικότητα του. Τα λόγια του κάποιες φορές της φαίνονταν σαν μικροί τυφώνες που στροβιλίζονταν στην ασήμαντη καθημερινότητα των ανθρώπων κι έπαιρναν μαζί τους τα μέτρα και τα σταθμά. Της άρεσαν όμως οι σκέψεις και τα συναισθήματα του, που κινούνταν πάνω από την πρακτική λογική, αυτές οι ξαφνικές εξάρσεις του πνεύματός του , άγγιζαν παράτολμα τις ιδιότητες του θεού. Ένιωθε μια ανομολόγητη χαρά που ο γιός της ρισκάριζε για την ομορφιά της ζωής αν κι αυτή φοβόταν πως μέσα σ’ αυτή την αλαζονεία ενυπήρχαν οι σπόροι της καταστροφής .Γιατί άνθρωποι που δρασκελίζουν τη γη με τέτοια βήματα δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν τις παγίδες αυτών των σπόρων….

Όμως κι αυτή ώρες- ώρες θέλει να πιστεύει πως δεν μπορεί ο καιρός των ανθρώπων να κυλάει πάντα με τις ίδιες συνθήκες, κάποτε θα γίνει και η ανατροπή και οι σπόροι της καταστροφής δεν θα μπορούν πια να βλασταίνουν.

Αυτές τις μέρες λοιπόν μετά τη σκόνη από την Αφρική ήρθε και η έκρηξη του ηφαιστείου στην Ισλανδία .

-Και τι να πω ..αυτός ο αδιάκοπος αέρας , όλη τη νύχτα φυσάει και μένω σ’ ένα μοναχικό σπίτι κοντά στο δάσος, κι είναι κι αυτός ο αχός των δέντρων του δάσους που με κάνει να πιστεύω σε όλες τις μελλούμενες κοσμογονικές αλλαγές που θα συμβούν , μόνο που μου φαίνονταν μαγικές και επιθυμητές , ίσως λέω μέσα μου να γίνει ένα γερό ξεκαθάρισμα και να μας δοθεί η δυνατότητα όλα να τα αναθεωρήσουμε και να βάλουμε καινούργιες αρχές…και που ξέρεις μπορεί να ήρθε ο καιρός των θερμών ανθρώπων και δεν μπορώ να μη πω αυτό της αποκάλυψης …ούτως επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ζεστός ,ούτε ψυχρός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματος μου.

-Ακόμα εδώ είσαι μάνα. Δεν είπες πως θα πας να διαλέξεις το κρασί;

Της το είχε ξεκόψει από την αρχή. Μην περιμένεις εκκλησίες και τέτοια. Μα παιδί μου μη βγάζεις από τις ζωή μας τις τελετουργίες ....Μην αφαιρείς από τους ανθρώπους το μαγικό στοιχείο. Ο Θεός είναι ένα περίεργο στοίχημα...Οι τελετουργίες έχουν ένα δυνατό μαγικό στοιχείο, θα μπορούσαν να είναι η δυνατότητα μιας μαγικής μέθεξης με πράγματα που παραμένουν ασύλληπτα . Με συγκινεί και με ενθουσιάζει ένας άνθρωπος που την ώρα που πέφτει το φως της μέρας υψώνει τα χέρια του στον ορίζοντα και ψέλνει τραγούδια που εκφράζουν πόθους ψυχής ή μπορεί απλά να βγάζει φθόγγους δοξαστικούς κι ένας μεγάλος πόθος είναι να είμαστε παιδιά του Θεού, όχι ταπεινοί πιστοί. Ο Θεός είναι πόθος περηφάνιας...Θα μπορούσε να είναι.

Τέτοια του έλεγε , γιατί ήθελε να αποφύγουν τα συμφωνητικά και τις απλές υπογραφές. Τελικά της παραχώρησαν και κάπου το ήθελαν και οι ίδοι , ο γιός της και τη γυναίκα του, μια τελετή στο κτήμα τους.

-Άντε να δούμε τι θα κάνεις.

-Όχι τι θα κάνω ,αν δεν λάβετε μέρος κι εσείς , αν δεν σας συγκινούν οι προετοιμασίες, δε θα κάνω τίποτα εγώ.

Κι αρχίσαν τις προετοιμασίες . Δεν είχαν τίποτα συγκεκριμένο στο μυαλό τους .Κάθε μέρα που ξημέρωνε όλο και πρόσθεταν κάτι. Θα είναι μόνο οι φίλοι μας, χώρεσαν και κάποιοι συγγενείς. Δε θα φορέσω νυφικό. Διάλεξαν ένα κόκκινο μακρύ φόρεμα με μια φαρδιά μαύρη ζώνη. Όχι επισημότητες. Τοποθέτησαν στα δέντρα μικρόφωνα και διάλεγαν για ώρες τη μουσική, πέρασε κι αυτή κάποια κομμάτια μεσαιωνικής μουσικής και έκαναν πρόβα με την Άννα για κάποια βήματα. Να έτσι θα περπατήσεις .Δε θα φορέσω επίσημα ρούχα και γραβάτες αποκλείεται. Μαύρο παντελόνι και άσπρη πουκαμίσα. Μα τι λες τώρα ; Τον κοζάκο θα παραστήσω; Αποκλείεται . Κοίτα πόσο ωραία είναι αυτή μαύρη ζώνη πάνω από την πουκαμίσα. Δε θέλω ψητά και κρέατα στο τραπέζι επέμενε η οικολόγος νύφη της. Θα ετοιμάσουμε πιατέλες με νόστιμες χορτοφαγικές συνταγές. Και το μαγικό πιο θα είναι παιδιά μου;.. Αυτή η μέθεξη που λέγαμε; Της επέτρεψαν αυτό να το κανονίσει μόνη της. Δύσκολο κομμάτι γιατί τίποτα δεν είχε στο μυαλό της. Κι εδώ σ’ αυτό το σημείο θα ανάψουμε τη φωτιά. Ήταν πάνω στο όριο θα άναβαν την τελευταία φωτιά στο ύπαιθρο για τούτο το χρόνο .Αρχές του Μάη απαγορευόταν πια οι φωτιές στο ύπαιθρο.

Ξεκίνησε για τα Μεσόγεια. Θα πήγαινε στους αμπελώνες να διαλέξει κρασί. Τα παιδιά δούλευαν και δεν είχαν χρόνο . Όχι πως γνώριζε από κρασιά αλλά να της μπήκε ξαφνικά η ιδέα πως θα ήταν πολύ όμορφα να βρεθεί στα δροσερά ημιυπόγεια κελάρια των αμπελώνων και να διαλέγει κρασί.

Η μέρα ήταν κάπως καθαρή, αλλά στις κορφές των βουνών ήταν εκείνη η ομίχλη η παράξενη .Βρισκόταν στο τρίτο κελάρι.

Μου φαίνεται πως θα συνεχίσω το ψάξιμο, έτσι όμορφα που νιώθω σ΄ αυτούς χώρους, σκέφτηκε.

-Θα σας προτείνω ένα κρασί πολύ ιδιαίτερο, μου είπε ο ιδιοκτήτης. Ελάτε μαζί μου.

Προχωρήσαμε στο βάθος του κελαριού. Κατεβήκαμε τρία σκαλιά . Ημίφως γεμάτο υγρασία και έντονη μυρωδιά παλιού κρασιού. Αυτό το κρασί που μου πρότεινε δεν το είχε ούτε σε μπουκάλια , ούτε σε ξύλινα βαρέλια .Το είχε σε μεγάλες πήλινες στάμνες.

-Δοκιμάστε.

Σήκωσε το πήλινο ποτήρι και ήπιε. Τέτοιο θα ήταν το κρασί που έφτιαξε ο Ιησούς στο γάμο της Κανά .Και το μυαλό της έπαιξε πάλι το δικό του παιχνίδι, έτσι ένιωσε να περνάει από τ’ αυτί της ένας δροσερός αέρας κι άκουσε έναν ψίθυρο.

