Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

'Σκέψεις από το οδοιπορικό στο Γκίνανι', γράφει η Αθηνά Τσάκαλου

.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι σημαίνει αυτή η συγκίνηση που νιώθω, αυτή η αγάπη, όταν περπατώ ανάμεσα σε γκρεμισμένα αρχαία κτίρια, όταν μπαίνω σε απίθανα μικρές μεσαιωνικές εκκλησούλες, όταν νιώθω κάτω από τα πέλματα των ποδιών μου τη ζεστή πέτρα του παλιού αλωνιού, τη ζεστή πέτρα των μικρών σοκακιών και σαν να ακούω τον ήχο των αρχαίων βημάτων σαν να βλέπω τη σκόνη του δρόμου που σήκωσαν μέσα στους αιώνες όλοι αυτοί που περπάτησαν εδώ…

Μήπως όταν πάνω από τα κτίρια , πάνω από τα τοπία έχει περάσει ο θάνατος όλα αποκτούν μια ιερότητα, μια εντιμότητα;… Ο θάνατος απαλείφει τις μικρές, ρυπαρές, ανόητες στιγμές των ανθρώπων… Ξαφνικά όλα σοβαρεύονται κι αυτές οι γυμνές πέτρες αυτό το μικρό βαθούλωμα, ήταν λέει βωμός, αποκτούν διαστάσεις αλλιώτικες δείχνουν μέσα από το πέπλο τόσων θανάτων που συνέβησαν εκεί γύρω, αξιοσέβαστα και σχεδόν μεγαλόπρεπα.

Τα ανώνυμα χνάρια των ανθρώπων πάνω στις αρχαίες πέτρες σε οδηγούν πιο εύκολα στην ταύτιση…κάποιοι σαν κι εμένα…και γεμίζει η καρδιά σου συγκίνηση όχι για κείνους αλλά για σένα που σε περιμένει η ίδια πορεία, η εξαφάνιση….

Μα πριν συμβεί αυτό, η πορεία και κείνων των παλιών ανθρώπων τόσο όμοια με τη δική μας. Αναλογίζομαι τη συγκίνηση εκείνου που με υπομονή και κόπο, σκυμμένος εκεί στο μισοσκόταδο ίσως ήταν άνοιξη ή φθινόπωρο χάραζε πάνω στο ζωγραφιστό άλογο του Αγίου Γεωργίου ή του αγίου Δημητρίου άφηνε το ίχνος του με τη σκέψη πως κάποτε κάποιος θα διαβάσει το όνομά μου κάποια δάχτυλα θα διατρέξουν απαλά αυτά τα χαράγματα κι ίσως νιώσουν κάτι από τα συναισθήματά μου…

Παράξενη η επιθυμία των ανθρώπων. Να με θυμούνται μετά το θάνατό μου. Και οι τρόποι αλλάζουν, εκείνοι χάραζαν εμείς φωτογραφίζουμε, βιντεοσκοπούμε με τέτοια συχνότητα που τείνει αυτή η αποτύπωση να χάσει κάθε νόημα. Περισσότερο μετράνε εκείνες οι παλιές φωτογραφίες του ’30 ή και πιο πριν.

Εδώ στο οροπέδιο του Γκίνανη ακόμα και περιστατικά φονικών, φονικά για ασήμαντες διαφορές, εδώ παίρνουν διαστάσεις γοητευτικού παραμυθιού, γιατί η μνήμη μας ο πιο παρηγορητικός συνοδοιπόρος του ανθρώπου, όταν περάσει το δύσκολο διάστημα της οδύνης, όλα τα γλυκαίνει και η αναφορά του αίματος δεν θυμίζει πια πόνο αλλά άγρια κόκκινα τριαντάφυλλα…..

Εδώ στο πηγάδι έγινε ένα φονικό. Ένας ντόπιος σκότωσε έναν τούρκο και το φαράγγι αντήχησε από την πονεμένη κραυγή του ανθρώπου που πεθαίνει. Κάτι απ’ αυτήν την κραυγή πέρασε μέσα βαθιά στη σύσταση των πέτρινων όγκων και κάποια σημεία τους σκλήρυναν και ορθώθηκαν εχθρικά.

Όμως τα χρόνια πέρασαν κι ήρθαν καλοκαίρια που εδώ σ’ αυτό το πηγάδι ξεδιψούσαν νεαρά κορίτσια που κουβαλούσαν νερό για τους θεριστές του κριθαριού πάνω στο οροπέδιο κι αντηχούσαν οι τρυφερές φωνές τους και τα ζωηρά τραγούδια τους κι όλα αυτά διαμόρφωναν και ξαναδιαμόρφωναν το φαράγγι και ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενες ξεπετάχτηκαν δέντρα μέσα από τους βράχους, σχεδόν μετέωρα και κάπου-κάπου τα βράχια πέταξαν μυτερές κορυφές γεμάτες από τη νεανική έπαρση των κοριτσιών κι έγινε ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς.

Άραγε το δικό μας πέρασμα από κει πως φάνηκε στις πέτρες, τι είπαν τα δέντρα…

11 σχόλια:

Doratoforos είπε...

Πολύ συγκινητική περιγραφή...
Και παράληλλα σκληρή και αληθινή...

yiannas είπε...

"η αναφορά του αίματος δεν θυμίζει πια πόνο αλλά άγρια κόκκινα τριαντάφυλλα….."
Eκλογίκευση του θανάτου. Περιφρόνηση του θανάτου των άλλων. Ωραιοποίηση του θανάτου των άλλων. Φόβος γιά το δικό μας θάνατο. Οι άλλοι δεν ενδιαφέρουν. Αποτελούν μέρος του σκηνικού. Κάτι σαν τους βράχους και τα δέντρα!

yiannas είπε...

θα συμφωνήσω και με τους δυό. Μπορείς να είσαι και σκληρός και ευαίσθητος. Να φοβάσαι τον θάνατο και να τον περιφρονείς. Ωραίο κείμενο, αν και γεννά νέα ερωτηματικά.Ίσως πρέπει να το συνεχίσει η δημιουργός του.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Μaximo όταν περάσουν πάρα πολλά χρόνια από έναν θάνατο, όταν πια δεν υπάρχουν ούτε συγγενείς ,ούτε φίλοι αυτός ο θάνατος μπαίνει κάπως στο χώρο του μαγικού παραμυθιού..Σε καμιά περίπτωση περιφρόνηση του θανάτου των άλλων,κι αν η τελευταία κραυγή ενός ανθρώπου που πεθαίνει μπορεί να επηρεάσει.. τις πέτρες πόσο μάλλον δε θα συγκινήσει εμένα κι αυτά τα κόκκινα άγρια τριαντάφυλλα είναι ό,τι πιο ωραίο θα μπορούσα να αποθέσω στον τόπο που κάποτε πολύ -πολύ παλιά κάποιος έχυσε το αίμα του.Όσο για τους βράχους και τα δέντρα δεν είναι για μένα σκηνικό αλλά "υπάρξεις" σε άλλη διάσταση και πολλές φορές έχω ευχαριστήσει κι έχω χαϊδέψει ένα δέντρο για τον ίσκιο που μου πρόσφερε για τα φρούτα του για τα χρώματά του και πάνω στο βουνό στους απογευματινούς μου περιπάτους έχω ενα συγκεκριμένο φίλο , μια μεγάλη πέτρα που όταν φτάνω τη χαιρετώ, την χαϊδεύω όταν κάθομαι πάνω της και την αποχαιρετώ όταν φεύγω.Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές ένα τέτοιο συναίσθημα συμπόρευσης και συμπάθειας προς όλα δημιουργεί πρόβλημα με την υπερβολική άμβλυνση των αιχμών αντιπαράθεσης που τις θεωρώ απόλυτα δημιουργικές και κινδυνεύω να μην έχω εχθρούς και χωρίς εχθρούς και μάλιστα δυνατούς θα καταντήσω άμαχη ,ακίνητη ...ακίνητη μλε θάλασσα..
Ευχαριστώ για το ερέθισμα, ευχαριστώ για την άλλη ματιά .Είμαι χαρούμενη να έχω έστω κι έναν παρατηρητή.
Αθηνά Τσάκαλου

yiannas είπε...

Αγαπητή Αθηνά.
Ευχαριστώ γιά την ομολογουμένως, άρτια λογοτεχνικά απάντηση.
Όμως κάπου μέσα μου δημιουργείται η αίσθηση μιάς αντίφασης.
Ένα γοητευτικό παιχνίδισμα, μιά διαδρομή ανάμεσα στην ευαισθησία και την σκληρότητα.
Οπότε έρχομαι στα λόγια των υπόλοιπων παρατηρητών - σχολιαστών και απορώ εκ νέου, πως όντας τόσο ευαίσθητη, τους ξέχασες.

Ανώνυμος είπε...

Σωστά το επισημαίνεις αγαπητέ maximo.Απάντησα μόνο σε σένα αλλά ελπίζω να κάλυψα και την άποψη της mania . Όσον αφορά την αντίφαση ευαισθησίας- σκληρότητας είναι μια αντίφαση που ομολογουμένως την υπηρετώ, είναι κατάσταση σύμφυτη με τον χαρακτήρα μου και τη θεωρώ δημιουργική. Μερικές φορές αφήνω τις τοποθετήσεις μου να ακολουθούν τις εποχές του χρόνου. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Με την ίδια θέρμη που έγραψα το κείμενο για το οδοιπορικό στο Γκίνανη θα μπορούσα να γράψω για το ίδιο θέμα με διάθεση εικονοκλαστική και τελείως ¨"ασεβή" όσον αφορά την πορεία του ανθρώπινου είδους κι αν πράγματι υπάρχουν λόγοι να σεβόμαστε ή να συγκινούμαστε με τα ερείπια ή μήπως θα ήταν πιο αποτελεσματικό να περπατήσουμε πάνω τους σαν αγρια άλογα με στόχο να πετύχουμε κάτι καλύτερο, κάτι ομορφότερο, κάτι πιο ρωμαλέο.... Είναι κι αυτό το φθινοπωρινό σκηνικό κι αυτή η λίγη έστω βροχή που έκανε τη γη να σφύζει από ζωή. Κοίτα κάτω από τα πόδια σου πως ανασηκώνεται το χώμα από τη δύναμη των σπόρων αυτή η επιθυμία για ζωή είναι αξιοθαύμαστη, είναι συγκινητική , αλλά η πληθώρα ώρες-ώρες μου φαίνεται εύκολη και φτηνή άλλες φορες τη χαίρομαι είναι όμως μέρες που το μόνο που με ενθουσιάζει είναι το διαβολόχορτο που είναι δύσκολο και ανθίζει μόνο τις νύχτες και κάνει κάτι άσπρα μεγάλα λουλούδια σαν τεράστιους κρίνους . έχω βρεί ένα τέτοιο φυτό εδώ στη λεωφόρο της Κακής βίγλας και μερικές τη νύχτα πάω και το κοιτάζω. Εξ΄άλλου δίνω πολύ σημασία στο παιχνίδια του μυαλού και αναζητώ τις περίεργες διαδρομές.
Σας χαιρετώ όλους. Συνεχίστε την "επίθεση"...
Αθηνά

yiannas είπε...

Αγαπητή Αθηνά πάλι ξέχασες κάποιον να αναφέρεις και θα παραπονείται.
Ελπίζω κι αυτή η υπενθύμιση να μην θεωρηθεί επίθεση από μέρους σου.
Όπως και να έχει γράφεις πολύ όμορφα και νομίζω πως θα πρέπει να συνεχίσεις και με ένα μεγαλύτερο κείμενο. Μιά ιστορία ίσως.

Ανώνυμος είπε...

Η αντιμετώπιση της ιστορίας, και μάλιστα της μίκροιστορίας, χρειάζεται να εξετάζεται πολύπλευρα. Ο θάνατος επιφέρει, είτε άμεσα είτε έμμεσα, την αναγέννηση. Το να περπατάς επάνω στα ερείπια, στα βήματα ανθρώπων που άφησαν πολιτισμιακά στοιχεία πίσω τους, έστω κι αν αυτά είναι λείψανα, δε παύουν να είναι για μας στοιχεία ανασύνθεσης του παρελθόντος αυτού και όχι μόνο στοιχεία θνησιγενή. Ας βιώνουμε λοιπόν την ευαισθησία της ζωής μέσα από τη σκληρότητα του θανάτου.

Παναγιώτης Βελτανισιάν

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ maximo, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όσο για το ξέχασμα... Άλλη ιστορία κι αυτή.. ίσως υποσυνείδητα μάχομαι την μνήμη . Θα το διορθώσω ...ίσως.. Όσο για σένα Παναγιώτη ..πως φαίνεται ο σταθερός άνθρωπος με τις μετρημένες και καθηγητικές απόψεις. Είναι απαραίτητες και σίγουρα επικοδομητικές . Προχωράμε εκτιμώντας και κρατώντας ό,τι θετικό και ωραίο . Κάτι σαν τις μέλισσες. Υπήρξα μελισσοκόμος και σέβομαι την υπομονετική και σχολαστική δουλειά τους από όπου προκύπτει εξ' άλλου και το γλυκύτατο μέλι, μα έλα που εγώ έχω τώρα στο κτήμα μου μόνο τις άδειες κυψέλες... Στους φίλους λέω πως τις άφησα ελεύθερες .Συνηθίζω λίγο ,όχι πολύ, τα παρήγορα ψέματα, κυρίως προς τον εαυτό μου...Ευτυχώς όμως που οι μελισσοκόμοι και οι μέλισσες δεν μου μοιάζουν. Φάνταζομαι όμως πως κι εσύ πρέπει να εκτιμάς τις υπερβάσεις.Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από από αυτές προκύπτουν τα παράξενα και αλλιώτικα μέλια.
Αλλά για να σας πω κάτι. Δώστε μου μια ερμηνεία για το τόσο περίεργο και αληθινά πρωτότυπο όνομα του περιοδικού σας . Βάκιλος σαν να λέμε..

Με φιλικούς χαιρετισμούς σε όλους
Δε σας κρύβω πως πολύ μου αρέσει αυτή η επικοινωνία. Περιμένω νέα σας.
Αθηνά

yiannas είπε...

Αγαπητέ Παναγιώτη, νομίζω μας έβαλες όλους στη θέση μας.
Αγαπητή Αθηνά, κάθε απάντηση σου είναι κι ένα ενδιαφέρον μικρό λογοτέχνημα. Ίσως πρέπει να σε προκαλεί κάποιος γιά να γράφεις. Συνέχισε.

yiannas είπε...

Χρόνια Πολλά σε όλους και καλή Χρονιά.
Κυρία Αθηνά αφού είστε μέλος της Φιλοζωικής θέλω να σας καταγγείλω κάτι.
Υπάρχει μιά κυρία μεσόκοπη ψηλή, λεπτή με κοντά καστανά μαλιά και γυαλιά που λέει πως είναι κτηνίατρος και τη στέλνει η φιλοζωική γιά εμβόλια. Εμβολίασε σκυλάκι που ήταν άρρωστο και το σκυλάκι πέθανε. Ρωτήσαμε και μάθαμε ΄πως δεν μπορεί να είναι κτηνίατρος. Είναι λίγοι οι κτηνίατροι στο νησί μας και τους ξέρουμε.
Επίσης η ίδια έκλεψε το σκυλί ενός Αιγύπτιου, ένα θηλυκό ημίαιμο, γιατί την είδαν γείτονες και έδωσαν την περιγραφή και ταιριάζει.
Τώρα λένε πως ταξιδεύει συχνά στη Γερμανία και πάει αδέσποτα και τα πουλάει εκεί, ένας Θεός ξέρει γιατί. Έχουν ακουσθεί τόσα τελευταία γιά τα σκυλάκια που τα πάνε στη Γερμανία.
Ελπίζω να μάθετε κι εσείς περισσότερα και να μην την αφήνετε να κάνει την κτηνίατρο και να σκοτώνει και να κλέβει τα σκυλιά του κόσμου.
Μαίρη (από τον εξωραϊστικό σύλλογο Τελαμώνας).

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger