Η είσοδος μιας εποχής, να όπως τώρα της άνοιξης, ξυπνά ενθουσιασμούς που σου φαίνονται καινούργιοι, όπως καινούργια σου φαίνονται κάθε άνοιξη τα άνθη στα κλαδιά των δέντρων, οι παπαρούνες κι εκείνος ο άγριος βίκος με τα αμέτρητα μοβ λουλουδάκια και δεν σου θυμίζουν τα περσινά αλλά ξαφνικά σε ακούω να λες.
-Κοίτα άνθισε η αμυγδαλιά. Μα τι ωραία που είναι αυτά τα μοβ λουλουδάκια. Κοίτα, κοίτα κι αυτά τα ροζ…μα που το βρίσκουν τόσο χρώμα, τέτοια λάμψη και φυτρώνουν τόσο εύκολα στις άκρες των δρόμων, σχεδόν πάνω στην πέτρα.
Και κοιτάζω το πρόσωπό σου, και χαίρεσαι, λάμπει σαν να είναι η πρώτη φορά που βλέπεις την άνοιξη.
Σε κοιτάζω καλύτερα. Ναι, ναι, τον διακρίνω αυτόν τον φόβο αν και τον κρύβεις καλά εκεί στις άκρες των ματιών σου.
Ο φόβος… Μην έρθει κάποια άνοιξη, μην δεις τα ανθισμένα δέντρα κι αυτά τα μικρά μοβ και ροζ λουλουδάκια και πεις.
-Ε πάλι τα ίδια, άντε ήρθε πάλι η άνοιξη, όμοια με την περσινή.
Κι είναι η κούραση αυτή σημάδι πως ετοιμάζεσαι για άλλους κόσμους, πως το μυαλό σου θα διαταράξει τα μέχρι τώρα όριά σου και δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει. Σε κούρασαν οι φιλοσοφίες των ανθρώπων ,σε κούρασαν εκείνοι οι φιλόσοφοι που ετοιμάζουν πρόθυμους και ενθουσιώδης στρατιώτες , νεκρούς για τα πεδία των μαχών, σε κούρασαν κι εκείνοι οι άλλοι φιλόσοφοι που συναρπάζουν κάποιους λίγους που γι’ αυτούς δεν στήνονται μνημεία ,γι’ αυτούς σε κάποιες μοναχικές κάμαρες, ακούγονται μικροί αδύναμοι θρήνοι ,σε κούρασε η σκέψη πως τα χρόνια που περνούν κι αυτά που θα έρθουν δεν φαίνονται να έχουν καμιά χαρά για σένα.
Σου φαίνεται πως σύντομα θα την πάρεις την απόφαση. Θα περιφρονήσεις τα πάντα και θα περιμένεις το τέλος ανάμεσα στους τοίχους κάποιου σπιτιού. Θα κλείσεις και τα παράθυρα γιατί η θέα τώρα απλά κουράζει τα μάτια σου. Δεν θα ακούς ούτε ραδιόφωνο, ούτε τηλεόραση, θα περιφρονήσεις και τα βιβλία και σκέφτεσαι πως αν ήσουν στην εποχή των στυλιτών, θα γινόσουν ένας στυλίτης. Μα τι λες τώρα…Δεν υπήρξαν πιο εγωιστικά πλάσματα από τους στυλίτες. Εκεί μπροστά στα μάτια όλων των ανθρώπων είχαν το ασίγαστο πάθος να αποδείξουν την αγιότητά τους, την τόσο σκληρή διαφορετικότητά τους.
Δεν μου κάνουν οι στυλίτες σκέφτεσαι, καθώς κατηφορίζεις την Αγίου Κωνσταντίνου. Στρίβεις στην Μενάνδρου. Απόγευμα.
Κοίτα εκεί στην άκρη στο τοιχάκι. Ένα νέο παιδί γύρω στα 17. Φιγούρα αδύνατη, χαρακτηριστικά λεπτά, ψηλό, κάποτε όμορφο. Τώρα στον κόσμο του, ξύνει με τα λεπτοκαμωμένα δαχτυλάκια του αργά-αργά τις μικρές πληγές στο κεφάλι του.
Λυπάσαι, λυπάσαι τόσο πολύ…Να που λειτουργεί η ευαίσθητη καρδιά σου…(Μετά από λίγο καιρό αυτό που θα θυμάσαι πιο έντονα θα είναι αυτή σου η λύπη και ανομολόγητα θα χαίρεσαι για την καλοσύνη σου, για την τόσο, μα τόσο ευαίσθητη καρδιά σου, αλλά ακόμα αυτό δεν το ξέρεις).
Ξαφνιάζεσαι γι’ αυτή την «αιφνίδια καλοσύνη» της καρδιάς σου.
Μη φοβάσαι… Μάλλον πήρες παράταση.
Μετά από δυο μέρες.
-Ε, λοιπόν δεν μπορούσα να φανταστώ πως σ’ αυτό το πέτρινο βουνό θα φύτρωναν τόσα πολλά λουλούδια. Κοίτα…κοίτα πόσο όμορφα είναι αυτά τα μικρά ροζ και μόβ λουλουδάκια..
Κι όλο χαρά , μου φάνηκε πως χοροπήδησες κιόλας..
-Να και μια παπαρούνα. Είναι η πρώτη παπαρούνα που βλέπω.
Περπατάς ψηλά στο Πανόραμα των Σεληνίων και είναι σίγουρο πως ήρθε η άνοιξη…ήρθε η άνοιξη και όχι ήρθε και πάλι η άνοιξη….
Ροβίνα Άλμπα
7 σχόλια:
Πολύ ωραίο και έτσι είναι τα πράγματα.
Αν και για μένα νομίζω ειναι λιγο αλλιώς: δεν με πειράζει το "πάλι η άνοιξη" ουτε τη βλεπω "καινούργια". Το "πάλι" είναι δυο ωραία πράγματα: α) η επιβεβαιωση πως η ζωή ειναι εδω και συνεχίζεται, μαζί με την προοπτική ότι αυτή ΔΕν είναι η τελευταία και β) μια ακόμα ευκαιρία: ζω την άνοιξη όπως έφηβη.Ξυπνούν κέφια, ορμές (όχι οσες έφηβη, αλλά πιο ποιοτικές!) και ενέργεια. Αυτή συσσωρεύεται, φαινομενικά δεν κανω τίποτα, και ξαφνικά μια άνοιξη ("Οταν μιαν άνοιξη" που λέει κι ο Ανανγνωστάκης)δίνω μια: πουλάω το σπίτι ή αγοράζω άλλο, τα παραταω όλα και κανω τον ασκητή (δεν το βλεπω περηφανια, το βλέπω κέφι) ή αντίθετα παίρνω ενα μεγάλο δάνειο (δεν με νοιάζει)και κάνω κατι πλούσιο και τρελό, ένα μεγάλο ταξίδι. Η ναοιξη μου θυμίζει ότι η ζωή μου είναι ελαφριά, μπορώ να την κουβαλησω οπουδήποτε και να την αλλάξω ανα πάσα στιγμή. Κι αυτη την εποχή πάλι ετσι νιώθω, αν και μαλλον δεν θα αλλαξω τιποτα φετος.
Οσο για αυτο με τη λύπη και τη χαρα που εισαι "ευαίσθητος", μεγάλο θέμα άστο τωρα.
Η σαλαμινα ειναι τω παιδικών μου χρονων εκδρομη. Λυπάμαι που είναι έτσι, με τη βρόμικη θάλασσακλπ θα μπορούσε να ήταν (είναι;) ενας μικροςπαράδεισος κοντά στην Αθήνα. θέλω να ερθω μια εκδρομή, ένα λεωφορέιο ως το Περαμα ειναι γαμωτο. Καθε χρονο το λεω. Την εχω κανει και "ηρωιδα' σε ενα μυθιστορημα, που τωρα δεν μπορεις να το διαβασεις (ειναι μετέωρο μεταξυ οθονης και χαρτου, τουτεστιν περιμένω μήπως εκδοθει σε χαρτι -αλλιώς θα αναρτηθεί). Εκει η Σαλαμινα ειναι στο μελλον, ακατοίκητη λογω βιομηχανικών εγκαταστάσεων αφαλάτωσης!
Να εισαι καλά. Φτιαχνω σιγά σιγά την Ευανθία (κατι με εξιτάρει στην αρχή ενος εργου και μετά καλμάρω. Δεν ξερω σε ποια από τις δυο φασεις βγαινει το καλυτερο. Νομιζω πως υπάρχουν γραφες και θεματα που θελουν το πωτο και αλλες/α το δευτερο.
Μου αρέσει που για σένα η άνοιξη έχει αυτές τις διαστάσεις.Και είναι πολύ ωραίες αρκεί η ψυχή σου να δίνει αυτές τις ωθήσεις. Γενικά δεν θεωρώ τον ασκητισμό αλαζονεία αλλά για τους στυλίτες κάπως έτσι το βλέπω.΄
Όσο για το ξανακοίταγμα των γραπτών εγώ ανήκω σ' αυτούς της πρώτης φοράς.Να μη σου πω ότι αποφεύγω κιόλας να τα ξανακοιτάξω.Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και το καλύτερο.
Σε προσκαλώ στη Σαλαμίνα. Δεν είναι τόσο βρώμικη που νομίζεις, έχει γωνιές καταπληκτικές.Από τον Οκτώβρη μέχρι αρχές Ιουνίου είναι υπέροχη. Η ομάδα μας κάνει ωραία οδοιπορικά. Στο επόμενο να είσαι μαζί μας.
Παράξενα και δυνατά τα κείμενά σου Ροβίνα.Με γοητεύουν,έχουν μια θλίψη αλλά και ορμή μαζί.Ατμόσφαρικά, κάπου με παραπέμπουν σε γραπτά της Ζατέλη,χωρίς όμως τη νοσηρότητά της.Νιώθω θλίψη και χαρά μαζί καθώς σε διαβάζω ( έχω διαβάσει και τα προγούμενά σου).Νάσαι καλά.Μας λες πράγματα.
τελικά είσαι πολύ αισιόδοξη.ο θάνατος είναι ενα κλικ μέσα στην ασημαντότητά μας.γράφει στο 'μοιρολόγι της φώκιας' ,,έπεσε,μπλουμ, εις το κύμα κι επνίγη,,. έτσι απλά, τόσο ήρεμα,τόσο ασήμαντα. ουράνιος κήπος
Μαρία, μου αρέσει η Ζατέλη ακριβώς για το παραμυθένιο , το μαγικό ρεαλισμό της. Δε νομίζω πως πως κάπου της μοιάζω, αν και αυτό είναι σχετικό ,όπως το βλέπει κανείς. Είναι καλό που λες πως κάτι σου λέω.
Σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα ουράνιε κήπε που μου έδωσες την αφορμήν και εδιάβασα αυτό το υπέροχο διήγημα του Παπαδιαμάντη.
Πράγματι ενα κλικ ο θάνατος...Όσο όμως δεν περπατάς αναυποψίαστος σ' αυτό το κατηφορικό μονοπάτι κι από κάτω να περιμένει η θάλασσα όλο και το επενδύεις αυτό το κλικ , όλο και το κάνεις πολύπλοκο με φιλοσοφίες , με παράπονα, με αντιρρήσεις και διαμαρτυρίες ..Και το θεωρώ μάλλον παρήγορο ότι αργούμε, και μερικές φορές μέχρι τέλους διατελούμε σε διαρκή απορία και έκπληξη , να συνειδητοποίησουμε την απλότητα του κλικ.Θα μου πεις ..έτσι παράγουμε ανώφελα πράγματα και θα σου απαντήσω πως τα ανώφελα είναι ίσως και παρήγορα...κι αν έχουμε ανάγκη από παρηγορίες...
όταν η Ακριβούλα κατέβαινε το μονοπάτι,ουσιαστικά κατέβαινε στον Άδη.είχε βραδιάσει,είχε χάσει το δρόμο, αλλά είχε παρασυρθεί από τη μαγεία της μουσικής,τη μαγεία της ζωής.Τό'χασε το παιχνίδι, αλλά έφυγε σε μια στιγμή ευτυχίας. ωραίο τέλος δεν είχε; Ουράνιος Κήπος
Δημοσίευση σχολίου