Η νύχτα στο λαμπρανό έρχεται γρήγορα κι ο ουρανός γεμίζει άστρα τόσο φωτεινά που μοιάζουν με ασημένιες χάντρες κεντημένες πάνω σε μαύρο μπλε ύφασμα. Τα φώτα της πόλης δεν έχουν θέση εδώ, αυτή η έλλειψη είναι τόσο ευεργετική που σχεδόν θαρρείς πως βρίσκεσαι σε άγονη γραμμή, τίποτα δε θυμίζει την εξέλιξη του σημερινού κόσμου. Ο χρόνος κυλά ηδονικά αργά σ’ αυτές τις κοιλάδες με τους λόφους που τις αγκαλιάζουν τρυφερά κι ακούγεται από ψηλά το βουητό του ανέμου να σου θυμίζει την ύπαρξη των δέντρων που στέκονται εκεί μάρτυρες της ζωής, μιας τόσο γοητευτικής αρμονίας που δε χωρά αντιλογία, δεν έχει ανάγκη από κορδέλες και χρυσόσκονη. Δε χαρίζεται και δε ζητά χάρες. Τα έχει όλα.
Απόψε το φεγγάρι έφυγε νωρίς. Έφυγε κι άφησε μόνο του τον ουρανό πλημυρισμένο από αστέρια να πενθεί σιωπηρά τη φυγή του. Γιατί εκείνος υπάρχει μόνο στο φως του. Σκοτεινιάζει για να δει τη λάμψη του, ανασαίνει για χάρη του. Η οδύνη της απουσίας του είναι σκληρή, βασανιστική, μάταια ο σκορπιός με τον τοξότη προσπαθούν να του γλυκάνουν τον πόνο, να τον χαϊδεύουν, να του λένε λόγια παρήγορα. Εκείνος είναι απελπισμένος, δε θα ησυχάσει ώσπου να τον πάρει ο ύπνος το πρωί με μοναδική του ελπίδα το ξύπνημα· που θα το δει μόνο για λίγο, κι ύστερα πάλι θλίψη. Η μοίρα του είναι αυτή, να βλέπει το χαμό του κάθε βράδυ και να ζει μόνο για τον ερχομό του.
Οι επισκέπτες του λόφου, άτυχο δημιούργημα περιμένοντας τη βροχή, ξύνουν πληγές στο σώμα του χωρίς δισταγμό, μ’ ελπίδες φρούδες, με προσδοκίες τόσο υψηλές που ο πόνος του δεν τους αγγίζει. Οι φωνές του δε φτάνουν στ’ αυτιά τους, η οργή του τους αφήνει αδιάφορους. Θέλουν να τον καταπιούν με μιας αδιάντροπα, χωρίς ανάσα, και ξέπνοοι πια να πέσουν σε λήθη. Ποτέ ξανά δε γνώρισε ανθρώπους τόσο σκληρούς, ανυποχώρητους, δέσμιους μιας κακής προβολής και ταυτόχρονα παρεμβαλλόμενους μεταξύ «ζωής» και πραγματικότητας.
Εδώ λοιπόν, σ’ αυτόν τον ονειρικά πλασμένο τόπο, έρχονται και φεύγουν οι μέρες αβίαστα. Όχι, δεν του λείπει η δράση, το μυστήριο, η επιθυμία. Γνώρισε συντρόφους κι εχθρούς, μάτωσε και άνθισε, όλα εδώ, τόσο κοντά. Αν μείνεις βουβός στη μέση της κοιλάδας ξαπλωμένος νύχτα χωρίς φεγγάρι, θ’ ακούσεις φωνές, πατήματα, γέλια και κλάματα αιώνων πριν. Θα γίνεις ένα μ’ αυτόν, θα τα δεις όλα. Μόνο να ‘σαι ήσυχος, να ‘χεις υπομονή και τη σωστή στιγμή θα δεις μορφές εκστατικές να κρέμονται από ψηλά χαράζοντάς σου στον ουρανό το πέρασμα. Καλό ταξίδι.
κλικ the opposite +
2 σχόλια:
'Εχω δει κι εγώ αυτό το υπέροχο φως στο Λαμπρανό, έχω ζήσει κι εγώ τη νύχτα του.Σωστά το ονομάζεις Πέρασμα.Είναι τοπίο μαγικό που σε περνάει σε άλλους κόσμους μαγικούς,εκεί πραγματικά νιώθεις τη μέθεξη με με τη φύση και με το βαθύτερο νοημα του κόσμου..
Είμαστε τυχεροί που το ‘χουμε ανάμεσα σε τόση ασχήμια και παραμόρφωση. Ας το χαρούμε τώρα χωρίς αναβολές γιατί πολύ φοβάμαι πως θα μας το πάρουν σύντομα μια για πάντα. Δε μου το ‘κανε το χατίρι ο καιρός αυτή τη φορά αλλά θα ‘μαι κεί όταν έρθει η ώρα… Σε καλώ για μια βόλτα στη βροχή χωρίς ομπρέλα
cto
Δημοσίευση σχολίου