ΚΑΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Το περιοδικό κυκλοφόρησε σε 600 αντίτυπα. 

Αναζητήστε το στα βιβλιοπωλεία του νησιού.

 

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ 4ΟΥ ΤΕΥΧΟΥΣ

         “Nani kseftilis parai nuku shkon fare”

Μικρές ιστορίες στον καιρό του μνημονίου

Αλβανός εργάτης, χρόνια στην Ελλάδα, ανασφάλιστος και άνεργος εδώ και μήνες χωρίς κανένα εισόδημα πια και ζώντας σε ακραία φτώχεια, παθαίνει ένα ατύχημα. Με έγκαυμα 3ου βαθμού σ΄ένα δάχτυλο του  δεξιού του χεριού από επαφή με το ρεύμα, απευθύνεται σε επαρχιακό νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, όπου και του τις παρέχουν, αλλά τον πληροφορούν ότι δεν μπορούν να τον νοσηλεύσουν αν τυχόν επιδεινωθεί.


Ο ασθενής ταξιδεύει σε πιο μεγάλη πόλη για να βρει βοήθεια και προσεγγίζει μια Μη  Κυβερνητική Οργάνωση, που τον παραπέμπει σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο με ένα ιατρικό σημείωμα για την αρμόζουσα χειρουργική αντιμετώπιση, αφού το άκρο πια φλεγμαίνει.

Το τριτοβάθμιο του απαντά ότι δεν μπορεί να τον νοσηλεύσει (μια και με τις τελευταίες εγκυκλίους απαγορεύεται η εισαγωγή ανασφάλιστων) και τον συμβουλεύει να γυρίσει στην πατρίδα του για να γιατρευτεί…

Το τραυματισμένο δάχτυλο αρχίζει να νεκρώνεται και πια σε γαγγραινώδη κατάσταση ο άρρωστος ξανααπευθύνεται στο ΕΣΥ (σε Κέντρο Υγείας αυτή τη φορά) απελπισμένος.

Εκεί ο εφημερεύων γιατρός διαγιγνώσκει μια σηπτική εστία στο χέρι με γάγγραινα του ενός δακτύλου και επέκταση της φλεγμονής στα παρακείμενα, οπότε κρίνει ότι πλέον υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του και κινητοποιεί όσους γιατρούς γνωρίζει μαζί με τον διοικητικό μηχανισμό για να εισαχθεί επιτέλους σε άλλο τριτοβάθμιο νοσοκομείο.

Κι αφού ο άρρωστος μας νοσηλεύεται, την επομένη οι υπηρεσίες απαιτούν να τους δώσει προκαταβολή για να προγραμματιστεί το χειρουργείο… έχοντας χάσει πια κάθε κουράγιο, ζητάει από έναν παπά να τον βοηθήσει, δίνει 260 ευρώ και οδηγείται για ακρωτηριασμό.

Τέλος καλό όλα καλά, μπορεί να έχασε ένα δάχτυλο αλλά τουλάχιστον σώθηκε απ΄τη σηψαιμία.

 Πριν μόλις  ένα χρόνο τίποτα απ΄όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, γιατί απλούστατα θα είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα και δωρεάν από την πρώτη του επίσκεψη στο σύστημα υγείας.

Οπότε αυτό το χαμένο δάχτυλο είναι μια ακόμη επιτυχία, που χρεώνεται εξ΄ολοκλήρου στον κ.Λοβέρδο, ακούραστο μαχητή εναντίον της διαφθοράς, ο οποίος μάλιστα πρόσφατα κάλεσε τους ευρωπαίους ομολόγους του να δημιουργήσουν και μια Υγειονομική FRONTEX, γιατί κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες.

 ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κ.ΥΠΟΥΡΓΕ !! και εις ανώτερα.

Μετά τιμής,
Χριστίνα Κυδώνα,
Γιατρός του εναπομείναντος ΕΣΥ

Πηγή: http://www.alterthess.gr/

ΜΑΝΑ

Η μάνα μου πέθανε στις  3 Μαίου. Το πένθος μου είναι ακόμα τόσο βαρύ  που δεν μπορώ ακόμα   να μιλήσω γι' αυτή την απώλεια. Aφιερώνω στη μνήμη της ένα μικρό απόσπασμα από κάποιο γραφτό μου με τον τίτλο:
.

ΛΕΗΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ 

......Κι ήταν το σπίτι μας ένα όμορφο καταφύγιο. Η μάνα ανήκε στις γυναίκες που τα σπίτια τους έχουν κάτι από την ψυχή τους. Είναι σπίτια που σε καλοδέχονται σε ησυχάζουν σαν όμορφα λουλουδιασμένα παιδικά λίκνα .Όχι ότι ασχολούνταν ιδιαίτερα με τη φροντίδα του . και να το ήθελε δεν μπορούσε, αφού ακόμα με τον πατέρα καλλιεργούσαν αρκετά χωράφια κι είχαν  και πρόβατα στον αχυρώνα σταύλο για το άλογο και γουρούνι και κότες.

Όμως η μάνα όλα τ’ αγαπούσε και η αγάπη της αυτή διαπότιζε ακόμα και τα έπιπλα και τα ρούχα. Κάτω στο υπόγειο τα βαρέλια γεμάτα κρασί, καφάσια με μήλα, κυδώνια, καλάθια με καρύδια κι αμύγδαλα κι αυτή την εποχή ένα καλάθι γεμάτο αυγά, έτοιμα για τη Μεγάλη Πέμπτη που θα τα βάφαμε. Όλα μύριζαν ζωή, αισιοδοξία δεν χώραγε στο σπίτι  η ανησυχία και η θλίψη. Στην άκρη οι αξίνες για τους κήπους και τα’ αμπέλια με κοντάρια που γυάλιζαν από την πολύχρονη επαφή με τα χέρια τους περισσότερο τα χέρια της μάνας. Κι ήταν άνθρωπος της προσφοράς η μάνα. Εκείνα τα χρόνια ερχόντουσαν από το απέναντι χωριό οικογένειες ζητιάνων, μόνο οι γυναίκες με τις κόρες τους και ζητιάνευαν αλεύρι, λίπος χοιρινό, φασόλια κι ότι άλλα τρόφιμα υπήρχαν .Έρχονταν συνήθως τέλος του Σεπτέμβρη τότε που τα κελάρια ήταν γεμάτα. Η μάνα έδινε σε όλες δεν άφηνε καμιά παραπονεμένη κι άκουγε όλες αυτές τις ευχές που με φωνή κακομοίρικη και τρεμουλιαστή έλεγαν αυτές οι γυναίκες.

-Μια φορά, μου έλεγε η μάνα, ήταν Μάρτης, ο πατέρας είχε φύγει στη Γερμανία. Ξαφνικά βλέπει τη Λούγκαινα, ξέρεις αυτή με τα περίεργα χείλη.

Ήρθε και μου ζητούσε πράγματα. Ξέρεις κόρη μου ο Μάρτης από παλιά ήταν ο πιο δύσκολος μήνας. Όλα τα τρόφιμα τέλειωναν, τότε πέθαναν και οι περισσότεροι ηλικιωμένοι και αδύναμοι, μιλάω για παλιά, τώρα όλα τάχουμε κι άμα τελειώνουν τα δικά μας  πάμε κι αγοράζουμε ό,τι θέλουμε από το μαγαζί.

Όταν ήρθε λοιπόν η Λούγκαινα , ήρθε ίσια σε μένα, μου τόπε κιόλας.

-Αχ, Γιώργαινα , έτσι την έλεγε τη μάνα μου, εσύ μονάχα θα μου δώσεις κατιτίς. Δεν έχουμε τίπουτα να φάμι , η Μαρούσω η κόρι μ. είναι άρρωστη και δεν έχω να της δώκω τίποτα.

-Ε είναι η πρώτη φορά που στεναχωρήθηκα που της έδωσα, ήταν τα  τελευταία  που είχα από τα δικά μου, αλλά της τα έδωσα.

Έτσι ήταν η μάνα μου. Όπου και να την έβρισκες αν κάτι κουβαλούσε πάνω της, ήθελε να το μοιραστεί. Σαν να κυριαρχούσε μέσα της το αίσθημα της τροφοδότριας, όλα για τη ζωή.. Να ένα καρύδι το χειμώνα, η το καλοκαίρι, να ένα δαμάσκηνο είχαμε δαμασκηνιές που έκαναν μεγάλα κόκκινα ζουμερά δαμάσκηνα

Αθηνά Τσάκαλου

*

Όρμος Αμπελακίων

ΕΙΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ

απ' το πρόσφατο πογκρόμ στην Αθήνα

Ακολουθεί απόσπασμα για γερά στομάχια, από το άρθρο του Δ.Γ. με τίτλο "Επαγγελματίες Ανεργοι" της εφημερίδας 30 ημέρες της Σαλαμίνας, τεύχος Μάρτιος 2011, φύλλο 05. Το απόσπαμα είναι ενδεικτικό και επιλεγμένο τυχαία, μιας και μισάνθρωπα άρθρα εμφανίζονται διάχυτα στο Σαλαμινιακό τύπο:

Ας πάψουμε να φιλολογούμε. Ας περάσουμε στην πράξη. 

ΌΧΙ λεφτά στους ζητιάνους λαθρομετανάστες που κατέκλυσαν και κατακλύζουν τις ελληνικές πόλεις. Ας πάνε στην Ρουμανία, στην Βουλγαρία και στην Αλβανία, στις πατρίδες τους.

ΟΧΙ βοήθεια στους ρουμανόγυφτους. Διότι θα δείτε εκατοντάδες έλληνες να έχουν βγει στους δρόμους και να πουλάνε στυλό και χαρτομάντηλα, για να δώσουν ένα κομμάτι ψωμί στα παιδιά τους.Σε αυτό που λέμε "μέλλον του Έθνους μας".

ΌΧΙ συνδρομές σε διεθνιστικές οργανώσεις, όπως κάποιοι "Γιατροί του κώ... ή των ανοιχτών συνόρων",

ΟΧΙ στο "χαμόγελο του.... αλλοδαπού", που τα ξοδεύει στα παιδιά των φαναριών... ας τα πάρει η αστυνομία αυτά τα παιδιά να τα στείλει στην πατρίδα τους και τους γονείς τους από όπου έχουν κλαπεί ή έχουν νοικιαστεί στα κυκλώματα..

-----

ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ

H ΚΟΡΔΕΛΑ

ΤΟ ΦΟΥΡΟ, ΤΑ ΒΛΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΓΑΥΡΙΟΣ

Μέρα που 'ναι σήμερα, τι μου λέι η κυρα-Ταλούλα του Μπουρδούση;

- Θυμάσαι τότε που 'χαν συναντηθεί στη γωνία της Ηλεκτρικής οι τρεις Πιτάφιοι, της Αγ. Βαρβάρας, του Καματερού και του Αμπελακίου; Της Αγ. Βαρβάρας ήταν στολισμένος με τούλια και οι Αμπελακιώτες κορόιδεψαν τους Παλουκιώτες και τους Συνοικισμιώτες "φουρό". Τσαντίστηκαν οι Παλουκιώτες και τους λένε: 

-Άντε ρε να φάτε βλήτα εσείς οι Αμπελακιώτες, οι γκροπιάρηδες. Και σεις οι περαματιάρηδες οι Καματεριώτες να φάτε λίγο γαύριο. Που 'ναι η δύναμή σας ρε, δε μπορείτε να σηκώσετε ούτε τον Πιτάφιο.

Κι αρχίζει ένας καβγάς! Άστραψε και βρόντηξε η Ηλεκτρική. Αλλού οι Πιτάφιοι, αλλού τα Βαγγέλια, ξελουλουδιάστηκαν οι στολισμοί, ξεμαλιάστηκαν οι παπάδες, ψαλτάδες παίζαν ξύλο, πήγαιναν κι ερχόντουσαν τα λάβαρα. Πόλεμος, Ιερός Πόλεμος! Μέχρι και τα κερατιάτικα του καθενός και του σογιού του βγήκαν στη φόρα. 

