Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΤΑ ΚΑΡΑ


..Κι ήταν η εποχή που η πραγματικότητα είχε χρώματα παραμυθιού, ήταν η εποχή που ο χρόνος κυλούσε πλούσια γεμάτος από μικρές καθημερινές χαρές ή απλά περιστατικά. Ήταν η εποχή που ήθελα να ακολουθήσω τα χρωματιστά ξύλινα κάρα των τσιγγάνων κι όπου με βγάλει.

Αρχές Ιουλίου Μόλις που είχαν σταματήσει οι δύο αλωνιστικές μηχανές που ερχόντουσαν στο χωριό και είχαν αλωνιστεί όλες οι θημωνιές των σταριών. Ακόμη η λεπτή κίτρινη σκόνη των σταχιών κάλυπτε τις στέγες των σπιτιών και τα φυλλώματα των δέντρων. Τότε ήταν που ακούγονταν ο ήχος των ξύλινων κάρων στον αμαξωτό δρόμο.

-Πάλι κάθεσαι και κοιτάς τα κάρα; Έλεγε η μάννα μου με μια ανησυχία σαν να είχε διαισθανθεί την επιθυμία για φυγή.

Κι ήταν όμορφα, βαμμένα με έντονα χρώματα, άλογα περήφανα με κουδουνάκια Γριές τσιγγάνες , επιβλητικές με άσπρα μαντήλια στο κεφάλι και σκούρα μακριά φορέματα κι αυτό το χαμόγελό τους… χρυσά δόντια φοβερά.. Και νεαρές , μέσα στα χρώματα, λυγερές και ευκίνητες σαν νεαρά κατσίκια,

Κι ανέβαιναν τα καραβάνια από τον κάμπο προς το Μέτσοβο για ν’ αποφύγουν τις ζέστες του καλοκαιριού. Διανυκτέρευαν για λίγες μέρες έξω από το χωριό.


Και ταραχή επικρατούσε στο χωριό εκείνες τις μέρες. Οι πόρτες των σπιτιών κλειδώνονταν ακόμα κα τη μέρα, πράγμα αδιανόητο όταν αυτοί δεν ήταν εκεί. Οι νοικοκυρές μετρούσαν μέχρι και δύο φορές τη μέρα τις κότες τους , μήπως κάποια την είχαν κλέψει. Τα παιδιά είχαν το νου τους να μην τα ξεμοναχιάσουν, τα αγροτικά εργαλεία μαζεύονταν από τις αυλές. Περίεργος φόβος. Τι μας φόβιζε τόσο σ’ αυτούς τους περιπλανώμενους ανθρώπους ;Ίσως αυτή η ελευθερία τους, αυτή η αυτονομία. Όλο το βιός μου σ’ ένα κάρο και μένω όπου θέλω, τίποτα δεν με δεσμεύει.

Και τα βράδια άναβαν φωτιές κι ‘έφτιαχναν περίεργα φαγητά. Εμείς λέγαμε μαγειρεύουν χελώνες και σκαντζόχοιρους κι ακούγαμε από μακριά τα παθιασμένα άγρια τραγούδια τους.

Κι ήταν ένα βράδυ που με τη φίλη μου τη Λένω αποφασίσαμε να πάμε εκεί κοντά να δούμε τι κάνουν. Κρυφτήκαμε μέσα στα πυξάρια . Και είδαμε μικρές φωτιές και πάνω τους μεγάλες μαύρες κατσαρόλες ν’ αχνίζουν.Και οι φωνές κοφτές ,βραχνές. Κι όλα μας φαίνονταν σαν περίεργη τελετουργία. Ύστερα ακούστηκε ένα κλαρίνο κι ένα ντέφι. Άρχισαν να τραγουδάνε. Σηκώθηκαν οι νεαρές τσιγγάνες και χόρευαν, ένα χορό κυματιστό και γέμισε ο αέρας από το λεπτό ήχο των βραχιολιών τους και μπήκαν στο χορό και οι νεαροί με τα άσπρα πουκάμισα. Κι όλα έμοιαζαν μαγικά και απαγορευμένα.


Ένας ξαφνικός θόρυβος πίσω μας. Σαν θρόισμα από φτερούγες μεγάλου πουλιού. Μας κόπηκε η ανάσα. Μια γριά τσιγγάνα είχε έρθει πίσω μας κι όπως μας έπιασε ακούστηκε αυτό το περίεργο φτερούγισμα από τα μακριά της φουστάνια που απλώθηκαν στο χώμα.

-Επ, τα κορίτσια μου. Τι κάνετε εδώ.

Κι όταν είδε τα μάτια της Λένως χαλάρωσε το σφίξιμο, κι έγινε το κράτημά της απαλό. Έμεινε για λίγο σιωπηλή.

-Μη φοβόσαστε, θα σας αφήσω να φύγετε αλλά εσύ και κοίταξε τη Λένω θα με αφήσεις να δω το χέρι σου.

Και μας οδήγησε κοντά σε μια φωτιά . Η γριά τσιγγάνα έκανε ένα νεύμα και η μουσική και οι χοροί σταμάτησαν.

-Τι να σου πω .Μια γλυκιά θέρμη κύλησε στο αίμα μου, .μου έλεγε αργότερα η Λένω.

Και είδα στο αντιφέγγισμα της φωτιάς τα μάτια της γριάς να λάμπουν..Σήκωσε αργά το χέρι της Λένως και χάιδεψε το εσωτερικό της παλάμης της.

Κι ήταν παράξενο, ένα χαμόγελο απλώθηκε στα πρόσωπο της Λένως .Χαμογελούσε και η γριά βαθιά, γλυκά.

-Όσο κρατούσε αυτή η επαφή των χεριών μας , μου είπε μετά η Λένω, είχα την αίσθηση πως κυλούσα γυμνή μέσα σε πλούσια βελούδινα υφάσματα.

-Πρώτη φορά βλέπω τέτοιο χρυσό αετό , ακούστηκε υπόκωφη η φωνή της τσιγγάνας. Θα είσαι χαρά γι’ αυτούς που θα βρεθούν στο δρόμο σου, χαρά και αγάπη…Κι όταν ανοίξει ο αετός τα φτερά του κι εσύ θα τρομάξεις για τα ωραία που θα σου έρθουν.

. Έμεινε για λίγο σιωπηλή, ύστερα έκλεισε το χέρι της Λένως και είπε.

-Άντε φύγετε τώρα και τις νύχτες μη πάτε μακριά από τα σπίτια σας οι μάνες σας θα σας ψάχνουν.

Κι ήταν η Λένω ένα κορίτσι όλο τραγούδια και το περπάτημά της χορευτικό. Κι ύστερα έφυγε για τον Καναδά Και δεν ακούσαμε ποτέ πια γι’ αυτήν….

Την άλλη μέρα το καραβάνι ξεκίνησε για τα βουνά του Μετσόβου. Κι ήταν πρωί, μόλις είχα γυρίσει από τον κήπο .Είχα μαζέψει πράσινα φασολάκια γεμάτα χυμούς που έτρεχαν από τις κομμένες άκρες τους και ανθούς από τις κολοκυθιές, κίτρινα κρίνα φορτωμένα σταγόνες από τη δροσιά της νύχτας. Και σταμάτησα να δω το καραβάνι να περνάει. Κι ακούστηκαν κάτι φωνές. Μια νεαρή τσιγγάνα μάλωνε μ’ ένα νεαρό άντρα.. Κι αυτή πήδησε από το κάρο. Και δεν ήθελε να ξανανεβεί, κι εκείνος , πόσο όμορφος μου φάνηκε,της φώναζε θυμωμένος ,αλλά δε σταμάτησε το κάρο κι έμεινε η τσιγγάνα για λίγο ακίνητη. Τα κάρα έστριψαν στη στροφή πάνω από την εκκλησία κι αυτή έμενε ακίνητη και κάπου-κάπου χτύπαγε θυμωμένη το πόδι της στην άσφαλτο Και δε θα ήταν πάνω από 18.Φορέματα κόκκινα, άσπρη στολισμένη μαντήλα. Τώρα ο ήχος των κάρων όλο μάκραινε .Σε λίγο άκουσα τα τακούνια της να χτυπούν βιαστικά στην άσφαλτο κι ήταν εκείνη η στιγμή που σκέφτηκα να ρίξω στο χώμα τα φρέσκα φασολάκια και τους κίτρινους κρίνους και να τρέξω κι εγώ δίπλα της , να ακολουθήσω κι εγώ το καραβάνι…Και ο ήχος των τακουνιών όλο απομακρυνόταν κι έτρεχαν από τα δάχτυλά μου οι σταγόνες της νυχτερινής δροσιάς….

Ακόμα ονειρεύομαι τα καραβάνια. Τώρα είμαι έτοιμη να τα ακολουθήσω αλλά τώρα δεν υπάρχουν ξύλινα κάρα και η καρότσα των ντάτσουν δεν είναι κατάλληλη για τα ταξίδια που επιθυμώ .


Ένας λαός χωρίς γραπτή γλώσσα ,
ένας αρχαίος νομαδικός λαός
που στο πείσμα των αιώνων
διατηρεί την παράδοση
της περιπλάνησης.


AΘΗΝΑ


Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΟΜΑ

Μέσα στο καλοκαίρι γίναμε αποδέκτες έντονων ρατσιστικών δημοσιευμάτων του τοπικού τύπου που αποδοκίμαζαν και επιτίθονταν με λογια μίσους στους περιπλανώμενους τσιγγάνους στο νησί. Έστω και ετεροχρονισμένα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μισανθρωπικές συμπεριφορές σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας δεν εξακολουθούν, ο Βάκιλος, στην προσπάθεια του να ξορκίσει, έστω και στο ελάχιστο, τέτοιου είδους ντροπιαστικά φαινόμενα θα κάνει ένα μικρό και κυρίως λογοτεχνικό αφιέρωμα στη τσιγγάνικη και γύφτικη φυλή. Συντονιστείτε.

ΡΟΜΑ: Από τον Χίτλερ μέχρι το Φράνκο είμαστε τα θύματα του πολέμου τους. Ακούστε το τραγούδι ΕΔΩ
.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ

Αυτές τις μέρες η γερμανική Thyssen Group που διαχειρίζεται τα Ναυπηγεία, σύμφωνα με μια εκβιαστική προεκλογική της συνήθεια, απειλεί με κλείσιμο της εταιρίας αν δεν της ανατεθεί όλο το εξοπλιστικό πρόγραμμα του ελληνικού Δημοσίου. Αυτό σημαίνει ότι 1.500 εργαζόμενοι βρίσκονται για μια ακόμη φορά σε καθεστώς ομηρίας. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με μια αποικιοκρατική λογική τυχοδιωκτισμού που διατρέχει τέτοιου τύπου εταιρίες, ο όμιλος Thyssen “έσπασε” σε κομμάτια τις υποδομές και πούλησε το τμήμα τροχαίου υλικού σε μια μικρότερη τυχοδιωκτική γερμανική εταιρία. Έτσι, 170 εργαζόμενοι στο τμήμα τροχαίου υλικού έχουν να πληρωθούν εδώ και 5 μήνες. Ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά σε συναφή γεγονότα των τελευταίων ημερών μαθαίνουμε ότι, από χτες, 700 εργαζόμενοι 4 ασφαλιστικών εταιρίων βρίσκονται στο δρόμο χωρίς αποζημιώσεις και 550 ναυτικοί έχουν καταλάβει τα κατασχεθέντα λόγω χρεών πλοία του Αγούδημου στο λιμάνι του Πειραιά.

Πρίν λίγους μήνες 2.500 εργαζόμενοι στην Εμπορική Τράπεζα απολύθηκαν καθώς έκλεισαν δεκάδες υποκαταστήματα της εταιρίας. Οι απολύσεις μόνο για φέτος φτάνουν τις 120.000…
Η κρίση επαλαύνει. Μπορεί να καθυστέρησε λίγους μήνες μια και στην Ελλάδα η πραγματική οικονομία υπολείπεται του μαύρου χρήματος αλλά επελαύνει. Οι εκλογές δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από προσπάθεια εκτόνωσης και χειραγώγησης της -επίσης επελαύνουσας- κοινωνικής δυσφορίας αλλά τα μεγέθη της κρίσης είναι ανεξέλεγκτα.

Πρόκειται για μια δομική κρίση του συστήματος που δεν περιορίζεται στην οικονομία αλλά είναι εδώ και καιρό διάχυτη στην κοινωνία και την πολιτική, με τους θεσμούς να μην μπορούν να διαχειριστούν τις συνέπειες…

Είμαστε ακόμη στην αρχή!

Αναδημοσίευση από ΕΔΩ

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

ΦΟΡΤΙΝΟ ΣΑΜΑΝΟ

«Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο πριν από την εκτέλεσή του. Βλέπουμε έναν άνθρωπο σε ειρήνη με τον εαυτό του και με τον θάνατο», έγραφε η λεζάντα της φωτογραφίας του Agustin Victor-Casasola το 1917.

το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου ΕΔΩ

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

Με χαρά σάς παρουσιάζουμε σε ηλεκτρονική μορφή την δυσεύρετη μονογραφία (εκτός εμπορίου) του Βυζαντινολόγου Δ. Πάλλα, η οποία αποτελεί ίσως την πληρέστερη τοπωνυμική μελέτη του νησιού της Σαλαμίνας μέσα από σημαντικές ιστορικές πηγές.

Καλή ανάγνωση

Δ. Πάλλας - " ΒΡΟΚΗ < *ΒΟΙΚΗ " (εκτός εμπορίου)

(δεξί κλικ στη τετράγωνη σήμανση πάνω δεξιά για μεγέθυνση)

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ


Τουλάχιστον 20 γυναίκες και παιδιά σκοτώθηκαν σήμερα στο Καράτσι του νοτίου Πακιστάν, όταν ποδοπατήθηκαν και πέθαναν από ασφυξία προσπαθώντας να πάρουν αλεύρι που διανεμόταν δωρεάν από φιλανθρωπική οργάνωση σε τζαμί για το ραμαζάνι, ανακοινώθηκε από αστυνομικές και νοσοκομειακές πηγές.

Παραλάβαμε μέχρι στιγμής τα πτώματα 20 γυναικών και κοριτσιών καθώς και τουλάχιστον 30 τραυματίες", δήλωσε ο Αμίν Χαν, ιατροδικαστής σε νοσοκομείο της οικονομικής πρωτεύουσας του Πακιστάν.
.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

ΠΗΡΑΝ ΕΝΤΟΛΗ


Αφού έβαψαν τους τοίχους, πλήρωσαν τους κομμένους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αντικατέστησαν τις καμένες λάμπες και κολλήσανε τις αφίσες που τους στάλθηκαν από τα κεντρικά, τελικά άνοιξαν κατ’ εντολή οι τοπικές οργανώσεις των κομμάτων στους δύο δήμους του νησιού πάντα έτοιμες να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Κι ο κόσμος, λιγότερος από ποτέ είναι η αλήθεια, πηγαίνει να πάρει μέρος στα συνομωτικά συμβούλια των ψευτοαντιπροσώπων, πάντα σε μια πορεία μη πραγμάτωσης του εαυτού και εντός μιας ψευδαισθητικής ύπαρξης στα όρια της γελοιότητας. Ξέρουν όμως καλά πως όταν το όραμα του ανθρώπου περνά μέσα από τον κομματικό αγωγό είναι σίγουρο πως το ίδιο το όραμα, αργά ή γρήγορα, καταλήγει στις αποχετεύσεις της ανθρώπινης ιστορίας.


Κατά τα άλλα η σχολική χρονιά μόλις άρχισε αλλά οι ψείρες έκαναν ήδη τη πρώτη εμφάνισή τους.


Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

ο λιποτάκτης της τέχνης

Ο Μπρέγκοβιτς αποχώρησε από τη συναυλία του

Σπάνια το θέατρο έχει φιλοξενήσει τόσο πολύ κόσμο αφού όχι μόνο οι θέσεις στις κερκίδες, αλλά και ο χώρος μπροστά από τη σκηνή ήταν γεμάτα. Θεατές υπήρχαν και κατά μήκος του τελευταίου διαζώματος όρθιοι.
Λίγα 24ώρα μετά όμως, το θέμα συζήτησης στα Γιάννενα δεν είναι αυτό, αλλά ο επεισοδιακός τρόπος με τον οποίο η συναυλία τελείωσε. Η βραδιά «στιγματίσθηκε» από την χωρίς εξηγήσεις αποχώρηση του καλλιτέχνη από τη σκηνή.
Το πρόβλημα ξεκίνησε από μια… παρεξήγηση. Ένα θερμόαιμο μικρό κομμάτι του κοινού επέμενε εξ αρχής να αντιμετωπίζει τη συναυλία, αποκλειστικά ως αφορμή για γλέντι και χορό. Είναι η στερεότυπη εικόνα (την οποία εν μέρει και ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει καλλιεργήσει) ότι η μουσική του σημαίνει χάλκινα, τρελό βλέμμα και ασταμάτητο χορό. Δεν είναι έτσι όμως. Ούτε η συναυλία έχει το χαρακτήρα… πανκ συνάντησης. Ο Μπρέγκοβιτς διαρκώς ζητούσε από αυτούς τους λίγους οπαδούς, να ηρεμήσουν, να κάνουν υπομονή, να ξεχωρίζουν σε ποιες στιγμές πρέπει απλά να ακούνε αφήνοντας έτσι και τους άλλους να ακούσουν. Η μη ανταπόκριση λίγων ατόμων σταδιακά μεγάλωνε τον εκνευρισμό του καλλιτέχνη.
Τελικά φθάσαμε στο σημείο κάποιοι να ανέβουν στη σκηνή (προφανώς για να χορέψουν) προς το τέλος και λίγο πριν οι άνδρες ασφαλείας τα κατεβάσουν ο καλλιτέχνης να αποχωρεί. Δυστυχώς στο μεοδιάστημα είχαν πέσει πλαστικά μπουκάλια στη σκηνή. Η εικόνα του ανεξέλεγκτου κοινού δεν είναι πρωτόγνωρη στο Φρόντζο. Στο Θανάση Παπακωνσταντίνου είχαμε μαζική είσοδο ατόμων χωρίς εισιτήριο -και μάλιστα σε μία συναυλία στην οποία είχαν προηγηθεί κακές καιρικές συνθήκες και μικρή σχετικά προσέλευση κοινού. Όπως και να έχει οι πάνω από 3.000 θεατές που μαζεύτηκαν στο θέατρο άξιζαν μια εξήγηση από τον κ. Μπρέγκοβιτς για τους λόγους που τον κάνουν να αποχωρήσει πριν η συναυλία του ολοκληρωθεί. Να σημειώσουμε πάντως ότι το πρόγραμμα είχε ξεπεράσει ήδη τις δύο ώρες.

εφημερίδα 'ηπειρωτικός αγώνας'

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ



Η νύχτα στο λαμπρανό έρχεται γρήγορα κι ο ουρανός γεμίζει άστρα τόσο φωτεινά που μοιάζουν με ασημένιες χάντρες κεντημένες πάνω σε μαύρο μπλε ύφασμα. Τα φώτα της πόλης δεν έχουν θέση εδώ, αυτή η έλλειψη είναι τόσο ευεργετική που σχεδόν θαρρείς πως βρίσκεσαι σε άγονη γραμμή, τίποτα δε θυμίζει την εξέλιξη του σημερινού κόσμου. Ο χρόνος κυλά ηδονικά αργά σ’ αυτές τις κοιλάδες με τους λόφους που τις αγκαλιάζουν τρυφερά κι ακούγεται από ψηλά το βουητό του ανέμου να σου θυμίζει την ύπαρξη των δέντρων που στέκονται εκεί μάρτυρες της ζωής, μιας τόσο γοητευτικής αρμονίας που δε χωρά αντιλογία, δεν έχει ανάγκη από κορδέλες και χρυσόσκονη. Δε χαρίζεται και δε ζητά χάρες. Τα έχει όλα.

Απόψε το φεγγάρι έφυγε νωρίς. Έφυγε κι άφησε μόνο του τον ουρανό πλημυρισμένο από αστέρια να πενθεί σιωπηρά τη φυγή του. Γιατί εκείνος υπάρχει μόνο στο φως του. Σκοτεινιάζει για να δει τη λάμψη του, ανασαίνει για χάρη του. Η οδύνη της απουσίας του είναι σκληρή, βασανιστική, μάταια ο σκορπιός με τον τοξότη προσπαθούν να του γλυκάνουν τον πόνο, να τον χαϊδεύουν, να του λένε λόγια παρήγορα. Εκείνος είναι απελπισμένος, δε θα ησυχάσει ώσπου να τον πάρει ο ύπνος το πρωί με μοναδική του ελπίδα το ξύπνημα· που θα το δει μόνο για λίγο, κι ύστερα πάλι θλίψη. Η μοίρα του είναι αυτή, να βλέπει το χαμό του κάθε βράδυ και να ζει μόνο για τον ερχομό του.

Οι επισκέπτες του λόφου, άτυχο δημιούργημα περιμένοντας τη βροχή, ξύνουν πληγές στο σώμα του χωρίς δισταγμό, μ’ ελπίδες φρούδες, με προσδοκίες τόσο υψηλές που ο πόνος του δεν τους αγγίζει. Οι φωνές του δε φτάνουν στ’ αυτιά τους, η οργή του τους αφήνει αδιάφορους. Θέλουν να τον καταπιούν με μιας αδιάντροπα, χωρίς ανάσα, και ξέπνοοι πια να πέσουν σε λήθη. Ποτέ ξανά δε γνώρισε ανθρώπους τόσο σκληρούς, ανυποχώρητους, δέσμιους μιας κακής προβολής και ταυτόχρονα παρεμβαλλόμενους μεταξύ «ζωής» και πραγματικότητας.

Εδώ λοιπόν, σ’ αυτόν τον ονειρικά πλασμένο τόπο, έρχονται και φεύγουν οι μέρες αβίαστα. Όχι, δεν του λείπει η δράση, το μυστήριο, η επιθυμία. Γνώρισε συντρόφους κι εχθρούς, μάτωσε και άνθισε, όλα εδώ, τόσο κοντά. Αν μείνεις βουβός στη μέση της κοιλάδας ξαπλωμένος νύχτα χωρίς φεγγάρι, θ’ ακούσεις φωνές, πατήματα, γέλια και κλάματα αιώνων πριν. Θα γίνεις ένα μ’ αυτόν, θα τα δεις όλα. Μόνο να ‘σαι ήσυχος, να ‘χεις υπομονή και τη σωστή στιγμή θα δεις μορφές εκστατικές να κρέμονται από ψηλά χαράζοντάς σου στον ουρανό το πέρασμα. Καλό ταξίδι.


κλικ the opposite +


Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΥΝΟΣΟΥΡΑΣ

Σε πρόσφατα δημοσιεύματα των τελευταίων κυκλοφοριών του τοπικού τύπου, όμοια μεταξύ τους, πράγμα, που φανερώνει πως πρόκειται για ένα συγκεκαλυμμένο δελτίο τύπου, γίνεται λόγος για τη συμφωνία που συνάφθηκε μεταξύ Δήμου Αμπελακίων και ΟΛΠ για τον καθαρισμό ενός μέρους του αρχαιολογικού χώρου στην Κυνόσουρα (παλαιό νταμάρι). Δεν αμφιβάλλουμε για αυτό, αλλά να μας επιτρέψετε να διατηρούμε τις αποστάσεις μας από τους εκπροσώπους των κρατικών μηχανισμών.


Από την δεκαετία του 50΄ η περιοχή της Κυνόσουρας, που δεν είχε χαρακτηριστεί τότε ως αρχαιολογικός χώρος, πέρασε εν μια νυκτί στα χέρια του ΟΛΠ με τη συναινετική υπογραφή του τότε κοινοτάρχη Αμπελακίων, ως μόνη αναγκαία προϋπόθεση για τη παραχώρηση αυτού του χώρου, αφού ο ίδιος ο νόμος σκόπιμα παραμέριζε την απόφαση του τότε δημοτικού συμβουλίου. Μετά την σκανδαλώδη αυτή έγκριση, ο ΟΛΠ αρχίζει τη λεηλασία του με ανατινάξεις για τη λήψη αδρανών υλικών, ώστε να επεκταθούν τα κεντρικά λιμάνια του κράτους και γενικότερα να προωθηθεί η κερδοσκοπική ηθική των καιρών. Με το πέρασμα του χρόνου, νομοτελειακά προκλήθηκε μια τεράστια πληγή στη βραχώδη βόρεια πλαγιά του ακρωτηρίου, εκεί όπου σύμφωνα με χάρτες ξένων περιηγητών σημειωνόταν η ύπαρξη ιερού χώρου προς τιμή του Κυχρέα. Τα τελευταία χρόνια, κι ενώ οι εργασίες του νταμαριού έχουν σταματήσει, η λεηλασία άλλαξε μορφή. Ο χώρος του νταμαριού μετατράπηκε σε χώρο απόθεσης απορριμμάτων, είτε από ιδιώτες, είτε από απορριμματοφόρα του Δήμου, ύστερα μάλιστα από την έγκριση της αρμόδιας αρχαιολογικής υπηρεσίας, με την προϋπόθεση τα απορρίμματα αυτά να είναι ήπιας μορφής. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο ΟΛΠ επί σειρά ετών εκμεταλλεύεται τον θαλάσσιο χώρο για ελλιμενισμό και επισκευή πλοίων, τη γνωστή σε όλους μας ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Κυνόσουρας. Μια ζώνη θανάτου, μιας και αρκετές φορές έχουν επισημανθεί ελλείψεις, ακόμη και των πιο στοιχειωδών μέτρων ασφαλείας των ναυτεργατών, τα οποία επιβεβαιώθηκαν με το θανατηφόρο ατύχημα του Οκτώβρη του 2001 στο δεξαμενόπλοιο SAILOR, που κόστισε τη ζωή σε 5 ναυτεργάτες. Από την άλλη, δε μπορεί να αποσιωπηθεί η οικολογική καταστροφή από τη λειτουργία της Ν/Ε Ζώνης η οποία επιβεβαιώθηκε απόλυτα: μετά από έρευνα της Greenpeace, 9 χρόνια πίσω, η Κυνόσουρα αποδείχτηκε η πιο μολυσμένη και επιβαρυμένη τοξικά περιοχή της Ελλάδας.


Βλέπουμε λοιπόν πως ο καθαρισμός του αρχαιολογικού χώρου του παλιού νταμαριού, εξαγγέλλεται θριαμβευτικά από κρατικούς φορείς οι οποίοι είναι και οι μοναδικοί υπεύθυνοι για τη δημιουργία του προβλήματος. Οι ίδιοι που άλωσαν την ιστορία και τη φύση της περιοχής παρουσιάζονται τώρα ως οι από μηχανής θεοί σε μια ιλαροτραγωδία, στην οποία ο δράστης, αυτός δηλαδή που σε εξώθησε στο γκρεμό, εμφανίζεται στο τέλος ως σωτήρας ενός εγκλήματος που ο ίδιος διέπραξε.


Ουσιαστικά πρόκειται περί εμπαιγμού, ή καλύτερα στρεψοδικίας, όχι των ίδιων των προσώπων αλλά των αδηφάγων μηχανισμών που κάθε φορά τους κινούν.


Βάκιλος









η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger