ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ

ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ


Εδώ και λίγο καιρό αποζητώ τη σιωπή. Όχι τη σιωπή των άλλων αυτή δεν είναι δύσκολο να τη βρω, είναι πολύ εύκολη υπόθεση, γιατί στέκομαι μακριά τους. Τ ο δύσκολο είναι να πετύχω την δική μου εσωτερική σιωπή.
Κυκλοφορώ λοιπόν στο κίτρινο νησί εκπαιδεύοντας τον εαυτό μου στην εσωτερική σιωπή. Αποφεύγω την πόλη και περπατώ στις εξοχές .Παρατηρώ το θυμάρι που τώρα ανθίζει, σταματώ στους ξαφνικούς θορύβους ανάμεσα στα ξερά χόρτα για να περάσουν μπροστά μου τα πράσινα ζωηρά φίδια, απορώ με τα τόσο χυμώδη σώματα αυτών των πλασμάτων μέσα σ’ αυτή την κατάξερη γη.
Επιθυμώ να καθαρίσω το μυαλό μου από τις απόψεις μου, τις κρίσεις μου. απ’ αυτά που αγαπώ και αντιπαθώ. Το θέτω σε κατάσταση αναμονής, μήπως τελικά τα καταφέρω και τα δω όλα πάλι από την αρχή ή μήπως μπορέσω και αντιληφτώ αυτά που μου διαφεύγουν. . Δεν υπερασπίζομαι τίποτα αυτό το διάστημα, ακούω και κυρίως προσπαθώ να μάθω να χασομερώ. .
Θέλω να χασομερώ μπροστά στα πράγματα, να χασομερώ μπροστά στους θυμούς και στην οργή των ανθρώπων, να χασομερώ στο γέλιο τους.
Έγινα σιωπηλή ακροάτρια στις ομιλίες των ανθρώπων ,στις ομιλίες των αγαπημένων μου.
Χασομερώ στα βλέμματά τους μέχρι που ξεχνώ τον εαυτό μου, για ν’ ακούσω τις κρυφές φωνές του μυαλού τους.
Χασομερώ στα χρώματα της δύσης του ήλιου που αυτή την εποχή είναι τόσο γλυκά και παρήγορα κι αφήνομαι να με αγγίξει το παραμύθι τους.
Χασομερώ μπροστά στα λουλούδια ώρα πολλή, μέχρι να γίνω μυστική κοινωνός της ύπαρξής τους και να κατανοήσω, όχι, όχι να κατανοήσω, να παρασυρθώ από το λίκνισμά τους στον ελαφρό αέρα και από την ανεπαίσθητη κίνηση των χυμών τους όταν δεν φυσάει, την ζεστή ώρα του μεσημεριού.
Κι έρχονται μακρινοί απόηχοι οι ειδήσεις για το μακελειό στα πλοία για τη Γάζα και χαλάει τη σιωπή μου ο τρόμος, όχι μόνο για τις σφαγές, όχι μόνο για το θάνατο ,αλλά ο τρόμος για τα τόσα αντιφατικά που ακούγονται για τη βεβαιότητα πως η αλήθεια δεν είναι μέλημα των καιρών μας, γιατί δε θα τη μάθεις ποτέ, υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτά που λέγονται, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να πεις με σιγουριά…γι’ αυτό έγινε…έτσι έγινε…
Το μόνο τελικά που σκέφτηκα γι΄ αυτά τα γεγονότα :
Είναι παρήγορο ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι τρυφεροί, άνθρωποι περήφανοι που ενώ ξέρουν, ενώ γνωρίζουν καλά, τολμούν και θα τολμούν πάντα να κουβαλούν τον λίθο του Σίσυφου τραγουδώντας με πείσμα αλλά και χαρά. Άνθρωποι ερωτευμένοι με τη ζωή. Τίποτα δε θέλουν να πουν πως είναι αδύνατο, τίποτα δε θέλουν να πουν πως είναι μάταιο, τελειωμένο.. Ερωτευμένοι με την ανηφόρα ,ερωτευμένοι με τον ίδιο τον εαυτό τους.


Ροβίνα Άλμπα