Ειναι κάποιες εικόνες , όχι σπουδαίες, όχι συνταραχτικές, είναι εικόνες απλές, καθημερινές που πιάνουν μια γωνιά στο μυαλό σου και μένουν εκεί μοναδικές, δεν τις καλύπτει τίποτα,έχουν το δικό τους μπαλκόνι.Και είναι φορές, που αν ρωτήσεις κάποιον:Πώς ήταν εκείνα τα χρόνια;Τότε που ήσουν παιδί; Σε κοιτά και δεν απαντά αμέσως.Βλέπεις σ' αυτή τη σιωπή τα μάτια του να χαμηλώνουν, η ανάσα του να γίνεται μαλακιά, λίγο μακρόσυρτη ,σαν να βυθίζεται σε μακρινό όραμα. Και αρχίζει:

Εκείνο το χειμωνιάτικο μεσημέρι..παραμονή πρωτοχρονιάς, σου το είπα ,δεν είχε ήλιο, ομίχλη είχε από το πρωί, το μεσημέρι βέβαια είχε αραιώσει η ομίχλη και μεγάλες νιφάδες χιονιού αιωρούνταν για αρκετή ώρα στον αέρα...κι ένιωθα μια περίεργη χαρά, μια αγαλίαση σ' αυτό το χωριό, αυτόν τον χειμώνα. Και να, μόλις πέρασα τη στροφή της εκκλησίας που έκρυβε το σπίτι, το αγαπημένο δυόροφο σπίτι με τα μικρά εξάρια παράθυρα.Καπνός γλυκός από την καμινάδα. Στην αυλή ο πατέρας κουβαλούσε ξύλα για την σόμπα.Η γάτα τον ακολουθούσε.Η μάνα στο ξύλινο μπαλκόνι άπλωνε σκούρα ρούχα.Στο παράθυρο είδα το κεφάλι του Σταύρου σκυμμένο ...Η αγαπημένη του θέση να διαβάζει.Κι ερχόταν από μακριά η μυρωδιά της ψημένης τραχανόπιτας.Κι ένιωθα να κυλάω απαλά,, χορευτικά προς αυτό το αγαπημένο σπίτι κι όπως χοροπήδαγα μικρά-μικρά κόκκινα συννεφάκια ξέφευγαν απ' την πάνινη σακούλα με το πιπέρι.Γύριζα από τον μύλο....

Και ευχή:

Ας υπάρξει κι αυτή την πρωτοχρονιά μια εικόνα που θα την ανακαλούμε στη μνήμη μας και θα γεμίζει την ψυχή μας με αισθήματα που θα νιώθουμε πως δεν μπορούμε να τα εκφράσουμε, τόσο φτωχά τα λόγια, κι όλο θα ανοίγουμε τα χέρια μας και θ' ανασαίνουμε τόσο βαθιά για να ξαναζήσει εντός μας εκείνο το ανείπωτο αίσθημα πληρότητας και αγαλίασης

Αθηνά