'Σκέψεις από το οδοιπορικό στο Γκίνανι', γράφει η Αθηνά Τσάκαλου

.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι σημαίνει αυτή η συγκίνηση που νιώθω, αυτή η αγάπη, όταν περπατώ ανάμεσα σε γκρεμισμένα αρχαία κτίρια, όταν μπαίνω σε απίθανα μικρές μεσαιωνικές εκκλησούλες, όταν νιώθω κάτω από τα πέλματα των ποδιών μου τη ζεστή πέτρα του παλιού αλωνιού, τη ζεστή πέτρα των μικρών σοκακιών και σαν να ακούω τον ήχο των αρχαίων βημάτων σαν να βλέπω τη σκόνη του δρόμου που σήκωσαν μέσα στους αιώνες όλοι αυτοί που περπάτησαν εδώ…

Μήπως όταν πάνω από τα κτίρια , πάνω από τα τοπία έχει περάσει ο θάνατος όλα αποκτούν μια ιερότητα, μια εντιμότητα;… Ο θάνατος απαλείφει τις μικρές, ρυπαρές, ανόητες στιγμές των ανθρώπων… Ξαφνικά όλα σοβαρεύονται κι αυτές οι γυμνές πέτρες αυτό το μικρό βαθούλωμα, ήταν λέει βωμός, αποκτούν διαστάσεις αλλιώτικες δείχνουν μέσα από το πέπλο τόσων θανάτων που συνέβησαν εκεί γύρω, αξιοσέβαστα και σχεδόν μεγαλόπρεπα.

Τα ανώνυμα χνάρια των ανθρώπων πάνω στις αρχαίες πέτρες σε οδηγούν πιο εύκολα στην ταύτιση…κάποιοι σαν κι εμένα…και γεμίζει η καρδιά σου συγκίνηση όχι για κείνους αλλά για σένα που σε περιμένει η ίδια πορεία, η εξαφάνιση….

Μα πριν συμβεί αυτό, η πορεία και κείνων των παλιών ανθρώπων τόσο όμοια με τη δική μας. Αναλογίζομαι τη συγκίνηση εκείνου που με υπομονή και κόπο, σκυμμένος εκεί στο μισοσκόταδο ίσως ήταν άνοιξη ή φθινόπωρο χάραζε πάνω στο ζωγραφιστό άλογο του Αγίου Γεωργίου ή του αγίου Δημητρίου άφηνε το ίχνος του με τη σκέψη πως κάποτε κάποιος θα διαβάσει το όνομά μου κάποια δάχτυλα θα διατρέξουν απαλά αυτά τα χαράγματα κι ίσως νιώσουν κάτι από τα συναισθήματά μου…

Παράξενη η επιθυμία των ανθρώπων. Να με θυμούνται μετά το θάνατό μου. Και οι τρόποι αλλάζουν, εκείνοι χάραζαν εμείς φωτογραφίζουμε, βιντεοσκοπούμε με τέτοια συχνότητα που τείνει αυτή η αποτύπωση να χάσει κάθε νόημα. Περισσότερο μετράνε εκείνες οι παλιές φωτογραφίες του ’30 ή και πιο πριν.

Εδώ στο οροπέδιο του Γκίνανη ακόμα και περιστατικά φονικών, φονικά για ασήμαντες διαφορές, εδώ παίρνουν διαστάσεις γοητευτικού παραμυθιού, γιατί η μνήμη μας ο πιο παρηγορητικός συνοδοιπόρος του ανθρώπου, όταν περάσει το δύσκολο διάστημα της οδύνης, όλα τα γλυκαίνει και η αναφορά του αίματος δεν θυμίζει πια πόνο αλλά άγρια κόκκινα τριαντάφυλλα…..

Εδώ στο πηγάδι έγινε ένα φονικό. Ένας ντόπιος σκότωσε έναν τούρκο και το φαράγγι αντήχησε από την πονεμένη κραυγή του ανθρώπου που πεθαίνει. Κάτι απ’ αυτήν την κραυγή πέρασε μέσα βαθιά στη σύσταση των πέτρινων όγκων και κάποια σημεία τους σκλήρυναν και ορθώθηκαν εχθρικά.

Όμως τα χρόνια πέρασαν κι ήρθαν καλοκαίρια που εδώ σ’ αυτό το πηγάδι ξεδιψούσαν νεαρά κορίτσια που κουβαλούσαν νερό για τους θεριστές του κριθαριού πάνω στο οροπέδιο κι αντηχούσαν οι τρυφερές φωνές τους και τα ζωηρά τραγούδια τους κι όλα αυτά διαμόρφωναν και ξαναδιαμόρφωναν το φαράγγι και ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενες ξεπετάχτηκαν δέντρα μέσα από τους βράχους, σχεδόν μετέωρα και κάπου-κάπου τα βράχια πέταξαν μυτερές κορυφές γεμάτες από τη νεανική έπαρση των κοριτσιών κι έγινε ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς.

Άραγε το δικό μας πέρασμα από κει πως φάνηκε στις πέτρες, τι είπαν τα δέντρα…