Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

ΤΡΥΦΕΡΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΗ



Τρυφερή που είναι η φύση με τα άδεια σπίτια, με τα σπίτια που χρόνια τώρα μένουν έρημα. Οι άνθρωποι τους έφυγαν-πέθαναν. Και τόσους χειμώνες, τόσες άνοιξες η χλόη τα αναρριχώμενα κούρπανα πλησίασαν αργά, σταθερά τους τοίχους τους κι άρχισαν σιγά-σιγά το τρυφερό τους αγκάλιασμα.. Κι από την πόρτα που ακόμα διακρίνεται ξεκίνησε ένα βαρύ χειμώνα του ΄60 ο θείος ο Μ. Το χιόνι ήταν τόσο πολύ που τα κλαδιά των δέντρων έγερναν βαριά.

-Πάμε στις μηλιές , να τινάξουμε το χιόνι, μην σπάσουν τα κλαδιά τους.

Το χιόνι ως τα γόνατα, τα βήματα δύσκολα και τα ίχνη πίσω περίεργα μικρά πηγάδια. Και τινάξαμε το χιόνι από τις μηλιές και τις είδαμε την άνοιξη ν’ ανθίζουν και το φθινόπωρο ένας μεγάλος κόκκινος σωρός στο κατώι και το άρωμά τους έφτανε ως το δρόμο.


Κι εδώ τα κούρπανα κάλυψαν για πάντα την πόρτα. ..Κι ήταν σπίτι γεμάτο φωνές, έντονους διαπληκτισμούς, πολλά παιδιά. Ακόμα διακρίνεται στο παράθυρο το κεντημένο κουρτινάκι. Κι ήταν η θειάκω η Δ. που βόσκοντας τα πρόβατα το καλοκαίρι κάτω από τις πυκνές σκιές των πλατάνων εκεί στο ρέμα του καλόγηρου, κεντούσε αυτά τα κουρτινάκια και δρόσιζε τα πόδια της στα κρυστάλλινα τρεχούμενα νερά του. Κι ήταν εδώ που γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα 22 η Τ. κι έφυγε μετά για τη Γερμανία. Μια ζωή ολόκληρη στη Γερμανία και πέθανε εκεί. Και η επιθυμία της..

-Να με θάψετε στους τάφους των ανώνυμων. Κανείς να μην ξέρει πως εγώ είμαι θαμμένη εκεί.

Τι πικρή επίγνωση. Ήξερε πως κανείς δε θα φρόντιζε τον τάφο της.


Κι εδώ ..Λίγο ακόμα και θα ολοκληρωθεί το τρυφερό σκέπασμα. Δε φαίνεται πια καθόλου η αυλή εκεί που ήταν δεμένο εκείνο το άσπρο άλογο. Τον περήφανο καβαλάρη του πολλοί λίγοι τον θυμούνται πια. Αντηχούσαν οι ρεματιές από το ξεχωριστό του μελωδικό σφύριγμα. Κι είχε και δυο μουριές. .Ναι, ούτε οι μουριές φαίνονται πιά. Δυο μουριές με μεγάλα κόκκινα μούρα. Τα χέρια μας, το στόμα μας βάφονταν κατακόκκινα.

Και δεν αντέχεται η σιωπή των άδειων δωματίων, σε πληγώνουν τα μοναχικά έπιπλα..

Σουρουπώνει. Τα πουλιά έχουν σωπάσει. Μένω ακίνητη, αναπνέω σιγά.. Και ναι, τον ακούω…Ακούω αυτόν τον ήχο που κάνουν οι μικρές καινούργιες ρίζες καθώς κυριεύουν σιγά-σιγά τα σπίτια. Κι είναι ήχος παρήγορος.. Την άνοιξη τα σπίτια θ’ ανθίσουν.. Κάθε άνοιξη τα σπίτια θ’ ανθίζουν και θα αποκτήσουν καινούργιους κατοίκους τα άδεια δωμάτια και θα αναριγήσουν οι ξύλινες πόρτες, τα ξύλινα κρεβάτια, οι καρέκλες καθώς θα παραδίνονται στα καινούργια φυτά, στα καινούργια λουλούδια..