Ντροπής πράματα, σχολιάζει η κυρά Ταλούλα. Και την άλλη μέρα πάνε και κοινωνάνε. Α, πα, πα, λόγια λόγια! Λοιπόν μισή ώρα κράτησε ο καβγάς. Πέσαν οι πιο ψύχραιμοι, σταμάτησαν τα βρισίδια, μαζεύτηκαν οι Πιτάφιοι όπως-όπως, άρχισαν οι ψαλμωδίες λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Η ζωή στο νησί επανήλθε στα κανονικά της.

Είδες τι θυμήθηκα!

ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ ΣΤΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ

ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΠΛΑΓΙΑ

Μην ξεχνάτε
Βαδίζουμε στη κόλαση
Κοιτάζοντας λουλούδια
Κομπαγιάσι Ίσσα, (1763 – 1827)

Μεγαλώνοντας τη δεκαετία του ’80 στα Σελήνια Σαλαμίνας μπορώ να πω πως δε δυσκολευόμουν να παίζω διαρκώς το ‘παιχνίδι του πολέμου’ με τους φίλους μου στις διάσπαρτες αλάνες της γειτονιάς. Βλέπεις, υπήρχαν οι άφθονοι δυναμίτες πίσω από τη πλαγιά που έδιναν το σήμα για την αρχή του παιχνιδιού. Πρωί - απόγευμα, απόηχοι σαν μπουμπουνητά έφταναν στα αυτιά όλων. Κι είναι αλήθεια, απολάμβανα τις ξαφνικές δονήσεις κάτω απ’ τα πόδια μου, διασκέδαζα με τον στιγμιαίο τρόμο, το τράνταγμα του χώματος, κι εντάξει, συμβαίνουν αυτά στα μικρά παιδιά.

Μόλις είχα γυρίσει από το σχολείο στο σπίτι της οδού Πανθέας. Ήταν φθινόπωρο του ’89, μεσημέρι. Όπου να ‘ναι θα έφτανε σπίτι και η μητέρα μου. Αφήνω την τσάντα και πηγαίνω στη κουζίνα να πιω λίγο νερό για να την περιμένω. Τότε ακούγεται ένας υπόγειος συριγμός, οικείος κατά τα άλλα όπως νόμιζα. Οι τοίχοι όμως πάλλονται κάπως υπόκωφα, το νιώθω. Απομακρύνομαι λίγο και λέω από μέσα μου μια απλά παιδική φράση: «θα περάσει». Όμως δε πέρασε ποτέ. Αφήνω το ποτήρι στο τραπέζι κάπως άγαρμπα απελευθερώνοντας κάποιες σταγόνες στον αέρα. Το θυμάμαι, ο τόπος έκλεινε, τα πλακάκια ξεκολλούσαν βίαια απ’ το τοίχο και θρυμματίζονταν στο πάτωμα. Δεν είναι και λίγο πράγμα να βλέπεις το ακριβές δευτερόλεπτο που χρειάζεται για να ανοίξει μια λεπτή σχισμή στο τοίχο. Και τι ήμουνα, μικρό παιδί. Είχα διπλώσει στο πάτωμα κρατώντας με τα χέρια μου τον αυχένα. Δεν έφταιγα. Δυο ράφια με φλιτζάνια κομματιάστηκαν κι αυτά. Εδώ δεν έπαιζα με ξύλινα όπλα, εδώ ζούσα το πόλεμο ερήμην μου κι έκλαιγα ασταμάτητα. Συμβαίνει συχνά τα παιδιά να κλαίνε. Σύντομα επέστρεψε η μητέρα μου. Με ένα βουβό κλάμα προσπάθησε να με καθησυχάσει. Δε τα πολυκατάφερε είναι η αλήθεια, διότι από τότε υποψιάστηκα πως πίσω από τη πλαγιές πάντα κάτι άσχημο θα συμβαίνει.

Θα μου πείτε ποιος το ξέρει το μικρό αυτό νταμάρι κι αυτή η ιστορία σου δεν είναι κι η μοναδική στην επικράτεια. Δίκιο έχετε, η Ελλάδα είναι λεηλατημένη από παντού, νταμάρια, φράγματα, ανάπτυξη μπετόν αρμέ. Όμως δικαιούμαι και ‘γω το θρήνο μου γιατί το μικρό νταμάρι αυτό, της ‘Τούρλας’ όπως λέγεται, είναι η πρώτη εικόνα που αντικρίζει κανείς όταν παίρνει το πλοίο από το Πειραιά με προορισμό το Αιγαίο, τις Κυκλάδες, τη Κρήτη. Για όπου κι αν ταξιδέψει, αυτή είναι η εναρκτήρια σκηνή που συναντάει ο επιβάτης του πλοίου αν στρέψει το βλέμμα του στα δεξιά λες και επρόκειτο για αξιοθέατο: ένα κάθετο ωχρό βουνό, πληγιασμένο, νεκρό κι όσο κι αν βρέχει δε φυτρώνει τίποτα.

Η θέα του νταμαριού από τον Πειραιά

Στις μέρες μας, με τη ‘κάθοδο’ της COSCO στο Πειραιά πάρθηκαν αποφάσεις για αύξηση των προβλητών υποδοχής εμπορευματοκιβωτίων στο Πειραιά και στο Πέραμα. Δειλά-δειλά το νταμάρι των Σεληνίων επαναδραστηριοποιείται και μάλιστα νυχτερινές ώρες (;) , στη ζούλα, για να καλύψει με τα αδρανή του υλικά τις ανάγκες της επέκτασης. Οι δυναμίτες βέβαια έχουν προοδεύσει, σχεδόν αθόρυβοι πια κάνουν εξίσου καλή δουλειά.

Μα όσο εξελιγμένο δυναμίτη κι αν χρησιμοποιούν, τα εκρηκτικά της μαζικής κι αυτοοργανωμένης αντίστασης, καλό είναι στο τέλος να επιστρέφονται στο παραλήπτη που πρέπει. Άλλωστε ποιος θα κατηγορήσει μικρά παιδιά; Ο αντιτρομοκρατικός νόμος είναι μόνο για τους ενήλικες.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο 27ο τεύχος του περιοδικού "ΕΥΠΛΟΙΑ"

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ

Από την καλή

κι από την ανάποδη

PARIS 1900. ΜΙΑ ΗΧΗΡΗ ΑΠΟΥΣΙΑ

Π. Λεμπέσης - "Προσωπογραφία γραίας"

Εδώ και αρκετούς μήνες ασχολούμαι με την ζωή και το έργο του Σαλαμίνιου ζωγράφου Πολυχρόνη Λεμπέση (1848-1913) στην προσπάθειά μου να συνθέσω την μονογραφία του, που ατυχώς δεν έχει ακόμη γραφτεί, αν και έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από τον θάνατό του. Ξεκαθαρίζω λοιπόν πως δεν είμαι και ο πλέον αντικειμενικός παρατηρητής. Και εξηγούμαι.

Επισκέφθηκα πριν λίγο καιρό την έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης ‘Paris 1900’ με την φιλοδοξία να αντικρίσω, πέρα όλων των άλλων εντυπωσιακών έργων, και την «προσωπογραφία γραίας» του Λεμπέση, μιας και ήξερα πως μέρος της έκθεσης παρουσιάζει τα ελληνικά έργα που είχαν εκτεθεί το 1900 στο Παρίσι. Μάλιστα, το τολμηρό αυτό έργο, που αποτελεί μια σπάνια ωδή στο γήρας, αγαπήθηκε ιδιαίτερα στην εποχή του, παρουσιάστηκε σε πολλές ελληνικές εκθέσεις των τελών του 19^ου αιώνα, ενώ στο Παρίσι το 1900 έλαβε τον έπαινο¹ αποτελώντας έναν βασικό πυλώνα της ελληνικής συμμετοχής. Κι όμως, στην έκθεση της Πινακοθήκης, σκοπός της οποίας ήταν η αναπαράσταση των εκθεμάτων του ελληνικού ‘περιπτέρου’ στο Παρίσι, το έργο ατυχώς, δεν υπήρχε πουθενά .

Το επιχείρημα πως η προσωπογραφία του Λεμπέση είναι εκτός κλίματος μοντερνισμού, ατμόσφαιρα που επιθυμούν να χτίσουν οι διοργανωτές του ‘Paris 1900’, θα μπορούσε να γίνει πειστικό αν τα κριτήρια της επιλογής των ελληνικών έργων της έκθεσης ήταν καθαρά καλλιτεχνικά και σύμφωνα με το ανάλαφρο παριζιάνικο ύφος και το κίνημα του αρτ νουβώ.

Κάτι τέτοιο όμως δε φαίνεται να ισχύει διότι αν ίσχυε τότε πως εξηγούνται οι ηθογραφικοί πίνακες του Νικηφόρου Λύτρα ανάμεσα στα εκθέματα²; Ή με ποιο σκεπτικό η ηλικιωμένη με το εγγονάκι της, λαμπρό έργο του Ιακωβίδη, αντιπροσωπεύει καλύτερα την belle époque από την ηλικιωμένη του Λεμπέση; Θεωρώ πως εκκρεμεί μία απάντηση ως προς αυτό.

Και η απάντηση γίνεται περισσότερο επιτακτική αν σκεφτεί κανείς πως το συγκεκριμένο έργο του Λεμπέση βρίσκεται στην κατοχή της Εθνικής Πινακοθήκης από τότε που προσαρτίστηκε στις «αγκάλες» της η πλούσια συλλογή του Ευριπίδη Κουτλίδη και δεν θα κόστιζε τίποτα η μεταφορά του.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν δεν παρουσιάζεται ο πίνακας στην έκθεση που αποτελεί δικαιωματικά φυσικό μέρος της, υπάρχει περίπτωση το τολμηρό και προωθημένο αυτό έργο, που φτάνει μέχρι το μεδούλι του ρεαλισμού, να εκτεθεί κάποια άλλη καλλιτεχνική στιγμή;

Φυσικά, η ήπια διαμαρτυρία μου δεν περιορίζεται στην αφάνεια απλά ενός μεμονωμένου έργου. Διαχρονικά, η αντιμετώπιση τού «σπουδαιότερου Έλληνα ζωγράφου»³, χαρακτηρίζεται από μεροληψία και αμέλεια, αν όχι εγκατάλειψη από τους φορείς του πολιτισμού. Φαίνεται ότι δεν έχει κατανοηθεί πλήρως το γεγονός πως ο Λεμπέσης αποτελεί τον «εισηγητή του αντιηρωικού στοιχείου στην ελληνική ζωγραφική» ⁴.

¹  Εφημερίδα ‘ΕΜΠΡΟΣ’, 12.8.1900, σελ. 1

²  Όπως πολλοί ιστορικοί της τέχνης έχουν σημειώσει, (Ν. Ζίας, Σ. Χρήστου, κ.λπ.) ο  

   γαλατάς του Λύτρα αποτελεί καλλιτεχνική επιρροή αν όχι κλοπή παλαιότερου έργου του

   Λεμπέση με τίτλο Το μεράκι του τσολιά που βρίσκεται στη Συλλογή Καλκάνη. Το  

   γεγονός αυτό ίσως αποτελεί και την εκκίνηση της χρόνιας διαμάχης μεταξύ Λύτρα και  

   Λεμπέση.

³  Βήμα, 26.7.1998

⁴  Μ. Στεφανίδης, Ελληνομουσείον

Σύρακας Σταμάτης

ΣΑΛΑΜΙΝΙΑΚΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ #2

Βλέποντας τον χάρτη της Σαλαμίνας παρατηρείς πως το σχήμα του νησιού μοιάζει με κύκνο. Έτσι εξηγείται που τα τραγούδια που ακούγονται στο νησί μοιάζουν με το κύκνειο άσμα του πολιτισμού.

ΣΑΛΑΜΙΝΙΑΚΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ #1

Η υποκρισία που συντροφεύει την Σαλαμίνα αντανακλάται στο γεγονός, πως όλοι οι ντόπιοι περηφανεύονται για την ναυμαχία της αλλά κανείς δε λέει ότι δεν πολέμησαν Σαλαμίνιοι σε αυτήν.

ΒΑΚΙΛΟΣ Γ' ΤΕΥΧΟΣ, ΣΕΛ. 38

Απόσπασμα από το ταξιδιωτικό άρθρο του Δ. Γαλιατσάτου 
"Ποδηλατάδα στην Πελοπόννησο"

Εξω από τη Δημητσάνα και λίγο πάνω από τη Μονή Φιλοσόφου στο φαράγγι του Λούσιου  σύμφωνα με τις ταμπέλες αλλά και ιστοσελίδες, λειτουργούσε κατά τη Τουρκοκρατία κρυφό σχολείο (ΚΣ). Οι ανύποπτοι επισκέπτες χειραγωγούνται στο μύθο της υποτιθέμενης λειτουργίας παράνομων σχολείων κατά τη περίοδο αυτή.  

Απλή λογική αλλά και απόψεις πολλών ιστορικών και ερευνητών αποδεικνύουν χονδροειδές και σαθρό, το όλο κατασκεύασμα. Πως ήταν δυνατόν οι φωνές τα παιχνίδια τα ηχηρά γέλια των παιδιών κατά τη διάρκεια της διαδρομής από και προς το ΚΣ να διαφεύγουν συνεχώς της προσοχής των Τούρκων;   Θεία Πρόνοια ….

Γιατί να λειτουργούν κρυφά και παράνομα αφού δεν αναφέρεται κανένα διάταγμα του Σουλτάνου που να απαγορεύει τη λειτουργία σχολείων; 

Το 17^ο αιώνα λειτουργούσαν Ελληνικά Σχολεία νόμιμα στη Χίο, στις Κυδωνίες, στην Τραπεζούντα, στη Σμύρνη, στην Κωνσ/πολη, στα Ιωάννινα, στις Μηλιές Πηλίου, στον Τύρναβο, στην Κοζάνη, στην Πάτμο και στη Δημητσάνα. 

Ενώ λοιπόν λειτουργούσε νόμιμο και φανερό σχολείο στη Δημητσάνα, μέσα στη πόλη, κατά τους υπέρμαχους του ΚΣ οι γονείς παραφρόνησαν και έστελναν τα παιδιά έξω και μακριά από τη πόλη, πάνω από τη Μονή Φιλοσόφου μέσα σε ένα σκοτεινό και απρόβλεπτο περιβάλλον.  

Ακόμη και σήμερα με σύγχρονο ορειβατικό εξοπλισμό το πέρασμα  του Λούσιου εγκυμονεί κινδύνους. Η διάσχιση με παιδιά απαιτεί πρόσθετα προληπτικά μέτρα. Ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε πολύ αργά και επιφυλακτικά, επειδή το μονοπάτι για το ΚΣ στενεύει, παίρνει σταθερά ανοδική και σχεδόν κατακόρυφη κλίση και επιπλέον το έδαφος γλιστράει από τις συχνές βροχοπτώσεις που σημειώνονται στο Μαίναλο. (Νωπή μένει στη μνήμη μας η τραγωδία της  27-05-2007).

Είναι δυνατόν σε συνθήκες κατοχής και χωρίς εξοπλισμό παιδιά να ανεβαίνουν στο ΚΣ, να μη παίζουν αλλά να συγκεντρώνονται ώστε να τηρούν τους κανόνες ασφαλούς ορειβασίας και αναρρίχησης;   

Αλλά ίσως τα προστατεύει η νουθεσία και η καθοδήγηση του μοναχού  στο ΚΣ, όπως φαίνεται στο γνωστό από τα σχολικά εγχειρίδια πίνακα του Νικολάου Γύζη. Το θέμα του πίνακα στερείται ιστορικής τεκμηρίωσης, προφανώς όμως απηχεί την ευγνωμοσύνη του Γύζη προς την Εκκλησιαστική Επιτροπή της Τήνου η οποία το 1865 του χορήγησε υποτροφία για να σπουδάσει στο εξωτερικό. Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν υπάρχει που να αποδεικνύει την ύπαρξη  ΚΣ.   

Οι έγκυροι ιστορικοί και ερευνητές  Παπαρηγόπουλος, Σάθας,  Γ. Βλαχογιάννης, οι καθηγητές Πανεπιστημίου Γ.Ζώρας  &  Α.Αγγέλου είναι κατηγορηματικοί :   «ΚΣ  δεν υπήρξε, πρόκειται για μύθο». Η Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, οι ερευνητές  Γιάννης Κορδάτος, Διον. Κόκκινος και Δημ. Φωτιάδης  δεν αναφέρουν ύπαρξη ΚΣ. Επίσης την αρνούνται και οι μελετητές της Ιστορίας Θαν. Ευταξίας 

Μανουήλ Γεδεών & Κωνσ. Κούμας.   

Ο μύθος καλλιεργήθηκε και συντηρείται για θρησκευτικές σκοπιμότητες και αντιβαίνει στον ισχυρισμό της Εκκλησίας ότι κηρύττει και υπερασπίζεται την αλήθεια. Η ιστορική αλήθεια μπορεί να συγκαλύπτεται ή να αλλοιώνεται, αλλά μπορεί και να αναζητείται έστω και αν είναι χωμένη μέσα στο φαράγγι του Λούσιου.   

----------

Για το θέμα του κρυφού σχολειού μπορείται επίσης να διαβάσετε ηλεκτρονικά το βιβλίο του Άλκη Αγγέλου - "Το κρυφό σχολειό. Χρονικό ενός μύθου", εκδόσεις Εστία. ΕΔΩ

ΒΑΚΙΛΟΣ Γ' ΤΕΥΧΟΣ, ΣΕΛ. 18

Αμπελάκι ~1930,  οικογένεια Παπαναγιώτου.

 600 λέξεις για τον σχολιασμό μιας φωτογραφίας είναι αρκετές;
.

Βλέποντας τη φωτογραφία μού ήρθε στο μυαλό η σκηνή του τέλους στην σπονδυλωτή  ταινία ‘Όνειρα’ του Κουροσάβα, η οποία καταλήγει σε μια κηδεία εύθυμη, όπου τα μοιρολόγια έχουν δώσει τη θέση τους στα γκονγκ κι επικρατεί χαρούμενη μουσική, χορός από τους ευδιάθετους συνοδοιπόρους του νεκρού. Όμως δε πρόκειται περί αυτού. Σε τούτη τη φωτογραφία δεν εκδηλώνεται συναίσθημα χαράς ούτε και λύπης. Προϋπάρχει το παγερό που τα καλύπτει.

Εδώ ο θάνατος μοιάζει με ένα γεγονός βιωμένο, ενταγμένο στη κουλτούρα της ζωής.

Δεν αποτελεί κατάρα, συμφορά ή μιαρή εξαίρεση. Γι’ αυτό ακριβώς ο θάνατος έπρεπε να φωτογραφηθεί κι όχι να απωθηθεί μέσα στο φαντασιακό των συγγενών της εκλιπούσας. Ο φωτογράφος συμβολοποιούσε τη στιγμή του περάσματος, ενώ ακόμα οι ζωντανοί συνυπάρχουνε με το νεκρό, αγγίζονται, φωτογραφίζονται. Στο σύνολο της η κατάσταση του πένθους εξανθρωπίζεται, προσαρμόζεται στην καθημερινότητα με την ευλάβεια που του πρέπει, γιατί ο πόνος περιέχει μέσα του την αντίληψη του μη αναστρέψιμου και τελικά  βιώνεται ως μια πραγματική διαβατήρια τελετή.  Το κρέμασμα της φωτογραφίας μέσα στο πατρικό σπίτι, ως μοτίβο συνυφασμένο με την καθημερινότητα, επιβεβαιώνει αυτή την εξοικείωση. Η διεργασία του πένθους έτσι γινόταν πιο ανώδυνη.

«Πρέπει να δοθεί στον θλιμμένο δυνατότητα να αντιμετωπίσει και να ξεδιαλύνει το πένθος του για να μπορέσει να βγει απ’ αυτό συναισθηματικά σώος. Οι συγγενείς εκείνων που χάθηκαν στην μάχη και που τα σώματά τους δεν βρέθηκαν ποτέ έχουν την μεγαλύτερη δυσκολία να θεραπευθούν από τη θλίψη, γιατί δεν είχαν κάποιον, στον οποίο να συγκεντρώσουν την προσοχή τους και να εκφράσουν τη θλίψη τους και πέφτουν εύκολα στον πειρασμό της αρνήσεως του γεγονότος του θανάτου».

Η σύνθεση της φωτογραφίας μάς αποκαλύπτει και κάτι ακόμη.

Ο νεκρός θρηνείται πρωτίστως από τους συγγενείς αλλά αποτελεί απώλεια για όλους τους συγχωριανούς. Τα επίσημα ρούχα των συγγενών, η παραδοσιακή ενδυμασία της νεκρής καθώς και τα πολύτιμα κτερίσματά της το αποκαλύπτουν:

- η μεταξένια μπόλια απ’ το Σουφλί,

- το χρυσοκέντητο ζιπούνι (ραμμένο από τα χέρια της περίφημης κεντήστρας Δέσποινας από την Κωνσταντινούπολη, απ’ την οποία προμηθεύονταν οι Αμπελακιώτες καραβοκύρηδες τα κομμάτια της στολής για τις αρραβωνιαστικές τους),

- τα μελίπηκτα κεριά, απαραίτητα στοιχεία για την ορατότητα μέσα στο έρεβος του κάτω κόσμου,

- το περίφημο δαχτυλίδι-κειμήλιο στο δεξί χέρι όχι τυχαία. Κατά τη λαϊκή αντίληψη η δεξιά θέση ήταν φορέας του καλού ενώ αντίθετα η αριστερόστροφη κίνηση δήλωνε υποταγή στο διάβολο και στο κακό, γι’ αυτό και η συγγενείς της φόρεσαν το δαχτυλίδι στο καλοδεχούμενο από τη κρίση του θεού χέρι.

Να λοιπόν γιατί το πένθος αντικατοπτρίζει τα ήθη ενός ολόκληρου χωριού με συνεκτικούς δεσμούς και ηθικούς κώδικες. Το εθιμοτυπικό του δεσίματος χεριών και ποδιών της νεκρής δεν απουσιάζει κι από δω με μια προσεκτική ματιά της φωτογραφίας. Υπήρχε η πίστη του βρυκολακιάσματος, η γνωστή σήμερα νεκροφάνεια. Βλέπουμε λοιπόν πως όλη η διαδικασία μέχρι τη ταφή ήταν σύμφωνη με τις τυπολατρίες και τις δεισιδαιμονίες της κοινότητας. Άλλωστε η απώλεια αποτελεί την εγγύηση της συνέχειας της κοινωνικής αλυσίδας. Ο θάνατος επιφέρει το επέκεινα.

Και τελικά, η τιμή του πένθους είναι ουσιαστικά η ευχαριστία του θρηνωδού προς το θανόντα, Η αναγνώριση της προσφοράς εντός της γονεϊκής κλίμακας. Όλος ο σεβασμός σφραγίζεται στα καρφωμένα βλέμματα επάνω στη νεκρή. Όλοι τους είναι υποχρεωμένοι να σκύψουν ταπεινά το κεφάλι για να την τιμήσουν ή και να την εγκωμιάσουν μέσα από τη φωτογραφία. Σε αυτήν οφείλουνε την ύπαρξή τους και όλοι τους είναι περήφανοι. Να γιατί στέκουν προσοχή μπροστά της. Αυτοί που πενθούν, πάντα όρθιοι μπορούν να σταθούν στα πόδια τους χάρη σε σένα που βρίσκεσαι ξαπλωμένη. Ο διαχωρισμός εύγλωττος. Η διαφορετική στάση υποδηλώνει την αντίθεση ζωής και θανάτου. Είναι θέμα κίνησης και ακινησίας.

Όλοι οι όρθιοι περικυκλώνουν τη νεκρή, ξορκίζουνε το απευκταίο σε ενότητα: δεν υπάρχει τελετή χωρίς το κύκλο.

Σταμάτης Σύρακας

ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΛΑΓΟΙ

ΓΟΥΝΤΙ ΑΛΛΕΝ

Την επόμενη ζωή μου θέλω να την ζήσω ανάποδα.

Ξεκινάς από νεκρός. – ‘Έτσι το γλιτώνεις αυτό.

Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο και αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα.

Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος. Πηγαίνεις και εισπράττεις την σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στην δουλειά.

Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις νέος και να χαρείς την ζωή.

Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ‘ατακτούλης’. Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.

Μετά πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις. Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι τη στιγμή που γεννιέσαι. Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπά με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, μεγαλύτερο χώρο κάθε μέρα και – Νάτο !!

Τελειώνεις σαν ένας οργασμός.....!!

ΕΙΔΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ 2007

Το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος απένειμε την Παρασκευή στην Σούζαν Μουμπάρακ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Η σύζυγος του προέδρου της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ τιμήθηκε για τη δραστηριότητά της για την ειρήνη και τα παιδιά-θύματα του πολέμου ως πρόεδρος της «Διεθνούς Κίνησης Γυναικών για την Ειρήνη». 

Ο κ. Παπούλιας δέχθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής στο Προεδρικό Μέγαρο την κ. Μουμπάρακ, την οποία συνόδευε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, πρόεδρος του Ιδρύματος για το Παιδί και την Οικογένεια. Στην τελετή παρασημοφόρησης παρευρέθηκε η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη και ο υπουργός Πολιτισμού Γιώργος Βουλγαράκης.

Ο κ. Παπούλιας συνεχάρη την κ. Μουμπάρακ για τις δραστηριότητές της, ενώ εκείνη ευχαρίστησε θερμώς για την τιμή που της έγινε, τονίζοντας ότι αυτή απευθύνεται και σε όλους τους συνεργάτες της και τους χιλιάδες νέους και νέες που την βοηθούν στην επιτέλεση αυτού του έργου.

Τέλος, ο υπουργός Πολιτισμού Γ.Βουλγαράκης δήλωσε ότι «επειδή ο πολιτισμός δεν μπορεί να σταθεί χωρίς ειρήνη, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασία της κοινωνικής συνοχής, η συνεισφορά της κ. Μουμπάρακ στον πολιτισμό είναι τεράστια. Γι αυτό θα ήθελα να της απονείμω το βραβείο του υπουργείου Πολιτισμού σαν ένδειξη αναγνώρισης του έργου της σε παγκόσμιο επίπεδο».

http://news.in.gr/greece/article/?aid=814962

ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΣΤΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ

1 και 2 Φλεβάρη στις 21:00 

στην αίθουσα Μπόγρη

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ / ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕΜΟ

ΟΤΙ ΚΑΤΟΥΡΑΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ 

ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΣ ΣΤΟ ΑΛΑΤΙ 

αρβανιτικη παροιμια

Ο Μέμος Μπεγνής,

ο μεγαλύτερος καλλιτεχνικός εκπρόσωπος της Σαλαμίνας, 

ο ηγέτης των μεσημεριανών εκπομπών,

ο απόλυτος τροφοδότης του κίτρινου τύπου,

ο μεγάλος γόης του Star Channel,

επενδύει σαν γνήσιος Κουλουριώτης 

στον πολιτισμό του νησιού.

Σ' ευχαριστούμε Μέμο

ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ

ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΠΩΘΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;

ΓΥΑΛΙ - ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Εύπλοια. Το νέο τεύχος μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ

Το Γυαλί βρίσκεται μεταξύ Νισύρου και Κω και μαζί με τα μικρότερα νησιά Άγιος Αντώνιος και Στρογγύλη ανήκει διοικητικά στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, Νομός Δωδεκανήσου, Δήμος Νισύρου.

Αποτελείται από δύο λοφώδη τμήματα βορειοανατολικά και νοτιοδυτικά, τα οποία συνδέονται στο κέντρο από μια επίπεδη γλώσσα γης. Έχει έκταση 5 περίπου τ.χλμ. και πληθυσμό 10 κατοίκους.

Το Γυαλί είναι πλούσιο σε ηφαιστειακά πετρώματα, κυρίως ελαφρόπετρα και περλίτη (φυσικό γυαλί), κι αυτό μοιραία το οδήγησε στα χέρια δύο μεγάλων εταιριών (ΛΑΒΑ και ΠΕΡΛΙΤΕΣ ΑΙΓΑΙΟΥ ΑΕ) που, εδώ και 15 χρόνια, το εκμίσθωσαν και ύψωσαν τις σημαίες τους εξορύσσοντας τα παραπάνω υλικά.

Το ένα κομμάτι του νησιού ανήκει στο δήμο Νισύρου και έχει εκχωρηθεί για 20 χρόνια στην εταιρία «ΛΑΒΑ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΤΟΜΙΚΗ Α.Ε.», (η οποία από το 1977 έχει εξαγορασθεί από την «ΑΓΕΤ Ηρακλής») με ετήσιο μίσθωμα 1.500.000 €, (ποσό που αποτελεί το 70% των συνολικών εσόδων του δήμου). Το μέρος που ανήκει στο ελληνικό δημόσιο έχει εκχωρηθεί για μία πενταετία στην εταιρία «ΠΕΡΛΙΤΕΣ ΑΙΓΑΙΟΥ».

ΕΝΑ ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟ ANIMATION

H ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ

Aναδημοσίευση από ΕΔΩ

Δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά αυτές τις μέρες, συναντάς ανθρώπους από τα παλιά. Φίλους που έχεις να δεις χρόνια και καιρούς. Που η ζωή σας έφερε κάποτε κοντά και έπειτα σας χώρισε. 

Αυτό ίσχυσε φέτος και για μένα. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μου, συνάντησα έναν παλιό φίλο. Ένα πρόσωπο που είχα χάσει χρόνια καθ ότι οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει. Υποθετικά τουλάχιστον . Σε επίπεδο ιδεών. Μια και οι ιδέες χωρίζουν. Μονάχα η ζωή, η εμπειρία, το βίωμα ενώνει τις καρδιές. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες διαιρούν. Και στο ποσοστό που ο Χριστιανισμός δεν είναι βίωμα και ζωή, αλλά ιδεολογία τότε μας διαιρεί. 

Είχαμε χαθεί για χρόνια. Εκείνος παρέμεινε στο αναρχικό χώρο και εγώ εισήλθα στην εκκλησία. Όχι αντίθετοι χώροι. Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους, αλλά αυτό αφήστε να το πούμε μια άλλη φορά. 

Ανταλλάξαμε χαιρετισμό και ευχές και πιάσαμε μια σύντομη κουβέντα στα όρθια. 

-Αδελφέ πως πέρασες αυτές τις μέρες, οικογενειακά; 

-Εεεε σχεδόν μου λέει πάτερ. 

-Που αλλάξατε τον χρόνο στο σπίτι έτσι με την οικογένεια και τους φίλους.

-Όχι πάτερ μου. 

Μου είπε με δύναμη ψυχής. 

-Αλλά που ;

-Στις φυλακές πάτερ, όπως κάθε χρόνο. Σύντροφοι αναρχικοί, μαζευόμαστε κάθε χρόνο έξω από τις φυλακές, τραγουδάμε, φωνάζουμε συνθήματα, βάζουμε μουσική και γενικότερα δημιουργούμε μια ωραία ατμόσφαιρα, συμπαράστασης, αλληλεγγύης, συντροφιάς και ελπίδας στους συνανθρώπους μας, που τέτοιες μέρες στερούνται το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου που είναι η ελευθερία του. 

Είχα πραγματικά σαστίσει. Τα μάτια μου τον κοιτούσαν με θαυμασμό. Η καρδιά μου έχαιρε σε αυτά που άκουγε. Μια συγκίνηση και ελπίδα άνθισε μέσα μου. Ναι υπάρχουν ακόμη ευαίσθητες ψυχές. Καρδιές που αγαπούν. Που νιώθουν και μπορούν να αντιστέκονται. 

Συγχρόνως ντράπηκα. Αισθάνθηκα λίγος. Μπροστά του, ένα τίποτα. Απέναντι στο Θεό υπόλογος. Στο Χριστό ανάξιος μαθητής του. 

-Εσύ πάτερ που άλλαξες χρόνο;

Τι να έλεγα. Ότι ήμουν στο σπιτάκι μου. Σαν ένας καλός χριστιανοαστός. Ότι αν ήμουν πραγματικός παπάς έπρεπε να ήμουν δίπλα στους κολασμένους αυτής της γης. 

Τότε αυτομάτως στην σκέψη μου ήρθαν τα λόγια του Χριστού μας « Oύ πας ο λέγων μοι Kύριε Kύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του πατρός μου." Kατά Mατθαίο 7 (21). 

Και μέχρι να συνέλθω έρχεται δεύτερο ράπισμα στην συνείδηση μου από τον λόγο Του Χριστού «και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης» Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι΄ «16

Μέχρι που άκουσα να φωνάζει δυνατά μέσα μου ο Χριστός «εν φυλακή ήμην...» (Ματθ. 25, 36).

Και σας λέω τώρα εγώ, ποιος από τους δυο μας, είχε πραγματώσει στην ζωή του το θέλημα του Θεού; Ποιος είχε ενσαρκώσει το μήνυμα του Χριστού στην ζωή του; 

Δεν με νοιάζει τι λέει και τι πιστεύει ένας αναρχικός. Εμένα σαν παπά με δίδαξε, με έλεγξε όχι με τις ιδέες του, αλλά με το βίωμα του. Με την ζωή και πράξη του. 

Την ώρα που τα εκατομμύρια των αστικοχριστιανών στην ορθόδοξη Ελλάδα, έτρωγαν την γεμιστή γαλοπούλα τους, την ώρα που οι χοροί και τα γλέντια καλά κρατούσαν μια χούφτα ανθρώπων που τους φωνάζουν «αλήτες» σε κάθε πόλη της Ελλάδος, παρέμειναν μέσα στο κρύο έξω από τις φυλακές, για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου με τα φυλακισμένα αδέλφια μας, τους συνανθρώπους μας, εκείνους για τους οποίους ο Χριστός είπε «ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με….». 

Τότε για ακόμη μια φορά ήχησαν μέσα μου τα λόγια του Γέροντος Κορνηλίου «παιδί μου έρχονται κάποιες πόρνες στην εξομολόγηση που θέλω να πέσω στα πόδια τους και ευλαβικά να ασπαστώ τα ευλογημένα χέρια τους…..».

π. Λίβυος

Νέα Πέραμος - Φανερωμένη

Μεσάνυχτα πρωτοχρονιάς

πιοτό χαρτάκι και χιονιάς

ευκαταστατισμός και πόθος,

μα στο πορθμείο της γραμμής 'Ν. Πέραμος - Φανερωμένη'

-ίσως το πιο ασήμαντο λιμάνι στον κόσμο-

έφυγε το τελευταίο φέρι για απέναντι

κι άφησε πίσω του τον όλεθρο.

Στην καντίνα 'Η γλυκιά Ελλάς"

ο πλανόδιος με το μπουζούκι

φράγκο-φράγκο μετράει την είσπραξη

-βγαίνει στο σύνολο δεκαεφτά ευρώ-

Πιάνει την κούπα με κρασί

τώρα δικαιούται να πιει σα πελάτης

τι κι αν η παρέα του είναι του λιμανιού σκυλιά;

Ύστερα πιάνει το μπουζούκι

τώρα μπορεί να πενίζει για τη πάρτη του

τι κι αν κάνει το Τσιτσάνη αμανέ;

εδώ δεν επιτρέπονται τα γέλια

το λούμπεν κέφι 'ναι κατάθλιψη.