Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΥΡΚΑΡΙ


Μια βόλτα αύριο στους κεντρικούς δρόμους του νησιού 
θα σας πείσει πως το φάντασμα του Μεταξά
τριγυρίζει ακόμη πάνω από το Βουρκάρι

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΥΣ

Δημιουργούμε δημοτική αστυνομία, 
η οποία θα συμβάλει αποτελεσματικά 
στην αναβάθμιση των [..] δημοτικών υπηρεσιών.  
Προεκλογική εξαγγελία στο έντυπο της 
Πρωτοβουλίας Πολιτών Σαλαμίνας,
 σελ. 13 


Πες μου πώς γίνεται να παραιτείσαι διάολε
και ν' ανταλλάζεις τη ζωή σου μ' ένα ψήφο

Πες μου πώς δέχεσαι ανθρώπους που δε ξέρεις
να σου ορίζουν τη ζωή
ή μήπως τους γνωρίζεις;

Φιλόδοξους ανθρώπους
τιποτένιους
κολλούν τη φάτσα τους στις τζαμαρίες
Μπαίνουν παντού κι είναι αδίστακτοι
εισβάλλουνε στο φούρνο το πρωί
σου χαμογελούνε φιλικά
στη γλώσσα τους εξέχει μια διχάλα
φίδια είναι 
κι έρπονται στο καφενείο 
εισβάλλουνε στο φαρμακείο
στα κομμωτήρια
στα λωφορία
και καταλήγουνε το βράδυ 
στη πλατεία με τ' αγάλματα 

Εκεί που βγάζουν λόγους σα τζουτζέδες
και κάνουνε παύση τεχνητή
να τους χειροκροτήσεις
καθώς αυτοί φαντάζονται 
το νέο αδριάντα

πες μου πώς γίνεται να θέλεις το μαστίγιο;
ποιός σατανάς σου τρώει το μυαλό;

Πες μου πώς γίνεται 
και κάθε κυριακή των εκλογών
να έχει ηλιοφάνεια;

Πόσο μισώ τον Κυριακάτικο ήλιο.

                                                   Σ.

Μαύρο στους Μαυρογιαλούρους

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

                                               ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΌΣ   ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ



(Απόσπασμα)

Διασχίζοντας το πάρκο,  τα σκυλιά την αντιλήφτηκαν κι εκεί κοντά στο σιντριβάνι ανέβηκε ένα σκαλάκι και μοίρασε σε όλα, αχ  χθες ήταν 4 σήμερα 6, μοίρασε σε όλα μεζεδάκια.
Τα αδέσποτα, ήταν πάντα γι αυτήν ένας λόγος λύπης στους περιπάτους της στην παραλία. Αυτά, και όχι μόνο, την έκαναν ν’ αμφισβητήσει τη σοφία της φύσης, να τη θεωρήσει ανάμεσα στα άλλα ανηλεή, τρομακτική ,Παράγει με ρυθμούς ιλιγγιώδης μορφές ζωής  προς  ανάλωση, προς γρήγορο θάνατο . Μπήκε κι αυτή στο παιχνίδι μαζί με άλλους, να διεκδικήσουν δικαιώματα υπέρ των ζώων, παρέμβαση στη φύση με στειρώσεις. Εκεί  επίσης κατάλαβε πόσο διασκεδάζει η κάθε εξουσία με τους θυμούς, τις φωνές, και τις φωτιές κάποιων εξεγερμένων και πόσο αναγκαία της είναι όλα αυτά, με μέτρο βέβαια, μην το παρακάνετε και μας παρακουράσετε γιατί…
Αυτή μεγάλωσε, δεν μπορεί εύκολα να τρέχει ,αυτή απογοητεύτηκε κι αγαπά τώρα τα αδέσποτα όπως τον εαυτό της. Περπατά ανάμεσά τους σαν δικό τους πλάσμα, ένα σκυλί με τη διαφορά ότι κουβαλάει πάντα ένα σακουλάκι γεμάτο φαγητό κι έχει και χέρια και χαϊδεύει .Καθώς περπατάει και την ακολουθούν τα σκυλιά του δρόμου όλο σκέφτεται και κάπου-κάπου σιγοτραγουδάει.
«Περιμένω τη μέρα, περιμένω αυτούς που θα τολμήσουν να το παρακάνουν, με τρόπους καινούργιους , όχι πάνω στα παλιά ίχνη.»
Α, μην απορείτε. Κάποια στιγμή ο καθένας μας διαλέγει μια ομάδα, όπου εντάσσεται και φοράει κάποιες μέρες μπλούζες με λογότυπα, καπελάκια με ζωάκια, άλλοι μακριά φορέματα και αφήνουν με ευσέβεια να ασπρίσουν τα μαλλιά τους κι άλλοι ωραία βρακάκια και λουλούδια στο κεφάλι, άλλοι…Ατέλειωτες παραλλαγές, ατέλειωτες στολές. Η ανάγκη να ανήκουμε σε ομάδες κι ας φωνάζουμε και κοπτόμαστε περί της μοναδικότητάς μας.. Ας έχουμε την ομάδα μας ν’ ακουμπάμε παρήγορα το άδειο της ζωής μας. Όχι ότι είναι κακό, όχι ότι δεν προσφέρουν, αρκεί μονάχα να μη σε συνεπάρει εκείνος ο δαίμονας της περηφάνιας και σε ανεβάσει πάνω από τις πόλεις των ανθρώπων και δεις τις ομάδες και δεις τα παιχνίδια και δεις τους κύκλους των ανθρώπων μέσα στους αιώνες και σε κυριεύσει η επιθυμία να πέσεις από τα φτερά του δαίμονα κι εκεί λίγο πριν αγγίξει το σώμα σου τις κορυφές των κτιρίων , εκεί να γίνει μια έκρηξη και σαν μια ωραία φλόγα να φύγεις, να σκορπίσεις , να εξαφανιστείς..
-Σκυλάκια μέχρι εδώ, γυρίστε πάλι πίσω. Από δω και πέρα είναι η λεωφόρος, είναι ο θάνατος. Άντε, άντε και χτυπώντας παλαμάκια και χτυπώντας τα πόδια δυνατά στις πλάκες του πεζοδρομίου, τα διώχνει κι εκείνα υπακούνε και χάνονται μέσα στο πάρκο.
-Αύριο πάλι.



                                                                                         Ροβίνα  Άλμπα

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

ΒΑΚΙΛΟΣ, Γ' ΤΕΥΧΟΣ, ΣΕΛ. 63

  
ΜΑΡΤΥΡΙΑ: Χατζηνικολάου Κυριάκος του Μιχαήλ, το γένος Βούλγαρη, γεννηθείς στη Σαλαμίνα το 1921

"Εγώ δούλευα σφυρί και αμόνι στο σιδηρουργείο. Οι Γερμανοί πήγαν στο σπίτι μας μαζί με τον Βαγγέλη το Σοφρά, συνεργάτη των Γερμανών, και πήραν τον Λεωνίδα τον αδερφό μου ως όμηρο αντί για μένα. Όταν το ‘μαθα πήγα και παραδόθηκα για να γλιτώσω τον αδερφό μου. Με πήγανε στον Άγιο Γιώργη. Έφαγα πάρα πολύ ξύλο. Με έδερναν με μια ουρά σαλαχιού με αγκάθια στην άκρη και με το τράβηγμα έβγαινε το πετσί από το σώμα μου. Μου πατούσαν το κεφάλι και με χτυπούσαν με τις μπότες τους. Μετά με πήγαν στο Χαϊδάρι, αφού πρώτα μας πέρασαν από τη Μέρλιν (εννοεί την οδό Μέρλιν όπου ήταν τα γραφεία της Γκεστάπο) που σε δωματιάκια μικρά ήμασταν καμιά πενηνταριά. Εκεί βρήκαμε το Στέλιο το Νικολέττο, Αμπελακιώτη καραβομαραγκό, που του είχαν βγάλει τα νύχια. Του είπαν οι Γερμανοί ότι θα τον εκτελέσουν μαζί με μένα κι άλλους 70. Στο Χαϊδάρι έμεινα τρεις μέρες. Δεν ήθελα να φάω γιατί ήξερα πως θα με κρεμούσαν. 