Αθηνά


8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

όμορφο το κείμενο αθηνά.
θα σκότωνα να είχα αναμνήσεις από μια πατρίδα σαν κι αυτή, γιατί τί είναι η πατρίδα αν όχι οι παιδικές μας μνήμες, το πρώτο χιόνι, το πρωτοπερπάτημα στον απέναντι λόφο.

κι όλα αυτά, ακόμα κι αν δε βλέπω τη φύση να αγκαλιάζει τα σπίτια στις φωτογραφίες, περισσότερο να τα καταπιεί θα έλεγα επιθυμεί και να τα αφανίσει.

στ.

Αθηνά είπε...

Απελπίζουν τα κτίρια που ολομοναχα στο άπλετο φως σιγά-σιγά καταρρέουν..Οι ξεροίκρότοι από τα σπασμένα παράθυρα και από τις ξεχαρβαλωμένες πόρτες ηχούν σαν θριαμβικά κρόταλα θανάτου, οι στέγες που βυθίζονται αργά-αργά αποδομούν την τρομακτική ομορφιά της απότομης εκρηκτικής καταστροφής..Κι όλα αυτά η χλόη τρυφερά τα κρύβει...Μα θα μου πεις η αλήθεια...Ε ναι, την ξέρουμε την αλήθεια είναι φτωχή, είναι εχθρική στην περηφάνεια μας...Ευγνωμονώ όσους μου κρύβουν αλήθειες που θα κάνουν την ψυχή μου να σέρνεται και να παρακαλάει αγάπη σαν το ψωριασμένο σκυλί, τους ευγνωμονώ γιατί δίνουν ορμή και δύναμη στο ψέμα μου-επιθυμία να δρασκελίσει..να καλπάσει πάνω από τα θαμμένα στη χλόη σπίτια, με βλέμμα γεμάτο έπαρση..και διακρίνω ήδη στις κόρες των ματιών του ωραία καινούργια σπίτια...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Πολύ καλό κείμενο, αισθαντικό, ατμοσφαιρικό, με έντονη την ποιητικότητα που αναβλύζει από τις εικόνες και τα αισθήματα. Σα να μπαίνεις σε άλλη χρονική διάσταση, σα να βλέπεις εναλασσόμενα κινηματογραφικά πλάνα. (μέσα από το λόγο) Έζησες έντονα και βαθιά το ταξίδι,τη φύση και τον προορισμό του.

Ανώνυμος είπε...

τι εχετε να πειτε για τι φιμοση του σαλαμιςπρες απο τον τραυλο; ισως πρεπει να παρετε θεση.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Πάντα τρυφερή και νοσταλγική η ποιητική σου ματιά Αθηνά μου.
Όμορφο και ζεστό χάδι στη ζωή που φεύγει αλλά δεν χάνεται.
Μένει εδώ στερεωμένη θαρρείς από τις περικοκλάδες των αισθημάτων που ρίζωσαν και άπλωσαν, έτσι, για να παρηγορούν το τώρα.

Καλό Φθινόπωρο…

Σε ταξίδια να σε βγάζει πάντα η σκέψη.

Ανώνυμος είπε...

gia to salamispres antartes tvn poleon exete na peite kati?

ΒΑΚΙΛΟΣ είπε...

εσύ που φαίνεται πως ξέρεις, τι ακριβώς συνέβη με το σαλαμισπρες, γιατί ακόμη αναμένουμε δημοσίευση μιας απάντηση από τους ίδιους και όχι αναχωρητισμούς.

Ανώνυμος είπε...

Αθηνά,
Αυτές οι φωτογραφίες του πατρικού σπιτιού έχουν για όλους και περισσότερο για όσους μισέψαμε ένα βαθύ και ανυπόκριτο συναίσθημα της παιδικής μας απλοϊκής ζωής.
Της ζωής των γονιών μας που με κόπους αλλά και ευχαρίστηση μεγάλωσαν και συντήρησαν ολόκληρες οικογένειες, για να δουν, δυστυχώς, τα παιδιά τους να σκορπίζονται στα πέρατα της οικουμένης.
Νάσαι καλά να το επισκέφτεσαι, να αισθάνεσαι από κοντά αυτή την τρυφερή και πονεμένη αίσθηση της θέρμης του.
Νίκος Λιψάνος, Manhattan

η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger