Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Τον αδελφό μου τον σκότωσαν στην αστυνομία


Τον βρήκα στο σπίτι τους στη Νίκαια. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, σε ένα μικρό δωματιάκι, ούτε τρία επί τρία, μαζεμένοι πολλοί συμπατριώτες του. Συγχωριανοί και άγνωστοι. Όλοι θρηνούσαν. Εκείνο το δωμάτιο - τάφος, όπου είδε τον αδελφό του νεκρό. Ο ίδιος είναι μόλις 18 χρόνων. Έκανε για να έρθει από το Πακιστάν 35 ημέρες. Πότε με τα πόδια και πότε με αυτοκίνητα. Μόνο με τα πόδια ταξίδεψε δεκαπέντε μέρες. Ήθελε να φύγει μακριά από τα βάσανα και τις κακουχίες. Δέκα αδέλφια είναι εκεί, στο μακρινό του χωριό, και δύσκολα μπορούσε να ζήσει. Ο αδελφός είχε φύγει πριν πεντέμισι χρόνια.

«Ούτε καν τον γνώρισα όταν τον πρωτοείδα. Τον είχα πεθυμήσει πολύ! Ήταν το είδωλό μου. Και τον είδα να τον σακατεύουν μπροστά στα μάτια μου. Εκείνο το βράδυ ο Μοχάμεντ είχε κουραστεί πολύ. Μαζί είχαμε πάει στην οικοδομή. Εμείς θέλαμε να μείνουμε κι άλλο το βράδυ. Μιλούσαμε και γελούσαμε. Εκείνος ήθελε να κοιμηθεί. Ξάπλωσε κατά τις δώδεκα η ώρα και αμέσως έκλεισαν τα μάτια του.

Εκεί, κοντά στη μία και μισή, ενώ είχαμε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη για να φύγει ο καπνός, σταμάτησαν με θόρυβο αυτοκίνητα. Με κουκούλες και κράνη μπήκαν μέσα αρκετοί άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω ελληνικά για να ξέρω τι είπαν. Μετά έμαθα πως ζητούσαν εκείνον. Χωρίς να μιλήσουν, έσβησαν το φως μας και άρχισαν να μας χτυπούν αδιάκριτα. Με κλωτσιές και μπουνιές. Ο αδελφός μου ξύπνησε μέσα σε εφιάλτη. Κανένας μας δεν ήξερε τι είχε γίνει.

Αφού άναψαν το φως, ρώτησαν ποιος από μας έχει ένα κομμένο δάχτυλο. Δάχτυλο κομμένο είχε ο αδελφός μου, που είχε ένα ατύχημα στη δουλειά του. Αφού τους είπε πως είναι εκείνος, τον έριξαν κάτω με κλωτσιές και μπουνιές, τον γύρισαν μπρούμυτα και του έβαλαν χειροπέδες. Από το πόδι τον τράβηξαν μέχρι έξω στο αυτοκίνητο. Το κεφάλι του χτύπησε αρκετές φορές στο τσιμέντο και στις σκάλες. Ένας από αυτούς γύρισε, μας διέταξε να κατεβάσουμε τα κεφάλια μας και μας είπε να μην βλέπουμε, αλλά και να μην πούμε τίποτα.

...Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Ούτε την επομένη, ούτε όμως και την μεθεπομένη μπορούσαμε. Δεν ξέραμε καν πού τον έχουν τον αδελφό μου.

Τον κράτησαν τέσσερις μέρες στο κρατητήριο κι εκεί τον βασάνισαν φρικτά. Ο ίδιος μάς είπε ότι τον κρατούσαν δεμένο πισθάγκωνα όλες τις ημέρες. Τον κρατούσαν κρεμασμένο με τα χέρια πίσω. Του έκαναν ηλεκτροσόκ και αυτό εύκολα μπορούσε να το δει ο καθένας. Τα χέρια του και τα πόδια του είχαν όλα τα σημάδια της φρίκης των βασανιστηρίων. Τον είδε κι ένας συμπατριώτης μας με τα μάτια του».

Εκεί παρεμβαίνει ο Πακιστανός που έχει δει τον Μοχάμεντ στο τμήμα: "Τον είδα με τα μάτια μου. Μια μέρα που τον σέρνανε σχεδόν από τους ώμους και εκείνος απλά ακουμπούσε τα πόδια στο έδαφος. Ήταν ένα κουρέλι, δεν έμοιαζε με άνθρωπο. Με είχαν στο απέναντι κρατητήριο. Τον ρωτούσαν για κάποιον άλλον κι εκείνος δεν απαντούσε. Μάλλον, έτσι όπως τον είδα, δεν μπορούσε κιόλας. Τον είχαν καθισμένο σε μια καρέκλα και το κεφάλι του έγερνε από την άλλη. Απλά ανέπνεε. Δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μαζί του και τον πήραν, σχεδόν σερνόμενο, και τον έβαλαν στο κελί του".

Συνεχίζει ο αδελφός του: "Στο δικαστήριο που τον πήγαν μετά από τέσσερις ημέρες, ο συμπατριώτης μας, που υποτίθεται ότι τον είχε κατηγορήσει, αναίρεσε. Δεν γνώρισε στο πρόσωπό του αυτόν που κατηγορούσε. Και τότε τον άφησαν ελεύθερο. Του έδωσαν ένα χαρτί που έγραφε ότι σε ένα μήνα πρέπει να φύγει από την Ελλάδα. Γύρισε στο σπίτι, αλλά δεν ήταν πια ο ίδιος. Ένα παιδί εικοσιπέντε ετών που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Δεν πήγε στη δουλειά του πια... Φοβηθήκαμε πολύ, αλλά μας έδινε κουράγιο. Θα φύγει, έλεγε, ο πόνος από το ηλεκτροσόκ και θα γίνω καλά. Με αυτή την ελπίδα μέναμε κι εμείς. Μα βλέπαμε ότι δεν γινόταν καλά. Στο νοσοκομείο δεν μπορούσαμε να τον πάμε, από φόβο. Δεν είχαμε κανένας μας χαρτιά. Μετά δεν ξέραμε αν θα τον έπιαναν και εκεί. Και έτσι, μέρα με τη μέρα, χειροτέρευε η κατάστασή του. Μέχρι που, μια μέρα, κοιμήθηκε το βράδυ αργά και όταν πήγαμε να τον ξυπνήσουμε είχε παγώσει... Ήταν νεκρός. Και μαζί του πέθανα κι εγώ. Έσβησε το φως μου. Έφυγε, όχι απλά ο αδελφός μου, αλλά ο προστάτης μου...

Και πώς να το πούμε στη μάνα μας αυτό το μαντάτο; Η ίδια ήταν στο νοσοκομείο εκείνες τις ημέρες. Στην αρχή της είπαμε ότι είναι άρρωστος. Και μετά από τρεις - τέσσερις μέρες, από συμπατριώτες μας που ζουν εδώ κοντά μας, έμαθε και την αλήθεια. Ήρθε από την Γερμανία ένας θείος μας και πλήρωσε τα έξοδα για τη μεταφορά της σορού του στην πατρίδα. Εμείς δεν είχαμε λεφτά.

Δεν θέλω τίποτα από 'δώ και στο εξής. Ούτε και έχω μίσος μέσα μου. Έτσι το είχε γράψει ο Θεός (!), να φύγει νωρίς. Μα δεν θέλω να λένε ότι πέθανε από μόνος του. Τον σκότωσαν τον αδελφό μου. Τον είδα με τα μάτια μου που τον έσυραν σαν σφαγμένο ζώο. Μου είπε ο ίδιος ότι τον βασάνισαν σαν τρομοκράτη. Χωρίς να έχει κάνει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Η συμπαράσταση από τους Έλληνες είναι κάτι που δεν περίμενα. Ένα 'ευχαριστώ' από τα βάθη της καρδιάς μου. Την δέχομαι ως φάρμακο για την πληγή που μου άφησε ο αδελφός μου. Βλέπω ότι δεν είμαι μόνος".

από ΕΔΩ

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

1854... Επιστολή Ινδιάνου αρχηγού προς τα γεράκια της Ουάσινγκτον

"Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον διατάζει να μας πουν, ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. O Μεγάλος Αρχηγός μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής διάθεσης. Εκτιμούμε αυτή την ευγένεια γιατί ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ λίγο τη φιλία μας.

Θα σκεφτούμε την προσφορά σας γιατί ξέρουμε ότι, αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με το πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας. Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ' αυτά που του λέει ο Άρχοντας Σήτλ με την ίδια βεβαιότητα που οι λευκοί αδελφοί μας μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στην αλλαγή των εποχών.

Τα λόγια μου είναι αμετάβλητα όπως τ' αστέρια. Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.

Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμα του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Οι πεθαμένοι του λευκού ανθρώπου λησμονούν τη γενέτειρά τους όταν πάνε να περπατήσουν στ' άστρα. Οι δικοί μας πεθαμένοι ποτέ δεν ξεχνούν αυτήν την όμορφη γη, γιατί η μητέρα του ανθρώπου έχει ερυθρό δέρμα.

Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αδέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος - όλα αυτά - ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας.

Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε και να διδάσκετε στα παιδιά σας ότι τα ποτάμια είναι δικά μας αδέλφια και αδέλφια δικά σας. Θα πρέπει από κει και πέρα να φροντίζετε τα ποτάμια τόσο καλά όσο κι' έναν αδελφό σας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το δικό μας τρόπο ζωής. Το ίδιο του κάνει ένα κομμάτι γης ή ένα άλλο, γιατί αυτός είναι ένας ξένος που έρχεται τη νύχτα για να βγάλει από τη γη ό,τι χρειάζεται.

Η γη δεν είναι αδελφός του αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει το δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Mεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν' αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες. Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ' αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν' ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου.

Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα. Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ' αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;

Εμείς οι Ινδιάνοι προτιμάμε τον απαλό ήχο του ανέμου που χαϊδεύει την επιφάνεια της λίμνης και τη μυρουδιά του ανέμου που καθάρισε η βροχή του μεσημεριού ή αρωμάτισε το άρωμα των πεύκων. Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος.

Ο λευκός άνθρωπος μπορεί να μην αισθάνεται τον αέρα που αναπνέει. Όπως ο άνθρωπος που αγωνιά πολλές μέρες, γίνεται αναίσθητος στη δυσωδία. Αλλά αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Ότι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι' αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να την διατηρείτε αμόλυντη και ιερή σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει για ν' απολαύσει τον γλυκαμένο από τα άνθη της πεδιάδας άνεμο.

Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας. Όλα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Όλα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του. Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια.

Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του - σαν φίλος με φίλο - δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ίσως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια. Ξέρουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του.

Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το Έλεος του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για τον λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι' Αυτόν και το να την βλάψει κανείς σημαίνει ότι υποτιμά πολύ τον Δημιουργό της. Οι λευκοί άνθρωποι θα περάσουν, ίσως και πριν από τις άλλες φυλές. Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα. Αλλά ακόμα και την τελευταία ώρα θα φωτιστείτε με την ιδέα ότι ο Θεός σας έφερε σ' αυτή τη γη και σας έδωσε την κυριαρχία πάνω της και πάνω στον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα για κάποιο ειδικό σκοπό.

Τέτοιο πεπρωμένο είναι για μας μυστήριο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρευτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Πού είναι το πυκνό δάσος; Εξαφανίστηκε. Πού είναι ο αετός; Εξαφανίστηκε!

Έτσι τελειώνει η ζωή και αρχίζει η επιβίωση......"

από το blog του π. Λίβυου

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ


"...Οι ρυθμίσεις αυτές καθαυτές είναι αστείες. Πέραν του ότι δεν στέκουν νομικά, θα πέσουν και αυτομάτως σε αδράνεια διότι πολύ απλά προσκρούουν πρακτικά στην ίδια την κοινή λογική. Αυτό που με ανησυχεί και πρέπει να ανησυχεί όλους τους προοδευτικούς πολίτες είναι η βαθιά συντηρητική και αναχρονιστική στροφή που επιχειρεί με τέτοια μέτρα η κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι το ακροατήριο στην προκειμένη περίπτωση είναι οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ..."

Μιχάλης Χρυσοχοΐδη (νυν υπουργός Δημόσιας τάξης), 22 Μαρτίου 2009

Ο ίδιος άνθρωπος πριν λίγες μέρες έθεσε τον περίφημο κουκουλονόμο για πρώτη φορά σε ισχύ.




21/10/09 ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΚΑΜΡΑΝ ΑΤΙΦ

Γιατί μαζεύτηκαν αυτοί εκεί; Αναρχικοί είναι, θα κάνουν πορεία. Θα γελάσουμε πάλι. Οι αναρχικοί πέρασαν από δω. Ευτυχώς δεν έσπασαν τίποτα, φτηνά τη γλιτώσαμε. Γιατί κάνουν πορεία; Για κάποιον που πέθανε. Ποιος πέθανε; Ένας αναρχικός. Α.. Γιατί τον σκότωσαν; Είχε βιάσει ένα μικρό παιδί. Ε τότε.. Όχι Πακιστανός ήταν. Δεν πέθανε τον έδειραν λίγο μωρέ, πότε πέθανε; Ποιος πέθανε ρε παιδιά πότε; Εδώ; Παράνομος ήτανε. Ο ιδιοκτήτης του χρυσοχοείου σκέπαζε τα εκθέματα με λευκό σατέν για να μη προκαλούν τα βλέμματα. Το παιδί γιατί το χτύπησε ο ηλίθιος αστυνομικός με το γκλοπ; Απλά προχωρούσε. Ελάτε να σηκώσουμε τους κάδους ν’ ανοίξει ο δρόμος. Αστυνομικοί με οδηγίες χρήσεως: Παράλληλα, (δηλαδή σε παράλληλους δρόμους να κινούνται) και λίγο πίσω από την πορεία ήταν η εντολή, και να κρατάνε αποστάσεις μεταξύ τους όπως στην παρέλαση. Ρε μαλάκα αποστάσεις είπαμε! Αυτός ήταν ένας παράνομος Πακιστανός που πέθανε στο σπίτι του. Μαζέψτε τους!!! Ρε μαλάκα παράλληλα δεν είπαμε;


Έγιναν προσαγωγές, τώρα η κατάληψη στο δημαρχείο απαιτεί να τους αφήσουν ήσυχους.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Πορεία για τη δολοφονία του μετανάστη στο Α.Τ. Νίκαιας

ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΚΑΜΡΑΝ ΑΤΙΦ

25 ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ

ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΞΥΛΟ, ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ

ΣΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΝΙΚΑΙΑΣ


26 Σεπτέμβρη, 1:30 π.μ., 15 μπάτσοι εισβάλουν σε χαμόσπιτο πακιστανών εργατών, στην Ηλιουπόλεως 82, στη Νίκαια. Ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ξυλοκοπείται μαζί με συγγενείς και συγκατοίκους του και οδηγείται στο Α.Τ. Νίκαιας ως ύποπτος για ξυλοδαρμό ανηλίκου. Ο άγριος ξυλοδαρμός συνεχίζεται. Τον δένουν χειροπόδαρα και τον χτυπούν με γκλομπς. Του κάνουν ηλεκτροσόκ με καλώδια στα χέρια και στα γόνατα. Ο μηνυτής δεν τον αναγνωρίζει, αποσύρει τη μήνυση και οι μπάτσοι τον αφήνουν ελεύθερο, αφού βάζουν τον αδερφό του να υπογράψει ότι τον παρέλαβε χωρίς ούτε έναν μώλωπα. Στις 9 Οκτώβρη, ο Μοχάμεντ Καμράν πεθαίνει εξαιτίας της αστυνομικής «περιποίησης» που είχε δεχτεί λίγες μέρες πριν.


Η δημοκρατική φαιδρότητα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» δεν μπορεί να αποκρύψει ότι η ζωή στον καπιταλισμό δεν αξίζει το ίδιο. Η σύγχρονοι φυγάδες θεωρούνται αναλώσιμοι για την πιο εντατική εκμετάλλευση και αιματηρή καταστολή. Ο κάθε Μοχάμεντ στοχοποιείται κάθε μέρα. Στα σύνορα, στα ναρκοπέδια, στις θάλασσες, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις ουρές για αίτηση ασύλου, στις σκούπες, στα ρατσιστικά πογκρόμ, στις φασιστικές επιθέσεις, στις ακροδεξιές ρητορείες, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η ρητορεία περί «μεμονωμένων περιστατικών» και «ατυχών συμβάντων» δεν μπορεί να πείσει κανέναν πια, ούτε τους πιο αφελείς. Ιδιαίτερα μετά την περσινή δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.


Η δημοκρατία δολοφονεί. Η αστυνομική βαρβαρότητα δεν είναι παρά η κατασταλτική έκφραση της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας: καταπίεση, εκμετάλλευση, υποταγή, θάνατος. Κι αυτό δεν αλλάζει με καμία αλλαγή κυβέρνησης παρά μόνο με την κοινωνική επανάσταση και την έλευση ενός κόσμου ελεύθερου, χωρίς εξουσία.


ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ


ΠΟΡΕΙΑ: Σάββατο 17 Οκτώβρη, 12:00, Πλ. Δαβάκη (Περιβολάκι) Νίκαια


συντρόφισσες/σύντροφοι από την συνέλευση εξεγερμένων Σαλαμίνας, Περάματος, Κερατσινίου, Δραπετσώνας, Νίκαιας & ΡΕΣΑΛΤΟ, αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης / Λεωφ. Δημοκρατίας 54, Κερατσίνι / (είσοδος από Ερμού 9) / anarxiko-resalto.blogspot.com


Λεωφορείο Β18 από Μενάνδρου-Ομόνοια,

Τρόλευ 21 από Ομόνοια,

Λεωφορεία 820, 851, 852 από Μετρό Αιγάλεω

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

Περιστατικό ωμής αστυνομικής βίας σημειώθηκε το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου, στη Νίκαια, με θύμα έναν 25χρονο μετανάστη, ο οποίος χτες υπέκυψε στα τραύματά του. Ο Πέτρος Κωνσταντίνου, μέλος της κίνησης «Ενωμένοι ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή», μίλησε στο tvxsγια τα γεγονότα που οδήγησαν τον πακιστανό Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ στον θάνατο...

Στις 26 Σεπτέμβρη, 01.30 το βράδυ, 15 αστυνομικοί εισέβαλαν στο σπίτι του νεαρού μετανάστη Ηλιουπόλεως 82, στη Νίκαια, φωνάζοντας και ξυλοκοπώντας τόσο τον ίδιο όσο και την οικογένεια του. Οι μαρτυρίες κατοίκων αναφέρουν ότι τον έβγαλαν σερνόμενο, σχεδόν λιπόθυμο, έξω από το σπίτι του με αποτέλεσμα το κεφάλι να χτυπάει στα σκαλοπάτια. Εναντίον του υπήρχε κατηγορία για ξυλοδαρμό ανηλίκου.

Μεταφέρθηκε στο ΑΤ Νικαίας, το οποίο μετατράπηκε σε χώρο βασανιστηρίων. Ο Καμράν κρατήθηκε δύο μέρες στο τμήμα, και καθώς οι κατηγορίες δεν ευσταθούσαν με τον μηνυτή να τις αποσύρει, αφέθηκε ελεύθερος για να περιγράψει ο ίδιος στην οικογένεια του, τις φρικιαστικές στιγμές που βίωσε. «Τον έδεσαν χειροπόδαρα και τον χτυπούσαν με ρόπαλα, ενώ στη συνέχεια του έκαναν ηλεκτροσόκ, με καλώδια στα χέρια και στα γόνατα», μαρτυράει η οικογένεια του Καμράν.

Τόσο η οικογένεια όσο και οι γείτονες γνώριζαν την κακοποίηση που υπέστη ο Καμράν. Ο φόβος τον κράτησε μακριά από το νοσοκομείο καθώς ο Καμράν δεν είχε χαρτιά.

Η αστυνομία προσπάθησε να συγκαλύψει το περιστατικό. Ο αδερφός του Καμράν, πιέστηκε και παραπλανήθηκε ώστε να καταθέσει ότι ο αδερφός του δεν έφερε μώλωπες όταν αποχώρησε από το αστυνομικό τμήμα.

Αύριο (Κυριακή 11/10), στις 16:00 στο σπίτι του Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, Ηλιουπόλεως 82 στη Νίκαια, θα πραγματοποιηθεί συνέντευξη-διαμαρτυρία από την Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδος, την κίνηση «Ενωμένοι ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή» και την «ΑΝΤΑΡΣΥΑ»
.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ΑΝΑΚΑΤΕΜΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ


Το κλίμα βαρύ, η απουσία του νερού έκδηλη ταλανίζει τα πλήθη ενώ η γραμμή του ορίζοντα που είναι μωβ αναζητά ικανοποίηση. Αντίθετες εικόνες απέναντι από καθρέφτες κακούς καθώς αυτοπροβαλλόμενοι σωτήρες προσδιορίζουν τη συνέχεια. Η απόφαση εύκολη και η ζέστη που πνίγει την ανάσα τολμά να ξεστομίσει τις δώδεκα βροχές του Σεπτέμβρη. Είναι ώρα· ξεκινάμε καθυστερημένοι όσο δεν παίρνει. Το βήμα γοργό, ρυθμικό, η δημοκρατία, η κοινωνία, το καραβάκι, η ουτοπία των εκλογών, η αλλαγή της απόφασης, η κουρτίνα της κάλπης, προσοχή! αυτή δεν είναι μια ανατολή, είναι η πανσέληνος που φανερώθηκε από την ανατολή στις 7 το απόγευμα της 4ης Οκτώβρη και καθρεφτίστηκε στα νερά του λιμανιού φωτεινή όσο ποτέ. Η νύχτα ήρθε γρήγορα, ήταν μικρή, εύκολη κι αυτή. Το νέο ξημέρωμα , οι ίδιες σημαίες, τα ίδια καράβια, το ξύπνημα δύσκολο το ταξίδι μικρό και η διαδρομή ήσυχη, άπνοια. Άστοχες μέρες, ξεκάθαρα λόγια, ξεθωριασμένα πανιά πάνω σε βάρκες δεμένες στα λιμάνια.


ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ - OΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ

Δεκέμβρης 2008…ΕΞΕΓΕΡΣΗ χιλιάδες εξεγερμένοι / νεολαίοι/ μαθητές/ φοιτητές/ εργάτες/ άνεργοι/ εκμεταλλευόμενοι/ αποκλεισμένοι/ μετανάστες/ άνθρωποι κάθε ηλικίας/ όλοι στους δρόμους/ γιατί; /όχι μόνο για τη δολοφονία του Αλέξη/ για όλους τους λόγους του κόσμου/ ενάντια σε κάθε καταπίεση/…/ δυναμικές πορείες/ καταλήψεις/ συγκρούσεις/ απαλλοτριώσεις/ σαμποτάζ/ επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα/ επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους/ επιθέσεις από τα κάτω/ δεκάδες αυτοοργανωμένα εγχειρήματα/ κριτική/ οργή/ αποφασιστικότητα/ αυτενέργεια/ δημιουργία…

Δεκέμβρης 2008…ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ κρατικές συμμορίες ένστολες και μη/ αντεπίθεση της κανονικότητας/ προσπάθεια επαναφοράς της τάξης / “αγανακτισμένοι πολίτες”/ ΜΜΕ/ παραπληροφόρηση/ δημιουργία κοινωνικής συναίνεσης/ ιδεολογική επίθεση στους εξεγερμένους/ εκκλήσεις για ειρήνευση/ τρομονόμος/ δικαστές/ μπάτσοι/ επιθέσεις σε πορείες/ χημικά/ ξυλοδαρμοί/ βασανιστήρια/ πυροβολισμοί/ χιλιάδες προσαγωγές/ εκατοντάδες συλλήψεις κυρίως μεταναστών, ανηλίκων, μαθητών/ κατασκευασμένα κατηγορητήρια/ καταθέσεις μπάτσων/ τρομοκρατία…

Δεκέμβρης 2008…ΠΕΙΡΑΙΑΣ Σε αυτό το γενικευμένο κλίμα καταστολής της εξέγερσης, κατά τη διάρκεια συνεχόμενων ημερών συγκρούσεων, γίνονται εκατοντάδες συλλήψεις. Στον Πειραιά ο αριθμός τους φτάνει τα 8 άτομα. Δυο από αυτά δικάζονται με βαριές ποινές με την αυτόφωρη διαδικασία. Η δίκη τεσσάρων ανηλίκων μαθητών διαχωρίζεται ενώ παραπέμπονται δικαστικά και οι γονείς τους για παραμέληση εποπτείας ανηλίκων. Η δίκη των άλλων δυο 18χρονων αναβάλλεται για τις 8 Οκτώβρη του 2009. Κατηγορίες? Κλασικά. Απρόκλητη επικίνδυνη σωματική βλάβη (κατά αστυνομικών και πολιτών), διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς (στα αστυνομικά τμήματα), παρακώλυση συγκοινωνιών, διατάραξη κοινής ειρήνης και αντίσταση κατά της αρχής, ενώ σε πρώτο χρόνο είχε επιχειρηθεί από τους μπάτσους να εμπλέξουν τους συλληφθέντες ακόμη και για κακουργηματικές κατηγορίες κάτι που τελικά ναυάγησε. Το ζήτημα των διωκόμενων και οι κινήσεις αλληλεγγύης αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συνέχισης του αγώνα έτσι όπως αυτός εξελίσσεται μετά το Δεκέμβρη. Απόσυρση όλων των κατηγοριών. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους διωκόμενους της εξέγερσης.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 8 ΟΚΤΩΒΡΗ

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

OI ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ ΣΤΑ ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ


Εκεί που σήμερα είναι το γήπεδο των Αμπελακίων, υπήρχε μέχρι το 1984 μια λίμνη, η λίμνη Αλμυρή. Την έλεγαν έτσι γιατί συνόρευε μ’ ένα μικρό κανάλι με τη θάλασσα και το νερό της ήταν υφάλμυρο. Κάθε χειμώνα τα νερά της βροχής γέμιζαν τη λίμνη, τα βούρλα θέριευαν και τα βατράχια διαιώνιζαν το είδος τους.


Μιαν άνοιξη μου λέει ο φίλος μου ο Ηλίας: «Ρε κάτι μεγάλα πουλιά έχουν έρθει στη λίμνη».Πλησιάσαμε σιγά-σιγά ,σκυφτοί πίσω από τα βούρλα και μέσα στις λάσπες. Έξι κύκνοι είχαν κατέβει για να ξεκουραστούν, μάλλον από κάποιο μακρινό ταξίδι. Οι φιγούρες τους αντανακλώνταν στα ακίνητα νερά της λίμνης. Με αργές κινήσεις κολύμπαγαν πότε ό ένας πίσω από τον άλλον, πότε κυκλικά ανά δύο με τα ταίρια τους, κι όλο έκαναν μια σπασμωδική κίνηση με το λαιμό τους ως δείγμα αισθησιασμού και αφοσίωσης. Μετά από αρκετή ώρα άνοιξαν τα φτερά τους και συνέχισαν το ταξίδι τους. Κατευθύνθηκαν βόρεια προς Ελευσίνα. Σηκωθήκαμε όρθιοι και τους κοιτούσαμε μέχρι που χάθηκαν από τα μάτια μας.

Καθώς ερχόταν το καλοκαίρι και οι βροχές ελαττώνονταν , η λίμνη όλο και μίκραινε σαν ένα αστέρι στο σύμπαν που σβήνει και μαζί λιγόστευε και η αντανάκλαση του ουρανού με τα λίγα σύννεφα. Στο ξερό πια έδαφος της λίμνης έρχονταν αναπάντεχα οι τσιγγάνοι και έστηναν τα τσαντήρια τους. Σε λίγες μέρες όλη η έκταση είχε γεμίσει σκηνές. Παντού φωνές, μαλώματα, τραγούδια του Αγγελόπουλου και του Καζαντίδη ακούγονταν από τα Ντάτσουν. Γυμνά παιδάκια έτρεχαν, οι τσιγγάνες ‘έπλεναν κι άπλωναν ρούχα και μαγείρευαν στη φωτιά.



Έφευγα από το σπίτι φορώντας ένα σορτσάκι και κατέβαινα στη λίμνη. Είχα γνωρίσει τα προηγούμενα καλοκαίρια δύο τσιγγανόπουλα τον Χρήστο και τον Ευγένιο. Βρίσκαμε μια πλακούρα κάτω από μια σκιά και παίζαμε πεντόβολα. Μετά όταν μαλώναμε με τις ίδιες πέτρες αρχίζαμε τον πετροπόλεμο. Γρήγορα τα βρίσκαμε. Προχωρούσαμε στου Τσικουράκου για μπάνιο και κολυμπούσαμε γυμνοί μαζί με τα άλλα τσιγγανάκια. Δεν ξεχώριζα ανάμεσά τους, μ’ έπιανε για τα καλά ο ήλιος.


Αρκετές φορές οι τσιγγάνες έβγαιναν στη ζητιανιά, στα γύρω σπίτια. Τα τρόφιμα και το λάδι ευπρόσδεκτα , αλλά και τα λεφτά ακόμα καλύτερα. Μ’ αυτά πήγαιναν στο μπακάλικο της Φανιώς και ψώνιζαν. Η Φανιώ απορούσε . «Μα πού θα τα μαγειρέψετε όλα αυτά που πήρατε; Έχετε κουζίνα; Έχετε πετρογκάζ;» . «’Οπως εσύ έχεις το νοικοκυριό σου έτσι έχουμε κι εμείς» της ανταπάντησε μια.


Θα ήταν καλοκαίρι του ’78 Αύγουστος. Ο Χρήστος θα γινόταν νονός. Αγοράκι θα βάφτιζε Με κάλεσε στα βαφτίσια. Στην εκκλησία του Καματερού θα γινόταν. Ο Παπακώστας , στραβόξυλο μεν , ανοιχτόμυαλος δε Αμέσως δέχτηκε να γίνουν τα βαφτίσια. Όλοι οι καλεσμένοι φορούσαν πολύχρωμα ρούχα, μα πιο πολύ είχαν αστραφτερά πρόσωπα. Είχαν έρθει κι άλλοι τσιγγάνοι, συγγενείς και φίλοι, από άλλα μέρη. Αφορμή για προξενιά, αφορμή για έρωτες ήταν η ομήγυρη αυτή. Ο Χρήστος παντελόνι γαλάζιο, πουκάμισο κίτρινο. Το όνομα που έδωσε στο αγοράκι ήταν Χρυσοβαλάντης. Πρώτη μου φορά άκουσα αυτό το όνομα Ο πατέρας του μωρού που βαφτίστηκε, καθόταν έξω από την εκκλησία. Μόλις ο Χρήστος είπε το όνομα πολλά τσιγγανάκια έτρεξαν έξω να του το αναγγείλουν. Αυτός τότε σκόρπισε κέρματα στην αυλή και τα παιδιά άρχισαν να τα μαζεύουν.


«Πήγαινε ρε», μου έκανε νόημα ο Χρήστος, «πήγαινε, τρέχα». Πήγα και μάζεψα 9 δραχμές. Τα μοιραστήκαμε αργά το απόγευμα.

«Εγώ αν ήμουνα θα είχα μαζέψει πιο πολλά», μου είπε.


Δυο βράδια θυμάμαι είχε έρθει το περιπολικό της αστυνομίας. Οι κάτοικοι γύρω από τη λίμνη παραπονιόντουσαν για τις φασαρίες και για τα σκουπίδια. Μάλλον όμως τους ενοχλούσε η παρουσία των τσιγγάνων και μόνο. Οι γυναίκες φώναζαν , έκλαιγαν, ασυναίσθητα έκλαιγαν και τα παιδιά μαζί τους, οι άντρες διαπληκτίζονταν με τους αστυνομικούς Την άλλη μέρα κάποια τσαντήρια είχαν φύγει. Μερικά όμως παρέμεναν.

Τα χρόνια πέρασαν, η λίμνη μπαζώθηκε κι έγινε γήπεδο. Που και που κάνενα βράδυ στα κλεφτά, ξαποσταίνει κάνα καραβάνι με Ντάτσουν στην μπαζωμένη πια ακτή του Τσικουράκου. Την άλλη μέρα έχει φύγει. Κανείς δεν ξέρει για πού. Τελευταία φορά που είδα το Χρήστο και τον Ευγένιο ήταν το ’79.Είχα τελειώσει την Τετάρτη δημοτικού. Δεν τους ξαναείδα. Νιώθω βαθιά μέσα μου όμως πως είναι καλά, πως κάνουν τη ζωή που τους αρέσει, μια ζωή ανέμελη, ελεύθερη, σαν εκείνους τους κύκνους που ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι ήρθαν αναπάντεχα στη λίμνη κι έφυγαν ξαφνικά για να γνωρίσουν άλλους τόπους.


η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger