το μυστικό της αλεπούς

Μεγαλώνοντας στη Σαλαμίνα στις αρχές της δεκαετίας του 80’ όλα έμοιαζαν ακέραια. Ο ουρανός έμοιαζε πιο σκοτεινός, η βροχή πιο βαριά κι η θάλασσα πιο άγρια. Παιδί ακόμη, θυμάμαι την έκπληξη που ένιωθα όποτε συναντούσαμε με το αυτοκίνητο κάποια αλεπού το βράδυ, να αναζητά τροφή στους πρόποδες των βουνών των Σεληνίων. Τι περίεργο ζώο που ήταν.

Τα χρόνια πέρασαν, γίναν οδοστρωτήρας. Ανοίξαν τράπεζες όλων των χρωμάτων, μπεζ, σομόν, λιλά, και μέσα σε ένα κλίμα λαθρόβιων πολιτικάντηδων έκανε την εμφάνιση της και η δικτατορία της οικοδομικής ανάπτυξης. Ανεξέλεγκτοι κρετίνοι της κονόμας έριξαν πάνω στο νησί το σάβανο του. Ο ουρανός λιγόστεψε, το ίδιο κι ο αέρας. Ομοιόμορφες πολιτείες προκάτ ανεγέρθησαν σε διάφορα αφάνταστα σημεία κατά μήκος του νησιού. Διαμερίσματα αποστειρωμένα που ξεφλουδίζουν, μπεζ, σομόν, λιλά –τι σύμπτωση- ξεπηδούν για να πιάσουν το δικό τους χώρο στο νησί της μπουλντόζας. Ένοικοι νεόπλουτοι, ντόπιοι και παραθεριστές, όλοι τους μοντέρνοι δανειολήπτες προσπαθούν να κρύψουν το γεγονός πως εδώ τραγουδούσε ο Παπασίδερης.

Ε λοιπόν, εδώ τραγουδούσε.

Και γιατί τα λέω όλα αυτά;

Βρισκόμουν μετά από πολύ καιρό στη παραλία των Σεληνίων και κάπνιζα ένα τσιγάρο δίπλα από την εκκλησία. Ξαφνικά, βλέπω δύο μικρές αλεπούδες, να περνούν μπροστά από το αμάξι μου. Άφοβες και πεινασμένες περπατούσαν με σκυμμένο κεφάλι, πάνω στα βότσαλα της ακτής, καθώς τις ακουμπούσε κυριολεκτικά η θάλασσα, λίγα μέτρα από το μόλο, εκατοντάδες από το κοντινότερο βουνό. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη.

Το οικοσύστημα ανάποδα κι η αλεπού μία παράπλευρη απώλεια, τόσο ασήμαντη όσο και η μασκαρεμένη σου ζωή.

στ. από βάκιλο