ΚΑΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Το περιοδικό κυκλοφόρησε σε 600 αντίτυπα. 

Αναζητήστε το στα βιβλιοπωλεία του νησιού.

 

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ 4ΟΥ ΤΕΥΧΟΥΣ

         “Nani kseftilis parai nuku shkon fare”

Μικρές ιστορίες στον καιρό του μνημονίου

Αλβανός εργάτης, χρόνια στην Ελλάδα, ανασφάλιστος και άνεργος εδώ και μήνες χωρίς κανένα εισόδημα πια και ζώντας σε ακραία φτώχεια, παθαίνει ένα ατύχημα. Με έγκαυμα 3ου βαθμού σ΄ένα δάχτυλο του  δεξιού του χεριού από επαφή με το ρεύμα, απευθύνεται σε επαρχιακό νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, όπου και του τις παρέχουν, αλλά τον πληροφορούν ότι δεν μπορούν να τον νοσηλεύσουν αν τυχόν επιδεινωθεί.


Ο ασθενής ταξιδεύει σε πιο μεγάλη πόλη για να βρει βοήθεια και προσεγγίζει μια Μη  Κυβερνητική Οργάνωση, που τον παραπέμπει σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο με ένα ιατρικό σημείωμα για την αρμόζουσα χειρουργική αντιμετώπιση, αφού το άκρο πια φλεγμαίνει.

Το τριτοβάθμιο του απαντά ότι δεν μπορεί να τον νοσηλεύσει (μια και με τις τελευταίες εγκυκλίους απαγορεύεται η εισαγωγή ανασφάλιστων) και τον συμβουλεύει να γυρίσει στην πατρίδα του για να γιατρευτεί…

Το τραυματισμένο δάχτυλο αρχίζει να νεκρώνεται και πια σε γαγγραινώδη κατάσταση ο άρρωστος ξανααπευθύνεται στο ΕΣΥ (σε Κέντρο Υγείας αυτή τη φορά) απελπισμένος.

Εκεί ο εφημερεύων γιατρός διαγιγνώσκει μια σηπτική εστία στο χέρι με γάγγραινα του ενός δακτύλου και επέκταση της φλεγμονής στα παρακείμενα, οπότε κρίνει ότι πλέον υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του και κινητοποιεί όσους γιατρούς γνωρίζει μαζί με τον διοικητικό μηχανισμό για να εισαχθεί επιτέλους σε άλλο τριτοβάθμιο νοσοκομείο.

Κι αφού ο άρρωστος μας νοσηλεύεται, την επομένη οι υπηρεσίες απαιτούν να τους δώσει προκαταβολή για να προγραμματιστεί το χειρουργείο… έχοντας χάσει πια κάθε κουράγιο, ζητάει από έναν παπά να τον βοηθήσει, δίνει 260 ευρώ και οδηγείται για ακρωτηριασμό.

Τέλος καλό όλα καλά, μπορεί να έχασε ένα δάχτυλο αλλά τουλάχιστον σώθηκε απ΄τη σηψαιμία.

 Πριν μόλις  ένα χρόνο τίποτα απ΄όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, γιατί απλούστατα θα είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα και δωρεάν από την πρώτη του επίσκεψη στο σύστημα υγείας.

Οπότε αυτό το χαμένο δάχτυλο είναι μια ακόμη επιτυχία, που χρεώνεται εξ΄ολοκλήρου στον κ.Λοβέρδο, ακούραστο μαχητή εναντίον της διαφθοράς, ο οποίος μάλιστα πρόσφατα κάλεσε τους ευρωπαίους ομολόγους του να δημιουργήσουν και μια Υγειονομική FRONTEX, γιατί κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες.

 ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κ.ΥΠΟΥΡΓΕ !! και εις ανώτερα.

Μετά τιμής,
Χριστίνα Κυδώνα,
Γιατρός του εναπομείναντος ΕΣΥ

Πηγή: http://www.alterthess.gr/

ΜΑΝΑ

Η μάνα μου πέθανε στις  3 Μαίου. Το πένθος μου είναι ακόμα τόσο βαρύ  που δεν μπορώ ακόμα   να μιλήσω γι' αυτή την απώλεια. Aφιερώνω στη μνήμη της ένα μικρό απόσπασμα από κάποιο γραφτό μου με τον τίτλο:
.

ΛΕΗΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ 

......Κι ήταν το σπίτι μας ένα όμορφο καταφύγιο. Η μάνα ανήκε στις γυναίκες που τα σπίτια τους έχουν κάτι από την ψυχή τους. Είναι σπίτια που σε καλοδέχονται σε ησυχάζουν σαν όμορφα λουλουδιασμένα παιδικά λίκνα .Όχι ότι ασχολούνταν ιδιαίτερα με τη φροντίδα του . και να το ήθελε δεν μπορούσε, αφού ακόμα με τον πατέρα καλλιεργούσαν αρκετά χωράφια κι είχαν  και πρόβατα στον αχυρώνα σταύλο για το άλογο και γουρούνι και κότες.

Όμως η μάνα όλα τ’ αγαπούσε και η αγάπη της αυτή διαπότιζε ακόμα και τα έπιπλα και τα ρούχα. Κάτω στο υπόγειο τα βαρέλια γεμάτα κρασί, καφάσια με μήλα, κυδώνια, καλάθια με καρύδια κι αμύγδαλα κι αυτή την εποχή ένα καλάθι γεμάτο αυγά, έτοιμα για τη Μεγάλη Πέμπτη που θα τα βάφαμε. Όλα μύριζαν ζωή, αισιοδοξία δεν χώραγε στο σπίτι  η ανησυχία και η θλίψη. Στην άκρη οι αξίνες για τους κήπους και τα’ αμπέλια με κοντάρια που γυάλιζαν από την πολύχρονη επαφή με τα χέρια τους περισσότερο τα χέρια της μάνας. Κι ήταν άνθρωπος της προσφοράς η μάνα. Εκείνα τα χρόνια ερχόντουσαν από το απέναντι χωριό οικογένειες ζητιάνων, μόνο οι γυναίκες με τις κόρες τους και ζητιάνευαν αλεύρι, λίπος χοιρινό, φασόλια κι ότι άλλα τρόφιμα υπήρχαν .Έρχονταν συνήθως τέλος του Σεπτέμβρη τότε που τα κελάρια ήταν γεμάτα. Η μάνα έδινε σε όλες δεν άφηνε καμιά παραπονεμένη κι άκουγε όλες αυτές τις ευχές που με φωνή κακομοίρικη και τρεμουλιαστή έλεγαν αυτές οι γυναίκες.

-Μια φορά, μου έλεγε η μάνα, ήταν Μάρτης, ο πατέρας είχε φύγει στη Γερμανία. Ξαφνικά βλέπει τη Λούγκαινα, ξέρεις αυτή με τα περίεργα χείλη.

Ήρθε και μου ζητούσε πράγματα. Ξέρεις κόρη μου ο Μάρτης από παλιά ήταν ο πιο δύσκολος μήνας. Όλα τα τρόφιμα τέλειωναν, τότε πέθαναν και οι περισσότεροι ηλικιωμένοι και αδύναμοι, μιλάω για παλιά, τώρα όλα τάχουμε κι άμα τελειώνουν τα δικά μας  πάμε κι αγοράζουμε ό,τι θέλουμε από το μαγαζί.

Όταν ήρθε λοιπόν η Λούγκαινα , ήρθε ίσια σε μένα, μου τόπε κιόλας.

-Αχ, Γιώργαινα , έτσι την έλεγε τη μάνα μου, εσύ μονάχα θα μου δώσεις κατιτίς. Δεν έχουμε τίπουτα να φάμι , η Μαρούσω η κόρι μ. είναι άρρωστη και δεν έχω να της δώκω τίποτα.

-Ε είναι η πρώτη φορά που στεναχωρήθηκα που της έδωσα, ήταν τα  τελευταία  που είχα από τα δικά μου, αλλά της τα έδωσα.

Έτσι ήταν η μάνα μου. Όπου και να την έβρισκες αν κάτι κουβαλούσε πάνω της, ήθελε να το μοιραστεί. Σαν να κυριαρχούσε μέσα της το αίσθημα της τροφοδότριας, όλα για τη ζωή.. Να ένα καρύδι το χειμώνα, η το καλοκαίρι, να ένα δαμάσκηνο είχαμε δαμασκηνιές που έκαναν μεγάλα κόκκινα ζουμερά δαμάσκηνα

Αθηνά Τσάκαλου

*

Όρμος Αμπελακίων

ΕΙΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ

απ' το πρόσφατο πογκρόμ στην Αθήνα

Ακολουθεί απόσπασμα για γερά στομάχια, από το άρθρο του Δ.Γ. με τίτλο "Επαγγελματίες Ανεργοι" της εφημερίδας 30 ημέρες της Σαλαμίνας, τεύχος Μάρτιος 2011, φύλλο 05. Το απόσπαμα είναι ενδεικτικό και επιλεγμένο τυχαία, μιας και μισάνθρωπα άρθρα εμφανίζονται διάχυτα στο Σαλαμινιακό τύπο:

Ας πάψουμε να φιλολογούμε. Ας περάσουμε στην πράξη. 

ΌΧΙ λεφτά στους ζητιάνους λαθρομετανάστες που κατέκλυσαν και κατακλύζουν τις ελληνικές πόλεις. Ας πάνε στην Ρουμανία, στην Βουλγαρία και στην Αλβανία, στις πατρίδες τους.

ΟΧΙ βοήθεια στους ρουμανόγυφτους. Διότι θα δείτε εκατοντάδες έλληνες να έχουν βγει στους δρόμους και να πουλάνε στυλό και χαρτομάντηλα, για να δώσουν ένα κομμάτι ψωμί στα παιδιά τους.Σε αυτό που λέμε "μέλλον του Έθνους μας".

ΌΧΙ συνδρομές σε διεθνιστικές οργανώσεις, όπως κάποιοι "Γιατροί του κώ... ή των ανοιχτών συνόρων",

ΟΧΙ στο "χαμόγελο του.... αλλοδαπού", που τα ξοδεύει στα παιδιά των φαναριών... ας τα πάρει η αστυνομία αυτά τα παιδιά να τα στείλει στην πατρίδα τους και τους γονείς τους από όπου έχουν κλαπεί ή έχουν νοικιαστεί στα κυκλώματα..

-----

ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ

H ΚΟΡΔΕΛΑ

ΤΟ ΦΟΥΡΟ, ΤΑ ΒΛΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΓΑΥΡΙΟΣ

Μέρα που 'ναι σήμερα, τι μου λέι η κυρα-Ταλούλα του Μπουρδούση;

- Θυμάσαι τότε που 'χαν συναντηθεί στη γωνία της Ηλεκτρικής οι τρεις Πιτάφιοι, της Αγ. Βαρβάρας, του Καματερού και του Αμπελακίου; Της Αγ. Βαρβάρας ήταν στολισμένος με τούλια και οι Αμπελακιώτες κορόιδεψαν τους Παλουκιώτες και τους Συνοικισμιώτες "φουρό". Τσαντίστηκαν οι Παλουκιώτες και τους λένε: 

-Άντε ρε να φάτε βλήτα εσείς οι Αμπελακιώτες, οι γκροπιάρηδες. Και σεις οι περαματιάρηδες οι Καματεριώτες να φάτε λίγο γαύριο. Που 'ναι η δύναμή σας ρε, δε μπορείτε να σηκώσετε ούτε τον Πιτάφιο.

Κι αρχίζει ένας καβγάς! Άστραψε και βρόντηξε η Ηλεκτρική. Αλλού οι Πιτάφιοι, αλλού τα Βαγγέλια, ξελουλουδιάστηκαν οι στολισμοί, ξεμαλιάστηκαν οι παπάδες, ψαλτάδες παίζαν ξύλο, πήγαιναν κι ερχόντουσαν τα λάβαρα. Πόλεμος, Ιερός Πόλεμος! Μέχρι και τα κερατιάτικα του καθενός και του σογιού του βγήκαν στη φόρα. 

Ντροπής πράματα, σχολιάζει η κυρά Ταλούλα. Και την άλλη μέρα πάνε και κοινωνάνε. Α, πα, πα, λόγια λόγια! Λοιπόν μισή ώρα κράτησε ο καβγάς. Πέσαν οι πιο ψύχραιμοι, σταμάτησαν τα βρισίδια, μαζεύτηκαν οι Πιτάφιοι όπως-όπως, άρχισαν οι ψαλμωδίες λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Η ζωή στο νησί επανήλθε στα κανονικά της.

Είδες τι θυμήθηκα!