Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Αρχαιοκαπηλία στη Σαλαμίνα. Μια πρώτη καταγραφή των υφαρπαγμένων αρχαιοτήτων του νησιού.

Σάτυρος.
Ακαδημία Βόνης, Μουσείο Τεχνών.


Επιτύμβια στήλη του Σώστρατου.
Νέα Υόρκη, Μητροπολιτικό Μουσείο Τεχνών.

Βοστόνη, Μουσείο Καλών Τεχνών.
Μυκηναϊκός αμφορέας από τη Σαλαμίνα


Η πλήρης καταγραφή ΕΔΩ.
Η έρευνα στο σύνολο της δημοσιεύτηκε στο β' τεύχος του περιοδικού 'Βάκιλος'.


Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

90 χρόνια πριν

Σελήνια 1920


Σελήνια 2009

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Για τα ρατσιστικά πογκρόμ του Μαρκογιαννάκη


Ο παππούς του Μαρκογιαννάκη πρόσφυγας;


Το Βelvedere εν πλω

Στις αρχές του 1911, το σχετικά καινούργιο επιβατικό πλοίο «Θεμιστοκλής», σαλπάρει από το Πειραιά για το μεγάλο και υπερατλαντικό ταξίδι για το αμέρικα, φορτωμένο με τουλάχιστον 1700 Έλληνες επιβάτες. Όλοι οι ταξιδιώτες, νεαρής κυρίως ηλικίας, με 10 ή 15 δολάρια στη τσέπη φαντάζονταν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, έβλεπαν ένα αμερικάνικο όνειρο να ξεδιπλώνεται στις λεωφόρους του Μανχάταν, χιλιόμετρα μακριά από την ένδεια της ελληνικής μίζερης πραγματικότητας. Ξενιτευόντουσαν απ’ τα χωριά τους, αφήνοντας πίσω τους την πληβεία και πεινασμένη ζωή χωρίς όμως να ξέρουν ότι αυτό που τους περίμενε δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία προλεταριακή Νεοϋορκέζικη καθημερινότητα. Δεν είχαν καταλάβει ότι η επιβίωση τους θα πέρναγε μέσα από τη διαρκή ταπείνωση καθώς ο εξευτελισμός τους δε θα είχε προηγούμενο.

Το ταξίδι, όπως και όλα τα ταξίδια των στοιβαγμένων φτωχοδιάβολων του καιρού, πρέπει να ήταν σκληρό. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως το συγκεκριμένο πλοίο φτάνει στη Νέα Υόρκη στις 4 Απριλίου του 1911. Το μαρτυρούν τα αρχεία του Ellis Island, μιας νησίδας στην είσοδο του λιμανιού απ’ όπου γινότανε η πρώτη καταγραφή των στοιχείων των εξαθλιωμένων μεταναστών. Μέσα σε αυτά τα στοιχεία, με έκπληξή μας διαπιστώνουμε πως εμφανίζεται ένας επιβάτης, ετών 26 με το όνομα Χρήστος. Το επίθετο του είναι Μαρκογιαννάκης. Ως τόπος γέννησής του έχει δηλώσει το Νεοχωριό Αποκορώνου Χανίων. Δε γνωρίζουμε περισσότερα για το τι μπορεί να αντιμετώπισε στη Γη της Επαγγελίας.

Να έμεινε άραγε άστεγος για λίγες νύχτες; Nηστικός για κάποιες μέρες; Λέτε να παρακάλεσε κανέναν για δουλειά; Και τελικά, είχε η Νέα Υόρκη κατειλημμένο εφετείο;

Α, ρε παππού.

Ellis Island / 1905

[Για του λόγου το αληθές, η λίστα του Ellis Island ΕΔΩ. Στη πρώτη και τρίτη θέση της λίστας, βρίσκεται το όνομα του Χρήστου Μαρκογιαννάκη. Στη μία περίπτωση ταξιδεύει από Πειραιά για Αμερική με το καράβι "Θεμιστοκλής" το 1911 ενώ στην άλλη από Πάτρα για Αμερική το 1914 με το καράβι "Belvedere". Προφανώς, πρόκειται για το ίδιο άτομο μιας και τα στοιχεία ταιριάζουν, και δεν αποκλείεται για κάποιο λόγο; να απελάθηκε τη πρώτη φορά ώστε και επαναπροωθήθηκε λίγο καιρό αργότερα]


Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

ΚΑΜΙΝΑΚΙ ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΝ

Όρμος Αμπελακίου 1920

Στα δεξιά του ανηφορικού δρόμου προς τα Σελήνια και μέσα στα διοικητικά όρια του Δήμου Αμπελακίων υπάρχει μια πυργόσχημη κατασκευή, γνωστή με το όνομα «Καμινάκι». Η εγκατάσταση αυτή, όπως και τα άλλα βοηθητικά κτίσματα που είναι γύρω της, χτίστηκαν το 1920 και προορίζονταν για την παρασκευή και συσκευασία ασβέστη.

Τέτοιου είδους βιοτεχνίες αποτελούν σημαντικά δείγματα του τεχνολογικού πολιτισμού του 20ου αιώνα, αντικείμενα μελέτης της Βιομηχανικής Αρχαιολογίας και σημεία αναφοράς για όσους ασχολούνται με την οικονομία και τη ναυτιλία.

Το ναυτιλιακό εμπόριο που είχε αναπτυχθεί στο Αμπελάκι, ήδη από το 1880, είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο της οικονομικής ισχύος των οικογενειών των καπεταναίων που έγινε εμφανής με την αύξηση των κεφαλαίων τους και τη δημιουργία ναυτιλιακών γραφείων στο Πειραιά.

Ένα από τα κύρια προϊόντα του διαμετακομιστικού εμπορίου ήταν ο ασβέστης. Η τοποθεσία μάλιστα της συγκεκριμένης εγκατάστασης διευκόλυνε όχι μόνο την παρασκευή αλλά και τη μεταφορά του στα πλοία. Το «Καμινάκι» βρίσκεται σε βραχώδη περιοχή, απ’ όπου λατόμευαν την πέτρα για τη μετατροπή της σε ασβέστη και κοντά σε τεχνητό μόλο, απ’ όπου φορτώνονταν τα σακιά ασβέστη στα πλοία που περίμεναν «αρόδο». Υπήρχε ειδική εγκατασταση σιδηρογραμμών με βαγονέτα, τα οποία μετέφεραν την πέτρα από το λατομείο στο καμίνι, από εκεί στο συσκευαστήριο και τέλος στο μόλο.

Η παρακμή της όλης οικονομικής δραστηριότητας επήλθε με τον τορπιλισμό των αμπελακιώτικων πλοίων από τους Γερμανούς, με την αποχώρηση τους από την Ελλάδα και τη λήξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Από τότε το «Καμινάκι» λειτούργησε περιστασιακά μέχρι και τη δεκαετία του 1980.

Το 1966 το συσκευαστήριο μετατράπηκε σε μηχανουργείο επισκευών εξαρτημάτων πλοίων, εντασσόμενο και αυτό στην τότε αύξηση των ναυπηγοεπισκευαστικών εργασιών (δε λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια).

Το καφενεδάκι της κυρά-Βαγγελιώς, χώρος ξεκούρασης για τους περαστικούς και τους ναυτεργάτες από τα κοντινά ναυπηγεία σήμερα έχει πια καταρρεύσει. Τα τελευταία χρόνια η όλη έκταση αγοράστηκε από μεγάλη ναυτιλιακή εταιρία.

Σε άλλες περιοχές (Λαύριο, Ελευσίνα, Σύρος), η συνεργασία Δήμου, ιδιοκτητών και της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων οδήγησε στο χαρακτηρισμό αντίστοιχων βιοτεχνικών κτηρίων σε διατηρητέα. Στη δική μας περίπτωση υπάρχει η δυνατότητα το «Καμινάκι» να γίνει «Μουσείο Τεχνολογίας και Παραδοσιακών Επαγγελμάτων», το μηχανουργείο να επισκευαστεί και να μετατραπεί σε έναν Πολυχώρο Πολιτιστικών Εκδηλώσεων και γενικότερα το ύψωμα αυτό να αποτελέσει ένα πεδίο καταγραφής της εργασιακής μας ιστορίας.



Η δυνατότητα υπάρχει.

Η πολιτική βούληση;


Π. Βελτανισιάν


Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

ΡΟΜΠΟΤΟΦΟΙΝΙΚΕΣ

Όπου η τεχνολογία λεηλατεί την ηθική
η Σαλαμίνα βρίσκει τον εαυτό της

Μετά το Δήμο Αθηναίων και το Δήμο Πειραιά, οι οποίοι προμηθεύτηκαν αρκετούς ρομποτοφοίνικες με διαδικασίες όχι και τόσο διαφανείς, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου, ήταν καιρός να φτάσει και στη Σαλαμίνα η τεχνολογική εφεύρεση της εταιρίας Soukos Robots S.A.

Ακτή Σεληνίων

Οι ρομποτοφοίνικες, τεχνολογικά εκτρώματα όπως φαίνονται στη φωτογραφία, είναι κατακόρυφες σωλήνες που συνδυάζουν το ρομπότ, το φοίνικα και τον σκουπιδοτενεκέ και παρουσιάζονται ως εναλλακτικά μοντέλα διαχείρισης των απορριμμάτων και μάλιστα με οικολογικό περιεχόμενο. Σύμφωνα με την εταιρία, τα σκουπίδια μένουν αρκετές μέρες στο κάδο, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να τα συμπιέζει, να τους αφαιρεί τη δυσοσμία λόγω των υγρών που εκκρίνει και γενικότερα να εξοικονομεί πολύ περισσότερη ενέργεια σε σχέση με τους συμβατικούς κάδους απορριμμάτων.

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. 1. Η πρακτική της ανακύκλωσης δε προωθείται μέσα από αυτές τις τεχνικές αφού τα απορρίμματα καταλήγουν σε καύση, μέθοδο όχι και τόσο φιλική για το περιβάλλον. 2. Όλη η φιλοσοφία του ρομποτοφοίνικα είναι αποκομμένη από την περιβαλλοντική κουλτούρα μιας και η χρησιμοποίηση του περιέχει τεχνικές εξειδικεύσεις που είναι απωθητικές για τη πλειοψηφία του κόσμου που θέλει να ξεφορτωθεί τα σκουπίδια του, απλά και γρήγορα. 3. Το κόστος του είναι υπέρογκο για τη λειτουργία που επιτελεί και εξαντλείται σε μια πολιτική του εντυπωσιασμού την ίδια στιγμή που τα προβλήματα του νησιού δε δικαιολογούν σπατάλες από δήμους, σχεδόν χρεωκοπημένους. (Οι 10 παρόμοιοι κάδοι στο Δήμο Πειραιά κόστισαν 950.000€). 4. Όμως, το συγκλονιστικότερο όλων είναι η κάμερα που λειτουργεί στη κορυφή του ρομποτοφοίνικα και ελέγχει τις κινήσεις σου. Τα δεδομένα που συλλέγει, μάλιστα, θα επεξεργάζονται στην έδρα της εταιρίας, στη Λάρισα. Η εκνομία σε όλο της το μεγαλείο.

Πλατεία Ηρώων/ Αμπελάκι

Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο. Η εταιρία είναι εξειδικευμένη στη παραγωγή πολεμικών εξοπλισμών, συσκευών συμβατικού και βιολογικού πολέμου, ρομπότ μαχών και αντιτρομοκρατίας. Η συνεργασία εξάλλου της Soukos Robots S.A. με το Αμερικανικό Πεντάγωνο είναι αγαστή αφού αποτελεί σημαντικό προμηθευτή του αμερικανικού στρατού. Βεβαίως, και οι σχέσεις της με την ελληνική πολεμική πραγματικότητα είναι άριστη (Ένοπλες Δυνάμεις, ΥΠΕΝ, ΠΝ, ΓΕΕΘΑ, ΥΔΤ).

Ας ελπίσουμε πως η επιλογή του Δήμου Αμπελακίων για τη χρησιμοποίηση τέτοιων κάδων είναι απλά αφελής και δε κρύβει σκοπιμότητα.

Κι ας σταματήσει εδώ ακριβώς.


Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Ιχθυοκαλλιέργειες και Σαλαμίνα

Γενικά

Αναγκαία συνθήκη επιβίωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής αποτελεί όχι μόνο η συνεχής επέκταση των ήδη υπαρχουσών αγορών του αλλά και η διάνοιξη νέων πεδίων εκμετάλλευσης μέσω της λεηλασίας στη φύση. Στο πλαίσιο αυτό, τα τελευταία 20 χρόνια διάφορες παράκτιες περιοχές σε όλο το μεσογειακό άξονα έχουν καταληφθεί και μετατραπεί σε ιδιωτικές μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας οι οποίες, γεωγραφικά απομακρυσμένες από τις πόλεις ή από κάποιο κοντινό χωριό, δρουν σχεδόν ανενόχλητα μα κυρίως καταστροφικά, φυσικά με την ανοχή μας.


Η άποψη ότι «η ιχθυοκαλλιέργεια είναι μία κατ’ εξοχήν φιλική, για το περιβάλλον, διαδικασία» έχει ήδη καταρρεύσει. Σύμφωνα με την υπουργική απόφαση 15393/2332/2002/ΦΕΚ 1022/Β/02 οι ιχθυοκαλλιέργειες έχουν καταταχθεί σε μορφές βιομηχανίας, κατηγορίας Α – υποκατηγορίας Β, που σημαίνει πως προκαλούν σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον. Όσο κι αν είμαστε επιφυλακτικοί σε υπουργικές αποφάσεις, και τα υπόλοιπα στοιχεία εκεί συγκλίνουν.


Η πρασινοκίτρινη θολή θάλασσα, επιπλέοντες αφροί, γλοιώδης πρασινοκίτρινος πυθμένας, μόνιμη εμφάνιση πλαγκτόν, έντονη δυσοσμία από τον ψόφο των ψαριών και τα ιζήματα που δημιουργούνται στο βυθό, καθιστούν απαγορευτική για κάθε άλλη χρήση τη θάλασσα και τις ακτές.


Επίσης, η εντατική εκτροφή ψαριών συσσωρευμένα σε μια τεχνητά διαμορφωμένη περιοχή από κλωβούς ευνοεί τη διάδοση ασθενειών μεταξύ τους. Αυτό οδηγεί τους ιχθυοκαλλιεργητές στην τακτική χορήγηση αντιβιοτικών στα ψάρια των ιχθυοτροφείων μέσω της τροφής τους για να προστατεύονται από τις συγκεκριμένες ασθένειες. Τα αντιβιοτικά αυτά, με τη σειρά τους δημιουργούν βακτήρια που συσσωρεύονται σε ιζήματα κάτω από τα κλουβιά και αποδεικνύονται καταστροφικά για τον άνθρωπο αφού μπορούν να δημιουργήσουν δερματοπάθειες, κολπίτιδες, σαλπιγγίτιδες, αλλεργικό άσθμα και στομαχικές διαταραχές εξαιτίας της πολύ υψηλής συγκεντρώσης αμμωνιακών, νιτρικών και άλλων ιόντων του αζώτου.


Ειδικότερα στο ήδη επιβαρυμένο οικοσύστημα μιας κλειστής θάλασσας όπως είναι ο Αργοσαρωνικός, μελέτες τονίζουν πως οι επιπτώσεις στην υγεία αφορούν στην συγκέντρωση μεγάλων ποσοτήτων οργανικών ουσιών και ιχνοστοιχείων και βαρών μετάλλων στο θαλασσινό νερό. Η σήψη λυμάτων, παράγει ποσότητες υδροθείου, αζώτου και αμμωνιακών αλάτων, καθώς και ποσοτήτων ανθρακικών και φωσφορικών ενώσεων. Οι ενώσεις αυτές δημιουργούν κατανάλωση του οξυγόνου με συνέπεια τις συνθήκες υποξίας ή και ανοξίας τόσο των καλλιεργούμενων ψαριών όσο και όλων των έμβιων οργανισμών , των ελεύθερων αλιευμάτων. Στις συνθήκες αυτές ευνοείται η ανάπτυξη αναερόβιων μικροοργανισμών πολλοί από τους οποίους είναι παθογόνοι για τον άνθρωπο. Ο κατάλογος των παθογόνων οργανισμών που αναπτύσσονται σε συγκεντρωμένες ιχθυοκαλλιέργειες είναι μεγάλος και τρομακτικός:


Συνοψίζω κυρίως την ανάπτυξη παρασίτων ( τρηματώδεις και νηματώδεις σκώληκες) και τοξικών φυκιών, όπως οι δεινοφλαγελλάτες και τα διατομα που προκαλούν γαστρεντερικές διαταραχές , μυϊκά άλγη και νευρολογικά νοσήματα. Μια σειρά ιογενή νοσήματα συναντιούνται κυρίως σε προσωπικό που ασχολείται με καλλιέργειες στρειδιών και οστρακόδερμων και αφορά γαστρεντερικά και αναπνευστικά νοσήματα καθώς και ηπατίτιδες.


Σαλαμίνα

Ακόμη πιο συγκεκριμένα, στη Σαλαμίνα, σε ένα νησί που δεν έχουν θεσπιστεί πουθενά ζώνες ανάπτυξης ιχθυοτροφείων, αποτελεί γρίφος το γεγονός πως οι ιχθυοκαλλιέργειες που λειτουργούν φτάνουν σε αριθμό τις πέντε, εν αναμονεί μάλιστα για την έκτη. Κι αυτό από μόνο του υποδηλώνει την έκνομη διάσταση τους. Πυργιακόνι, Λαμπρανό, Στενό, Ηλιακτή, Θυνιό, Φώκα. Δεν είναι τυχαίο ότι σε δύο από αυτές έχουν επιβληθεί αρκετές χιλιάδες ευρώ πρόστιμο από τη Νομαρχία Πειραιά εξαιτίας της αυθαίρετης εδαφική τους επέκτασης που φτάνει τα αρκετά χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα:


- Πρόστιμο 40.000 € στην εταιρία ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ ΑΒΕΑΕ, που δραστηριοποιείται στη Σαλαμίνα, καθώς είχε προβεί στην επέκταση των εγκαταστάσεων της μονάδας της σε ποσοστό της τάξης του 199%. Συγκεκριμένα, κατά την αυτοψία ο χώρος έκτασης που καταλάμβανε υπολογίστηκε στα 5.515 τ.μ. αν και βάσει της ισχύουσας απόφασης των όρων και των αδειών λειτουργίας της έπρεπε να καταλαμβάνει χώρο έκτασης 1.842 τ.μ.


- Πρόστιμο 10.000 € στην εταιρία ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ Α.Ε. (πρώην ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΕΠΕ), που δραστηριοποιείται στη Σαλαμίνα, καθώς είχε προβεί στην επέκταση των εγκαταστάσεων της μονάδας της σε ποσοστό της τάξης του 59 %. Συγκεκριμένα κατά την αυτοψία ο χώρος έκτασης που καταλάμβανε υπολογίστηκε στα 8.627 τ.μ. αν και βάσει της ισχύουσας απόφασης έγκρισης των όρων και των αδειών λειτουργίας της έπρεπε να καταλαμβάνει χώρο έκτασης 5.412 τ.μ.


Βεβαίως, η επιβολή προστίμων από έναν επίσημο φορέα, όπως είναι η Νομαρχία Πειραιά, εμμέσως νομιμοποιεί την έκνομη φύση των ιχθυοκαλλιεργειών. Αποδέχεται την εκεί παρουσία τους, αναγνωρίζει την εδαφικότητα τους, μέχρι το σημείο να μην επεκταθούν οπότε και τους επιβάλλει πρόστιμο. Γιατί πριν απ’ όλα, η δημιουργία μιας ιχθυοτροφικής μονάδας δε προϋποθέτει αλλά απαιτεί περιβαλλοντική μελέτη σύμφωνα με την οποία θα κριθεί θετικά ή αρνητικά η εγκατάσταση της. Που βρίσκονται οι μελέτες αυτές;


Επίσης, ποτέ δεν έχει εξεταστεί το ενδεχόμενο καταστροφής ενάλιων αρχαιοτήτων εξαιτίας της ανεξέλεγκτης υποθαλάσσιας επέμβασης μέσω της τοποθέτησης κλωβών στο βυθό. Και πρόκειται για περιοχές που τα περίχωρα τους βρίθουν από αρχαιότητες, γνωστές στον επιστημονικό κόσμο.


Τέλος, οι διαφωνίες επεκτείνονται και σε μια συνολικότερη συμπεριφορά του συστήματος παραγωγής, στο οποίο ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος και ο δικαιούχος του οικότοπου. Υπάρχουν ενστάσεις στη φιλοσοφία του εγκλεισμού των θαλάσσιων και άλλων όντων προς καπιταλιστική τέρψη, τη στιγμή μάλιστα που οι ανάγκες του ανθρώπου δε δικαιολογούν μια τέτοια παραγωγή. Με σιγουριά, ο περιορισμός των ζώων σε κλουβιά με ημερομηνία θανάτου, δεν αποτελεί μια εύρυθμη συνθήκη για το περιβάλλον, δημιουργεί μια ασυνέχεια στη φυσική ιστορία του κόσμου, και περισσότερο τείνει σε μια υλιστική και όχι ολιστική θέαση της υπαρξης.


Δυστυχώς, η σιωπή που επικρατεί γύρω από το θέμα υποδηλώνει τη συναίνεση μιας κοινωνίας κατακερματισμένης και μυωπικής, που έχει αναγάγει τη πρόοδο σε ιερότητα ακόμη κι αν πρόκειται για βανδαλισμό του οικοσυστήματος. Έναν βανδαλισμό, τον οποίο έχει αποενοχοποιήσει, θεωρώντας τον, πειθήνια όπως πάντα, ένα αναγκαίο κακό. Η ανάπτυξη μοιάζει με έναν μονόδρομο κι οι ντόπιοι αλιείς με τις τράτες, που πλήττονται πρωτίστως από τις ιχθυοκαλλιέργειες, τους φέρνουν στο νου κάτι που δεν συγχρονίζεται με την εποχή του, έναν αναχρονισμό που είναι καταδικασμένος, αργά ή γρήγορα να εκλείψει. Έτσι, ο μόχθος φαίνεται να είναι αντιστρόφως ανάλογος με το κέρδος: οι ιχθυοκαλλιέργειες αποτελούν το τρίτο εξαγωγικό κλάδο της χώρας.


Νά γιατί η σιωπή είναι συνενοχή.



Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

μυθιστόρημα


"Παραθαλλάσια εις Σελήνια.
Στο νησί της Σαλαμίνας δύο βήματα από Πειραιά.
Θάλασσα, αμμουδιά, βουνό, πεύκο.
Δωρεάν κλήρωσις 10 οικοπέδων.
Ζητήσατε δελτίον συμμετοχής, χωρίς πληρωμή.
Κάθε πελάτης και δρομολόγιον.

ΠΡΟΑΣΤΙΑ ΑΥΛΩΝΙΤΟΥ
Βερανζέρου 42, 8ος όροφος, τηλ. 533.753
Αγίου Κωνσταντίνου 21, 1ος όροφος, τηλ 522.593"

-----

Θανάσης Βαλτινός, ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 60',
σελίδα 32, εκδόσεις στιγμή, Αθήνα 1989.
(Το μυθιστόρημα κέρδισε το κρατικό βραβείο το 1990)

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

ο δεκέμβρης είναι εδώ

Η εσπευσμένη επίσκεψη του Καραμανλή στη Ψυττάλεια, τη τελευταία μέρα της προεκλογικής περιόδου, δεν εγινε τυχαία. Στη Β' Πειραιά, περιφέρεια που ζημιώνεται διαχρονικά και ανεξέλεγκτα από τους σχεδιασμούς των κυβερνήσεων, αυτοί που, τελικώς, ψήφισαν [46%] είναι κατά πολύ λιγότεροι από αυτούς που δε ψήφισαν [54%]. Η αποχή στα μέρη μας, λοιπόν, είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από τη μέση τιμή στην υπόλοιπη Ελλάδα, κι αυτό αποτελεί ένα δείγμα της πολιτικής της ορθότητας.

Όσοι δε διαβλέπουν μέσα στην αποχή τα, υπό εκτόξευση, βέλη των καταπιεσμένων προς το σύνολο του κομματικού κόσμου των αντιπροσώπων, δεν αποδεικνύουν παρά μονάχα τον οπορτουνισμό τους.

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Ένα κείμενο για τις εκλογές

Albert Libertad / 1906


Προς τα εκλογικά κοπάδια


Υπό την πίεση των ενδιαφερόμενων ατόμων τα πολιτικά κόμματα εγκαινιάζουν την πολυαναμενόμενη περίοδο των προεκλογικών αψιμαχιών.

Ως συνήθως, θα προσβάλλουν ο ένας τον άλλον, θα σπιλώνουν ο ένας τον άλλον, θα αντιδικούν. Ύβρεις θα ανταλλάσσονται προς όφελος κάποιου τρίτου λωποδύτη, έτοιμου πάντα να εκμεταλλευτεί την ηλιθιότητα του πλήθους.

Εσύ τι προσδοκάς απ’ όλ’ αυτά;


Ζεις με τα παιδιά σου σε χαμόσπιτα. Τρως – όταν μπορείς – τροφή φτηνή και νοθευμένη από την απληστία των εμπόρων. Έκθετος στον αφανισμό από το αλκοόλ κι από την φυματίωση, να σκοτώνεσαι απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ στη δουλειά. Μία δουλειά πάντα τόσο ηλίθια κι άχρηστη κι απ’ την οποία τίποτα δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσεις. Αύριο θ’ αρχίσεις πάλι απ’ την αρχή, και θα κυλήσει έτσι η ζωή σου μέχρι να πεθάνεις.

Δεν υπάρχει περίπτωση λοιπόν να τα αλλάξεις όλα αυτά;


Πρόκειται άραγε να σου δώσουν τα μέσα να πραγματώσεις τις υποσχέσεις της ζωής σου, της δικής σου και των συνανθρώπων σου; Θα είσαι ποτέ ικανός να πηγαίνεις και να έρχεσαι, να τρως, να πίνεις, να αναπνέεις χωρίς περιορισμούς, να αγαπάς με χαρά, να αναπαύεσαι, να απολαμβάνεις τις επιστημονικές ανακαλύψεις και τις εφαρμογές τους, μειώνοντας τους μόχθους σου, αυξάνοντας την ευημερία σου; Πρόκειται άραγε να ζήσεις δίχως να σιχαίνεσαι ή να φοβάσαι τη πραγματική ζωή, την έντονη ζωή;

Όχι, λένε οι πολιτικοί που σου ζητούν την ψήφο σου. Αυτό δεν είναι παρά ένα απόμακρο ιδανικό… πρέπει να είσαι υπομονετικός… είστε πολλοί, σίγουρα, αλλά πρέπει να αποκτήσετε συνείδηση της δύναμης σας ούτως ώστε να την εμπιστεύεστε στα άξια χέρια των επαγγελματιών «σωτήρων» σας μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια.


Τι θα κάνουν εκείνοι για χάρη σου;

ΝΟΜΟΥΣ! Τι είναι ο Νόμος; Η καταπίεση του μεγαλύτερου μέρους από μια κλίκα που ισχυρίζεται πως αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία. Σε κάθε περίπτωση, το σφάλμα που διακηρύσσεται από την πλειοψηφία δεν επαληθεύεται, και μόνο εκείνοι που δεν σκέφτονται σκύβουνε το κεφάλι στωικά μπροστά σε κάθε νόμιμο ψεύδος. Η αλήθεια δεν μπορεί να καθοριστεί δια της ψηφοφορίας!

Όποιος ψηφίζει δέχεται να καταπιέζεται.

Γιατί λοιπόν υπάρχουν νόμοι; Γιατί υπάρχει ιδιοκτησία. Η προκατάληψη περί ιδιοκτησίας είναι που οφείλεται για τη μιζέρια μας, για όλο τον ανθρώπινο πόνο. Κι αυτοί που υποφέρουν απ’ αυτήν έχουν κάθε συμφέρον να επιχειρήσουν να την καταστρέψουν και μαζί της να καταστρέψουνε τους νόμους. Το μόνο εύλογο μέσο για να υπερνικήσεις τους νόμους είναι να πάψεις να τους φτιάχνεις.

Ποιος φτιάχνει νόμους; Οι αριβίστες των κοινοβουλίων.

Σε τελική ανάλυση δεν είναι μια χούφτα εξουσιαστών που μας συνθλίβει, αλλά η απερισκεψία, η ηλιθιότητα της αγέλης εκείνων των προβάτων του Πανούργου που απαρτίζουνε το εκλογικό κοπάδι.

Δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε για την κατάκτηση της «άμεσης ευτυχίας» παραμένοντας θιασώτες της μοναδικής μεθόδου και διακηρύσσοντας με όσους απέχοντες συντρόφους μας:

Ο ψηφοφόρος είναι ο εχθρός!

Και τώρα, στις κάλπες, μοσχάρι.


Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του

κενού τίτλου


η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger