Κι ήταν σήμερα μια μέρα περίεργη. Ο χώρος Νοσοκομείο.Αιτία μικρή ασήμαντη ευτυχώς .Και βρέθηκα να περπατάω στους διαδρόμους ανάμεσα σε πλήθος.. Και είδα τα πονεμένα σώματα στα κρεβάτια, σημαδεμένα από το σκληρό πέρασμα του χρόνου, σάρκες πλαδαρές, πόδια στραβά, μερωδιά αίματος , μυρωδιά ανθρώπων. Και ξαφνικά με πλημμύρισε μια συμπάθεια,μια γλυκειά συμπάθεια .Να τα παιδιά των ανθρώπων σκέφτηκα. Χοντρούλικα, γερασμένα, άρρωστα, πονεμένα, κακούτσικα, χεραίκακα, ασχημούλικα, ομορφούλικα ...Και όλο κοίταζα και όλο έβρισκα τρυφερά αλλά αληθινά επίθετα..Τα παιδιά των ανθρώπων... Ναι ..είναι 80,70,90,100 και πάντα έχουν τη διάθεση να θέσουν σε δοκιμασία την αγάπη μας .Να διαπιστώσουν αν ακόμα τους αγαπάμε,."Τι είναι αυτό;" ρωτάνε με χίλιους τρόπους ακόμα και με κακία..."τι είναι αυτό"..Τώρα θα έχω στο μυαλό μου αυτή τη μουσική, θα έχω στο μυαλό μου αυτή τη μισάνοιχτη όμορφη πόρτα, θα έχω στο μυαλό μου το σπουργίτη και θα απαντώ με αγάπη στην ερώτηση των μεγάλων "Τι είναι αυτό" γιατί στο παιδί μου στην έβδομη φορά θα του είχα δώσει και μια μικρή φάπα, έτσι για να πάρει μπρος το κολλημένο μυαλό...
1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_ 2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._ .
2 σχόλια:
Κι ήταν σήμερα μια μέρα περίεργη. Ο χώρος Νοσοκομείο.Αιτία μικρή ασήμαντη ευτυχώς .Και βρέθηκα να περπατάω στους διαδρόμους ανάμεσα σε πλήθος.. Και είδα τα πονεμένα σώματα στα κρεβάτια, σημαδεμένα από το σκληρό πέρασμα του χρόνου, σάρκες πλαδαρές, πόδια στραβά, μερωδιά αίματος , μυρωδιά ανθρώπων. Και ξαφνικά με πλημμύρισε μια συμπάθεια,μια γλυκειά συμπάθεια .Να τα παιδιά των ανθρώπων σκέφτηκα. Χοντρούλικα, γερασμένα, άρρωστα, πονεμένα, κακούτσικα, χεραίκακα, ασχημούλικα, ομορφούλικα ...Και όλο κοίταζα και όλο έβρισκα τρυφερά αλλά αληθινά επίθετα..Τα παιδιά των ανθρώπων... Ναι ..είναι 80,70,90,100 και πάντα έχουν τη διάθεση να θέσουν σε δοκιμασία την αγάπη μας .Να διαπιστώσουν αν ακόμα τους αγαπάμε,."Τι είναι αυτό;" ρωτάνε με χίλιους τρόπους ακόμα και με κακία..."τι είναι αυτό"..Τώρα θα έχω στο μυαλό μου αυτή τη μουσική, θα έχω στο μυαλό μου αυτή τη μισάνοιχτη όμορφη πόρτα, θα έχω στο μυαλό μου το σπουργίτη και θα απαντώ με αγάπη στην ερώτηση των μεγάλων "Τι είναι αυτό" γιατί στο παιδί μου στην έβδομη φορά θα του είχα δώσει και μια μικρή φάπα, έτσι για να πάρει μπρος το κολλημένο μυαλό...
Τα πάντα μοιάζουν πολύ περίεργα τον τελευταίο καιρό.
Μόνο ο πόνος των ανθρώπων δε φαίνεται να αλλάζει. Ίδιος κι απαράλλαχτος, σ' ένα παιδί, σ' ένα γέρο, σ' ένα σπουργίτι.
Δημοσίευση σχολίου