πολύ πριν το μετατρέψουν σε ένα μουσείο μονίμως κλειστό
που να θυμίζει έντονα μεζονέτα στις Κυκλάδες.
1 σχόλιο:
Ανώνυμος
είπε...
Πόσες αναμνήσεις έχω απ’ αυτό το σπίτι το ετοιμόρροπο. Έχω τη μυρωδιά της σκόνης ανακατεμένης με αυτή του υγρού σάπιου ξύλου και του αλατιού. Ένα ρημάδι ήταν, το ένοιωθες ότι το πάτωμα δε σε βαστούσε κι ας ήσουν μικρό κοριτσάκι και περπατούσες προσεκτικά. Ανέβαινα τη σκάλα κι έφτανα στο πιο ψηλό σημείο, κοίταζα μέσα από το παράθυρο τη θάλασσα, κι όπως φυσούσε δυνατός αέρας, το σπίτι που ήταν άδειο γινόταν φλογέρα. Σφύριζε ο άνεμος μέσα από τις ρωγμές, τα παράθυρα και τις πόρτες που έλειπαν. Δεν είχε πολλά πράγματα. Μόνο κάποια έπιπλα, όλο και λιγότερα κάθε φορά, σπασμένα και μισοκαμένα σε αυτοσχέδια τζάκια μέχρι να καεί και το τελευταίο συρταράκι. Στο κάτω πάτωμα το ίδιο σκηνικό. Αυτό ήταν το σπίτι του Σικελιανού, ένα ερείπιο. Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ, είχε γίνει κουρέλι, ψυχή ταλαιπωρημένη. Η θλίψη όμως δεν το είχε αγγίξει γιατί είχε πολλά να θυμάται. Γιατί ήταν ακόμα εκεί ως ένα άσυλο, ένα καταφύγιο. Και τώρα πάμε εκδρομή τα παιδιά να δούνε το σπίτι που έζησε ο Σικελιανός· που έγραφε, που κοιμόταν. Ψεύτικα όλα, Το τραπέζι, το γραφείο, το κρεβάτι. Τελευταία προσπάθεια και τρέχω στο παράθυρο…
Σας ευχαριστώ για αυτή τη φωτογραφία, έσωσε μέσα της ό,τι αυθεντικό και καλό είχε απομείνει από αυτή την όμορφη ανάμνηση 30 χρόνια μετά.
1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_ 2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._ .
1 σχόλιο:
Πόσες αναμνήσεις έχω απ’ αυτό το σπίτι το ετοιμόρροπο. Έχω τη μυρωδιά της σκόνης ανακατεμένης με αυτή του υγρού σάπιου ξύλου και του αλατιού. Ένα ρημάδι ήταν, το ένοιωθες ότι το πάτωμα δε σε βαστούσε κι ας ήσουν μικρό κοριτσάκι και περπατούσες προσεκτικά. Ανέβαινα τη σκάλα κι έφτανα στο πιο ψηλό σημείο, κοίταζα μέσα από το παράθυρο τη θάλασσα, κι όπως φυσούσε δυνατός αέρας, το σπίτι που ήταν άδειο γινόταν φλογέρα. Σφύριζε ο άνεμος μέσα από τις ρωγμές, τα παράθυρα και τις πόρτες που έλειπαν. Δεν είχε πολλά πράγματα. Μόνο κάποια έπιπλα, όλο και λιγότερα κάθε φορά, σπασμένα και μισοκαμένα σε αυτοσχέδια τζάκια μέχρι να καεί και το τελευταίο συρταράκι. Στο κάτω πάτωμα το ίδιο σκηνικό. Αυτό ήταν το σπίτι του Σικελιανού, ένα ερείπιο. Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ, είχε γίνει κουρέλι, ψυχή ταλαιπωρημένη. Η θλίψη όμως δεν το είχε αγγίξει γιατί είχε πολλά να θυμάται. Γιατί ήταν ακόμα εκεί ως ένα άσυλο, ένα καταφύγιο.
Και τώρα πάμε εκδρομή τα παιδιά να δούνε το σπίτι που έζησε ο Σικελιανός· που έγραφε, που κοιμόταν. Ψεύτικα όλα, Το τραπέζι, το γραφείο, το κρεβάτι. Τελευταία προσπάθεια και τρέχω στο παράθυρο…
Σας ευχαριστώ για αυτή τη φωτογραφία, έσωσε μέσα της ό,τι αυθεντικό και καλό είχε απομείνει από αυτή την όμορφη ανάμνηση 30 χρόνια μετά.
Δημοσίευση σχολίου