«..τι είναι μεταξύ εσού κι εμού γύναι…»Πόσο παλιές οι εξεγέρσεις των γιων ..

Το διάλεξε.

¨Όλα ήταν έτοιμα εκείνη τη μέρα. Και δυο ώρες πριν από την τελετή ένιωσε την ανάγκη να πάει απέναντι, να περπατήσει λίγο στο βουνό, να δεί το κτήμα από απόσταση. Φυσούσε, όχι πια τόσο δυνατά. Καθόταν στην πέτρα που συνήθιζε. Μια συγκίνηση την κατείχε. Θυμήθηκε τον άντρα της που είχε πεθάνει εδώ και χρόνια. Σηκώθηκε. Στάθηκε σε στάση προσευχής .

Αυτή η στιγμή είναι για σένα που λείπεις . Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της. Είναι στιγμές χαράς αλλά εσύ ξέρεις πως τίποτα δεν κατάφερα στη ζωή μου απ’ αυτά που σχεδιάζαμε.. τίποτα. Μου λείπεις κι έστειλε έναν χαιρετισμό στον ορίζοντα. Άρχισε να κατεβαίνει την απότομη κατηφόρα. Σταμάτησε. Αυτή τη στιγμή την αφιερώνω σε όλους τους θλιμμένους και απαρηγόρητους κι είχε στο νού της τις δύο μανάδες πρόσφατα σκοτωμένων νέων ανθρώπων, ο ένας μικρό παιδί γεμάτο φόβο και σύγχυση, δεν πρόλαβε να καταλάβει τι είναι ο κόσμος και άλλος .. το βλέμμα του καρφωμένο ακόμα στους τοίχους της πόλης σε δρόμους βρώμικους να κοιτάζει τις νύχτες το θάνατο να κυριεύει και να σαπίζει τα σώματα νέων ανθρώπων στην πλατεία. Ιησού ..παρηγόρησέ τες και συνέχισε Σταμάτησε πάλι. Τώρα κοίταζε τη χλόη που κυμάτιζε απαλά , παράξενη λίμνη, πράσινη ,κόκκινη, κίτρινη κι αυτή η παράξενη λίμνη για τους αγαπημένους ηττημένους παλαιών και νέων ημερών. Άκουσε τη μουσική. Η τελετή ξεκινούσε ,σταμάτησε τις αφιερώσεις, πήρε μια βαθιά ανάσα και κατηφόρισε..

Κι έλαμψε το κόκκινο φόρεμα της νύφης κι ήταν τόσο όμορφος ο γιός της ,κοζάκος έτοιμος για πολεμικούς χορούς .Κι έβαλε στα κεφάλια τους στεφάνια από κόκκινα τριαντάφυλλα κι είπε λόγια απλά, γεμάτα χαρά και δύναμη και προτροπή ναι, ναι είπε κι αυτό, να είστε θερμοί και όχι χλιαροί κι ύστερα άπλωσε τα χέρια της πάνω στα κεφάλια των παιδιών. Δεν είπε τίποτα απλά ήθελε να τους ευλογήσει να περάσει μέσα από τα χέρια της όλη η αγάπη της και να φτάσει μέχρι το αίμα τους κι επικράτησε σιωπή κανείς δεν μιλούσε ..κι έπεφτε η νύχτα απαλά γλυκά και γύρω από τη φωτιά έγιναν χοροί σε παλιούς ρυθμούς και το κρασί κύλησε στο αίμα τους και ξύπνησαν οι πρωτόγονες επιθυμίες των ανθρώπων και ξεχάστηκαν οι πόνοι και οι θλίψεις κι ακούγονταν ιαχές κι όλα φαινόντουσαν κατορθωτά και ο άνεμος περνούσε τρυφερός ανάμεσα από αυτά τα πιο παράξενα πλάσματα αυτής της γης.

Ροβίνα Άλμπα