Την άλλη μέρα μας είπαν θα προχωρήσετε σιωπηλά και θα γίνει μεταφορά σε άλλο στρατόπεδο. Θα γινότανε αποστολή στη Γερμανία. Έπιασαν και φώναξαν περίπου χίλια ονόματα. Τη μετάφραση την έκανε ο καθηγητής πανεπιστημίου της ζωολογίας Πανταζής, που ήταν κατάδικος διερμηνέας αλλά όχι χαφιές. Περιμέναμε με αγωνία να ακούσουμε τα ονόματα. Ενώ είχαν τελειώσει τα ονόματα τη τελευταία στιγμή βγήκε ένας στρατιώτης με μια τελευταία κόλλα. Το τελευταίο όνομα που ακούστηκε ήταν το δικό μου. Μας φόρτωσαν σε ένα φορτηγό κι ύστερα σε ένα τραίνο. Ταξιδέψαμε διαμέσου της Βουδαπέστης και το τραίνο αυτό ήταν για μεταφορά αλόγων. Στο δρόμο μας έδωσαν κουκιά χλωρά για να φάμε. Φτάσαμε στο Αμβούργο στις φυλακές. Εκεί έγινε διαλογή από γιατρούς και συνάντησα άλλους τρεις Σαλαμίνιους. Το Μιχάλη το Ζερβό, το Γιώργο το Περδικούρη και το Νίκο το Σακελλάρη. Κι ήτανε κι ένας άλλος από τα Μέγαρα που δε θυμάμαι το όνομά του. Ψείρα, πείνα, πολύ δουλειά, σχεδόν ξυπόλυτοι πάνω στα χιόνια μ’ ένα ζευγάρι τσόκαρα. Το ένα μου χε σπάσει και το χα δέσει μ’ ένα συρματάκι. Το σημάδι το έχω ακόμα στο δεξί πέλμα μου. Κάθε μέρα μας μετρούσαν. Από τη ταλαιπωρία πολλοί πέθαιναν. Δούλεψα στα κάτεργα, στα εργοστάσια του Κρουπ (σημερινή ThyssenKrupp AG, συνεργάτη του πολεμικού ναυτικού, μέχρι πρότινος (;) ιδιοκτήτρια εταιρία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά) στα βλήματα σε κάτι ειδικές στοές. Εκεί είχαν τις βαφές και βάφαμε τα βλήματα κίτρινα. Οι Γάλλοι, οι Ρώσοι και οι Πολωνοί αιχμάλωτοι είχαν κόκκινη κονκάρδα για να τους ξεχωρίζουν επειδή ήτανε κομμουνιστές. Μας επιτηρούσαν οι κάπο που ήταν γερμανοί εγκληματίες φυλακισμένοι και μας έδερναν με συρματόσκοινα." 

Αδημοσίευτη φωτογραφία από τα Αρχεία του Αμερικανικού Ναυτικού: βομβαρδισμένα πλοία στη προβλήτα του Ναυστάθμου Σαλαμίνας
 ΒΑΚΙΛΟΣ

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από τη μαρτυρία του κ.  Χατζηνικολάου.

Το γ' τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου 2010 και τυπώθηκε σε 800 αντίτυπα. Αναζητήστε τα στα βιβλιοπωλεία του νησιού χωρίς αντίτιμο.

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

..έργα ηθικής και καθαρμού της πόλης, μεγάλα, επικοινωνιακά... έργα έμπνευσης του ιδιόμορφου δημάρχου της περιόδου 1967-1974, του Αριστείδη Σκυλίτση.

Καθάρισε σε μια νύχτα τη γειτονιά των πορνείων, διώχνοντας πεντακόσιες εκδιδόμενες γυναίκες από το λιμάνι. Επίχωσε τις σπηλιές στα βράχια της Πειραϊκής, και μαζί τους το αρχαίο Κονώνειο τείχος, σβήνοντας από το χάρτη ένα παμπάλαιο στέκι χασικλήδων, τη “Σπηλιά του Δράκου”. Ολοκλήρωσε την επιχείρηση εξωραϊσμού της πόλης, γκρεμίζοντας τα περισσότερα δημόσια νεοκλασικά αρχιτεκτονήματά της, το δημαρχείο, δύο εκπαιδευτήρια, τη δημοτική αγορά και τη μνημειώδη μαρμάρινη κλίμακα των κήπων της Τερψιθέας. Ανάμικτα, η βρώμα της ψαραγοράς, η κρυφή ζωή των πορνείων, η παραβατικότητα των χασικλήδων και οι ασυντήρητοι σοβάδες των νεοκλασικών μεγάρων, τσουβαλιάστηκαν σε ένα δέμα και αφαιρέθηκαν με χειρουργική ταχύτητα και μέθοδο από το σώμα του Πειραιά. Ό,τι δεν τολμούσαν να κάνουν οι κυβερνήσεις της ανάπηρης μεταπολεμικής δημοκρατίας το έκανε η δικτατορία. Το κενό των επεμβάσεων της χούντας κατέλαβαν σιντριβάνια στη μέση της θάλασσας, οδοκαθαριστές παρελαύνοντες με ομοιόμορφες στολές, κηπάρια με χλόη, ρεπλίκες μαρμάρινων κορινθιακών κιόνων, ένα ετήσιο καρναβάλι και τρία τεράστια ημιτελή γιαπιά, που ακόμη στέκουν άσχημα και εγκαταλειμμένα. Μαζί με αυτά κι ένα διαλυμένο ταμείο του δήμου Πειραιά. 
 
Τα χρόνια πέρασαν. Η κατεδάφιση των νεοκλασικών εκ των υστέρων πληγώνει τους Πειραιώτες. Οι αρχαιολόγοι και οι επιτροπές κατοίκων παλεύουν να ανακτήσουν τη χαμένη Πειραϊκή, τη θαμμένη κάτω από τα χώματα και τα αυθαίρετα. Μόνο την Τρούμπα δεν τολμά ουδείς να αναπολήσει. 
 
Αναζητούσα παλιές φωτογραφίες, εικόνες των δρόμων με τα κόκκινα φανάρια. Δεν υπάρχουν. Παρότι τα ιστορικά αρχεία αλλά και τα κιόσκια των εκδοτικών οίκων στην καλοκαιρινή έκθεση βιβλίου του Πασαλιμανιού, είναι γεμάτα με παλιές καρτ-ποστάλ του Πειραιά. Των νεοκλασικών, των παραπηγμάτων των προσφύγων, των ατμόπλοιων και των ιστιοφόρων του λιμανιού, των αρχαιοτήτων, των μικτών λουτρών του Φαλήρου. Όμως οι οδοί Φίλωνος και Νοταρά απουσιάζουν από το πάνθεον της επίσημα καταγεγραμμένης μνήμης. Κι' ας είναι ακόμη το τοπωνύμιο, η Τρούμπα, πασίγνωστο σ' όλη την Ελλάδα, όχι ως στέγη ναυτιλιακών εταιρειών, όπως μετασχηματίστηκε μετά την καταστροφή της, αλλά ως τόπος ακολασίας.
 

η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger