Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

το μυστικό της αλεπούς

Μεγαλώνοντας στη Σαλαμίνα στις αρχές της δεκαετίας του 80’ όλα έμοιαζαν ακέραια. Ο ουρανός έμοιαζε πιο σκοτεινός, η βροχή πιο βαριά κι η θάλασσα πιο άγρια. Παιδί ακόμη, θυμάμαι την έκπληξη που ένιωθα όποτε συναντούσαμε με το αυτοκίνητο κάποια αλεπού το βράδυ, να αναζητά τροφή στους πρόποδες των βουνών των Σεληνίων. Τι περίεργο ζώο που ήταν.


Τα χρόνια πέρασαν, γίναν οδοστρωτήρας. Ανοίξαν τράπεζες όλων των χρωμάτων, μπεζ, σομόν, λιλά, και μέσα σε ένα κλίμα λαθρόβιων πολιτικάντηδων έκανε την εμφάνιση της και η δικτατορία της οικοδομικής ανάπτυξης. Ανεξέλεγκτοι κρετίνοι της κονόμας έριξαν πάνω στο νησί το σάβανο του. Ο ουρανός λιγόστεψε, το ίδιο κι ο αέρας. Ομοιόμορφες πολιτείες προκάτ ανεγέρθησαν σε διάφορα αφάνταστα σημεία κατά μήκος του νησιού. Διαμερίσματα αποστειρωμένα που ξεφλουδίζουν, μπεζ, σομόν, λιλά –τι σύμπτωση- ξεπηδούν για να πιάσουν το δικό τους χώρο στο νησί της μπουλντόζας. Ένοικοι νεόπλουτοι, ντόπιοι και παραθεριστές, όλοι τους μοντέρνοι δανειολήπτες προσπαθούν να κρύψουν το γεγονός πως εδώ τραγουδούσε ο Παπασίδερης.


Ε λοιπόν, εδώ τραγουδούσε.


Και γιατί τα λέω όλα αυτά;

Βρισκόμουν μετά από πολύ καιρό στη παραλία των Σεληνίων και κάπνιζα ένα τσιγάρο δίπλα από την εκκλησία. Ξαφνικά, βλέπω δύο μικρές αλεπούδες, να περνούν μπροστά από το αμάξι μου. Άφοβες και πεινασμένες περπατούσαν με σκυμμένο κεφάλι, πάνω στα βότσαλα της ακτής, καθώς τις ακουμπούσε κυριολεκτικά η θάλασσα, λίγα μέτρα από το μόλο, εκατοντάδες από το κοντινότερο βουνό. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη.


Το οικοσύστημα ανάποδα κι η αλεπού μία παράπλευρη απώλεια, τόσο ασήμαντη όσο και η μασκαρεμένη σου ζωή.


στ. από βάκιλο

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ: ΤΟ «ΚΑΜΑΡΙ» ΤΗΣ «ΔΙΚΑΙΗΣ» ΘΗΤΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ

Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org

Ο Ναύσταθμος Σαλαμίνας βρίσκεται σε κατάσταση μίνι πολιορκίας! Όχι από τον «εξωτερικό» (sic!) εχθρό αλλά από τον εσωτερικό (και πάλι sic, αν και περιγράφει την πραγματικότητα). Μιλάμε για τον αποσυντονισμό και τη σύγχυση που επέφερε η μείωση των μετατάξεων, τουλάχιστον για την 09Α ΕΣΣΟ (τη σειρά που παρουσιάστηκε το Φεβρουάριο 2009)! Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, πως είναι δυνατόν η (σχετική πάντα) «κατάργηση» της πιο ακραίας μορφής πελατειακών σχέσεων στις ένοπλες δυνάμεις για τους έφεδρους να οδηγήσει σε καταστάσεις «εκτάκτου ανάγκης» ένα ολόκληρο στρατόπεδο. Το Ναυτικό όμως, ως σώμα, είναι πλήρως προσαρμοσμένο στις ανάγκες των βυσμάτων και των πελατειακών σχέσεων, σε τέτοιο βαθμό που η νέα κατάσταση έχει φέρει τα πάνω κάτω. Η κατάσταση είναι πραγματικά για γέλια για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή – για κλάματα όμως για την ίδια την κατάσταση στο ναυτικό (αν και κανείς δε δείχνει να ντρέπεται).

Είχαν συνηθίσει σε μεγάλους αριθμούς στρατεύσιμων με αποτέλεσμα και οι υπηρεσίες να βγαίνουν άνετα αλλά και να εξυπηρετούνται τα εκάστοτε βύσματα και να εμφανίζονται αραιά και που. Η ριζική μείωση των μετατάξεων αντιμετωπίζεται με αμηχανία. Φυσικά, τα εκάστοτε βύσματα εξακολουθούν να έρχονται αραιά και που. Την κατάσταση καλούνται να συμμαζέψουν - όπως συνηθίζεται - οι ναύτες που δεν έχουν καθόλου βύσμα ή (τα λεγόμενα) μικρά βύσματα. Αυτοί που είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη» για να καταφέρουν να μπουν στη «γη της επαγγελίας» (έτσι τους λέγανε) του ναυτικού, αλλά ούτε καν «ξάδερφο» για να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν στο κυνήγι της εικονικής θητείας τα μεγάλα βύσματα – τα «καμάρια» της show biz, των γόνων πολιτικών, επιχειρηματιών κοκ.

Άλλωστε, στο Ναυτικό βρίσκεται σε απόλυτη ισχύ ο νόμος της ζούγκλας – ούτε καν της κοινωνίας («που είναι άδικη») όπως ορισμένοι αξιωματικοί προσπαθούν να υποστηρίξουν - κατά τον οποίον ο μεγάλος τρώει τον μικρό και ο «δυνατός» τον αδύναμο, απλά επειδή μπορεί και έχει τις πλάτες να το κάνει. Σε τελική ανάλυση, προκρίνεται ο κανόνας του ατομικού δρόμου και του «φτιαξίματος» σε μια κατάσταση, όπου (υποτίθεται πως) υπάρχουν συλλογικά συμφέροντα και ως τέτοια θα έπρεπε να διεκδικούνται από το σύνολο των στρατεύσιμων.

Όμως το μονοπάτι του βύσματος σημαίνει «φτιάξιμο» για τον έναν και χώσιμο για τους άλλους. Αυτός που παίρνει τηλέφωνο το μέσο για να κανονίσει να βγαίνει διαρκώς ή να μην κάνει σκοπιές κτλ, αυτομάτως δυσχεραίνει την καθημερινότητα του διπλανού του και του πετά τις ευθύνες που ο ίδιος άνομα απέφυγε. Οι δουλειές και οι αγγαρείες υπάρχουν και όποιος τις αποφεύγει, τις φορτώνει (με πολύ χειρότερους όρους) στους υπολοίπους.

Αντίστοιχο είναι και το χυδαίο και άκρως προκλητικό παρακάτω παράδειγμα. Υπάρχει η υπηρεσία «Διεύθυνση Διοικήσεως», στην οποία οι στρατεύσιμοι γενικά κάνουν τα πάντα. Ήτοι φυλάκια, μαγειρεία, καθαρισμούς, αγήματα κ.α. Η υπηρεσία, σε γενικές γραμμές, είναι 1-2, δηλαδή μια μέρα μέσα και υπηρεσία και 2 μέρες πρωινή εργασία και έξοδο το μεσημέρι. Ένα βιώσιμο δηλαδή πρόγραμμα με όρους θητείας όπως θα έπρεπε περίπου να είναι και για τους συναδέλφους μας στο στρατό ξηράς - που έχουν πολύ χειρότερους όρους και αντιμετωπίζουν πολύ πιο σημαντικά καθημερινά προβλήματα επιβίωσης.

Όταν για το συνάδελφο του στρατού ξηράς είναι άγνωστη η έννοια του off (δηλαδή της προφορικής άδειας από το στρατόπεδο), τείνει να του γίνει άγνωστη λέξη ακόμα και η έξοδος και βολοδέρνει μέσα για συνεχείς μέρες (10, 15 ή και πολύ παραπάνω), είναι πραγματικά αηδία να υπάρχουν υπηρεσίες όπως το ΑΒ Πάρος και το ΑΒ Ίος, «καβατζωτικές» (έτσι τις λένε και μερικοί αξιωματικοί!) θέσεις με 8 και 5 βάρδιες ανά μήνα και με 22 και 25 off αντίστοιχα αντίστοιχα!! Και μάλιστα ούτε καν σε αγήματα πηγαίνουν, ούτε (φυσικά τα παιδιά) στα μαγειρεία. Κοινώς, κουράζονται πολύ τα καημένα και για αυτό τα ξεκουράζουν…

Από τη μια συνάδελφοί μας του στρατού βολοδέρνουν στις σκοπιές και τα σύνορα, κάνουν διπλές υπηρεσίες, τους πρήζουν και τους τρέχουν μέχρι εξοντώσεως οι καραβανάδες. Οι αυτοκτονίες στο στρατό κάνουν δυσθεώρητα ρεκόρ κάθε τρίμηνο, αποκαλύπτοντας μια όλο και πιο δολοφονική θητεία. Υπάρχουν ακόμα και ναύτες που «λερώνουν» τα χέρια τους μέσα στην καθημερινότητα και την ταλαιπωρία της θητείας και κάνουν τα προβλεπόμενα σε υπηρεσίες και εργασίες, εκτελώντας ένα πρόγραμμα που – ακόμα κι έτσι – φαντάζει «παράδεισος για όσους συναδέλφους ζουν την πραγματική «έρημο» της θητείας στο στρατό ξηράς.

Και από την άλλη, βύσματα που απλά επισκέπτονται το Σώμα, έ, κάθονται και κανένα βραδάκι μέσα για την παρεούλα (με DVD, τηλεόραση και όλα τα comfort εννοείται – αντάλλαγμα που μας κάνουν τη χάρη με τόσο μεγάλες θυσίες)…

Μονάχα για να τους φτύσεις αξίζουν. Κυρίως όμως τους «περήφανους» αξιωματικούς μας – του «τιμημένου» ναυτικού – που δουλειά τους είναι να εξυπηρετούν τα «παιδιά» του Μεϊμαράκη, τα «πράσινα και γαλάζια» βύσματα (αν και η συνδιαλλαγή, η ρουφιανιά και το «βόλεμα» δεν έχουν χρώμα), και (στα ανώτερα κλιμάκια) να αποφασίζουν πόσες φρεγάτες θα πάνε στη Σομαλία και ποια πλοία θα περιπολούν στη Μέση Ανατολή και τις διεθνείς ασκήσεις του ΝΑΤΟ.

Ντροπή και οργή μας γεμίζει το αξιοθρήνητο σύστημα του ναυτικού - και του ελληνικού στρατού γενικότερα - που παράγει και διαιωνίζει τις ανισότητες μέσα στη θητεία, όπου κάποιοι μονίμως «χώνονται» και άλλοι μονίμως «τη σκαπουλάρουν». Και δεν πρέπει να λοιδορεί κανείς τους «καβατζωμένους», να ήθελε να είναι στη θέση τους•αλλά να καταλάβει πως τέτοιες διακρίσεις δυσκολεύουν την θητεία του, ή συντελούν στο να μετατρέπεται σε κόλαση, και να προσπαθεί να τις αναδείξει και να τις καταργήσει. Μονάχα έτσι είναι εφικτή μια σχετικά δικαιότερη και σχετικά πιο ανθρώπινη θητεία για όλους.

ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΥΣΤΑΘΜΟ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

diktiospartakos.blogspot.com/

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

προβολή video / documentary

αναδημοσίευση από ΕΔΩ


στο πλαίσιο της προπαγάνδισης και αντιπληροφόρησης
της ΠΟΡΕΙΑΣ που θα πραγματοποιηθεί στις 28.04.09
από το Πάρκο Ναυαρίνου & Ζ. Πηγής στα Εξάρχεια


ΕΝΑΝΤΙΑ στην ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ των ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ και
των ΝΕΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ


Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Κυριακή 19 Απριλίου 2009

AMERICAN BAR


jazz night / ανοίξαμε και σας περιμένουμε

εκκλησία Αγ. Νικολάου / Σελήνια

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

καλή ανάσταση νεκρών και ζωντανών

Λίγες σκέψεις και ευχές για τη φετινή ανάσταση

.

Η σταύρωση και η ανάσταση.. Η πορεία των τελευταίων ημερών του Ιησού στη γη όπως κι αν την σκέφτηκα, όπως κι αν την ανέλυσα δεν με έπεισε για τη δικαιοσύνη ή για την αλήθεια ή για τη θεϊκή δύναμη, ακριβώς το αντίθετο μου φανέρωσε...Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη, δεν υπάρχει αλήθεια δεν υπάρχει θεϊκή δύναμη ή μάλλον όλα αυτά υπάρχουν μέσα στην αντίφαση, μέσα στο παράλογο, στην επιθυμία για παρηγορία.. Υπάρχουν κάτω από όρους παράδοξους.. Για τίποτα δεν μπορείς να είσαι βέβαιος, όμως αν θέλεις μπορείς να αποκτήσεις και βεβαιότητες.

Μου αρέσει η ικανότητα των ανθρώπων να μεταμορφώνουν κάποια αληθινά γεγονότα σε τεράστιες ιστορίες, αντιφατικές, υπερβατικές, σωστές όμως για να μπορούν να χωρούν εκεί όλα τα ευγενή και όλα τα σκοτεινά πάθη του είδους .Και όλη η επιθυμία της αθανασίας και της δικαίωσης.

Αιώνες τώρα, ίσως από πάντα, στεκόμαστε στο μεταίχμιο του αληθινού και του επιθυμητού –ανεξήγητου κι εκεί στήνουμε γιορτές.

Δεν ζητώ ποτέ να εξηγήσω τον πόνο των ανθρώπων με το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει θεός. Αφήνω την πρόθεση αυτών των γιορτών να γεννά στην ψυχή μου επιθυμία αναγνώρισης ότι μπορώ να είμαι αδελφός-ή του Χριστού, ότι μπορώ να λέω έναν θεό πατέρα. Όσο για τον πόνο…Όταν παρακολουθώ τα πάθη , μένω σιωπηλή. Από σεβασμό σ’ αυτόν τον θεϊκό πόθο των ανθρώπων, όταν παρακολουθώ τα πάθη νιώθω ιδιαίτερη αγάπη για τον Ιούδα , τον προορισμένο από αιώνες να παίξει αυτόν τον ρόλο που έπαιξε και τον αγαπώ βαθιά για το βαρύ φορτίο του και το ανάθεμα των ανθρώπων…Όταν παρακολουθώ τα πάθη μένω σιωπηλή κι επειδή τώρα ετοιμάζομαι για ένα ταξίδι, επειδή ετοιμάζομαι κι εγώ να γιορτάσω κι επειδή για τον πόνο των ανθρώπων και για τον πόνο το δικό μου πρέπει να αναζωπυρώσω μέσα μου το πιστεύω μου «ο θεός είναι μέσα μας» και να προσφέρω κι εγώ ένα χέρι συμπαράστασης…και επειδή κάποιες στιγμές θέλω να αφήνω την ψυχή μου; ..να ελπίζει σε άνωθεν παρεμβάσεις, γιατί οι στιγμές της κούρασης και της απόγνωσης το επιθυμούν αυτό…κι επειδή αγαπώ τον Ιησού.. μάλλον πρέπει να σωπάσω.. Και μέχρι να βρούμε καινούργιες γιορτές, γιατί πιστεύω πως είναι καιρός πια να ανανεωθεί το παρήγορο και το παράδοξο του θεού, έχει ανάγκη η όλη υπόθεση από το πάθος και την καθαρότητα του νέου, μέχρι τότε.. εύχομαι σε όλους Καλή Ανάσταση.


Αθηνά


Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

απ' το παρελθόν


Μοναδική φωτογραφία από το
επιβατικό ατμόπλοιο "SALAMIS",
κατασκευασμένο στη Σκωτία το 1899

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

για την αυτοοργάνωση της πληροφορίας - για την αυτοοργάνωση της ζωής μας


"OI ANATROPEIS PIANOYN KAI TA PLIKROLOGIA LAMOGIO

KAI TO KOLARAKI SOY TO KSESKISMENO POYSTARAKO.

AYTOI POY TREMOYN MOYLE EINAI AYTOI

POY FORANE KOYKOYLES SAN KAI ESENA

ROYFINOPOYSTARAKO TOY KERATA"


Σχόλιο γνωστού-άγνωστου υποστηριχτή του τοπικού τύπου

(στο salamina-press)



Τους τελευταίους μήνες παρατηρούμε πως η παρουσία των blogs στα μέρη μας έχει αποκτήσει μια δυναμική η οποία όλο και αυξάνεται. Ουσιαστικά, τα blogs έχουν μετατραπεί σε εστία κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης καταρρακώνοντας το φιλτραρισμένο και πεπαλαιωμένο λόγο των εφημερίδων του νησιού. Και μοιάζει λογικός ο τρόμος τους.

Στο νέο αυτό δρόμο που ανοίγεται η ενημέρωση, η είδηση, η κριτική δεν επιδέχεται οποιουδήποτε τύπου διαμεσολάβηση. Η κάστα των δημοσιογράφων, κυρίως αυτών που τόσα χρόνια μας χορηγούσαν τις ειδήσεις σε κάψουλες, ανάλογα με τα εναλλασσόμενα συμφέροντά τους και αντιμετωπίζοντας τους αναγνώστες τους ως αρρώστους, φαίνεται να είναι περιττή. Αντίθετα, μέσα στα blogs η είδηση δεν δίνεται σε μορφή κομματικής ένεσης, όπως είχαμε συνηθίσει. Αυτή παράγεται πλέον άμεσα, κρίνεται στιγμιαία, εξελίσσεται και σε καμία περίπτωση δεν παγιώνεται.

Το βασικό επιχείρημα των τρομαγμένων, καθώς και η βασική αιτία φίμωσης του λόγου των blogs, τοπικά αλλά και σε ευρύτερη κλίμακα, αποτελεί η ανωνυμία των αρθρογράφων. Τι να κάνουμε; Δεν μας ενδιαφέρει η υστεροφημία. Δεν θεωρούμε το λόγο μας διαβατήριο για τα δημοτικά έδρανα. Είμαστε απαλλαγμένοι από τη συμπεριφορά της δουλοπρέπειας και της διαφημιστικής επαιτείας. Άλλωστε η επωνυμία είναι περιττή και αποπροσανατολιστική σε σχέση με το περιεχόμενο του λόγου. Τα ρατσιστικά και χυδαία ανώνυμα σχόλια, που σίγουρα εμφανίζονται κατά καιρούς, δεν αντιπροσωπεύουν τους διαχειριστές των blogs, αντιθέτως τα περισσότερα παράγονται συνήθως από άτομα ξένα ως προς αυτά.

Και ο τρόμος δεν σταματάει στους εκδότες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους διοικούντες και με άλλους λάτρεις της εξουσίας, οι οποίοι λόγω της αδυναμίας τους να ελέγξουν ή και να κουκουλώσουν τις ραδιουργίες τους, τρομοκρατούν και απειλούν προς πάσα κατεύθυνση.

Για ποια κατεύθυνση μιλάτε; Βρίσκεστε ήδη σε αδιέξοδο.

Ακολουθήστε μας



Blogger / Αναγνώστης Βάκιλου


Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

η αρχειοθήκη μας

Χωρίς παρεξήγηση..

1.Κάθε ανάρτηση του blog εκφράζει μονάχα τον αρθρογράφο της_
2.Κάθε ιστορική αναφορά που παρατίθεται στο blog εχθρεύεται τις διαδρομές του πατριωτικού σπαραγμόύ ή της υπερηφάνειας._

.
Powered By Blogger